USA and the winners (and losers) are!

Het zijn misschien vijgen na Pasen, want onze reis naar de westkust is al bijna een half jaar geleden. Maar toch wil ik jullie deze post niet onthouden. Het was een reis met vele hoogtepunten en ook laagtes. Geen persoonlijke laagtes gelukkig. Ik heb het dan meer over het verkeer bijvoorbeeld. In mei 2012 liep het daar allemaal nog redelijk gezapig, maar nu heb ik een aantal keren doodsangsten uitgestaan. Laat ons zeggen dat de rijkunsten van de Amerikanen er niet op verbeterd zijn. Waar ik het in 2012 nog een openbaring vond in vergelijking met ons verkeer dat altijd best heftig is, was het nu het totaal omgekeerde. Maar goed, genoeg daarover, graag zet ik mijn favorieten (en minder geliefde zaken) eventjes op een rij.

Auto die ik het meeste zag: Toyota Prius. Hun wagenpark verschilt trouwens erg van het onze.
Slechtste eten: Jack in the Box. Denk McDonalds maar dan 1.000 keer vettiger. Dat ik er geen indigestie aan overhield, verbaast mij nog steeds. Het vet druipte letterlijk van en vantussen de hamburger.
Beste eten: Max’s Bistro in Fresno. Ik at er een steak om duimen en vingers van af te likken. Op de voet gevolgd door Centro Woodfired Pizzeria in Cedar City. Het moet sinds een vakantie in Italië geleden zijn dat ik nog zo’n goede pizza at. Prijs-kwaliteit was Los Domingos in Barstow het beste. Ik dronk er ook een geweldig lekkere margarita. Normaal vind ik dat maar niks, omdat daar tequila inzit en ik dat meteen proef, maar dit was dus duidelijk met een betere tequila dan ik gewoon was. Omdat dit restaurant verbonden was aan ons hotel van die nacht, kregen we er de volgende dag ook ontbijt en dat was een van de betere ontbijtjes die ik gegeten heb. Wie zegt dat het eten in Amerika op niks trekt, is trouwens verkeerd. Ik heb enkel slecht gegeten in de Nationale Parken en de paar keer dat we voor junkfood gingen. En dat was in 2012 niet anders.
Favoriete keten om te eten: The Cheescake Factory. Die Godiva Chocolate Cheesecake is nog steeds ‘to die for’.

2015-09-15 18.48.24
Favoriete park: nog steeds Bryce Canyon, op de voet gevolgd door Zion (ik dacht echt dat ik daar elk moment ‘Welcome to Jurassic Park’ ging horen). Uit onze vorige reis naar de westkust vond ik Antilope Canyon trouwens ook een dikke aanrader, maar dat heb je na één keer wel gezien. Yosemite was ook top!

Minst favoriete park: Joshua Tree National Park, ja het was daar mooi, maar op den duur heb je die Joshua Trees wel gezien. Als ik de parken die we in 2012 zagen erbij neem, was Grand Canyon trouwens ook een teleurstelling. We zijn daar dit keer dan ook niet terug naartoe gereden. Maar als je in de streek bent, moet je het wel minstens één keer gezien hebben.

Leukste dier: chipmunks, het woord alleen al. Voor mij onvertaalbaar, want het is niet echt een eekhoorn, al lijkt het er wel op. En superschattig :-).

Hier hoef ik niet per se terug te komen: San Francisco. Ik weet dat er heel veel SF-liefhebbers zijn, maar ik hou niet van die stad. Ik ben er nu twee keer geweest en ik voelde mij er twee keer echt onveilig. De tweede keer ging ik enkel terug, omdat ik de eerste keer Alcatraz niet had kunnen zien. Dat is nu gebeurd en ik hoef er echt niet meer terug te gaan. Zeg nooit nooit natuurlijk, heb ik ooit wel kinderen en reis ik terug naar de USA en willen die de stad graag zien, dan ga ik hen dat ook niet ontzeggen. Maar voor mezelf heb ik het er echt mee gehad.

Favoriete stad: LA, ik zou daar echt doodgraag wonen (in The Hills of aan de stranden, niet downtown LA, da’s ronduit lelijk). Die zon, die stranden, de mensen die goed gezind zijn. Dat geldt trouwens ook voor Sonoma, een gezellig stadje vlakbij Napa met minstens even lekkere wijnen. LA en Sonoma worden trouwens op de voet gevolgd door Las Vegas, daar zou ik niet kunnen wonen, maar ik vind het daar zo geweldig. In 2012 dacht ik nog dat dat niks voor mij zou zijn, maar het feit dat je na een drukke reis gewoon enkele dagen aan het zwembad kon liggen vond ik superfijn. Tijdens deze reis zouden we oorspronkelijk niet teruggaan, maar kwamen we er toch terecht. We gingen naar ‘O’ van Cirque du Soleil, een prachtig spektakel dat ik aan iedereen kan aanraden. En we brachten terug een hele dag door aan het zwembad. En als ze mij morgen vliegtuigtickets aanbieden naar daar, ben ik direct weg. Maar dus niet om te gokken, want dat zegt me weinig.

Not my finest moment: toen we gingen wandelen in Yosemite (de tweede dag dat we er waren) en ik mij niet zo top voelde. Daardoor al na een half uur liep te zagen dat ik naar de wc moest. Na eindelijk een wc gevonden te hebben, begon te zagen dat mijn voeten pijn deden (wat ook zo was, ik had achteraf blaren) en wilde dat die wandeling van 12 km zo snel mogelijk voorbij was. Gelukkig zagen we op het einde nog herten van heel dichtbij. Dat maakte het toch de moeite waard.

2015-09-07 16.34.58
Not my finest moment 2: op de boot in Monterey. Een tripje van 4,5 u waarvan ik mezelf op eigen wilskracht 4 u dwong om niet te kotsen. Dat is gelukt en hoewel ik er wellicht uitzag als een lijk, heb ik mij verder wel gedragen. Geen gezaag met andere woorden. Ik heb ook walvissen gezien en dat was superfijn, maar ben toch niet geneigd om nog snel walvissen te gaan spotten. Jammer wel, want dat had zo fijn kunnen zijn en ik wil eigenlijk ook nog wel ooit eens een orka zien, maar dat zeeziek worden dat gaat er wellicht nooit afgaan. En die trip was echt de hel voor mij. Achteraf bleek ook dat de foto’s van op de boot mislukt zijn (te donker), dus nog een extra domper.

Topschoeisel: mijn Teva’s (not approved by Jani). Alle wandeling, buiten die ene van Yosemite die ik hierboven beschreef, heb ik op mijn Teva’s gedaan. En was ik er niet mee uitgegleden de dag ervoor, omdat ik te weinig grip had, dan had ik die dag nooit mijn wandelschoenen aangedaan. Nog altijd spijt van, want zoals gezegd kreeg ik in die schoenen weer maar eens blaren (en na meer dan 10 wandelingen zouden die wel ingelopen mogen zijn) en in mijn Teva’s niet. Jammer dat ze voor wandelingen op rotsen dus te weinig grip hebben (ook in Zion viel ik ermee). Anders zou ik er altijd voor gaan tijdens wandelingen.

2015-09-17 20.54.26
Beste koop: Mijn Adidas-sneakers die in België 30 euro meer kosten en superaangenaam zitten.

2015-09-19 08.24.11

En jij? Ben je al ooit naar de USA geweest? Wat waren jouw hoogtepunten?

2016: het voornemen

Zoals ik al eens eerder vertelde, doe ik daar normaal niet aan mee. Maar dit jaar heb ik mij toch één groot voornemen gemaakt. Meer boeken lezen! Op de boostyourpositivity brunch vertelde ik al aan Elke en Sabrina dat ik me had voorgenomen om in 2016 minstens één boek per maand te lezen. Sabrina zei dat ze dit in 2015 ook had gedaan en dat ze er uiteindelijk veel meer had kunnen lezen. Dat geeft me goeie moed.

Ik zie op veel blogs leesdoelen verschijnen waar ik alleen maar kan van dromen. En dan is er voor het tweede jaar op rij ook nog deze challenge. Ik hou die zeker in het oog, want het kan me inspiratie geven om eens een boek te lezen dat ik anders niet zou vastnemen. Voorlopig wil ik de druk echter niet hoger leggen dan één boek per maand.

2015 was qua lezen namelijk een echt dieptepunt. Ik las enkel Blogboek en The Fault in Our Stars. Twee goeie boeken, maar het aantal is voor mij echt bedroevend. Mijn voornemen om na onze reis minder tv te kijken, heb ik waargemaakt, maar helaas heb ik erdoor niet meer boeken gelezen. En toen ik dan tijdens mijn verlof zag dat onze digicorder redelijk aan het vollopen was, wilde ik die eerst leegmaken.

Sowieso zal ik dit jaar eindelijk Eén Mens is Genoeg van Els Beerten lezen en De Moord op Miss België, het boek dat ik voor Kerstmis kreeg. Verder liggen hier nog How Blog Works en Bono 50 in de kast. Die wil ik dit jaar van hun ongelezen status afhelpen. Een tijd terug kocht ik ook een tweedehands exemplaar van Het Geheim van de Kaarten van Jostein Gaarder, een boek dat ik in het middelbaar met veel plezier las en dat ik nog eens wil herlezen. En dan is er nog de boekenbon die ik van mijn mama kreeg en waar ik nog een boek zal mee kopen. Daar zou ik al een half jaar mee kunnen vullen. Daarna zien we wel weer.

Ondertussen heb ik mezelf een Goodreads account aangemaakt en is het doel vastgelegd:

Readingchallenge
Ik laat jullie alvast maandelijks weten hoe ermee gaat!

Dit was december/Dit was 2015

Maandelijks blik ik terug op wat er op mijn pad kwam. Voordat je het weet is er immers weer een jaar voorbij.

Cinema: de laatste drie maanden van het jaar deed ik nog een inhaalbeurt. Waar ik in oktober nog naar The Intern ging en in november naar Mockingjay, was het in december tijd voor de nieuwe Star Wars. En neen, da’s geen bevlieging, want ik heb al die films trouw gezien. Alhoewel dat ik mij dat voor episode 1-3 precies nog een beetje beklaag. Die deden de franchise echt geen eer aan. Met episode 7 zijn ze terug op het juiste pad (het pad van de oude films, that is). Ik hield m’n hart op voorhand nochtans vast, want de regisseur is J.J Abrams. Je weet wel die kerel die verantwoordelijk is voor Lost, maar J.J. deed dus wat er van hem verwacht werd :-).

Blogbrunch 2.0: ik ging naar de blogbrunch en dat was net zoals de vorige keer een leuke ervaring met fijne babbels.


Lopen: in december werd er terug meer gelopen. Op 5 december liep ik de Urban Trail van Mechelen, maar ook daarna hield ik het ritme aan. Meer zelfs december was in 2015 de maand waarin ik het meeste aantal kilometers liep. Ik moet al teruggaan naar mei 2014 voor een maand waarin ik er meer deed. Dat was ook de maand waarin ik de 20 van Brussel liep, dus redelijk logisch. Ik hoop dat er hiermee een einde komt aan m’n fameuze loopdip. Het plezier dat ik er in 2014 in had, is helaas nog wel niet volledig teruggekeerd. Dat wil niet zeggen dat ik het tegen m’n goesting doe, maar het is niet meer met dezelfde goesting als toen. Ik heb me alvast wel ingeschreven voor de Urban Trail van Antwerpen samen met een collega. Hopelijk zorgt dat voor voldoende motivatie.

Tv en cosmo: Vanaf 23  december tot het einde van het jaar had ik verlof en zo heb ik onze digibox wat kunnen opkuisen, want daar stond nog heel wat op van toen we op verlof waren: Revenge, Het Huis, Merci Merckx. Tevens kon ik wat bijlezen in mijn Cosmopolitans (ik heb een abonnement op Cosmopolitan USA). Ik hoop dat dit me de kans geeft om in 2016 met een verse lei te beginnen en zo meer tijd vrij te maken voor boeken. M’n verlof verliep dus heel rustig, maar soms is dat alles wat een mens nodig heeft.

Kerst: kerstavond werd hier gevierd met mijn familie. We geven daar al een paar jaar geen cadeautjes meer, maar omdat het feest hier plaatsvond, hadden ze toch wat snoepjes en drank bij. Ons mama bracht ook een boekenbon mee. Op kerstdag kreeg ik een Tangle Teezer (en hoe geweldig is dat ding, dat werkt dus echt :-)) en het boek De Moord op Miss België van Marc de Bel. Dat laatste bleek dus praktisch onvindbaar en wordt niet meer bijgedrukt.

En het zit er dus op 2015. Wanneer ik erop terugkijk kan ik het jaar haast in twee delen verdelen. Een deel waarin het mij echt niet meezat en waarin ik heel diep zat. Het leek zo tergend traag te gaan 2015. Tot in juni, met mijn nieuwe job kwam er ineens vaart in en ging het zo snel dat het precies in een vingerknip voorbij was. Het was natuurlijk niet allemaal kommer en kwel tot juni. Er was de eerste boostyourpositivity, wat me heel veel plezier bracht. Maar toch was het tweede deel een veel fijner stuk: met de reis naar de States, enkele fijne uitstapjes en deel twee van boostyourpositivity. Ik hoop dat ik in 2016 op dat elan kan voortgaan! En ik wens jullie allemaal alvast een prachtig jaar!

 

Blogbrunch 2.0

In maart ging ik naar mijn eerste blogbrunch van #boostyourpositivity. Dat viel zoals jullie toen konden lezen supergoed mee. Vandaag was het tijd voor deel 2!

Het moet zijn dat ik voor zo’n evenement toch wel een gezonde spanning voel, want alweer sliep ik heel onrustig. Om 9.45u zat ik klaar op de trein om richting Gent te trekken. De zin was groot en het kon niet rap genoeg gaan. Aangekomen in Gent-Dampoort moest ik nog eventjes de weg zoeken naar zaal Lux. Thank God voor iPhones met gps, want ik wandelde totaal de verkeerde richting uit, maar had dit door de iPhone ook snel in het snuitje.

Alleen binnen gaan was even vreemd, maar al snel zag ik een bekend gezicht, Lieselot. Ik leerde haar blog tijdens de eerste actie kennen, maar in maart liepen we elkaar mis. Dit keer had ik op haar Instagram gezien dat ik op haar lijstje terecht was gekomen van mensen die ze wel eens wilde spreken. Altijd leuk :-). In het groepje waar ze bijstond ‘herkende’ ik verder nog Renilde en Tiny. Er werd al een eerste kort babbeltje geslagen, maar ik was duidelijk nog niet in mijn ritme. Dus Lieselot, ik hoop dat het geen teleurstelling was en we moeten dat zeker nog eens overdoen.

Daarna raakte ik aan de praat met Sylvie. Haar blog volgde ik nog niet, maar nu dus wel :-). Ze is een loopster net als ik, dus stof genoeg om over te praten. Ze kampte blijkbaar met een blessure. Iets wat mij niet onbekend is, dus Sylvie I feel your pain. Hopelijk komt er snel beterschap. Ondertussen kwam ik ook een hoogzwangere Romina tegen. Met een button voor haar en ‘Frankie’. Erg benieuwd wat de echte naam van haar dochter zal blijken te zijn, rond Kerstmis zouden we dat te weten moeten komen.

Na een kort intermezzo van Lies en Kelly konden we aan de brunch beginnen.

2015-12-13 11.44.09

Ik zat aan een tafeltje met Elke en Sabrina. Twee toffe dames die ik zo wat beter leerde kennen. Ergens halverwege sloot Lieve van Danone ook nog eventjes aan bij het gesprek. Ze wilde onder meer weten hoe de actie bevallen was en of we nog leuke ideetjes hadden.

2015-12-13 12.06.05

Bij het dessert kwam ik ook nog Claire, die ik nog kende van de vorige brunch, Heidi en Lies tegen.

Het was een superleuke middag, met heel wat topdames. En ik ging opnieuw naar huis met een goedgevulde zak vol yoghurtjes. Danone mag zeker gelijkaardige initiatieven doen volgend jaar. De gedachte alleen maakt mij al spontaan goedgezind.

2015-12-13 16.26.46-2

Deze brunch werd georganiseerd door Danone en WalkieTalkie in het kader van #boostyourpositivity van Activia. De website vind je hier. Bedankt Danone, Walkietalkie, Lies en Kelly voor het tweede deel van deze leuke actie.

Dit waren oktober en november

Maandelijks blik ik terug op wat er op mijn pad kwam. Voordat je het weet is er immers weer een jaar voorbij.

Her jaar vliegt, want alweer moet ik twee maanden combineren. Voor ik aan de rest van mijn maandoverzicht begin, wil ik het even nog kort hebben over de gebeurtenissen in Parijs. Het er niet over hebben, kan ik niet, want het tekende de maand november voor een groot deel. Maar ik vind het ook niet gepast om het tussen de rest van mijn maandoverzicht te plaatsen als ware het een fait-divers.

Net zoals bij velen kwam het hard aan. Op zich is het belachelijk dat zoiets je pas wakkerschudt als het dichtbij komt. Terwijl dit dagelijks ergens in de wereld op veel grotere schaal gebeurt. Toch was het niet anders. Het besef is er dat dit niet het laatste is en dat het ieder van ons kan overkomen. Ik weiger mezelf hierdoor op te sluiten of in angst te leven. Wel ben ik me nog meer bewust dat je van elk moment met je geliefden moet genieten!

Het traditionele overzicht:

Indian Summer: Falderie kreeg gelijk, oktober had nog heel wat mooie dagen in petto. En daar was ik niet rouwig om. Op die manier kon ik de herfst echt wel appreciëren. Met zijn mooie kleuren en helemaal niet koud. Integendeel, soms kon ik zelfs nog eens een wandeling maken in t-shirt.

2015-11-01 16.06.56-1

U2: mijn favoriete band trad nog eens op in België. En voor de eerste keer in jaren trok ik niet naar het buitenland om hen te zien. Ik vind de Heizel qua akoestiek verschrikkelijk. Dus trok ik tijdens de vorige tour naar Wembley en het Stade de France. Dit keer kon ik gewoon naar Antwerpen naar het Sportpaleis. En het was zoals gewoonlijk weer de moeite :-).

2015-10-14 00.39.36

Cinema: ik ging nog eens naar de film. In oktober was dat The Intern. Een feelgood movie die ik echt wel kon smaken. Ik ben fan van Anne Hathaway (zot van The Devil Wears Prada, die film kijk ik elke keer als hij op tv komt). Robert De Niro is uiteraard een schitterend acteur, maar in comedy vond ik hem tot nu toe steeds wat minder. Bij deze zat het wel goed :-). Er was één groot minpunt aan het verhaal waar ik me absoluut niet in kon vinden, maar er zijn misschien lezers die de film nog willen zien. Dus kom me daarover maar eens meer vragen als je hem gezien hebt ;-). In november werd het The Hunger Games: Mockingjay – Part 2 met mijn broer en zijn vriendin. Ik was echt zot van die boeken. De films vind ik goed, maar de boeken zijn uiteraard beter. Al kan je beide media moeilijk vergelijken.

Boostyourpositivity deel 2: er kwam een vervolg en het was weer plezant. De laatste opdracht heb ik nooit gedaan, want dat ging over kinderen en die hebben we hier niet. Dus ik vond dat ik daar weinig zinnig over te zeggen heb. Op het einde van de actie kreeg ik een mailtje dat er toch terug een blogbrunch kwam. Hier kijk ik alvast erg naar uit.

Libelle Winterfair: ik ging met mijn familie en m’n beste vriendin naar de Libelle Winterfair. Ik vond dat wel eens leuk om gedaan te hebben, maar heb voorlopig niet de behoefte om het volgend jaar terug te doen. Het was wel een fijne dag en gezellige dag op zich :-). Dus misschien keer ik daarvoor nog wel eens terug.

Herfstdip: ik zit elk jaar met een fameuze herfst- en winterdip. De zon trekt weg en mijn energie verdwijnt mee. Ik dacht eerst nog dat ik weer een vitaminentekort had, maar een bloedproef wees uit dat alles in orde was (zo veel te beter). Wel had ik weer lage bloeddruk, maar what’s new? We zullen zien welke richting dat de komende maanden uitgaat. Voorlopig gun ik mijn eigen op tijd en stond rust, omdat ik merk dat dat helpt en dat voor meer energie zorgt tijdens de week. Hoe oubollig dat ook mag lijken.

En hoe bevalt de herfst jullie?

Held

marliesetim_small (249 of 668)Vandaag is hij jarig. Hij wordt 83 jaar en eigenlijk is hij wel mijn held, want:

*Klagen of zagen, doet hij zelden of nooit. Hij neemt de dagen zoals ze komen en het duurt erg lang voor hij iets als pijn bestempelt. Als hij zegt dat hij zich niet goed voelt, dan weten we ook dat het serieus is.
*Nog altijd werkt hij hard in zijn tuintje en deelt hij met veel plezier zijn groenten uit. Zijn pompoenen gaf hij onlangs gratis weg aan alle geïnteresseerden. Hij legde ze vooraan zijn huis en plaatste er een bordje bij.
*Hij is een nieuwe man avant la lettre. Koken, kuisen, de was en de plas … Hij deed het jaren met veel plezier en goed.
*Jarenlang zorgde hij voor mijn grootmoeder, ‘ons Met’. Toen ze het mentaal moeilijk had, toen ze last begon te krijgen van haar gezondheid. En ook toen ze op het einde van haar zestigerjaren na een hersenbloeding dement werd, bleef hij voor haar klaarstaan. Hij leerde me dat echte liefde bestaat en dat dat een leven lang kan duren. De laatste drie maanden van haar leven bezocht hij haar dagelijks in het bejaardentehuis. Hij vindt het nog altijd spijtig dat hij ze niet tot haar laatste dag thuis kon blijven verzorgen.
*Geen boerenkoolpuree die zo lekker smaakt als de zijne. ‘Krulkolen’ noemen we dat. Ik heb er jaren naar gezocht naar die groente waar hij zo’n lekkere ‘petasj’ van maakte. Bleek boerenkool te zijn en gelukkig is dat tegenwoordig weer helemaal in om te eten ;-).
*Ondanks het feit dat zijn huwelijksleven z’n ups and downs kende (door de gezondheid van m’n grootmoeder), vertelt nog steeds de mooiste verhalen over m’n grootmoeder.
*Nu mijn mama het moeilijk heeft, vangt hij haar tijdelijk op tot ze naar haar eigen appartementje kan. Hij vindt dat de normaalste zaak van de wereld.
*Van hem heb ik nog veel te leren en iedere dag dat dit kan, prijs ik mij gelukkig.

Een hele gelukkige verjaardag ‘Pet’, ik weet dat je dit wellicht niet zal lezen. Daarom deed ik daarnet nog een belletje om je er persoonlijk één te wensen. En binnenkort kom ik ik zeker nog eens langs!

Weekendje Ieper

Vorig weekend gingen we en ik er een weekendje tussenuit naar Ieper. Aangezien ik geen fan van ben musea of dergelijke (tenzij het een doemuseum is zoals Technopolis), besloot ik het aangename aan het, voor mij, nuttige te koppelen en te reserveren bij Souvenir.

We begonnen de dag zaterdag in Tyne Cot in Passendale. Een erg mooi (is dit het juiste woord voor een begraafplaats?) en indrukwekkend kerkhof. Je wordt er even stil van te weten dat er zoveel jonge mannen gestorven zijn in WOI. Zoveel vrouwen die hun man of hun kind(eren) nooit meer zagen terugkomen. Ik vind dat enorm moeilijk om te bevatten, wat een impact dat op iemands leven moet gehad hebben. 2015-11-07 12.31.11-1 Daarna gingen we nog naar het Memorial Museum Passchendaele, allemaal zeer interessant en de moeite waard lijkt me, maar zoals ik al zei musea zeggen me weinig. Dus ik was toch meer onder de indruk van Tyne Cot. Daarna reden we door naar het Novotel in Ieper waar we incheckten en even op het bed gingen rusten. Ik dan toch vooral. Ik voel me de laatste tijd heel moe (heb dit elk jaar in deze periode en zeker sinds ik klierkoorts gehad heb. Vorig jaar werd het virus trouwens voor de tweede keer in mijn bloed gevonden, de dokter stond daarbij ook voor een raadsel). Aangezien we redelijk laat waren gaan slapen en om 8u terug uit de veren waren, had ik wel wat nood aan wat rust. Na een dik half uur gingen we door naar het Flanders Field Museum. Ook heel mooi ingericht en leuk gedaan met de armbandjes die voor interactiviteit zorgen. Maar again: not my cup of tea.

Daarna gingen we terug naar ons hotel, waar we nog eventjes tv keken tot we naar Souvenir gingen. Daar hadden we een hele fijne avond. Hun aperitief van het huis smaakte me, hoewel ik normaal geen ginliefhebber ben. Het was iets met gin, vlierbessenbloesem en granité van groene thee en was zeer lekker en fris. Daarna volgden er 7 gangen (er is geen à la carte menu bij Souvenir en op zaterdagavond kan je alleen maar het zevengangenmenu nemen, maar geen klachten daarover :-)). Het gerechtje met brokkeloud, brocolli en bloemkool was daarbij toch wel m’n favoriet (en ik ben geen kaaseter dus dat wil wat zeggen). Verder was ik wel fan van het gerecht met pladijs, mosseljus en peterseliewortel en vond ik de pastinaak met beurre noisette en honing heel verrassend als eerste dessert. Mijn algemene mening over Souvenir: ik heb al beter gegeten, maar ik vond het zeker wel een aanrader om eens te doen :-).

Etentje bij Souvenir

Etentje bij Souvenir

De volgende dag ging ik nog helemaal loos op het ontbijtbuffet in het Novotel. Ook zeker niet het beste ontbijfbuffet ooit, dat was in Dusseldorf, maar daar was ons hotel + ontbijt dan ook weer het beste van de hele trip. Soit ik ging volop voor eieren, spek, worstjes en een paar aardappelen. Echt eten zoals een Amerikaan, soms kan mij dat al eens smaken :-). Daarna heb ik nog wel een kommetje fruitsla gegeten. Kwestie van niet helemaal ongezond te ontbijten. Na dit stevig ontbijt checkten we uit. Ik was trouwens best tevreden van het Novotel. Onze kamer was verzorgd en hoewel het bed op het eerste zicht niet stevig leek (er zat een put in het matras), was het toch een harde matras. Dat heb ik het liefste. Ik heb wel niet zo goed geslapen, maar dat doe ik eigenlijk nooit op hotel.

2015-11-07 14.51.20

Bed @ Novotel

2015-11-08 10.00.17-2

Ontbijten zoals ze dat in Amerika doen!

Nadat we het hotel verlaten hadden, deden we een wandeling op de vestingen. Waarbij we op het einde ook eventjes de Menenpoort bezochten. Dankzij mijn geweldige timing van reservatie bij Souvenir konden we op zaterdag helaas niet naar The Last Post. Daar zullen we dus nog eens voor moeten teruggaan 🙂 want na onze wandeling keerden we terug huiswaarts.

2015-11-08 11.01.23 Algemene conclusie: het was een fijn en ontspannend weekend, maar het oorlogstoerisme op zich zegt me weinig. Al vind ik Ieper sowieso wel een bezoekje waard :-).

Mijn lijf en ik

Het nieuwe thema van #boostyourpositivity is my body. Ik denk dat ik heelder boeken kan schrijven over m’n lijf en het is voor mij ook een gevoelig punt. Niet omwille van complexen, die heb ik wel, maar ik ben anderzijds ook heel tevreden met mijn lijf. Wel omwille van de zaken die slanke vrouwen de laatste jaren naar hun kop gegooid krijgen. Want ja blijkbaar zijn wij geen echte vrouwen of zijn wij een hoop botten bij elkaar en hebben mannen liever een stuk vlees. Of weet ik nog wat allemaal!

Ik heb zelf geen problemen met verschillende maten en gewichten. We moeten er toch allemaal zijn vind ik. En ‘curvy’ kan best mooi zijn. Ik heb trouwens nog wel wat ‘curves’. Ik weet ook dat overgewicht niet altijd een keuze is. Je weet niet welk verhaal daar achter schuil gaat, misschien heeft die persoon wel een schildklierprobleem of een andere medische aandoening. Of is het voor een stuk genetisch bepaald. Ik heb genoeg mensen in mijn omgeving tot in den treure weten diëten en/of sporten zonder succes. Ik veroordeel op dat gebied dan ook niemand.

Waar ik wel problemen mee heb, zijn de verwijten van hierboven. Zeker wetende dat er ook heel wat mensen zijn die vooral klagen over hun gewicht, maar er niets aan doen. En ja tot een paar jaar geleden was ik zelf zo iemand. Ik ben een emo-eter en dat zal wellicht nooit veranderen ;-). In het middelbaar was ik enorm slank, ik had niets vrouwelijke vormen, zat ik niet goed in mijn vel, was klein, had mijn haar heel kort geknipt, droeg heel wijde kleding en zag er daardoor uit als en jongen (ik heb ooit letterlijk mensen zich achter mijn rug fluisterend horen afvragen of ik nu wel een jongen of een meisje was). De reden hiervoor zijn uiteenlopend, maar daar ga ik hier niet verder over uitweiden. Op mijn 16de kreeg ik een groeischeut en begon mijn lichaam ook wel wat te veranderen. Al bleef ik slank. Ik had vriendinnen die jaloers waren dat ik vanalles en nog wat kon binnensteken, geen klop van sport moest doen en toch altijd op hetzelfde gewicht bleef. Aan het eerste jaar van mijn universitaire studies kreeg ik op het medisch onderzoek zelfs te horen dat mijn gewicht oké was, maar dat het zeker niet minder moest worden.

Na mijn studies volgden een aantal jaren onregelmatig werk als journalist, veel te veel McDonalds, twee maanden op de zetel door klierkoorts en veel snoepen uit verveling. Ja op den duur was ik 10 kg zwaarder. En zagen dat ik daarover deed, want ik had vetrollen waar ik niet gelukkig mee was. Qua BMI zat alles eigenlijk nog wel goed. Maar ik werd er niet blijer om. Op een bepaald moment vond ik het nodig om het roer om te gooien en begon ik te ‘diëten’. Lees: ‘s morgens cracotten met light confituur, ‘s middags ook iets licht, zeker niet snoepen tussendoor en ‘s avonds dan uitgehongerd mezelf overeten. Tussendoor probeerde ik ook wat fitness, maar dat was duidelijk niets voor mij. En ik mezelf maar afvragen waarom dat niet lukte, tot de confituur zowat mijn oren uitkwam. Ik had er mezelf bij neergelegd, ik zou 10 kg dikker blijven. Dit was het dan.

Ik met tien kilo meer, 5 jaar geleden in de Dominicaanse. En ja zit ook niet bepaald fix, dat doet er geen goed aan, maar de rolletjes waren ook (in mindere mate) aanwezig als ik rechtstond.

Ik met tien kilo meer, 5 jaar geleden in de Dominicaanse. En ja zit ook niet bepaald fiks. Dat doet er geen goed aan, maar de rolletjes waren ook (in mindere mate) aanwezig als ik rechtstond.

Start2Run

Tot ik besloot te gaan lopen om iets aan mijn conditie te doen. Eerst werden er deftige loopschoenen aangeschaft, ik volgde de Podcasts van Evy, want deze fantastische app bestond toen nog niet (een beetje reclame voor m’n werkgever mag ook wel ;-)). Ik liet mij testen bij de Fitbus, schafte mij een hartslagmeter aan en weg waren we. In het begin veranderde dat niets aan m’n gewicht, maar ik voelde mij wel beter en uiteindelijk was ik er ook niet mee begonnen om af te vallen. Toen ik de 5 km voorbij was en ook stilletjesaan wat evenwichtiger begon te eten, zag ik mijn gewicht gestaag zakken op de weegschaal. Mijn doelgewicht (-7 kilo) kwam stilletjesaan in zicht. Meer zelfs, een paar maanden later zat ik terug op mijn gewicht van tijdens mijn studententijd.

Je kan je bijna niet voorstellen wat een effect dat op mij had. Ineens vond ik veel kledij die mij goed zat, ik keek ook met plezier terug in de spiegel. Mijn borsten werden wel wat kleiner en eerst vond ik dat jammer, maar daarna bleek de ‘schade’ nogal mee te vallen. Gewoon een maatje minder in mijn rug. 3 jaar later zit ik nog steeds op hetzelfde gewicht (give or take, want het schommelt wel eens met een kilo). En als ik op de weegschaal nog maar zie dat ik op +2 kilo kom, schiet in actie. Je kan dat verkeerd vinden of oppervlakkig, maar ik wil gewoon niet meer terug naar die + 10 kilo.  Die komen er heus niet van de ene dag op de andere bij. Ik hoop op dit gewicht te kunnen blijven, al is daar natuurlijk geen garantie voor. Ik heb nog geen kinderen, dus ik weet niet wat dat met m’n lichaam zal doen. Mijn moeder heeft wel nog steeds hetzelfde figuur als ik, nadat ze drie kinderen gekregen heeft. Ik hoop dat dat een beetje genetisch is :-).

Maar ook ik kreeg dit dus heus niet in de schoot geworpen, ik loop nog minstens 2 keer per week. Sinds kort doe ik op donderdagmiddag ook Pilates op het werk (al stopt de reeks nu even). Ik zou graag terug op drie keer week raken, maar ik kamp met wat najaarsmoeheid en lage bloeddruk. Ik heb bloed laten nemen bij de dokter, hopelijk is het op te lossen met wat b12 of ijzer (wat ik meestal te kort heb als ik moe ben). Als ik zou stoppen met lopen, dagelijks in mijn zetel zou ploffen met wat snoep of chips (niet dat ik nooit snoep, verre van) dan komen die kilo’s er terug bij. Daar ben ik zeker van. Dus ik vind niet dat ik (en alle slanke vrouwen met mij) het verdienen om botten of geraamtes genoemd te worden. Laat staan geen echte vrouwen. Ik vind het belangrijk dat je je goed in je vel voelt en dat was bij mij met 10 kilo meer niet het geval. Ik ken ook vrouwen die er alles aan moeten doen om bij te komen en waarbij dat niet lukt, die help je ook niet vooruit met zulke commentaar.

Laat ons gewoon stoppen met ‘bodyshamen’. Of dat nu om slanke vrouwen of om vrouwen met een maatje meer gaat! Iedereen is wie hij of zij is. En iedereen heeft zijn of haar complexen. Wat dat bij mij is? De cellulitis op mijn billen of het feit dat mijn onderbenen altijd melkflessen wit blijven (only god knows why ;-)). En zo kan ik nog wel wat dingen opnoemen. Maar algemeen voel ik me goed in m’n vel! En ik hoop hetzelfde voor jou beste lezer ;-).

Mijn eeuwig witte onderbenen!

Mijn eeuwig witte onderbenen!

Deze post werd geschreven in het kader van #boostyourpositivity van Activia. De website vind je hier.

Jobplezier

Het thema voor #boostyourpositivity was deze week werk. Tot 4 maanden geleden was dat nog een heikel punt voor me om over te vertellen. Ik zat nl. vast in een job die ik niet graag deed, verveelde me, had weinig uitdaging … Het zorgde ervoor dat ik zondag vaak met een zwaar gevoel wakker werd, want het weekend was dan al half, weet je wel. Op maandag zou ik terug moeten gaan werken en dat vond ik verschrikkelijk. Het besef groeide dat er snel iets moest veranderen, maar dat was makkelijker gedaan dan gezegd. De jobs in de communicatie zijn schaars. Bovendien wilde ik niet terug in een gelijkaardige situatie belanden en dus was ik kritisch.

Het was in die periode dat ik mijn blog terug leven inblies. De eerste boostyourpositivity actie hielp me erbij. En ik leerde veel blogs en leuke mensen kennen. Het gaf me in zekere zin ook de kracht om de confrontatie met mijn toenmalige werkgever aan te gaan. Daarna moest ik tenminste niet meer achter haar rug solliciteren. Twee maanden later had ik een nieuwe job te pakken. Het voelde als een nieuwe start, een nieuwe kans en ik kon nu eindelijk door met mijn leven. Zeker toen mijn tijdelijk contract een vast contract werd.

Herwonnen plezier

Ik ben nog altijd blij dat ik mij volledig gesmeten heb en het risico van eerst tijdelijk te starten erbij genomen heb. Ik doe het nl. enorm graag. Het is vandaag zondag en dat vervelende gevoel is er niet. Morgen moet ik terug gaan werken of liever mag. En staan er een hoop leuke collega’s op me te wachten. Deze week is er ook nog eens onze teambuilding dus extra veel fun. Van verveling is absoluut geen sprake meer, integendeel werk met hopen. Soms is het wat zoeken om alles gedaan te krijgen, maar dat heb ik 100 keer liever dan de toestand waar ik vorig jaar in zat.

Daartegenover staat wel dat ik minder tijd vind om te bloggen. Vorige week was er zelfs geen tijd om te lopen, want ik werk met flexibele uren en vorige week heb ik die gebruikt om langer te werken. Ik kan die dan op een minder druk moment wel recupereren. We hebben nl. een elektronisch priksysteem waar alles heel goed in wordt bijgehouden. En geloof me voor iemand die bijna altijd met vaste werktijden heeft gewerkt is dat een voordeel. Je kan prikken als iets ouderwets zien, maar hier is er tenminste geen discussie. Alles staat mooi geregistreerd. Bij een van mijn vorige jobs werd er bijgehouden of je wel voor 9u toekwam, maar als je dan eens te laat was en aangaf dat je wel langer zou blijven, had men hier geen oren naar. Dat is nu voorbij.

Najaarsmoeheid

Het resultaat is wel dat ik na deze week echt moe was. Ook een combinatie met de najaarsmoeheid waar ik elk jaar last van heb en een optreden van U2 op dinsdag, waar ik met plezier wat nachtrust voor inleverde. Dus heb ik dit weekend veel geslapen. Gisteren was er nog wel wat energie om de kelder op te ruimen. Maar vandaag kwam er nog wat duizeligheid bij (lage bloeddruk wellicht) en dus was het echt een Lazy Sunday :-D. Maar die moeten er ook zijn. Daarom typ ik dit stuk ook op mijn iPhone (mijn excuses dus als er meer typfouten in te vinden zijn dan anders).

Qua bordjes die ik moet draaiende houden, heb ik voorlopig dus niet te klagen. Alles in het huishouden lukt nog naar behore. Enkel mijn lopen moet soms wat inboeten. Da’s vooral door mijn maag. Ik moet voor een bepaald uur mijn avondeten consumeren en ik mag zeker geen sport doen na het eten. Dus hoewel om 18.30u of 19u thuiskomen echt niet zo laat is (ik heb bij vorige jobs wel al langer gewerkt), is het toch te laat om nog te gaan lopen. Dat wringt dan wel, want ik mis het direct, maar ik zou voor geen geld ter wereld terug naar mijn vorige job willen. Laat staan dat ik zou willen dat het minder druk was, geef mij maar dit. Ik weet niet hoe het zal gaan als er een kindje zou komen, maar dat zijn zorgen voor later. En zoals ik al zei, er is gelukkig veel flexibiliteit bij ons op het werk.

Je hoort het al mijn job boost mijn positivity en dat is een geschenk. Dat besef ik door mijn vorige situatie eens zo hard!

Deze post werd geschreven in het kader van #boostyourpositivity van Activia. De website vind je hier.

Vakantievoornemens

Ik heb nooit echt in goede voornemens geloofd. Daarom maak ik er eigenlijk zelden met Nieuwjaar. Je houdt je daar toch niet aan. De laatste jaren betrap ik mezelf erop dat ik voornemens maak op vakantie. Zo besloot ik in 2012 na een wandeling in Bryce Canyon om aan mijn conditie te werken. Ik deed een wandeling waarvan ik dacht dat ze 5 km was, maar door een vergissing bleek dat slechts de korte versie van 2,5 km te zijn. Ik kwam helemaal uitgeput boven en was teleurgesteld in mezelf. Het moest maar eens anders bedacht ik me toen. Ik begon na die vakantie met lopen en ben nooit meer gestopt. Dit jaar deden we dezelfde wandeling trouwens opnieuw. Dit keer wel de 5 km en het ging (ondanks het feit dat ik mijn beste conditie nog moet terugvinden) echt veel vlotter dan vorige keer.

2015-09-12 14.58.57Vorig jaar besloot ik in Valencia dat het een goed idee was om een maandelijkse date met mijn beste vriendin in te plannen. Toen we beiden nog begeleiding deden in een vereniging voor mindervaliden zagen we elkaar nl. één à twee keer per jaar. Dat viel weg, omdat we er besloten ermee te stoppen. Dus moest er iets in de plaats komen, vond ik. En ik vind dat nog steeds een superbeslissing. We gaan dan goed eten, we praten bij en het is altijd een topavond.

Om een of andere reden denk ik op vakantie altijd na hoe het dus anders kan. Veel meer dan het nieuwe jaar luidt het voor mij een nieuw begin in. In zekere zin is dat ook logisch, omdat je tijdens zo’n vakantie tot rust kan komen. Rust in je lijf en je hoofd zorgt dan op zijn beurt weer voor duidelijkheid. Dit jaar heb ik besloten om wat minder tv te kijken. Ik ben een serieuze seriesverslaafde. Dat gaat ook niet veranderen, ik kijk graag tv en ik vind daar ook niets mis mee. Ik kijk namelijk heel gericht tv. Ik neem dingen op, haal series in huis en ik kijk ze vervolgens. Doelloos zappen doe ik niet. Ik creëerde voor mijzelf met andere woorden jaren terug al een soort netflix avant la lettre ;-). Sommige series kijk ik gelijk met de Amerikanen, sommige volg ik gewoon op Belgische tv en ik kijk natuurlijk ook wel een aantal Vlaamse programma’s. Maar het begon echt wel de spuigaten uit te lopen. Vorig jaar volgde ik op een bepaald moment 13 Amerikaanse series en keek ik er nog een tiental op de Vlaamse televisie. Mijn avonden zaten daardoor echt propvol. Bovendien waren er wel wat die ik eigenlijk niet meer zo graag zag (Vampire Diaries, The Originals, Once Upon a Time). Ik heb de neiging om te blijven kijken naar een serie, omdat ik wil weten hoe het eindigt. Soms blijkt dat dan op het einde van de rit serieus teleurstellend te zijn (ik kijk naar jou Lost, what a waste!). Het ergste is dat ik daardoor andere dingen links laat liggen. Ik kreeg begin 2015 het laatste boek van Els Beerten van mijn moeder. Ik heb het nog steeds niet gelezen! Ik zit hopeloos achter met mijn Cosmopolitans (waar ik een abonnement op heb) …

Ik had er eigenlijk schoon genoeg van. Het besef kwam dat ik mezelf dit aandeed. Voor een stuk heeft dit ook te maken met het feit dat ik graag met alles bij blijf. Ik word er dus wat gek van als ik achterloop en wil dan alles zo snel mogelijk inhalen! Het leek me hoog tijd om daarmee te stoppen en dus ging ik er met de grove borstel door. Het hielp ook wel dat er vorig jaar een aantal van mijn favorieten ten einde liepen. Voorlopig kijk ik nu nog naar: Awkward, Grey’s Anatomy, The Mindy Project & The Big Bang Theory. In het voorjaar komt daar dan nog Pretty Little Liars bij. Verder heb ik tijdens onze vakantie ook nog wel wat opgenomen: T, Project K, Merci Merckx, Scandal, Revenge, Mom, Zo man zo vrouw … Met het meeste zit ik hopeloos achter, maar ik ga me er niet meer druk in maken. Toen ik vorig jaar tijdens de kerstvakantie ziek werd, was ik bijvoorbeeld heel tevreden dat ik nog een volledig seizoen van Vermist op de digicorder had staan. Tijdens de zomervakantie had ik ‘s avond tijd om True Detective eens te bekijken. Er zijn altijd momenten waarop je wat meer tijd hebt en wat kan ‘binge watchen’. Momenteel heb ik daar geen tijd voor en dat is dan gewoon maar zo. Jammer genoeg ben ik sinds onze vakantie wel nog niet toegekomen aan het boek en m’n Cosmo’s. Ik had het ‘s avonds wat te druk. Maar nu zou er wat meer tijd moeten vrijkomen.

En ondertussen is er ook meer rust in mijn hoofd. Ik kijk nog altijd veel tv, maar er zit geen druk meer achter. De series die ik heb laten vallen, mis ik absoluut niet en misschien heb ik er vroeg of laat toch zin in om ze te zien. Dat zien we dan weer wel.

En jij maak jij voornemens? Tijdens je vakantie? Met het nieuwe jaar? Hou je je eraan? Of zit je ook met een verslaving waar je dringend vanaf moet ;-)?