Het is hier de laatste weken stil, heel stil. Ik wil daar niet te veel excuses voor zoeken, want de waarheid is dat ik al een hele periode steeds minder zin had om na het werk of in het weekend achter m’n computer te kruipen.
Toch is het zo dat m’n leven de laatste weken helemaal overhoop werd gehaald. Op zondag 6 maart belde m’n huisarts om me vertellen dat ik zwanger was. Ik was blij, maar anderzijds ook bezorgd. Er waren tussentijdse bloedingen en dat ik 4 weken zou zijn klopte voor mij om zoveel redenen niet.
De volgende dag bij de gynaecoloog bleek dat ik op basis van m’n bloedwaarden minstens 8 weken moest zijn. Op de echo was er echter weinig te zien, geen vruchtzakje wel zwangerschapsweefsel. Een miskraam dus.
De woensdag erna volgde een curretage en onverwachts ook een kijkoperatie. De gynaecoloog had meer weefsel verwacht en wilde kijken of het geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. Dat bleek niet het geval.
Tijdens mijn revalidatie krijg ik te horen dat ik een complete mola heb. De grond zakt weg onder mijn voeten en ik kan een hele namiddag alleen nog maar huilen en huilen. Het is niet alleen dat ik een miskraam kreeg, het is dat het nu ook nog eens een nasleep kent. Eerst moeten die hcg-waarden op 0 en daar zijn we nog niet. Eens het hcg op 0 staat mag ik of 6 maanden niet meer zwanger worden. Het lijkt op dat moment een hel, tot ik twee dagen daarna nog eens te horen krijg dat het weefsel kwaadaardig is. En dan moet ik plots niet alleen langs de gynaecoloog, maar ook langs de oncoloog passeren. Dat op dinsdag 22 maart, waar de wereld ‘s morgens plots ook nog om duizenden andere redenen stilstaat.
Choriocarcinoom heet het ding en het komt weinig voor. Er staat mij chemo te wachten, dat kan lichte chemo zijn of zware, welke weet ik nog niet, want hoewel de oncoloog mij dinsdag nog zei dat hij me donderdag zou laten weten wat het wordt, hebben zijn collega’s uit Leuven beslist dat er meer scans en een ruggenprik nodig zijn om uitzaaiingen volledig uit te sluiten.
Mijn kinderwens kan ik voor minstens een jaar (na stopzetting lichte chemo) in de koelkast steken. Aan die zware chemo wil ik voorlopig nog niet denken. En eerst moet ik natuurlijk genezen, de prognoses daarvoor zijn goed. Ik snap nog altijd niet goed hoe dit kan en hoe ik op dit punt gekomen ben. De onzekerheid en al die onderzoeken maken mij dan ook nog eens gek. Ik hoop gewoon dat er snel duidelijkheid komt!
Of ik nog ga bloggen, weet ik momenteel niet. Zou kunnen dat het me helpt, maar dat valt te bekijken. Lezen lukt me door vermoeidheid momenteel niet zo goed. Voor de rest voel ik me wel gezond voor alle duidelijkheid. Ik blijf sowieso wel andere blogs volgen en reageren.
Tot hoors!