Life lately

Er wordt me tegenwoordig wel eens gevraagd hoe het nu met mij gaat. De behandelingen zitten erop. Wel het gaat relatief goed met me. Al heb ik nog vaak hele grote downs. Mijn lichaam wil niet altijd mee met wat mijn hoofd wil. Ik ben vaak keimoe. Aan mensen die het ooit meegemaakt hebben, kan ik het het beste uitleggen door te zeggen dat het op de vermoeidheidsbuien lijkt die je van klierkoorts krijgt. Plots word je wakker, maar je voelt je niet wakker. Al wat je wil doen is slapen en je lichaam schreeuwt daar ook om, een hele dag lang. Soms voel je je zo moe dat je dan weer niet in slaap raakt, wat het probleem alleen maar verergert. En die vermoeidheid zorgt ervoor dat je andere dingen die je wil doen niet kan doen of niet naar behoren kan doen. Ik kan daardoor vooral minder gaan lopen. Ook omdat ik mij aan het verdiepen ben in een andere sport, maar daarover meer als het mij gelukt is (en dat kan nog wel even duren :-)). Maar goed, ik probeer er het beste van te maken. Het is niet allemaal kommer en kwel. Er zijn ook heel veel leuke momenten. Even een overzichtje van de afgelopen week.

Vrijdag ging ik citygolfen met mijn collega’s en één van onze leveranciers.  Ik werd laatste. Dat had niets met vermoeidheid te maken. Ik ben daar gewoon slecht in, maar het belangrijkste was dat het een superleuke namiddag en avond was, die afgesloten werd met een hapje en meerdere drankjes.

Op zaterdag liet ik een kleur- en stijlanalyse doen gevolgd door een paar uurtjes personal shopping. Van vrijdag op zaterdag had ik een slechte nacht en dus was het een hele zware dag. Ik keek al keilang uit naar die analyse, omdat ik het al superlang wilde laten doen. Toen ik dan eindelijk die beslissing genomen had, moest ik maar een maandje wachten voor het zover was. Het kon echter niet snel genoeg gaan. En dan stond ik dus op zaterdag op en werd het fysiek geen topdag. Er wordt tijdens zo’n dag veel verteld en eigenlijk moet je je wel best concentreren, dus ik vond het jammer dat ik me niet beter voelde. Maar het was toch een hele leuke ervaring. Binnen een tweetal weken krijg ik nog een uitgebreid verslag en kan ik alles nog eens rustig herlezen. Op dat moment zal ik hier op de blog meer vertellen over hoe de hele dag in elkaar zat.

Op zondag ging ik met mijn vrienden brunchen bij Foom in Mechelen. Het was een late traktatie voor mijn verjaardag. Het was echt enorm gezellig en fijn om zo nog eens rustig bij te praten en de kindjes in het gezelschap waren ook in form :-). Eten en babbelen met vrienden, ik kan daar enorm van genieten.


Maandag supporterde ik hier thuis voor de Rode Duivels. Dat ik hier zit, kan mij niet deren. Dus de Belgische vlag stick, die ik nog net op de valreep van een collega kreeg, en mijn truitje van Dries Mertens werden bovengehaald. Het spelniveau was een ramp en zelfs onze beste spelers konden precies niets meer. Maar ik merk wel dat ik veel minder negatief ben dan andere supporters. De laatste jaren werden ons elftal  en onze trainer bejubeld en nu gaat het één match minder en is iedereen ineens supernegatief ? Pas op, ik heb ook kritiek over de ploegopstelling en ja misschien is Wilmots niet zo’n goede trainer. Van mensen die mij dat al twee jaar zeggen kan ik dat dan ook verdragen als ze die opmerking geven. Maar nu vind ik het echt degoutant hoe sommige mensen na één match hun kar keren. Het kalf is nog niet verdronken!!! Nog twee matchen te gaan. En als het kalf wel verdrinkt na de groepsfase. Tja dan is dat ook zo, vier jaar terug raakten we niet eens tot op het EK. Op naar de volgende match dus …

Vandaag probeerde ik na alle enthousiaste Instagramposts en een blogbericht van Renilde voor het eerste keer chai. Het was geen succes, de kaneelsmaak vond ik heel lekker, de rest een pak minder. Maar geen probleem, da’s meer chai in deze wereld voor Renilde :-).


Ten slotte las ik vanmorgen op Facebook dat mijn collega Katleen ook met een blog begonnen is en dat dat voor een stukje door mij komt (een hele eer :-)). Katleen schrijft enorm leuk en vlot en ik leer nog elke dag van haar bij op de werkvloer. Dus ja, ik geef het toe, ik gebruik dit laatste paragraafje om even schaamteloos reclame te maken voor haar blog. Ga gerust eens een kijkje nemen, want we weten allemaal: hoe meer bloggers, hoe meer vreugd!

 

De boeken van maart, april en mei

Ik las in heel deze periode maar twee boeken en begon aan een derde, maar dat is nog niet uit. Ik ben tijdens mijn behandeling heel moe geweest en dan is lezen vaak te lastig. Misschien ligt dat aan mij, maar ik vind lezen vermoeiender dan tv-kijken. M’n hersenen moeten dan meer verwerken en da’s net het leuke eraan, maar niet als je je constant moe voelt. Dat gevoel is trouwens nog niet gedaan. Ik krijg nog geregeld een klop van de hamer. Vandaag was ook zo’n dag. Wat maakt dat het laatste boek waar ik in mei aan begonnen ben (Paper Towns), nog niet ver gevorderd is, maar alles op zijn tijd. Dat ik ondanks een slechte dag toch nog een half uurtje kon lopen op de loopband, was al een kleine overwinning.

In maart begon ik aan Het geheim van de kaarten van Jostein Gaarder. Ik heb dat boek ooit al gelezen in het middelbaar en vond het toen prachtig. Net zoals Door een spiegel in raadselen. Ooit begon ik ook in De wereld van Sofie en die staat nog altijd in mijn boekenkast, omdat ik de cover en backcover heel mooi vind, maar de inhoud bevatte te veel filosofisch gezwets (vooral de hoofdstukken over de filosofen) en daarom heb ik het nooit uitgelezen. Gaarder staat er voor bekend om zijn boeken een filosofische ondertoon te geven, maar bij Het geheim van de kaarten stoorde mij dat destijds veel minder. Was het omdat ik het boek las toen ik op 22 maart een hele dag in het ziekenhuis doorbracht en na een lange dag, die sowieso al heel emotioneel was door die aanslagen, nog meer dan een uur moest wachten op de oncoloog? Of dat ik het verder las toen ik een week later in het ziekenhuis door een hele mallemolen van onderzoeken moest? Maar dit keer ergerde ik mij er wel aan. Toch blijft het een heel mooi sprookje en was ik blij dat ik het nog eens gelezen had.

Ook bij Het smelt van Lize Spit had ik een dubbel gevoel. Dit boek begon ik te lezen op de chemozaal, maar daar lag het het hier zeker niet aan. Het leidde me namelijk nog een beetje af terwijl ik daar vooral uren moest wachten op de resultaten van mijn bloed voor ze het eerste spuitje van elke reeks konden klaarmaken. Het wordt beschreven als een heel gruwelijk boek, maar ik vind eigenlijk maar één scène in het boek echt gruwelijk. Die is dan meteen ook zo erg dat ik twijfel of ik de verfilming wel wil zien. De rest vind ik vooral pervers. Sommige mensen vinden dat het vergezocht, maar ik vond het met momenten heel herkenbaar. Lize Spit legt er de vinger op over waarom ik als tiener niet kon aarden in een dorp. En nu dus ook heel bewust in een (weliswaar kleine) stad woon. De verveling en het gevoel van te willen ontsnappen, in combinatie met alcoholisme (al had bij mij gelukkig maar één ouder dat probleem), waren zelfs pijnlijk herkenbaar. Dat tieners dat soort spelletjes niet zouden spelen, klopt ook niet. Ik heb welgeteld één jaar in de Chiro gezeten, maar ik heb daar ook ooit in mijn hemdje gestaan terwijl ik een raadsel moest oplossen. Gelukkig was dat een gemakkelijk oplosbaar raadsel en waren er ook geen tegenprestaties als je het niet kon oplossen. Het bleef dus nog relatief braaf, maar ik kan me perfect voorstellen dat het soms veel verder kan gaan en dat die meisjes die het raadsel proberen op te lossen zich laten meesleuren. Ook mensen die liever hun eigen naam beschermen dan hulp te bieden, zijn mij niet vreemd. Waar ik mij wel aan ergerde is dat het voorgesteld wordt alsof Eva (het hoofdpersonage) geen keuze heeft. Die heb je altijd en ik ergerde mij dan ook geregeld aan haar keuzes en aan die van andere personages. Ik begrijp de hype en voor een debuut is het enorm goed geschreven. Ik denk niet dat ik het zou kunnen. Ik zou het boek ook aanraden, al was het maar omdat het nog dagen door m’n hoofd bleef spoken. En toch was ik lichtjes teleurgesteld. Klinkt heel onlogisch, ik weet het :-).