Ook communicatiewetenschapper/journalist zkt werk

Vanmorgen las ik in de krant dat het voor pas afgestudeerde leerkrachten enorm moeilijk is om een job te vinden. Vaak sturen ze 100 sollicitatiebrieven voor ze maar één antwoord krijgen. Meestal komt er dus gewoon geen reactie. Er zijn 7.326 leerkrachten voor amper 417 vacatures. Beginnende leerkrachten zijn gedoemd om van de ene interim naar de andere te gaan of een andere job te kiezen. Wel ik voel met hen mee!

Van dagcontract naar interim
Toen ik als communicatiewetenschapper/journalist afstudeerde had ik hetzelfde probleem. En tegen ons werd er tijdens onze studies tenminste eerlijk gezegd dat het moeilijk ging zijn om een job te vinden. Leerkracht wordt gezegd, is een knelpuntberoep, maar dat blijkt enkel voor bepaalde vakken zo te zijn. Ikzelf mocht op de dag dat ik afstudeerde, beginnen bij een krant, met dagcontracten weliswaar. Ik dacht toen nog dat ik geluk had, want in het begin liep dat vlotjes. Als je echter na meer dan een jaar nog met dagcontracten werkt, dan wil je toch wel meer zekerheid. Gedurende dat jaar stuurde ik honderden sollicitatiebrieven. Vaak kreeg ik geen reactie. Als ik er wel één kreeg, stootte ik op gebrek aan ervaring. Hoewel ik op dat moment bij de krant ervaring aan het opdoen was. Uiteindelijk stuurde een vriendin mij een vacature bij het bedrijf waar zij aan de slag was en kreeg ik daar een job aangeboden. Interim voor 6 maanden, een job die buiten mijn sector viel. Die job lag me echt niet, maar ik heb wel tot mijn laatste dag mijn best gedaan.

Daarna kon het sukkelstraatje weer beginnen, terug solliciteren. En weer niet genoeg ervaring. Een half jaar heb ik zonder werk gezeten en dat doet iets met een mens. Telkens dat deksel tegen de neus krijgen. Wat scheelt er toch met mij? Waarom mag ik niet op gesprek? Na 6 maanden kreeg ik een job aangeboden. Een job als redacteur bij een bureau dat zich bezighield met mediaprojecten. Een job die ik doodgraag deed en waarbinnen ik na een tijdje naast redacteur, een meer coördinerende rol op mij nam. Helaas had de economische crisis er hard toegeslagen. En na iets minder dan drie jaar moesten ze mij dus laten gaan. Daar ging ik weer, sollicitatiebrieven versturen aan de lopende band. Gelukkig ging het dit keer al iets vlotter. En binnen mijn opzegperiode vond ik een nieuwe job.

Onvrijwillige jobhopper
Nu blijkt dus dat deze job te administratief is voor mij. Dat ik er als communicatiewetenschapper en journalist er mijn ei niet in kwijt kan. Ik mis uitdaging en het zorgt ervoor dat ik vaak met tegenzin naar het werk ga. Het is soms moeilijk om uit te leggen aan een buitenstaander, maar dat weegt op me. Ik word er enorm ongelukkig van. Onlangs heb ik hierover open kaart gespeeld met mijn werkgever. We zijn een klein bedrijf waar maar vijf personen werken (mijn werkgever en haar partner inbegrepen). Als je dan constant halve dagen opneemt om te solliciteren, begint dat op te vallen. Het resultaat is wel dat ik nu met een cv zit dat jobhopper schreeuwt. Terwijl ik hier nooit voor gekozen heb. Voor mij heeft het constant zoeken naar een nieuwe job tot een serieuze achterstand geleid. Sparen is namelijk heel moeilijk als je in het begin van je carrière steeds weer naar af moet. In de periodes waar ik geen andere (vaste) job achter de hand had, kon ik bovendien niet onderhandelen over mijn loon. Het was te nemen of te laten.

Momenteel lukt het solliciteren al iets beter dan vroeger. Ik mag toch al wat meer op gesprek, maar ook nu duurt het weer te lang. Vaak krijg ik te horen dat er meer dan 100 kandidaten waren voor een functie. Als het profiel van een van die kandidaten dan net iets beter aansluit, dan kiest de potentiële werkgever (logischerwijze) voor die persoon. Ik zou bijvoorbeeld graag bij een uitgeverij werken, maar ik heb er geen ervaring mee. De afgelopen maanden solliciteerde ik twee keer bij een uitgeverij. Eén keer mocht ik op gesprek bij het rekruteringsbureau dat was ingeschakeld, maar sneuvelde ik na de eerste ronde, omdat een andere kandidaat al een gelijkaardige job bij had uitgevoerd. De andere keer mocht ik gewoon niet op gesprek. En zo gaat het maar door … Soms is het een echte lijdensweg dat solliciteren.

Hoop doet leven!
Vandaag kreeg ik gelukkig positief nieuws. Ik mag nog eens op gesprek. Bij een bedrijf dat de moeite nam om mij eerst telefonisch te screenen. Iets wat ik alleen maar kan toejuichen. Drie sollicitatiesrondes of meer, als je nog een vaste job hebt met 20 dagen verlof, waarvan er tien dagen door het bedrijf worden vastgelegd tijdens de vakantieperiodes en je nog graag op reis gaat buiten het hoogseizoen, het is geen evidentie. Ik hoop dat er iets uit voortkomt. En aan alle beginnende leerkrachten: ik duim dat er ook voor jullie snel iets uit de bus mag komen!!!

Tulpenpluk

Gisteren trokken we naar Berendrecht voor de Tulpenpluk, een fantastisch initiatief van Stad Antwerpen. Naast de groendienst in Berendrecht ligt een grote tulpenweide die de stad openstelt voor het publiek. Iedereen mag er tien tulpen gaan plukken en meenemen naar huis.

2015-04-19 13.05.42

Zo gezegd zo gedaan, we trokken naar Berendrecht, parkeerden ons op de daarvoor voorziene parking. En trokken (wegens lange wachtrijen voor de pendeldienst) te voet naar de tulpenweide. Dat bleek goed mee te vallen, want na een dikke tien minuten stappen waren we er al. Aan de weide stond een massa volk aan te schuiven, maar ook dat viel goed mee. Na een half uurtje hadden we ons schaartje en konden we onder een stralend lentezonnetje aan de slag.

2015-04-19 13.21.13

Verder was er heel wat randanimatie zoals een kinderdorp, picknickweide, lentebar … Maar om de tulpen wat te sparen, zijn we na een snelle hap terug huiswaarts gekeerd. Alwaar ons huis werd opgefleurd met de prachtige boeketten. Voor herhaling vatbaar dus :-).

2015-04-19 15.14.21

It’s the little things … #1

Eens stilstaan bij de kleine dingen die je leven beter maken. Die het lichtpuntje vormen op een rotdag. Die je doen glimlachen tot achter je oren. Het kan al eens goed doen. Als iemand die het glas toch eerder halfleeg dan halfvol ziet, probeer ik er tegenwoordig wat meer bij stil te staan, te genieten van de kleine dingen. Het maakt mijn dagen, weken en maanden er alvast een stuk aangenamer op. Een overzichtje van wat mij de afgelopen weken gelukkig maakte:

-Op paasmaandag ging ik nog eens naar de cinema. Het was lang geleden, op tien minuten zijn we nochtans te voet bij de Utopolis. De film die we kozen was Kingsman: The Secret Service. Licht entertainment en zelfs op dat gebied scoorde hij niet zo goed, al geef ik de makers wel extra punten omdat ze Money for Nothing in de intro gebruikten. Maar zelfs al was de film geen topper, het deed nog eens goed om buitenshuis te zijn.

2015-04-06 19.35.59 (2)

-Liefde voor Muziek: het programma Liefde voor Muziek deed mij opeens terug beseffen waarom ik ten tijde van Steracteur/Sterartiest zo’n fan was van Stan van Samang. Die versie van Goeiemorgend,goeiendag van Slongs Dievanongs was supermooi in zijn eenvoud. Deze week deed Guy Swinnen dat nog eens over met een nummer van Kate Ryan godbetert. En ook door Tom Helsens’ versie van Ella, Ella was ik geraakt. Enorm benieuwd wat ze een van de volgende weken met de nummers van Christoff gaan doen.

-Het zonnetje was de afgelopen week in het land en dat maakt mij spontaan goedgezind. Ook al moet ik nog maanden werken eer de eerste vakantieweek eraan komt, toch bezorgt het mij spontaan een vakantiegevoel. Ik hou verder van de geur van de lente in de lucht. Nu alleen nog wachten tot het eerste weekend waarbij de temperaturen boven de twintig graden klimmen, want zo’n woensdag met 25 graden waarbij je tot 19u achter je pc zit, zorgt toch wel een beetje voor een dubbel gevoel.

2015-04-14 17.51.33

-Dankzij dat zonnetje ben ik woensdag voor het eerst sinds 6 maanden nog eens buiten gaan lopen. En zoals ik al vermoedde vind ik dat een pak leuker dan binnen op mijn loopband. Ook al kijk ik op Netflix naar How I Met Your Mother terwijl ik loop (ondertussen al bij seizoen 4 aanbeland), toch kijk ik om de 5 minuten naar de klok van mijn loopband. Neen, buiten lopen is echt zo veel beter.

De belevenissen van Karen Damen in ‘Perfect?’: ik wist altijd al dat Karen een toffe madame was en vanaf dat Vijftv het programma voorstelde wist ik dat dit helemaal mijn ding ging zijn. Ik hou ervan hoe ze zo recht voor de raap is en haar onzekerheden deelt. Het zijn niet altijd dingen waarvan ik last heb of die ik zou doen (zo’n darmspoeling bijvoorbeeld no way, dat doet volgens mij meer kwaad dan goed), maar soms is het enorm herkenbaar. Zoals toen ze die fitheidstest ging doen. Mijn eerste soortgelijke test was ook erg confronterend. Wat er mij trouwens aan doet denken dat ik dat dringend terug eens moet laten doen. Vroeger deed ik dat via de Fitbus, maar die lijkt niet meer te bestaan. Er zitten ook dingen bij die ik zelf wel eens zou willen laten doen (zoals zo’n huidanalyse), maar ik wil niet weten wat al die testen kosten.

Trouwens ik ben altijd grote fan geweest van Jani Kazaltzis en nog steeds. Ik deel zijn mening niet altijd. Mijn teva’s smijt ik niet buiten, omdat dat het enige schoeisel is waar ik op vakantie blaarloos mee kan rondwandelen. Maar verder ben ik het vaak eens met hem. Ik heb altijd gezegd dat hij bij mij thuis altijd welkom was, want ik ben ervan overtuigd dat ik best nog wel wat stijladvies kan gebruiken (al gaat het de laatste jaren de betere kant op). Maar woensdag sloeg hij de bal toch wel serieus mis! Op een jeansshortje staat geen leeftijd. Ik draag dat ook nog graag en ik ken genoeg knappe vrouwen van boven de 30 en 40 (Mila Kunis, Rachel Bilson, Katja Retsin …) die daar nog altijd prachtig mee staan zonder dat het kinderachtig overkomt. Dus Karen als jij graag naar een festival gaat in een jeansshort: “go for it!!!”

-Ik ben dan toch eindelijk met mijn lenteschoonmaak kunnen beginnen. En die opgeruimde kasten maken mij wonderbaarlijk gelukkig. Zo bevindt onze koekenkast/snoepkast zich op het onderste schap van onze barkast, wegens gebrek aan plaats in onze keuken. Nu hebben wij meestal niet superveel koeken en snoep in huis, maar ik heb wel een chipester in huis. Vaak zag ik de weinige koeken die ik had niet meer liggen achter de berg chips. En we vonden niet altijd de ruimte om de chips te stockeren (voor alle duidelijkheid het was ook een zeer kleine ruimte). Door de kast te herschikken, heb ik heel het onderste schap vrij gekregen waardoor er nu een zee van ruimte is voor snoep/chips en koeken. Te veel ruimte, maar het zorgt tenminste voor overzicht.

Mei komt eraan, niet alleen ben ik jarig in deze maand (feestje), maar het is ook een maand vol feestdagen. Wat toch voor een beetje rust zorgt tijdens de week.

En hoe zit het bij jullie? Welke kleine dingen maken jullie leven aangenamer?

Stil

2015-04-15 19.31.58Ik kende haar niet. Ze was een blogster. Een mens zoals jij en ik. Via de hartjes die her en der op Instagram verschenen, leerde ik haar blog kennen. Vorig jaar rond deze tijd had ze verjaardagsstress. Een paar maanden later zou ze 30 worden en daar zag ze tegenop. In oktober 2014 kreeg ze te horen dat ze alvleesklierkanker had. Een paar dagen terug vertelde ze op haar blog dat ze haar 31ste verjaardag nooit meer zou halen. Deze ochtend is ze overleden.

Het leven kan soms ongemeen hard zijn. En daar kan ik alleen maar stil van worden! RIP Evelien. En heel veel sterkte aan haar familie en vrienden.

Mijn vijf favoriete tv-shows van het moment

Gisteren is het nieuwe seizoen van Game of Thrones begonnen in de USA. Toch wel een van mijn favoriete tv-series momenteel. Vorig jaar mocht in Utopolis naar de avant-première gaan kijken (vandaar onderstaande geeky foto). Dit jaar had ik de aflevering in principe gelijk met de USA kunnen zien, dankzij ons abonnement op Play More. Maar dan moest ik om 3u ‘s nachts opstaan door het tijdsverschil. In mijn studententijd durfde ik al eens mijn wekker zetten voor tennismatchen tussen Clijsters en Henin, maar nu ik tot de werkende bevolking behoor, zag ik dat toch niet echt zitten. Dus zal ik vanavond de herhaling bekijken samen met het lief, want dat is nog een voordeel van de show, we kijken er allebei graag naar. Iets wat maar uitzonderlijk gebeurt.

GameofThrones

Ik op ‘The Iron Throne’

Ter ere van Game of Thrones besloot ik als series-addict mijn vijf favoriete series van het moment te delen.

1) Game of Thrones (uiteraard)

Waarover gaat het? Moeilijk in een paar zinnen te vatten, aangezien er zo veel verhaallijnen zijn. Maar ik doe een poging: het verhaal van Game of Thrones speelt zich af in een mythische wereld waar een aantal clans vechten om de heerschappij van de Zeven Koninkrijken of ook wel de IJzeren Troon.
Waarom moet je het bekijken? Je wordt helemaal meegezogen in het verhaal. Vanaf de moment dat de epische intromuziek begint tot het einde van elke aflevering. Die durven nogal eens met cliffhangers eindigen. In het begin was het voor mij wat wennen, omwille van de harde scènes, maar eens ik mij daar had overgezet, was ik helemaal overtuigd. Ik heb ook het gevoel dat het met elk seizoen beter wordt. Iets wat heel uitzonderlijk is. Zo was ik indertijd helemaal zot van Heroes, maar dat bleek na het eerste seizoen serieus tegen te vallen. Waar ik ook van hou is dat de personages niet zwart-wit zijn. Ze zijn niet goed of slecht, ze bevinden zich ergens tussenin.

2) How To Get Away With Murder

Waarover gaat het? Annelise Keating is een topadvocate die lesgeeft aan rechtenstudenten. Het topic van haar lessen: ‘How To Get Away With Murder’. Elk jaar selecteert ze de beste vijf studenten uit haar klas om bij haar te komen werken. Zij helpen mee haar cliënten vrij te spreken.
Waarom moet je het bekijken? Ik vind de rechtszaken heel interessant om te volgen, maar dat is uiteraard persoonlijk. Ik heb altijd wel een interesse gehad in recht, ooit heb ik het zelfs als studiekeuze overwogen. Verder zit er een doorheen de serie een verhaallijn die enorm intrigeert. Je valt hierdoor van de ene verbazing in de andere. In sommige series zie ik dingen al van ver aankomen. Hier was dat bij het eerste seizoen absoluut niet het geval.

3) Pretty Little Liars

Waarover gaat het? Spencer, Aria en Hanna en Emily zijn samen met ‘Queen Bee’ Alison een hecht groepje vriendinnen. Wanneer Alison verdwijnt valt de groep helemaal uit elkaar. Een jaar later ontvangen ze berichten van iemand die zichzelf ‘A’ noemt. ‘A’ kent alle geheimen van de meisjes en maakt hen het leven zuur.

Waarom moet je het bekijken? Spanning en intrige, Pretty Little Liars is zowel een typische tienerserie (en ik kan nog steeds wel smaken) als een hele donkere reeks. Als ik het ‘s avonds laat bekijk, durf ik al wel eens serieus in de lucht te springen van het schrikken. En na vier seizoenen vraag ik mij nog steeds af wie die ‘A’ nu verdomme is.

4) Glee

Waarover gaat het? Een groep jongeren van de William McKinley High School sluiten zich onder leiding van leerkracht William Schuester aan bij de nieuwe ‘Glee Club’ (zangclub) op school. Sommigen zijn populair, anderen niet, maar de voorliefde voor zang brengt hen bij elkaar.

Waarom moet je het bekijken? Ik hou zelf enorm van musicals (Les Miserables, Phantom of the Opera, Pitch Perfect …) dus het concept van het typische tienerdrama gecombineerd met zang, spreekt mij erg aan. Het is altijd erg uitkijken naar hun versie van bepaalde populaire nummers. En ik ben ook een grote fan van het stemgeluid van Lea Michele en Jonathan Groff. Als je echter niet gek bent van zang om de haverklap, dan is Glee echt niets voor jou. Ieder zijn ding uiteraard. Technisch gezien is het laatste seizoen van Glee overigens al afgelopen in de USA, maar ik denk niet dat het hier al uitgezonden is, vandaar dat ik vond dat het nog op de lijst mocht.

5) Grey’s Anatomy

Waarover gaat het? Grey’s Anatomy volgt het doen en laten van een groep chirurgen van het Seattle Grace Hospital (Later Grey-Sloan Memorial). Hoofdpersonage is Meredith Grey die je volgt vanaf haar eerst jaar als stagiaire.

Waarom moet je het bekijken? Ik had hier ook voor Scandal kunnen kiezen, want ik geniet echt met volle teugen van series van Shonda Rimes (How To Get Away With Murder is ook van haar hand). Grey’s Anatomy loopt intussen al 11 seizoenen en nog steeds ben ik het niet beu. Nu ben ik al sinds E.R. fan van ziekenhuisseries en het verbaast me steeds hoe zulke series me kunnen blijven boeien. Al zal het bijbehorende drama daar ook wel toe bijdragen :-).

En jij ook gek van series zoals ik? Of nog andere tips voor me?

Come fly with me …

Binnen een klein half jaar is het weer zover, dan stap ik op het vliegtuig richting Amerika. Naar de reis zelf kijk ik enorm uit, maar naar de vluchten iets minder. Niet omdat ik vliegangst heb, al zou een mens voor minder met al die toestanden tegenwoordig.  Neen, op lange vluchten word ik ziek. Bewegingsziekte noemt men dat, als kind had ik het vaak in de auto, op de boot heb ik het ooit gehad (nooit meer naar Londen met de ferry, geef mij maar de Eurostar) en ook de bus is mijn vriend niet. Enkel op de trein heb ik er geen last van, het is daarmee het enige vervoersmiddel waarin ik rustig een boek kan lezen.

De eerste keer dat ik het vliegtuig nam was dat met m’n beste vriendin naar Barcelona, zeer memorabel. De tickets hadden we gewonnen door een actie van Virgin Airlines. Je kreeg op voorhand een woord toegewezen en moest op een bepaald festival (in mijn geval Rock Werchter) op zoek naar iemand met hetzelfde woord. Facebook en dergelijke waren er toen nog niet. Er waren wel forums en het zal Virgin dus wat gekost hebben, want je kon makkelijk iemand zoeken met hetzelfde woord en daarmee afspreken. Nu misten we onze terugvlucht door het Catalaanse openbaar vervoer en moesten we voor de volgende vlucht serieus opleggen. Een serieuze opdoffer als student, wij hebben daar echt zo ‘reality-vliegtuigprogramma’s-gewijs’ staan ruzie maken met die arme medewerker van Virgin die er eigenlijk niets aan kon doen. Maar goed het waren twee korte vluchten die verder zonder al te veel problemen verlopen waren.

Op naar Punta Cana?
De volgende vlucht die ik nam, was heel wat jaren later richting de Dominicaanse Republiek. Nog meer memorabel, want die dag zaten we 15 uur lang vast op Zaventem. We vlogen met TUI en blijkbaar waren er technische problemen met het vliegtuig dus we zouden drie uur vertraging hebben. Drie uur werden er al gauw vijf en bij TUI vonden ze het niet nodig om ons te zeggen dat je ‘s nachts niet kon landen in Punta Cana. Onze vlucht zou dus sowieso pas heel laat kunnen vertrekken. Maar in plaats van ons dat direct te melden, besloot men dat het beter was om ons om de drie uur te komen vertellen dat we nog wat moesten wachten, ons vooral geen hotel aan te bieden en ons te sussen met foodbons. Twitter en Facebook bestonden al, maar het was nog in het pre-smartphone-tijdperk en je kon alleen tegen een belachelijk dure kostprijs surfen. Dus waar de media er nu als de kippen bij zijn, zaten wij gewoon een hele dag en een deel van de nacht op Zaventem zonder dat er een haan om kraaide. Geloof me vrij op Zaventem daar is nu eens niets te doen.

Om 1.30u ‘s nachts kon de vlucht (uiteindelijk met een ander vliegtuig) vertrekken. We reisden in comfort class, dat kostte per persoon 30 euro meer, je had meer beenruimte en kreeg een glaasje cava ter attentie. Wist ik veel dat je beter geen alcohol en/of koolzuurhoudende dranken drinkt als je bewegingsziekte hebt. Meer zelfs, tot dan toe wist ik niet dat ik er op een vliegtuig last van zou hebben. Een paar uur en een filmpje later begon mijn maag te protesteren. Heel leuk als je dan zeker nog  acht uur op het vliegtuig moet zitten. Op dat moment dacht ik nog dat ik te veel gegeten had met al die foodbons. Op de terugvlucht werd echter duidelijk dat het daar zeker niet aan gelegen had. (Voor de geïnteresseerden: bij de terugvlucht waren er geen problemen, want ze hadden het ‘goede’ vliegtuig gestuurd. Wij waren twee weken gebleven, veel te lang want we hebben daar ontdekt dat we geen strandvakantiemensen zijn. De reizigers die maar één week bleven, hadden in het terugreizen ook vertraging door hetzelfde vliegtuig als dat van de heenreis, Opnieuw technische problemen, maar ze konden daardoor in eerste instantie wat langer in het hotel blijven. Daarna moesten ze met een bus een uur rijden naar een andere luchthaven. De steward vertelde ons dat ze in de lucht zaten toen er werd aangekondigd dat er een spontane staking was uitgebroken op Zaventem. Ze werden afgeleid naar Frankfurt en moesten van daaruit nog een aantal uur met de bus naar huis. Om maar te zeggen dat ik mensen hun pijn begrijp als er zo van die zaken over Jetair in het nieuws komen, TUI maakt deel uit van Jetair en blijkbaar hebben ze hun les nog altijd niet geleerd).

Misselijke zombie
Dus voor ik de volgende keer een vlucht moest nemen ging ik naar de dokter: “da’s reisziekte of bewegingsziekte”, zei die. “Ooit al last van gehad?” “Euhm ja, als kind in de auto en ook wel eens op een boot!” Nu hou ik niet zo van Touristil, ik word daar loom van, maar ik val er niet van in slaap en soms word ik dan toch nog misselijk. Dan zit je daar als een misselijke zombie in de auto. Dat is het niet! Dus schreef de dokter mij domperidone (motilium) en atarax voor. Dat helpt en de atarax zorgt ervoor dat ik minstens een aantal uur van de vlucht slapend doorbreng. De andere uren verveel ik mij steendood en luister ik wat muziek, want lezen en films kijken zijn uit den boze. Al las ik onlangs wel dat je het altijd kan proberen en ermee stoppen zodra je de eerste misselijkheid voelt opkomen, zodat je maag terug kan stabiliseren. Tot nu toe durfde ik dat niet meer. Tijdens de vlucht naar de Dominicaanse was ik nl. blijven kijken naar de film in de hoop dat het mij wat zou afleiden. Geen goed idee dus. Bovendien zit je op een vliegtuig echt vast. Als ik vroeger wat last kreeg van misselijkheid, zette mijn vader de wagen aan de kant en dan kon ik eventjes bekomen. Op zo’n vlucht moet je blijven zitten en hopen op het beste. Dan durf je het al niet zo gemakkelijk meer een kans te geven.

Ik zal dus enorm blij zijn als ik weer met mijn beide voetjes op de grond sta. Die verdomde voorliefde voor het reizen toch hè ;-). Mocht er nog iemand tips voor me hebben om me bezig te houden, dan hoor ik het graag!

As we speak #1

Leuke rubriekjes genoeg op de blog van Kelly. Zoals ‘As we Speak’, een overzichtje van wat je op dit moment bezighoudt. Ze nodigde ons uit om hetzelfde te doen.

-Lezen: Blogboek en How Blogs Work. Verder probeer ik mijn stapel Cosmopolitans USA uitgelezen te krijgen. Momenteel zit ik op december 2014. Tijd dat ik eens tot in april raak. Ik lees dus al terug wat meer, maar nog altijd niet genoeg naar mijn zin.

-Genieten van: How to Get Away with Murder. Ik heb nog twee afleveringen van het eerste seizoen op de digibox staan. Ma man, hoe goed is dat. Ik ben altijd al fan geweest van de series van Shonda Rimes: van Grey’s Anatomy tot Private Practice tot Scandal. Die hebben soms ook wel eens cliffhangers van formaat, maar bij dit val ik echt van de ene verbazing in de andere.

-Sport: Sinds januari toch een beetje in een loopdipje beland. Niet dat ik ermee gestopt ben, maar 3 keer per week 30 minuten is het maximum waar ik aan toekom. Dat was vorig jaar heel wat anders. Volgens mij heeft het met de loopband te maken, ik ben die grondig moe, maar het blijft voor mij te kou om naar buiten te gaan (ja ik ben een koukleum en ik heb 2 jaar buiten gelopen tijdens de herfst- en winterperiode en dat vond ik nog minder leuk). Deze week voelde ik me wat slapjes en is er niets van in huis gekomen. Tijd dat het warmer wordt en de zon gaat schijnen, zodat ik weer naar buiten kan!

-Van mijn melk door: de beslissing om na vijftien jaar te stoppen met tappen op Rock Werchter. Al een hele week kan ik de slaap niet goed vatten, ik weet dat het de juiste beslissing is, maar toch doet het vreemd aan. Wat gaat dat tegen Werchter zelf dan niet zijn. Ik probeer nu nog aan een combi te raken, omdat ik wel nog naar het festival zelf wil gaan, maar ik ben dus gedoemd tot de wachtlijst. Tegen het festival zelf maak ik sowieso nog eens een lijstje met m’n mooiste momenten aldaar voor op de blog. En als ik niet kan gaan, zal er iets leuk gedaan worden in dat weekend, zodat ik er niet te veel moet aan denken.

Uitkijken naar: het verlengd weekend dat binnen een dik half uur start. Laat die paaseitjes en de rust maar komen :-).

Dit was maart

Vanaf nu blik ik maandelijks even terug op wat er de voorbije maand allemaal op mijn pad kwam. Voordat je het weet is er immers weer een jaar voorbij.

-Tijd voor bezinning: Begin maart moest ik alles eventjes op een rij zetten. De emmer liep over door mijn werksituatie. Ik nam de nodige rust, ontspande me zoveel mogelijk en plande een gesprek in met mijn werkgever. Die reageerde enorm begripvol en deed een aantal voorstellen om de situatie wat aangenamer te maken (twee halve dagen thuiswerk …). Is het probleem daarmee opgelost? Neen, dat niet, maar ik ben wel enorm dankbaar voor haar reactie, het had veel anders kunnen lopen. Is er een oplossing? Zeker en vast, maar die is er enkel in de vorm van een nieuwe job. En die moet je eerst vinden natuurlijk. Dus zette ik mijn jobzoektocht door (waarover later meer), maar voorlopig zonder veel succes. Als er iemand een leergierige communicatiewetenschapper/journalist zoekt, die houdt van schrijven en goed is in coördineren, plannen en organiseren. Je weet me te vinden.

-Blogbrunch: Na een zware week volgde op de mooiste dag van maart een blogbrunch in Gent. Enorm van genoten, het lekkere eten en de fijne babbels kwamen op het juiste moment. Ondertussen staat er ook een fijn filmpje online dat tijdens de dag gedraaid werd:

-Eten, eten en nog eens eten: Aan eetlust geen gebrek. Naast de blogbrunch werd er taart gegeten met mijn nonkels,tantes en grootvader bij mijn mama thuis. We gingen eten in Koningsbos. Met mijn beste vriendin ging ik naar Burger Folie in Leuven en met m’n tante at ik bij Il Cardinale. En dat het allemaal gesmaakt heeft :-).

-Shoppen: ik ging op 1 maart schoenen kopen met mama in Antwerpen. Afgelopen zaterdag liet ik m’n tante Mechelen zien. Het was grauw en guur weer en de Bruul ligt nog steeds open door werken. Ik moet zeggen dat de stad er zo maar triestig uitzag. Het was de eerste keer dat m’n tante in Mechelen kwam winkelen, dus ik had het liever anders gezien, maar ze zei dat ze het een toffe dag vond. En ik heb er ook van genoten. Door de afstand zien we elkaar veel minder dan vroeger en het was eens fijn om bij te praten. Veel gekocht werd er niet, want dat liet m’n budget niet toe. Dus ging ik voor streepjessokken bij de Hema en een streepjes-T-shirt bij de S. Oliver (ja ik hou wel van streepjes). Zondag gingen we naar het boekenfestijn, maar daar werd er niets gekocht. Ik ben ondertussen al getraind in elke aankoop wikken en wegen, misschien net een beetje te veel.

2015-04-01 16.52.24

Streepjes, streepjes en nog eens streepjes!

Al bij al kan ik tevreden terugblikken op maart. Als nu het weer nog eens in gang wil schieten.