Ik wil eerst en vooral iedereen bedanken voor de lieve berichtjes van steun die ik de afgelopen weken kreeg na m’n vorige bericht: hier, via Facebook of via mail.

Voorlopig gaat het relatief goed met me. Er werden geen uitzaaiingen gevonden. En dus werd er voor de lichte chemo als behandeling gekozen. De eerste behandelingsweek zit er sinds maandagavond op en het hcg in m’n bloed was weer goed gedaald. Van de behandelingen zelf heb ik wel wat last. De eerste dag voelde ik me wat misselijk ‘s avonds. Om de dag erna met barstende hoofdpijn naar het werk te gaan (wellicht had dat ook te maken met de snotvalling die ik had opgelopen). Daarna stabiliseerde dit, maar deed ik niets anders dan slapen. Na twee dagen werk en behandeling combineren op dinsdag en woensdag (de eerste dag van de behandeling was ik sowieso nog in ziekteverlof), besloot ik dan toch maar te stoppen. Dat was een lastige beslissing, want de oncoloog gaf te kennen dat ik wel zou kunnen blijven werken. En dus voelde het wat als opgeven aan.

Ik denk ook dat het te veel werd in m’n hoofd. Elke dag naar dat ziekenhuis. Die spuit laten zetten (ene dag chemo, volgende dag een soort ‘tegengif) en dat 8 dagen lang. Eventjes thuis zitten brengt me de nodige rust. Nu tijdens de rustweek (even geen spuitjes) slaap ik gelukkig iets minder. Gisteren heb ik zelfs een reuzenkom fruitsla gemaakt Voor mezelf om aan te sterken. Het resulteerde ook in een gevecht tussen mij en de granaatappel. Geen idee dat dat zo lastig was :-D. Maar goed, we gaan er nog een paar dagen van kunnen genieten. Tenminste als hij lang genoeg goed blijft. Ik heb er toch best wat citroen bij gedaan. Dus op hoop van zegen.

Wat er nog rest van de fruitsla, nadat ik gisteren al een eerste portie at :-). Vergis je niet, het is nog heel wat, want de kom is diep.

Mentaal is het nog altijd een zware dobber. Ik las gisteren een stuk van een vrouw die een aantal jaar terug hetzelfde meemaakte, in haar stuk schreef ze: “Don’t feel guilty if all you want is to get pregnant again immediately.” Dat is dus ook wat er constant door mijn kop spookt. Iedereen zegt: je moet eerst zelf beter worden voor je daar nog maar aan kan denken en dat klopt. Maar de realiteit van dit alles gaat nog wat aan me voorbij. Een paar weken terug werd ik ‘s nachts wakker en dacht ik bij mezelf: “shit ik heb kanker.” Maar verder dan dat heb ik er nooit bij nagedacht. Om een of ander reden leek het altijd logisch dat er geen uitzaaiingen zouden zijn en dat ik er met die spuitjes vanaf zou komen. Ik besef, achteraf gezien, maar al te goed dat dat niet zo evident is, maar ik denk dat je ook best positief blijft. En dan benauwt het gevoel je vooral dat je na de behandeling (die nog zeker tot 15 mei loopt) een heel jaar lang niet meer zwanger mag worden. Er zijn dan ook al die blije (terecht) berichten van mensen die hun zwangerschap aankondigen. Gisteren nog in de krant: drie radiopresentatoren worden mama of papa in oktober! Wel oktober dat was ook mijn maand. Ik gun al die mensen dat, begrijp me niet verkeerd. Maar ik vraag me soms af waaraan ik dit verdiend heb??? Vergeten zal ik deze periode nooit, maar ik denk wel dat het voor mij mentaal heel wat zal betekenen als ik wel een gezonde zwangerschap heb. Die wachtperiode lijkt zo tergend lang! Ik heb geen idee hoe ik die ga doorkomen :-(.

Volgende maand word ik 31 en voor het eerst gaat dat geen fijne verjaardag zijn. De tijd lijkt me nu echt in te halen. Tegen mijn 32ste zal ik nog steeds geen kindje hebben. Komt er nog bij dat ik m’n verjaardag in Andalucía ging vieren, maar dat we die reis hebben moeten uitstellen naar september. En dat m’n back-upplan, gaan eten in een sterrenrestaurant, er ook niet zal inzitten wellicht, want ik krijg de avond van m’n verjaardag ook een spuit en ik vermoed bovendien dat ik gecombineerd met die behandeling niet mag drinken. Dat laatste is niet zo’n grote ramp, maar in zo’n zaak pak ik toch meestal de aangepaste wijnen, want dat is een meerwaarde. Ik dacht dan nog eens hier te gaan eten, maar die blijken sinds dit jaar niet meer open op zaterdag. Geen idee hoe ik het dus ga vieren. Ik hoop dat het niet alleen met die spuit zal zijn 🙂 …

Op 1 april ging ik met vriendinnen naar een optreden van Bart Peeters. Dat deed me goed en ik amuseerde me rot. Toen ik tijdens de aanloop naar het concert nog naar wat nummers luisterde, kwam ik ook dit tegen. Hij speelde het niet die avond, maar dat maakt niet uit, het optreden was zo ook top. Op zijn site lees ik dat het over afscheid nemen gaat, maar het is ook wel van toepassing op mijn verlies. Zoals hier boven al duidelijk werd, lukt het me nog niet volledig om volgens z’n woorden te leven, maar ik doe alvast poging tot …