As we speak #4

 

Al wekenlang wil ik terug bloggen. Het bewijs daarvan staat ergens in een mail waarin ik zeg dat het wel eens tijd wordt. Er is ook een rubriektitel die in diezelfde mailconversatie werd verzonnen, maar waar nog niets mee gedaan werd. Dit weekend bedacht ik mij ineens dat een nieuwe ‘As we speak’ misschien nog wel tof was. Ik doe dat nl. niet zoveel en het schrijft heel vlot. Toen zag ik dat ik niet de enige was die zichzelf dat bedacht. Want ook Kelly blogde net als ik ongeveer 4 maanden niet en vond het tijd om de rubriek nieuw leven in te blazen.

Er is geen echte reden waarom ik minder blog. Gewoon keuzes maken en vermoeid voor de tv belanden. Ik kan net zoals Kelly niet garanderen dat het nu meer gaat gebeuren en ik denk ook niet dat de (blog)wereld mij echt gemist heeft. Nevertheless here it goes.

Kijken naar:

Game of Thrones uiteraard, hoe hard heb ik uitgekeken naar dat laatste seizoen! Wat mij betreft waren die eerste drie afleveringen dat echt waard. Ik hoor hier en daar klachten. Ik heb er geen :-). Verder Liefde voor Muziek. Dat vind ik tot nu toe minder dan vorig jaar. Het boeit me niet zo. En ja vorig jaar heb ik door de omstandigheden een gigantische crush ontwikkeld op Niels Destadsbader. Sorry daar nog eens voor vrienden en familie, maar ik had het nodig 😀 #ripcrushNielsDS2018. Het is wel nog niet zo erg als toen met het tweede seizoen. Dat vond ik echt slecht. Temptation Island heb ik voor het eerst in jaren opgegeven. Ja, die koppels doen wat ze moeten doen. Maar als kijker is het gewoon saai (erg hè?!). Daarnaast puilt mijn digicorder uit. Daar moet ik al maanden iets aan doen. De meestal vol herhalingen zittende zomer zal niet te vroeg komen. En dan is er sinds kort weer Gert Late Night. Een programma dat mij vorig najaar menige keer deed bulderlachen en dat nu weer zal doen.

Sport

Ik zoek terug naar een goed ritme. Deze winter heb ik veel doorgebracht op een spinningfiets en af en toe op de loopband. Zwemmen schoot er wat bij in. Na de winter ben ik terug buiten beginnen lopen en fietsen. Vooral het lopen was qua frequentie minder dan anders. En het fietsen verloopt zo dramatisch dat het dit jaar mijn laatste keer zal zijn in de 1.000 km. Ik hoop dat die rit wat meevalt, want voorlopig ziet het er echt niet goed uit. En waar ik zondag nog een trainingsritje had voorzien, ga ik mij echt niet buiten wagen met 10 graden. Al mijn andere weekends tussen nu en mijn rit zitten zo goed als vol. Misschien dat ik nog wel eens een half dagje verlof neem op een mooie dag, om toch minstens mentaal met een goed gevoel aan die rit te beginnen. En anders moet het op karakter. Ik maak er sowieso een fantastische dag van, want die sfeer is ongelofelijk.

Dat m’n sportritme om zeep is, zorgt er ook voor dat mijn gewicht niet is wat het moet zijn. Maar qua lopen ben ik wel terug in mijn ritme aan het komen. Dus hopelijk gaat dat weer de goede richting uit. Vorig jaar rond deze tijd zat ik van de miserie op ondergewicht. Dat was het eigenlijk ook niet echt. Terug een 3-tal kilo eraf en we kunnen weer voort :-D.

Lezen

Ik ben al maanden bezig in Leven zonder Filter. Tot zover dit topic. Dat heeft opnieuw gewoon met keuzes te maken.

Werk

Het is druk, maar wat mij betreft leuk druk. We zijn ook onderbemand, maar toch rolt ons team op een manier dat het nog nooit gerold heeft (jeeeeej team :-D). En daar gaan we vrijdag naar goede gewoonte eentje op drinken. Ik mis één collega die er door omstandigheden niet is wel enorm hard. Als je dit zou lezen: we hopen allemaal dat je je snel beter voelt!

Eten

Doe ik nog steeds te graag en veel. Wellicht de reden dat er wat kilo’s zijn bijgekomen. Volgende week ga ik Roger nog eens bezoeken in Het Gebaar :-). Veel zin in. Veel burgers gegeten de afgelopen maanden. En binnen 2 weken ga ik met wat vriendinnen naar Napels, dus ik kijk nu al uit naar het eten daar. Lees: nog meer sporten dus. Ach in the end zal alles goedkomen ;-).

En jij? Wat houdt jou bezig? Laat het mij weten of post gerust jouw ‘As We Speak’ in de comments!

 

 

Als soloreiziger naar New York

Over mijn reis naar New York heb ik zoveel te vertellen dat ik het onmogelijk in één blogbericht kan proppen. Jullie kunnen je sowieso aan eentje verwachten over de bezienswaardigheden. Daarnaast maak ik er als foodie nog een over m’n eet- en drinktips. Over Washington maak ik nog een aparte post. Die paar dagen daar kan ik wel kort samenvatten. Deze eerste post zal gaan over mijn ervaring als soloreiziger in New York.

Vertrokken met een bang hartje

Vlak voor ik vertrok, kreeg ik vaak te horen hoe dapper ik wel niet was. Wel ik kan je zeggen, ik ben met een bang hartje op dat vliegtuig gestapt. Ik was ook totaal niet bezig met de voorbereiding voor die reis, net omwille van die gezonde spanning. Ik wilde daar niet te veel bij nadenken, gewoon dat vliegtuig op en weg. Anderzijds zorgde dat weer voor extra spanning, want ik plan normaal alles goed op voorhand. En nu waren er enkel twee Airbnb’s geboekt (één voor New York, één voor Washington), een hotel voor de laatste nacht, een ticketje voor Wicked en een ticketje voor Bruno Mars.

Het leek soms of ik er helemaal geen zin in had. Op het vliegtuig liet ik het allemaal even bezinken. Het besef dat ik 2 dagen later mijn goeie vriend Bruno weer ging zien, liet het enthousiasme pieken. Iets geregeld hebben was dus goed :-).

Leven in de loft

En dan landde ik op JFK en volgde er nog een hele reis richting Brooklyn. Een Airtrain en een paar metro’s later stond ik in Bushwick. Een uur te vroeg, dus tijd voor een eerste (hipster)koffietje. Ik heb mij toen even zorgen gemaakt, want het leek mij niet de leukste buurt. Wat achteraf ook bevestigd werd door de gids van BENY. Ik kan echter alleen zeggen dat ik mij daar geen seconde onveilig gevoeld heb. En die Airbnb dat was zo’n aanrader. Ik was er helemaal zot van. Wanneer ik nog eens terugga, is dat direct mijn eerste keuze. Het hotel waar ik mijn laatste nacht doorbracht, was in vergelijking een ‘dump hole’. Veel duurder overigens, gewoon omdat het pal in het centrum lag.

Ik verbleef in de ‘Tree house kamer’ verder waren er nog 2 kamers in die loft. In eentje zat een meisje die er 6 maanden een stage deed. In de andere zat de eerste nachten een Turkse jongen waar ik eens een babbeltje mee gedaan heb en de volgende dagen een Canadees die ik weinig gezien heb. Buiten toen hij tot een kot in de nacht aan het skypen was met zijn lief of zijn moeder, daar ben ik nog steeds niet uit :-D. Het stoorde alleszins niet, want ik heb zelf weinig geslapen in ‘the city that never sleeps’. En sowieso sliep ik er toch met oordopjes en een slaapmasker.

Ik was verder blij dat ik koos voor een verblijf buiten de stad. Ik moet wel al eens bekomen van indrukken. Daardoor was ik wel 45 minuten onderweg met de L-train. Dat stuk L-train vond ik best fijn, rondkijken op de metro en verhalen ‘afluisteren’ is een meerwaarde. Wat echt niet leuk was, waren de werken aan de L-train. Waardoor hij ‘s nachts en in het weekend niet reed. Je moet dan een bus nemen en daardoor ben je dus echt lang onderweg. Tijd die je nuttiger kan besteden. Die werken gaan nog even duren, dus hou er rekening mee als je de komende maanden nog naar NYC trekt en in Brooklyn wil verblijven. Waar dan ook.

Liefde op het tweede gezicht

Ik denk dat mijn verblijf in Brooklyn er ook toe bijgedragen heeft dat ik teruggekeerd ben met veel liefde voor NYC en veel zin om daar de komende jaren nog terecht te komen. Ik heb zelfs eventjes onderzocht of ik summer school kon doen aan Columbia. In het kader van The Bucket List, maar dat kost dus stukken van mensen. En aangezien ik als alleenstaande wel wat op m’n centjes ga moeten letten, zal dat niet voor de eerstkomende jaren zijn. Of reizen naar de States er de komende jaren nog snel gaat inzitten, weet ik ook niet. Maar ik zeg al 3 jaar dat ik waarschijnlijk voor enige tijd niet meer naar The States zal reizen. Daar doe ik dus geen uitspraken meer over :-). We zien dat wel. Voor 2019 zijn er voorlopig wel enkel Europese plannen.

Waarom ik het daar in 2011 maar niks vond, weet ik niet. Misschien waren het de omstandigheden? Te hoge verwachtingen? Ik heb dit keer gekozen voor een andere manier van reizen. Ik wilde wel de toeristische bezienswaardigheden afvinken en was op het einde zelfs een beetje gefrustreerd dat ik ze niet allemaal heb kunnen doen. Zo heb ik het MoMa en het Guggenheim niet vanbinnen gezien, wilde ik Yankee Stadium en Columbia nog eens graag een tweede keer bezichtigen. Om nog maar te zwijgen over de lijst van tips die mijn manager mij gaf en ik aan mij moest laten voorbijgaan.

Ik wilde echter ook inspiratie opdoen, genieten, tijd maken om een koffietje te drinken, nieuwe dingen doen zoals SoulCycle (daar wijd ik ook nog wel eens een sportpostje aan, zo jammer dat wij dat hier niet kennen). En dat heb ik ook ten volle gedaan. Dat het Moma en het Guggenheim daar dan voor zijn moeten wijken, is maar zo. Reden om nog eens terug te gaan!

En hoe was dat nu alleen reizen?

Dat viel zoveel beter mee dan gedacht. Wil ik dat dan nog keiveel doen? Als het moet wel ja. Er is een plan om volgend jaar naar Ibiza te gaan, maar er is misschien ook een muzikaal plan. Als dat plaatsvindt, dan is er mogelijk niet genoeg verlof meer om naar Ibiza te gaan (en ik heb best wel wat verlof bij OZ :-D). Dat is dan geen ramp, Ibiza verdwijnt niet. Als dat reisje Ibiza in 2019 volgt, zal dat volledig of grotendeels alleen zijn (het kan zijn dat een vriendin mij nog voor een weekendje achterna komt). Tenzij ik ondertussen de liefde van mijn leven tegenkom. Ik vind dat idee dankzij NYC helemaal niet erg meer. Dat was daarvoor wel het geval. Als NYC mijn enige soloreis blijkt te zijn, dan is dat echter ook wel goed nieuws, want dan ben ik terug ‘van het straat’. Win-win dus!

Het grote voordeel is dat je kan doen wat je wil. Toen ik op een nacht in Coyote Ugly belandde en pas om 4u in mijn bed lag, was het niet erg dat ik pas tegen de middag onder de levenden was. Het was zondag voor iets. Ik was trouwens al even wakker, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn motor snel in gang kreeg :-). Maar net die tijd nemen om wakker te worden en het rustig aan doen, was fijn.

Ik plande elke dag helemaal zelf in, had leuke babbels aan de bars in restaurantjes. Zat op een avond uren op een bankje in Brooklyn Bridge Park met Night Prayer van Jasper Steverlinck op de achtergrond. Verwonderd te kijken naar het zicht op die glorieuze skyline. Bijna niet gelovende dat ik daar zat. Door mijn iPhone switch had ik trouwens amper muziek over (enkel wat je via iTunes hebt aangekocht blijft dan staan. Tot je terug kan connecteren met je laptop en die had ik niet bij). Maar Jasper zijn cd bleek ideale achtergrondmuziek.

Daarnaast had ik verwacht om tegen een muur aan te lopen, mezelf tegen te komen. Dat is niet gebeurd, maar er was wel één avond waar bepaalde gesprekken van de afgelopen maanden mij leken te achtervolgen. Als een cassette die bleef hangen. Een cassette vol slechte muziek dan nog! Die avond heb ik even de tijd genomen om wat WhatsApp berichtjes in te spreken voor een vriendin van me, dat hielp wel.

Mezelf leren kennen

Ik heb er ook veel over mezelf ontdekt. Ik dacht nl. altijd dat ik niet van New York hield omwille van die veelheid van indrukken, waar ik dus zo slecht lijk tegen te kunnen. Maar na 1 dag leefde ik opeens wel op het tempo van een New Yorker. En ik vond dat zowaar fijn. Zo erg dat ik daar in Washington even van moest afkicken en een paar dagen later in Mechelen opnieuw. Het leven leek ineens waanzinnig traag te gaan :-). Ik mis dat nu nog wel eens dat tempo.

Verder leerde ik dat ik best goed mijn plan kan trekken, dat de angst om ‘s avonds alleen als vrouw langs donkere plekjes te gaan veel minder is. En dat ik als ik tegen die angst in ga mooie plekken kan ontdekken (zoals dat Brooklyn Bridge Park). Dat m’n Engels terug een stuk beter moet, maar het snel verbetert. Dat ik wel eens voor een New Yorker kan doorgaan …

De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat er één momentje was waarop ik het niet fijn vond om alleen te zijn en dat was op de terugvlucht naar huis. Er zat een koppel rechts achter mij over hun reis te praten en ineens kreeg ik een flashback naar juni 2017. Toen zat ik op een terugvlucht van Atlanta naar huis in heel andere omstandigheden. Dat 2017 en begin 2018 daarna zo’n puinhoop werden, leek ineens onwerkelijk. Dat gevoel was gelukkig snel weer weg en maakte plaats voor herinneringen aan ‘a trip of a lifetime’.

The Bucket List: 40 voor 40!

Toen ik in 2015 terug begon te bloggen, zette ik mij al eens aan een Bucket List. Ik ging toen bijna 30 worden en dat waren toen 30 dingen die ik voor mijn 30ste wilde doen. Volgens mij was dat een Mission Impossible geweest in die korte tijd. De Ethan Hunt in mezelf is nooit ver weg, maar je moet realistisch zijn!

Door mijn huidige situatie denk ik tegenwoordig meer na over de dromen die ik nog wil verwezenlijken. Een post van Boston Baby bracht mij op het idee om ze uit te schrijven, waarvoor dank :-). Omdat ik 33 ben heb ik er 40 voor mijn 40ste verjaardag van gemaakt. 7 jaar is best nog wel wat tijd, al gaat het altijd veel te snel vind ik.

Er staan ook dromen tussen die ik op mijn 30ste had en die ik ondertussen verwezenlijkt heb. Het zijn soms kleine en soms grote dingen. Ik ga er trouwens niet van uit dat het mij allemaal gaat lukken, maar ik ga daar niet wakker van liggen. De tijd van mezelf zulke druk opleggen is voorbij!

  1. Leren crawl zwemmen
    Deze heb ik dus al verwezenlijkt. Ik kon helemaal niet goed zwemmen, ik zal nooit een topzwemmer worden, maar ik kan nu wel een goede crawl uitvoeren en ook mijn schoolslag is erop vooruitgegaan. En ja ik ben er trots op dat ik dit gedaan heb, want evident was dat echt niet!
  2. Lopen op het strand in LA
    Ook deze heb ik al uitgevoerd, vlak nadat ik 30 was geworden. Het was een droom sinds ik begon met lopen om terug te keren naar LA en daar op het strand te lopen (er ligt daar zo’n pad dus je loopt niet rechtstreeks op het zand). Het was enorm vermoeiend, want zelfs om 8u ‘s morgens staat de zon daar pal op je hoofd. Worth every minute though!
  3. Mama worden
    Ik geef toe dat ik de laatste maanden twijfels heb of dit ooit nog gaat lukken. Alle hoop is nog niet verloren natuurlijk, maar het is een heikel punt momenteel.
  4. Zangles volgen
    Ik zing doodgraag, maar ik zing vals, niet zo vals als sommige kwatongen zouden durven beweren (serieus mannekes ik heb zo’n app waarmee je karaoke kan doen. Je kan daarna jezelf herbeluisteren. Het is ook niet zo erg ;-)). Maar ik zou dus wel eens zangles willen volgen. Het schijnt dat iedereen kan leren zingen, daarom niet heel goed. Dus The Voice van Vlaanderen zal ik wellicht nooit worden. Jammer :-D, maar geen doel op zich. Er is een concreet plan hoe ik die zangles zou kunnen volgen, maar meer zeg ik daar voorlopig niet over. To be continued … :-).
  5. Boek schrijven
    Ik kan schrijven dat weet ik van mezelf, maar hier loop ik nu al jaren op vast. Genoeg ideeën, maar dan weer niet goed genoeg om er een heel boek mee te vullen. Het kan momenteel twee richtingen uit. Of ik schrijf een fictieboek, als ik dus eindelijk dat verhaal vind waar ik meer dan 50 pagina’s mee kan vullen. Of het wordt een soort zelfhulpboek met een humoristische kwinkslag: How to survive a pile of shit (dibs op die titel). Ik kan daar ondertussen wel wat over zeggen ;-).
  6. Gaan eten in een driesterrenrestaurant
    Sinds augustus van dit jaar kan ik deze afchecken, want ik ging eten bij Hertog Jan in Zedelgem. Ik wilde dat nog doen voor ze gingen sluiten, ik vond het superlekker, maar ik heb zeker al even lekker gegeten in restaurants met één ster. Hoe dan ook kan ik het iedereen aanraden.
  7. Wicked zien in NYC
    Het ticket is gekocht. In oktober komt dit in orde! Ik ben een musicalliefhebber en NYC is de stad waar de oorspronkelijke productie van Wicked begon. Ik heb iets met musicals zien waar ze ooit begonnen!
  8. Triatlon afwerken
    De hoofdreden om te leren zwemmen. Je kan hier in Mechelen blijkbaar een Start to Triatlon doen. Dit jaar begonnen ze op 25 juni, maar toen zat ik emotioneel nog zo eronderdoor dat ik er geen zin in had. Ik wil echt eerst eens in open water trainen voor ik effectief een triatlon doe, maar ik hoop dat het in 2019 lukt. En voor alle duidelijkheid ik ga voor een kwartje of 1/8ste geen volledige of een halve!
  9. Naar Coachella gaan
    Behoeft dit meer uitleg? Ik ben zot van California en die line-up is altijd geweldig, voor 2019 is het al uitverkocht :-). Maar op een dag zit ik daar in de woestijn te genieten van de muziek.
  10. Studeren aan een Amerikaanse universiteit
    Dit was als tiener een droom, het is wegens de hoge kostprijs niet gelukt. Ik zal wellicht moeten kiezen tussen deze droom en een andere droom verder op de lijst. Misschien wordt het een zomercursus aan UCLA voor script writing of zo. Eigenlijk was Yale altijd de droom, maar op dit moment maakt het eigenlijk al niet meer uit waar het zal zijn :-).
  11. Het noorderlicht zien
    Is maar een vliegtuigticketje en een gezonde portie geluk verwijderd. Mijn BFF kan daar over meespreken :-). Dus op een dag lukt me dat wel.
  12. Gitaar leren spelen
    Er staat hier een klassieke gitaar op de bovenste verdieping. Ik heb die al járen. Ik kon ooit Satisfaction en Seven Nation Army spelen met tabs (op één snaar dus), maar ik wil akkoorden kunnen spelen. Al denk ik soms dat mijn handen daar te klein voor zijn (kan dat?). Ik wil het alleszins een kans geven.
  13. Fatsoenlijk eyeliner kunnen aanbrengen
    Ik kan dat dus niet en ik vind dat mooi. Liquid of potlood, ik heb al vanalles geprobeerd en het lukt me niet. Ik ben ervan overtuigd dat ik dat moet kunnen als ik maar genoeg oefen. Dus als iemand me hiermee kan helpen. Be my guest :-D.
  14. Mijn Spaans opfrissen en verbeteren.
    Hablo un pocito Español. Ik heb ooit 2 jaar Spaans gevolgd in avondschool en ik vind het jammer dat ik het sindsdien verwaarloosd heb. Ik wil er niet terug avondschool voor gaan volgen. Ik vond dat te saai. Maar ik wil het wel verbeteren en terug wat meer spreken. Ik kom er dan altijd op uit dat ik misschien maar eens een periode in Barcelona moet gaan wonen. Laat dat nu net niet de plaats zijn om Spaans te spreken :-D!
  15. Nog eens backstage belanden op (Rock) Werchter
    Ik heb daar jarenlang getapt. Ik mis die sfeer van ons team nog steeds en elke keer dat ik op de wei van Werchter beland, moet ik terug aan die tijd denken. Het hoeft echter niet meer om te tappen te zijn deze keer. Ik zal daar wel een cava’ke gaan drinken op mijn gemak :-).
  16. Lopen in Central Park
    Deze wordt ook afgevinkt binnen een paar weken, het moet!
  17. Naar Ibiza gaan
    Nog een reden om dat Spaans terug wat op te frissen. Ik wil naar Ibiza en neen ik ben geen party animal. Sowieso ga ik daar wel eens in een discotheek belanden, je kan toch niet maken om naar Ibiza te gaan en dat niet te doen? Maar dat is ook een prachtig eiland om te wandelen en te sporten. Dus why not?
  18. Beter leren koken
    Ik vond van mezelf dat ik niet zo goed kon koken, maar blijkbaar heb ik toch iets opgestoken van 9 jaar samen te leven met iemand die dat wel kon. Tot mijn grote verbazing kan ik ondertussen wel afkruiden. Toch is er nog ruimte voor verbetering. Dus ik ga me daar de komende 7 jaar mee bezighouden. Ik laat jullie achteraf wel weten of ik zelf vind dat het beter is :-).
  19. Een foto maken om de muur in mijn woonkamer te vullen
    In mijn woonkamer is er een grote witte muur, ideaal om een foto in canvas op te hangen. Ooit was het plan om hier een trouwfoto te hangen. Dit zal om voor de hand liggende redenen niet meer gebeuren. Ik hoop op een dag een foto te maken van een van mijn reizen die goed genoeg is om hier te hangen.
  20. Dansles volgen
    Ik wil dat echt eens graag doen, het liefst zou ik zoiets clip dance-achtig doen, maar bestaat dat überhaupt voor volwassenen die nog nooit in hun leven gedanst hebben? Volgens mij ben ik dan snel het kneusje van de klas. Salsa is ook nog een optie. Zoiets als Sterren op de Dansvloer (hoera dat komt binnenkort terug :-)) zou eigenlijk ideaal zijn voor mij, maar dan voor mensen die niet met hun kop op tv komen. Dit om te zien wat mij ligt. Kan ik zo’n soort training ergens volgen?
  21. Werken voor een groot mediabedrijf
    Hier zit ik al lang mee in mijn hoofd. Al héél lang blijkbaar. Ik vond onlangs een vriendenboekje terug waar dit mijn antwoord op de vraag ‘wat wil je later doen’, was. Meer bepaald stond er: achter de schermen werken bij tv. Dus laat het duidelijk zijn: neen, ik ga mij niet opgeven als vrijgezel voor Temptation Island, neen, zelfs na die zangles ga ik niet meedoen met The Voice, neen ook Boer zoekt vrouw is zelfs na die knappe Australiër van dit jaar geen optie :-D. Ik wil echt niet (meer) met mijn kop op tv komen. Ik vrees dat dat nl. al te laat is, zoek zelf maar uit wanneer en hoe dat ooit gebeurd is ;-)! Mogelijk wordt het de radio, lijkt me ook plezant. Het is trouwens deze droom waar ik naar refereerde bij de Amerikaanse universiteit. Ik denk dat het of/of zal zijn. En voor mijn collega’s bij OZ schrik krijgen. Ik wil jullie nog niet verlaten. Ik ben nog altijd gelukkig bij OZ. En dit zou eventueel een freelance projectje kunnen zijn ;-)!
  22. Yellowstone bezoeken
    Staat al lang op de verlanglijst, maar was 2x geen optie tijdens de roadtrip naar de Westkust.
  23. Leren (kite)surfen
    Dit wilde ik al lang eens doen. Onlangs kwam het ter sprake aan de zee. Sandra, als je dat kitesurfen gaat doen, neem me mee hè ;-)! Maar gewoon surfen mag ook. Vroeger durfde ik dat niet, want ik kon niet goed zwemmen. Da’s opgelost! Let’s do this shit!
  24. Een show van Cirque du Soleil bijwonen
    Ik zag ‘O’ in Las Vegas. Blijkbaar is dat al het summum dus moet ik nu niets meer zien ;-). Het was trouwens enorm indrukwekkend. Als je nog naar Vegas moet gaan, echt gaan kijken! Ik overweeg echter toch om volgend jaar naar Toruk te gaan. Bestie, zijn die tickets al besteld?
  25. Naar de Harry Potter Studio’s gaan in Londen
    Zijn naar het schijnt prachtig. Dus ik wil dat doen! Ik ben zot van Harry Potter en Londen is maar een treinritje verwijderd van België.
  26. Mij laten registreren als orgaandonor
    Deze heb ik heel lang uitgesteld omwille van dom bijgeloof. Morgen is het stadhuis van Mechelen (net zoals vele andere in Vlaanderen) speciaal open om dit in orde te brengen. In het kader van het programma Make Belgium Great Again. Ik heb het programma niet gezien, maar hoorde er via via van. Dus ik ga dat doen!
  27. Op een set staan
    Dat hangt samen met die droom om voor de media te werken. Al moet ik de koffie brengen, ik zou wel eens op een set van een film of een tv-programma willen staan. Eigenlijk is dat al gebeurd, want ik deed stage bij Studio 100 en stond toen op de set van Mega Mindy voor de persconferentie. Maar ik wil ook wel eens wat actie zien gebeuren terwijl ik op die set sta. En again, ik zal achter de camera’s rondlopen :-).
  28. Spacecake eten
    Bij voorkeur te verwezenlijken voor ik mama word. Een mens wil toch het goede voorbeeld geven nietwaar ;-)! Ik rook niet, heb dat ook nooit gedaan, dus een jointje is dan geen goeie optie, maar ik wil eens weten hoe dat voelt. Bon wie bakt er eens een cake’ske :-D?
  29. Gaan muurklimmen
    Ik heb heel lang hoogtevrees gehad, misschien heb ik het nog steeds. Dus ik blokkeerde vaak tijdens muurklimmen. Maar ik wil dat opnieuw proberen. Dat is blijkbaar wel niet zo evident, want je moet een klimbewijs hebben of dat met iemand gaan doen die dat al gedaan heeft. Dus als iemand me eens wil meenemen, laat het mij weten …
  30. Een match op een EK of WK bijwonen
    Ik ben zot van voetbal, echt zot … Ik heb dat de laatste jaren wat verwaarloosd, maar het schitterende WK van onze Duivels heeft toch wel wat losgeweekt. Dus ik wil wel nog eens een match live gaan zien.
  31. Bikram Yoga doen
    Ben al jaren benieuwd hoe dat is zo van die hot yoga. Hier in Mechelen heb ik echter nog geen plaats gevonden om dat te doen. Maar Antwerpen is blijkbaar wel een optie. Ik ga dat gewoon een keer proberen.
  32. Een pretparkreis naar Orlando maken
    Ik doe graag eens een pretparkske. Orlando is dan the place to be. Het is wel erg jammer, maar ik word meestal doodmisselijk in rollercoasters. Al heb ik dus in 2017 in de Crush Coaster gezeten zonder daar misselijk in te worden. Blijkbaar is dat een goed teken, want volgens mijn broers is dat niet de minste. Tijd voor een t-shirt: “I survived the Crush Coaster without throwing up!” Voor the HIMYM-fans trouwens: vomit-free since 2010! Maar toch dat heeft iets met reisziekte te maken en ik kan daar dus echt een hele dag van onder de voet zijn. Het zullen dus vooral de ‘baby-attracties’ worden, maar ook daar zijn er voldoende van! Disneyworld, Universal Studios en een hele hoop waterpretparken, here I come!
  33. Een les soulcycle volgen
    Spinning op soulmuziek, dit intrigeert me al sinds ik er van hoorde en blijkbaar kan je dat in NY per les volgen. Dus kans is groot dat ik daar beland. Ik doe trouwens graag aan spinning, maar hier in Mechelen is dat gekoppeld aan een fitnessabo. Als er iemand dus iets in de buurt weet waar je kan gaan spinnen zonder dat je moet gaan fitnessen, laat het mij weten. Ik heb een loopband, dus ik hoef echt geen fitnessabo!
  34. Meer ‘Ja’ zeggen op zotte dingen
    Dit is een dubbele, want soms zeg ik ook te snel ‘ja’. Het gaat dan meer om werkgerelateerde dingen waardoor m’n bakje overvol raakt en dat moet ik bewaken. Maar het is meer het idee dat achter ‘Yes’-man zit. Gewoon eens ‘ja’ zeggen op dingen waar je anders ‘neen’ zou op zeggen. Ik doe dat sowieso al meer dan vroeger en dat levert me alleen maar goede dingen op. Ik ga hier geen aantal op plakken, na 7 jaar zal ik je laten weten of het gelukt is.
  35. Gaan (ice)karten
    Ik ben nog nooit gaan karten en sinds ik van icekarten hoorde wil ik dat gewoon eigenlijk graag doen. Ik zoek alleen nog altijd iemand die mee wil gaan!
  36. De Tour de France live volgen van de eerste tot de laatste dag
    Eigenlijk wil ik dat liefst met Vive Le Vélo doen. Dan zou ik trouwens direct 3 dromen verwezenlijkt hebben ;-)! Ik heb vlak voor de zomer nog een poging gedaan via Twitter om mee te gaan. Dat is hopeloos gefaald. Ik wil het nog altijd doen, al is het als vrijwilliger. Dus als iemand de Karl kent, Marliese wil mee!!! Maar als dat niet lukt doe ik het wel op een andere manier.
  37. De halve marathon van Disneyland lopen
    Dit kan die van Parijs zijn, maar evenzeer die van Orlando of Anaheim. Een halve marathon lopen kan ik, da’s geen probleem. Die van Parijs valt ook altijd samen met Dwars door Mechelen, dus slechte timing Mickey :-D!
  38. Voetbal gaan kijken in Napels
    Zei er daar iemand Dries Mertens? Ik wil naar Napels, want de pizza is daar overheerlijk en als er te eten valt, ben ik er graag bij. De stad zelf is misschien heel vuil, maar er is ook de Amalfi-kust! En er is SSC Napoli. Er worden plannen gesmeed in die richting. Driesje in 2019 kom ik hopelijk jouw richting uit. En ik neem drie topwijven mee in mijn kielzog ;-)!
  39. Een serieus feestje geven als ik 40 word
    #hellyeah Ik ken een paar buren die dit graag zullen horen. En we gaan dat gewoon doen mannen en vrouwen. Hoe, wat, waar? Nog te bekijken! Bereid je maar voor dat het misschien ook een gemaskerd bal zou kunnen zijn. Dit had nl. ei zo na The Bucket List gehaald. Misschien een goeie om de 50 voor 50 mee te beginnen dan :-D!
  40. Wildcard: nog in te vullen 🙂
    De 40ste hou ik in navolging van Boston Baby vrij. Want wie weet wat wil ik nog doen de komende 7 jaar en dan kan dat ineens mee op de lijst.

Dus beste vrienden, familie, lezers, jullie weten er nu allemaal van en ‘networking makes the world go round’. Als er iemand mij kan helpen om iets hiervan in orde te brengen. Bel me, schrijf me, laat me vlug iets weten :-D. En als je je eigen Bucket List wil maken of al gemaakt hebt, zet dan zeker je link in de comments! Ik lees ze allemaal met veel plezier!

Keuzestress

Je leven bestaat uit keuzes. En kiezen is verliezen, zeggen ze wel eens. Mensen die me kennen, weten dat ik makkelijk knopen doorhak en dat ik nogal een willetje heb. Dat ook. Ik heb al eens gehoord dat ik vaak krijg wat ik wil. Of dat in 2018 zo zal zijn, zal de toekomst moeten uitwijzen.

Maar m’n huidige situatie (ik vertel daar later wel eens meer over) zorgt er ineens voor dat ik twijfel over de keuzes die ik maak.

En dan sta je voor een dilemma dat eigenlijk gewoon een first world problem is. Ga ik in oktober alleen op reis naar NY en Washington DC? En ga ik daar nog eens naar Bruno Mars kijken? Ik heb deze zomer nl. al veel optredens gezien en den Bruno was van het beste wat ik tot nu toe zag (de zomer is natuurlijk nog niet voorbij). En vorige week ontdekte ik dat hij in Brooklyn optreedt in de periode dat ik plande naar NY te gaan.

Of doe ik een Joker-reis naar Thailand-Laos en Cambodja? Een reis waarvoor een vriendin van me al heeft ingetekend. The struggle is real!

Sowieso zal er een keuze moeten gemaakt worden en lang heb ik niet meer. En kiezen is dus verliezen. Maar ook iets winnen in dit geval: ervaring, reizen, geluk … ik moet misschien maar niet te veel zagen ;-).

Roadtrippin’

Mensen die me volgen op Instagram zagen het al voorbij komen. Eind juni/begin juli bevond ik mij in de USA.  Dit keer voor een stukje dat we nog niet gedaan hadden: The South. De reis bracht ons in Atlanta, Nashville, Memphis, Vicksburg, Natchez, New Orleans, Fort Walton Beach, Tallahassee, Savannah, Charleston en terug in Atlanta. Ik weet niet wat het is met Amerika en mij, maar elke keer als ik er ben, voelt dat als thuiskomen. En terwijl ik dit typ, heb ik alweer heimwee naar daar. Geen idee of ik snel zal kunnen teruggaan, maar ik hoop dat het alvast niet de laatste keer was.

Ik neem je even mee langs de steden die we gedaan hebben:

Op dag 2 liepen we door Nashville toen de avond daar viel en dat was prachtig. Ik hield eigenlijk wel van deze stad. Niet van het centrum met alle countrybars, want dat was me te druk. Wel van de gezellige buitenwijken met typische huizen en hun ‘porches’ met schommelstoelen. Was het niet dat ik wist dat het er even hard kan regenen als hier, ik had me er al een buitenverblijf gezocht :-D.


In Memphis gingen we ‘ribbekes’ eten bij BB King’s. Of zeg maar liever ribben. Een collega van me had op me voorhand al gewaarschuwd. Je krijgt er een megarib en maar een minipotje coleslaw. Voor mij had dat wat meer mogen zijn, maar het was wel superlekker. Verder bezochten we ook Graceland. Ik ben geen Elvisfan, maar dit moest ik toch eens gezien hebben. Wat mij daar vooral bijbleef waren de hoeveelheid televisies in dat huis en die zotte Jungle Room. Kitsch ten top :-)!



Over Vicksburg en Natchez kan ik kort blijven, ik vond daar niet veel te zien. In Vicksburg bezochten we het National Military Museum en in Natchez heb ik de Mississipi eens van dichtbij gezien. ‘Nuff said’.



Vervolgens kwamen aan in New Orleans en dat was een voltreffer op vele gebieden. Ik werd er onmiddellijk verliefd op het leuke hotel waar we zaten: Old No.77 Hotel & Chandlery. Dat was mooi ingericht, had deurhangers waarvan de copywriting kon tellen, een goed restaurant waar een runner-up van top chef de plak zwaaide (met trouwens ook lekker ontbijt en goeie koffie). Kortom de hipster in mij was door het dolle heen.




De stad was indrukwekkend. Het had iets Europees en Latijns-Amerikaans tegelijk (te danken aan de Franse en Spaanse invloeden). Verder had het iets donker met de voodoo shops en kerkhoven die in menig serie/film een rol spelen. Een geweldige combo vond ik.



Ik was wel minder fan van de typische keuken. Die gumbo vond ik niet slecht, maar ook niet lekker. Grits vond ik niet te eten. Enkel Jambalaya kon me bekoren. We deden er een kookworkshop, maar die viel dus dik tegen. Alles was al vooraf gesneden. Daarna mocht je in de pannen roeren en orders opvolgen. Niet echt veel vrijheid dus en lekker was het ook al niet echt. We hadden dit vooraf betaald en het was erg duur, zeker de moeite niet waard.

Na New Orleans arriveerden we in Fort Walton, een stadje waar ik graag wat meer van had gezien. Het had er zo te zien prachtige stranden, maar die hebben we (dankzij een upgrade) alleen vanuit de hotelkamer gezien. We arriveerden er om 17u ‘s avonds en tegen dat we gedaan hadden met eten, was het al pikdonker. Toen we verder reden was ik ook omvergeblazen van de grote waterpretparken die er in Florida waren. Ik had er supergraag eens eentje gedaan, maar dat zal voor een andere keer zijn.

Van Talahassee heb ik om een gelijkaardige reden enkel de hotelkamer gezien. En door Savannah zijn we ‘s morgens even doorgereden. Deed me erg denken qua stijl aan New Orleans.

In Charleston kwamen we ook tijd te kort. M’n gezelschap wilde een iPad aanschaffen. Dus heb ik er van de winkeltjes die er waren, vooral de Apple Store gezien. Daarna zijn we doorgereden naar het lokale park om er de moerassen te zien. ‘s Avonds na het eten zijn we er gelukkig nog kunnen gaan wandelen en het was echt een leuk stadje. Je had het gevoel ineens in de Caraïben beland te zijn. De winkeltjes waren er niet allemaal de typische ketens, dus was het jammer dat ik er niet kon shoppen. Maar goed da’s een reden om nog eens terug te gaan.



Ten slotte arriveerden we terug in Atlanta op the 4th of July. We bezochten er die dag het ‘museum’ of doe-center, zo je het wil, van Coca-Cola. Wel eens fijn om te doen. Vooral tasting room, waar je alle smaken van Coca-Cola producten van over heel de wereld kon proeven, was nogal ‘speciaal’. Je bleef er zowat aan de grond plakken van alle suikers. Het was trouwens niet allemaal even lekker.


‘s Avonds gingen we naar het vuurwerk kijken. Wat een zotte bedoening was me dat. De aanloop ernaar vond ik nogal saai. Er waren wat optredens van lokale bands, die niet zo goed waren. Op het einde van de avond stonden CeCe Peniston en Bobby Brown op het programma. ‘Ons CeCe’ zingt echter niet zo toonvast en in het midden van Bobby Brown z’n optreden zijn ze maar met het vuurwerk begonnen. Als ware het een soort signaal dat hij er mee mocht kappen (en terecht ;-)). Maar dat vuurwerk, volgens mij is er daar voor ettelijke miljoenen in de lucht geschoten en ook elders in Atlanta zag en hoorde je niets anders dan vuurwerk. Ik zag ook constant brandweerwagens uitrukken. Volgens mij is dat voor die mannen een van de drukste dagen van het jaar. Hopelijk kan ik the 4th ooit eens bij Amerikanen thuis vieren. Dat lijkt me nog veel leuker. Of in New York, dat zou het schijnt ook de moeite, en om een of andere reden twijfel ik daar niet aan :-).


Op onze laatste dag in Atlanta bezochten we nog CNN. Wat voor mij, als journalist van opleiding, toch best indrukwekkend was. Dat gebouw is een half dorp. En ook de ruimte waar ze het nieuws voorbereiden/maken was enorm groot. Het is eigenlijk nooit m’n droom geweest om daar te werken, maar toen ik het zag, snapte ik eigenlijk niet goed waarom. Het leek me echt een ‘speeltuin’ als journalist.


Het grote nadeel van deze reis dus wel dat we vaak tijd te kort hadden. We boekten deze reis op voorhand met Connections. Onze laatste reis naar de States was bijna uitgedraaid op een financiële kater en dat wilden we op deze manier vermijden (doordat de hotelkost, kost van de vluchten en de wagen op voorhand vastlag). Het grote nadeel was dat dit veel minder vrijheid gaf en we dus niet konden beslissen om steden zoals Vicksburg en Natchez links te laten liggen en wat langer te blijven in Fort Walton of Charleston. Maar toch beklaag ik het mij nog steeds geen seconde dat we geweest zijn. Net zoals onze andere reizen naar de States was het er namelijk weer eentje om nooit te vergeten. Op naar de volgende …

USA and the winners (and losers) are!

Het zijn misschien vijgen na Pasen, want onze reis naar de westkust is al bijna een half jaar geleden. Maar toch wil ik jullie deze post niet onthouden. Het was een reis met vele hoogtepunten en ook laagtes. Geen persoonlijke laagtes gelukkig. Ik heb het dan meer over het verkeer bijvoorbeeld. In mei 2012 liep het daar allemaal nog redelijk gezapig, maar nu heb ik een aantal keren doodsangsten uitgestaan. Laat ons zeggen dat de rijkunsten van de Amerikanen er niet op verbeterd zijn. Waar ik het in 2012 nog een openbaring vond in vergelijking met ons verkeer dat altijd best heftig is, was het nu het totaal omgekeerde. Maar goed, genoeg daarover, graag zet ik mijn favorieten (en minder geliefde zaken) eventjes op een rij.

Auto die ik het meeste zag: Toyota Prius. Hun wagenpark verschilt trouwens erg van het onze.
Slechtste eten: Jack in the Box. Denk McDonalds maar dan 1.000 keer vettiger. Dat ik er geen indigestie aan overhield, verbaast mij nog steeds. Het vet druipte letterlijk van en vantussen de hamburger.
Beste eten: Max’s Bistro in Fresno. Ik at er een steak om duimen en vingers van af te likken. Op de voet gevolgd door Centro Woodfired Pizzeria in Cedar City. Het moet sinds een vakantie in Italië geleden zijn dat ik nog zo’n goede pizza at. Prijs-kwaliteit was Los Domingos in Barstow het beste. Ik dronk er ook een geweldig lekkere margarita. Normaal vind ik dat maar niks, omdat daar tequila inzit en ik dat meteen proef, maar dit was dus duidelijk met een betere tequila dan ik gewoon was. Omdat dit restaurant verbonden was aan ons hotel van die nacht, kregen we er de volgende dag ook ontbijt en dat was een van de betere ontbijtjes die ik gegeten heb. Wie zegt dat het eten in Amerika op niks trekt, is trouwens verkeerd. Ik heb enkel slecht gegeten in de Nationale Parken en de paar keer dat we voor junkfood gingen. En dat was in 2012 niet anders.
Favoriete keten om te eten: The Cheescake Factory. Die Godiva Chocolate Cheesecake is nog steeds ‘to die for’.

2015-09-15 18.48.24
Favoriete park: nog steeds Bryce Canyon, op de voet gevolgd door Zion (ik dacht echt dat ik daar elk moment ‘Welcome to Jurassic Park’ ging horen). Uit onze vorige reis naar de westkust vond ik Antilope Canyon trouwens ook een dikke aanrader, maar dat heb je na één keer wel gezien. Yosemite was ook top!

Minst favoriete park: Joshua Tree National Park, ja het was daar mooi, maar op den duur heb je die Joshua Trees wel gezien. Als ik de parken die we in 2012 zagen erbij neem, was Grand Canyon trouwens ook een teleurstelling. We zijn daar dit keer dan ook niet terug naartoe gereden. Maar als je in de streek bent, moet je het wel minstens één keer gezien hebben.

Leukste dier: chipmunks, het woord alleen al. Voor mij onvertaalbaar, want het is niet echt een eekhoorn, al lijkt het er wel op. En superschattig :-).

Hier hoef ik niet per se terug te komen: San Francisco. Ik weet dat er heel veel SF-liefhebbers zijn, maar ik hou niet van die stad. Ik ben er nu twee keer geweest en ik voelde mij er twee keer echt onveilig. De tweede keer ging ik enkel terug, omdat ik de eerste keer Alcatraz niet had kunnen zien. Dat is nu gebeurd en ik hoef er echt niet meer terug te gaan. Zeg nooit nooit natuurlijk, heb ik ooit wel kinderen en reis ik terug naar de USA en willen die de stad graag zien, dan ga ik hen dat ook niet ontzeggen. Maar voor mezelf heb ik het er echt mee gehad.

Favoriete stad: LA, ik zou daar echt doodgraag wonen (in The Hills of aan de stranden, niet downtown LA, da’s ronduit lelijk). Die zon, die stranden, de mensen die goed gezind zijn. Dat geldt trouwens ook voor Sonoma, een gezellig stadje vlakbij Napa met minstens even lekkere wijnen. LA en Sonoma worden trouwens op de voet gevolgd door Las Vegas, daar zou ik niet kunnen wonen, maar ik vind het daar zo geweldig. In 2012 dacht ik nog dat dat niks voor mij zou zijn, maar het feit dat je na een drukke reis gewoon enkele dagen aan het zwembad kon liggen vond ik superfijn. Tijdens deze reis zouden we oorspronkelijk niet teruggaan, maar kwamen we er toch terecht. We gingen naar ‘O’ van Cirque du Soleil, een prachtig spektakel dat ik aan iedereen kan aanraden. En we brachten terug een hele dag door aan het zwembad. En als ze mij morgen vliegtuigtickets aanbieden naar daar, ben ik direct weg. Maar dus niet om te gokken, want dat zegt me weinig.

Not my finest moment: toen we gingen wandelen in Yosemite (de tweede dag dat we er waren) en ik mij niet zo top voelde. Daardoor al na een half uur liep te zagen dat ik naar de wc moest. Na eindelijk een wc gevonden te hebben, begon te zagen dat mijn voeten pijn deden (wat ook zo was, ik had achteraf blaren) en wilde dat die wandeling van 12 km zo snel mogelijk voorbij was. Gelukkig zagen we op het einde nog herten van heel dichtbij. Dat maakte het toch de moeite waard.

2015-09-07 16.34.58
Not my finest moment 2: op de boot in Monterey. Een tripje van 4,5 u waarvan ik mezelf op eigen wilskracht 4 u dwong om niet te kotsen. Dat is gelukt en hoewel ik er wellicht uitzag als een lijk, heb ik mij verder wel gedragen. Geen gezaag met andere woorden. Ik heb ook walvissen gezien en dat was superfijn, maar ben toch niet geneigd om nog snel walvissen te gaan spotten. Jammer wel, want dat had zo fijn kunnen zijn en ik wil eigenlijk ook nog wel ooit eens een orka zien, maar dat zeeziek worden dat gaat er wellicht nooit afgaan. En die trip was echt de hel voor mij. Achteraf bleek ook dat de foto’s van op de boot mislukt zijn (te donker), dus nog een extra domper.

Topschoeisel: mijn Teva’s (not approved by Jani). Alle wandeling, buiten die ene van Yosemite die ik hierboven beschreef, heb ik op mijn Teva’s gedaan. En was ik er niet mee uitgegleden de dag ervoor, omdat ik te weinig grip had, dan had ik die dag nooit mijn wandelschoenen aangedaan. Nog altijd spijt van, want zoals gezegd kreeg ik in die schoenen weer maar eens blaren (en na meer dan 10 wandelingen zouden die wel ingelopen mogen zijn) en in mijn Teva’s niet. Jammer dat ze voor wandelingen op rotsen dus te weinig grip hebben (ook in Zion viel ik ermee). Anders zou ik er altijd voor gaan tijdens wandelingen.

2015-09-17 20.54.26
Beste koop: Mijn Adidas-sneakers die in België 30 euro meer kosten en superaangenaam zitten.

2015-09-19 08.24.11

En jij? Ben je al ooit naar de USA geweest? Wat waren jouw hoogtepunten?

Weekendje Ieper

Vorig weekend gingen we en ik er een weekendje tussenuit naar Ieper. Aangezien ik geen fan van ben musea of dergelijke (tenzij het een doemuseum is zoals Technopolis), besloot ik het aangename aan het, voor mij, nuttige te koppelen en te reserveren bij Souvenir.

We begonnen de dag zaterdag in Tyne Cot in Passendale. Een erg mooi (is dit het juiste woord voor een begraafplaats?) en indrukwekkend kerkhof. Je wordt er even stil van te weten dat er zoveel jonge mannen gestorven zijn in WOI. Zoveel vrouwen die hun man of hun kind(eren) nooit meer zagen terugkomen. Ik vind dat enorm moeilijk om te bevatten, wat een impact dat op iemands leven moet gehad hebben. 2015-11-07 12.31.11-1 Daarna gingen we nog naar het Memorial Museum Passchendaele, allemaal zeer interessant en de moeite waard lijkt me, maar zoals ik al zei musea zeggen me weinig. Dus ik was toch meer onder de indruk van Tyne Cot. Daarna reden we door naar het Novotel in Ieper waar we incheckten en even op het bed gingen rusten. Ik dan toch vooral. Ik voel me de laatste tijd heel moe (heb dit elk jaar in deze periode en zeker sinds ik klierkoorts gehad heb. Vorig jaar werd het virus trouwens voor de tweede keer in mijn bloed gevonden, de dokter stond daarbij ook voor een raadsel). Aangezien we redelijk laat waren gaan slapen en om 8u terug uit de veren waren, had ik wel wat nood aan wat rust. Na een dik half uur gingen we door naar het Flanders Field Museum. Ook heel mooi ingericht en leuk gedaan met de armbandjes die voor interactiviteit zorgen. Maar again: not my cup of tea.

Daarna gingen we terug naar ons hotel, waar we nog eventjes tv keken tot we naar Souvenir gingen. Daar hadden we een hele fijne avond. Hun aperitief van het huis smaakte me, hoewel ik normaal geen ginliefhebber ben. Het was iets met gin, vlierbessenbloesem en granité van groene thee en was zeer lekker en fris. Daarna volgden er 7 gangen (er is geen à la carte menu bij Souvenir en op zaterdagavond kan je alleen maar het zevengangenmenu nemen, maar geen klachten daarover :-)). Het gerechtje met brokkeloud, brocolli en bloemkool was daarbij toch wel m’n favoriet (en ik ben geen kaaseter dus dat wil wat zeggen). Verder was ik wel fan van het gerecht met pladijs, mosseljus en peterseliewortel en vond ik de pastinaak met beurre noisette en honing heel verrassend als eerste dessert. Mijn algemene mening over Souvenir: ik heb al beter gegeten, maar ik vond het zeker wel een aanrader om eens te doen :-).

Etentje bij Souvenir

Etentje bij Souvenir

De volgende dag ging ik nog helemaal loos op het ontbijtbuffet in het Novotel. Ook zeker niet het beste ontbijfbuffet ooit, dat was in Dusseldorf, maar daar was ons hotel + ontbijt dan ook weer het beste van de hele trip. Soit ik ging volop voor eieren, spek, worstjes en een paar aardappelen. Echt eten zoals een Amerikaan, soms kan mij dat al eens smaken :-). Daarna heb ik nog wel een kommetje fruitsla gegeten. Kwestie van niet helemaal ongezond te ontbijten. Na dit stevig ontbijt checkten we uit. Ik was trouwens best tevreden van het Novotel. Onze kamer was verzorgd en hoewel het bed op het eerste zicht niet stevig leek (er zat een put in het matras), was het toch een harde matras. Dat heb ik het liefste. Ik heb wel niet zo goed geslapen, maar dat doe ik eigenlijk nooit op hotel.

2015-11-07 14.51.20

Bed @ Novotel

2015-11-08 10.00.17-2

Ontbijten zoals ze dat in Amerika doen!

Nadat we het hotel verlaten hadden, deden we een wandeling op de vestingen. Waarbij we op het einde ook eventjes de Menenpoort bezochten. Dankzij mijn geweldige timing van reservatie bij Souvenir konden we op zaterdag helaas niet naar The Last Post. Daar zullen we dus nog eens voor moeten teruggaan 🙂 want na onze wandeling keerden we terug huiswaarts.

2015-11-08 11.01.23 Algemene conclusie: het was een fijn en ontspannend weekend, maar het oorlogstoerisme op zich zegt me weinig. Al vind ik Ieper sowieso wel een bezoekje waard :-).

Update

We beginnen hier vandaag aan onze laatste week in Amerika met een bezoekje aan Zion en morgen aan Bryce Canyon. Daarna gaat het stilletjesaan terug richting LA. De stad waar ik zoveel van hou.

De reis was tot nu toe de max en er liggen wel al wat blogposts op stapel voor erna (zowel over de reis, als een tag van Trijnewijn … ) Alleen blijkt het niet zo simpel te bloggen op een iPhone of iPad zonder toetsenbord. We zijn nog  gaan kijken in LA voor zo’n toetsenbord, maar blijkbaar bestaat dat al niet meer voor ons oud exemplaar ?. Volgende keer de boel dus wat beter voorbereiden met andere woorden.

Soit meer schrijfmateriaal voor erna dan maar! Hier is het nog ochtend, maar bij jullie normaal al avond. Dus wens ik jullie een prettige weekend toe met hopelijk evenveel zon als hier!

Groetjes!

image

In a traveling state of mind

Afgelopen week was een heel aangename week. Eerst en vooral voelde ik me maandag al een pak beter dan afgelopen zaterdag. Verder kreeg ik ‘s ochtends het leuke nieuws dat ik de vaste job bij ons op kantoor gekregen heb. De dag zelf mocht ik mijn contract nog ondertekenen. Dat gaat al in vanaf 1 september. Gedaan met de onzekerheid dus en dat nog voor onze reis, beter had ik het niet kunnen dromen.

Het was een drukke week op het werk, waardoor die supersnel verliep. Ik merk nu weer eens te meer dat ik echt veel om handen wil hebben. Het was de afgelopen weken enorm hectisch, maar ik kom pakken beter gezind naar huis dan toen ik nog op mijn vorige job zat. Ik zat dan vaak na een dag helemaal uitgeput (ook al had ik daar te weinig werk) en huilend in de zetel. Gelukkig is daar dus een einde aan gekomen. Dat doet enorm goed! Op dinsdag en donderdag kon ik eindelijk nog eens gaan lopen. Ik voelde wel dat ik ziek was geweest, maar de basisconditie was er nog. En ik liep op donderdag voor het eerst sinds lang nog eens 40 minuten. Ik had graag nog ergens deze week of volgende week een uur gelopen, maar aangezien ik niet meer de kans heb om dat gestaag op te bouwen en mijn achillespees donderdag al protesteerde, hoop ik dat ik lange wandelingen op reis gewoon aankan. Aan het einde van de week was de zon er weer en op vrijdagavond gingen we op bezoek wat verderop in de straat, om daar gezellig een terrasje te doen. Het was 12u toen we er vertrokken en had ik de volgende dag niet op tijd uit m’n bed gemoeten dan was het nog later geworden :-). Altijd fijn zo een leuke avond bij de ‘buren’.

De volgende dag zat ik dus op tijd op de trein, want ik ging met m’n beste vriendin naar Roger Van Damme. Ik was er al eens geweest vorig jaar tijdens m’n vakantie aangezien Het Gebaar alleen ‘s middags open is. Op zaterdag zijn ze ook open, maar kan je niet reserveren. Op tijd zijn is dus de boodschap. En daarom stonden we (enthousiast als we waren) al om 10.15 in de kruidtuin, waar zijn restaurant gevestigd is (het gaat pas om 11u open). We zijn dan nog wat in de tuin gaan zitten en dan om 10.50u voor de deur gaan staan. Met succes, er was nog een tafeltje vrij. En dat we ervan genoten hebben. Superlekker en niet alleen zijn desserts (al zijn die natuurlijk wel top :-)). Al z’n gerechten zijn zo’n pareltjes dat je ze bijna niet zou durven opeten! En het personeel is er ook heel vriendelijk. Echt een aanrader, het zal niet de laatste keer zijn dat ik daar geweest ben.

2015-08-22 11.42.06 2015-08-22 12.14.30

2015-08-22 13.00.16-1Vandaag werd het dan een rustige dag en begon ik stilletjesaan met de voorbereidingen voor onze reis (pakken en zo). Want we zijn bijna weg, maar eerst nog wel enkele dagen werken. Als er iemand hoteltips heeft voor Californië (gewone hotels, motels of Airbnb’s) allemaal welkom. Toen we het motel, waar we vorige keer verbleven in Santa Monica, wilden boeken voor de eerste nachten bleek dat 2x zo duur als de vorige keer. Dus hebben we maar een ander motel in ‘the middle of nowhere’ geboekt, voor zover dat kan in LA. We zoeken nog zeker tips voor, Big Sur, SF, Napa, de omgeving van Yosemite (ik ben geen kampeermens dus dat gaan we niet doen :-)) … tips voor andere steden die we zeker moeten doen, mogen jullie ook altijd doorsturen. We zijn van plan om deze keer in Californië te blijven. Vorige keer hebben we al Arizona, Utah en Nevada erbij genomen en soms waren we meer aan het rondrijden dan wat anders. We twijfelen nog over Zion (dan moeten we dus terug naar Utah), maar de andere belangrijke zaken: Grand Canyon, Bryce, Las Vegas … hebben we vorige keer al gezien. Hebben we tijd dan doen we één van die bezienwaardigheden misschien wel terug, maar het is geen must :-).

Dus heb je tips? Laat je dan vooral gaan in de comments!

Come fly with me …

Binnen een klein half jaar is het weer zover, dan stap ik op het vliegtuig richting Amerika. Naar de reis zelf kijk ik enorm uit, maar naar de vluchten iets minder. Niet omdat ik vliegangst heb, al zou een mens voor minder met al die toestanden tegenwoordig.  Neen, op lange vluchten word ik ziek. Bewegingsziekte noemt men dat, als kind had ik het vaak in de auto, op de boot heb ik het ooit gehad (nooit meer naar Londen met de ferry, geef mij maar de Eurostar) en ook de bus is mijn vriend niet. Enkel op de trein heb ik er geen last van, het is daarmee het enige vervoersmiddel waarin ik rustig een boek kan lezen.

De eerste keer dat ik het vliegtuig nam was dat met m’n beste vriendin naar Barcelona, zeer memorabel. De tickets hadden we gewonnen door een actie van Virgin Airlines. Je kreeg op voorhand een woord toegewezen en moest op een bepaald festival (in mijn geval Rock Werchter) op zoek naar iemand met hetzelfde woord. Facebook en dergelijke waren er toen nog niet. Er waren wel forums en het zal Virgin dus wat gekost hebben, want je kon makkelijk iemand zoeken met hetzelfde woord en daarmee afspreken. Nu misten we onze terugvlucht door het Catalaanse openbaar vervoer en moesten we voor de volgende vlucht serieus opleggen. Een serieuze opdoffer als student, wij hebben daar echt zo ‘reality-vliegtuigprogramma’s-gewijs’ staan ruzie maken met die arme medewerker van Virgin die er eigenlijk niets aan kon doen. Maar goed het waren twee korte vluchten die verder zonder al te veel problemen verlopen waren.

Op naar Punta Cana?
De volgende vlucht die ik nam, was heel wat jaren later richting de Dominicaanse Republiek. Nog meer memorabel, want die dag zaten we 15 uur lang vast op Zaventem. We vlogen met TUI en blijkbaar waren er technische problemen met het vliegtuig dus we zouden drie uur vertraging hebben. Drie uur werden er al gauw vijf en bij TUI vonden ze het niet nodig om ons te zeggen dat je ‘s nachts niet kon landen in Punta Cana. Onze vlucht zou dus sowieso pas heel laat kunnen vertrekken. Maar in plaats van ons dat direct te melden, besloot men dat het beter was om ons om de drie uur te komen vertellen dat we nog wat moesten wachten, ons vooral geen hotel aan te bieden en ons te sussen met foodbons. Twitter en Facebook bestonden al, maar het was nog in het pre-smartphone-tijdperk en je kon alleen tegen een belachelijk dure kostprijs surfen. Dus waar de media er nu als de kippen bij zijn, zaten wij gewoon een hele dag en een deel van de nacht op Zaventem zonder dat er een haan om kraaide. Geloof me vrij op Zaventem daar is nu eens niets te doen.

Om 1.30u ‘s nachts kon de vlucht (uiteindelijk met een ander vliegtuig) vertrekken. We reisden in comfort class, dat kostte per persoon 30 euro meer, je had meer beenruimte en kreeg een glaasje cava ter attentie. Wist ik veel dat je beter geen alcohol en/of koolzuurhoudende dranken drinkt als je bewegingsziekte hebt. Meer zelfs, tot dan toe wist ik niet dat ik er op een vliegtuig last van zou hebben. Een paar uur en een filmpje later begon mijn maag te protesteren. Heel leuk als je dan zeker nog  acht uur op het vliegtuig moet zitten. Op dat moment dacht ik nog dat ik te veel gegeten had met al die foodbons. Op de terugvlucht werd echter duidelijk dat het daar zeker niet aan gelegen had. (Voor de geïnteresseerden: bij de terugvlucht waren er geen problemen, want ze hadden het ‘goede’ vliegtuig gestuurd. Wij waren twee weken gebleven, veel te lang want we hebben daar ontdekt dat we geen strandvakantiemensen zijn. De reizigers die maar één week bleven, hadden in het terugreizen ook vertraging door hetzelfde vliegtuig als dat van de heenreis, Opnieuw technische problemen, maar ze konden daardoor in eerste instantie wat langer in het hotel blijven. Daarna moesten ze met een bus een uur rijden naar een andere luchthaven. De steward vertelde ons dat ze in de lucht zaten toen er werd aangekondigd dat er een spontane staking was uitgebroken op Zaventem. Ze werden afgeleid naar Frankfurt en moesten van daaruit nog een aantal uur met de bus naar huis. Om maar te zeggen dat ik mensen hun pijn begrijp als er zo van die zaken over Jetair in het nieuws komen, TUI maakt deel uit van Jetair en blijkbaar hebben ze hun les nog altijd niet geleerd).

Misselijke zombie
Dus voor ik de volgende keer een vlucht moest nemen ging ik naar de dokter: “da’s reisziekte of bewegingsziekte”, zei die. “Ooit al last van gehad?” “Euhm ja, als kind in de auto en ook wel eens op een boot!” Nu hou ik niet zo van Touristil, ik word daar loom van, maar ik val er niet van in slaap en soms word ik dan toch nog misselijk. Dan zit je daar als een misselijke zombie in de auto. Dat is het niet! Dus schreef de dokter mij domperidone (motilium) en atarax voor. Dat helpt en de atarax zorgt ervoor dat ik minstens een aantal uur van de vlucht slapend doorbreng. De andere uren verveel ik mij steendood en luister ik wat muziek, want lezen en films kijken zijn uit den boze. Al las ik onlangs wel dat je het altijd kan proberen en ermee stoppen zodra je de eerste misselijkheid voelt opkomen, zodat je maag terug kan stabiliseren. Tot nu toe durfde ik dat niet meer. Tijdens de vlucht naar de Dominicaanse was ik nl. blijven kijken naar de film in de hoop dat het mij wat zou afleiden. Geen goed idee dus. Bovendien zit je op een vliegtuig echt vast. Als ik vroeger wat last kreeg van misselijkheid, zette mijn vader de wagen aan de kant en dan kon ik eventjes bekomen. Op zo’n vlucht moet je blijven zitten en hopen op het beste. Dan durf je het al niet zo gemakkelijk meer een kans te geven.

Ik zal dus enorm blij zijn als ik weer met mijn beide voetjes op de grond sta. Die verdomde voorliefde voor het reizen toch hè ;-). Mocht er nog iemand tips voor me hebben om me bezig te houden, dan hoor ik het graag!