Gedachten

door

Mijn ontbijt

Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag, wordt wel eens gezegd. Een gezegde zegt ook dat je moet ontbijten als een keizer, lunchen als een koning en dineren als een bedelaar. Dat is mij dus nooit gelukt. Het avondmaal is ‘the highlight of my day’. Ik eet nl. doodgraag patatjes met een stukje vlees en groenten of pasta met groentjes of met een saus. Vaak kijk ik al van ‘s morgens uit naar het avondeten, omdat we met een weekmenu werken weet ik nl. perfect wat dat zal zijn. Er zijn periodes in mijn leven geweest waar ik zowel ‘s middags als ‘s avonds ‘warm’ at (in de zin van een avondmaal, ik eet nu vaak soep en technisch gezien is dat ook warm natuurlijk). Gewoon omdat ik dat zo lekker vond. Ik ben nooit echt fan geweest van boterhammen met beleg. Helaas verdraagt mijn maag geen rauwkost en ook heel weinig fruit. Dus is het niet zo makkelijk om boterhammen dan van de menu te schrappen. Gecombineerd met zaken zoals soep en een eitje vind ik ze trouwens wel lekker. Ik ben gewoon geen kaas of ham eter (tenzij het op een croque monsieur is :-)).

Door het probleem met mijn maag heb ik heel lang gezocht naar een geschikt ontbijt dat ik ook lekker vind. Met de jaren is dat volle platte kaas met kandijsuiker geworden en een paar boterhammetjes. Is dat gezond? Neen wellicht niet, want het is volle platte kaas en ik doe er best wel wat suiker bij. Maar ik verteer het goed en dat is het belangrijkste. Soms gebeurt het zelfs dat ik me ‘s morgens niet zo goed voel, platte kaas eet en mij een paar uur later beter voel. Wordt dat dan niet saai, zullen sommige mensen zich afvragen. Wel mijn platte kaas en ik wij hebben het goed samen. Zo goed dat ik hem na een 2-tal jaar nog steeds niet beu ben en zolang dat niet gebeurt, blijf ik het eten. Er was een tijd dat ik enkel zweedse broodjes met confituur at, in de hoop wat af te vallen. Dat lukte niet en na een half jaar kwam de confituur mijn oren uit. Ik heb mij toen voorgenomen nooit nog iets tegen mijn goesting te eten. De dag dat ik platte kaas moe ben, stop ik er dus ook mee, maar voorlopig is dat allemaal nog dik oké :-). Ik vermoed dat er veel mensen ook elke dag een boterham met confituur eten of met choco. Zolang je het maar lekker vindt, denk ik dan.
2015-09-30 07.14.44Koffie drink ik niet ‘s morgens. Tot voor kort vond ik dat totaal niet lekker, tot ik de zoetere varianten ontdekte. Maar mijn maag vindt dat nog altijd niet oké. Ik kreeg al eens de vraag hoe ik dan wakker word? Sloten water :-). Na het ontbijt is dat eigenlijk niet zo lekker, maar de rest van de dag valt dat best mee en vroeg of laat word je ook wel wakker hoor.

In het weekend ontbijt ik meestal niet, rond 9u word ik wakker en begin ik wat te lezen op FB, WordPress, Instagram (foto’s kijken in dat geval) of ik ga naar beneden en lees de krant of het bijbehorend magazine. Soms ga ik al eens lopen (op mijn nuchter maag ja, dat kan heus geen kwaad) en tegen dat ik goed en wel klaar ben, is het middag en dan eet ik iets lekkers: een eitje, een koffiekoek, wat toast met een slaatje (tonijnsla, krabsla en dergelijke …) Ik weet dat het ontbijt overslaan niet gezond is, maar hey het werkt voor mij en dat is het belangrijkste.

En jij hoe ontbijt jij?

Deze post werd geschreven in het kader van #boostyourpositivity van Activia. De website vind je hier.

door

Dit waren augustus en september

2015-09-17 18.58.34Maandelijks blik ik terug op wat er op mijn pad kwam. Voordat je het weet is er immers weer een jaar voorbij.

Opnieuw een combinatie van twee maanden. Eind augustus bracht ik namelijk in de VS door en zoals jullie weten, lukte het daar niet echt om te bloggen.

Zon, zon, zon 2: ook augustus was heel zonnig en daar pakte ik het van. Al was dat toch nog wat minder dan gedacht. In Amerika ontdekte ik pas echt dat ik toch nog wat meer tijd buiten kan doorbrengen. Maar ik kon alvast veel lopen in de zon!

Microben: half augustus kreeg een lelijke verkoudheid mij te pakken. Leuk was anders, maar na 1,5 week was dat ook weer voorbij :-).

Bezoekje aan het labyrint: ik ging met mijn familie naar het labyrint van Barvaux.  Het thema dit jaar was Peter Pan met een bijbehorende schattenjacht. Echt superleuk om eens te doen. Afgelopen weekend was wel het laatste weekend dat het open was, maar ze doen dat daar elk jaar (met een ander thema weliswaar). Dus zet het zeker in je agenda voor volgende zomer :-)!

labyrintVaste job: eind augustus kreeg ik van mijn verantwoordelijke te horen dat ik mag blijven. Ik kreeg het vast contract aangeboden. Hoera :-)! Supercontent dat ik was en ben. Ik voel me echt goed bij ons op het bureau, doe de job graag en heb supertoffe collega’s. En dat de stress van het tijdelijke wegviel voor onze reis was natuurlijk ook goed meegenomen.

Lekker eten: ik ging met m’n beste vriendin bij Roger Van Damme eten en dat was, net zoals de vorige keer dat ik er kwam, top. Niet alleen de desserts trouwens. Een aanrader voor iedereen die van lekker eten houdt.2015-08-22 13.00.16-1USA: We gingen eind augustus-begin september op reis naar de States. En dat was dik de moeite: warm, mooie landschappen en superleuke dingen gedaan (ik hoop er sowieso in oktober nog eens één of meerdere blogposts over te schrijven).

Cadeautje: Op het werk kreeg ik een leuke brooddoos in het kader van de Vitaliteitsactie. Ze moet ons aanmoedigen om zelf onze lunch naar het werk mee te brengen (dat doe ik al dus geen moeite voor mij) en was gevuld met gezonde snacks. Altijd leuk om terug te komen en een cadeautje op je bureau te vinden.

2015-09-22 16.08.28-2Herfst of toch niet?: Na onze reis waar het elke dag rond de 30 graden of meer was, werden we hier midden in de herfst gedropt. Toen we hier zaterdagochtend 19 september aankwamen, was het een 8-tal graden. Resultaat grumpy me! Ik heb een hekel aan koude. Voor mij voelde de 18 graden van zondag 20 september dan ook totaal niet warm aan. Ik had bovendien een zware jetlag, dus veel kon ik van die dag niet genieten. Gelukkig waren er ons nog meer mooie weekends gegund. Ik kwam weer op Belgische-modus en vond het dus wel lekker warm :-). Het had nog even mogen blijven duren, maar het lijkt nu gedaan met het mooie liedje.

door

Mijn ochtend

2015-02-17 08.17.19-2In februari deed ik mee aan de Boost Your Positivity-actie van Danone/Activia. Dat is me toen goed bevallen en dus heb ik me meteen voor de tweede editie ingeschreven. De komende twee weken wordt er vooral gepraat over ochtenden en de daarbij horende rituelen. Dus deel ik ook de mijne graag met jou.

Ik ben geen ochtendmens en dat zal ik wellicht nooit worden, maar met de jaren wordt de hekel die ik heb aan de ochtend gelukkig wel een beetje kleiner. In mijn tienerjaren was ik echt met geen stokken uit mijn bed te krijgen. Snoozen en zo lang mogelijk blijven liggen dat was mijn ritueel. Tijdens mijn studentenjaren in Leuven ging dat zelfs zover dat ik als ontbijt Prince Start-koekjes in mijn bed at, om toch maar wat langer te blijven liggen (gezond is anders natuurlijk). De laatste jaren heb ik echter ondervonden dat dat snoozen mij geen goed doet. Je wordt daar echt niet wakkerder van. Dus gaat de wekker nu om 6.55u en die blijft ook opstaan tot 07.05. Ik luister nog even wat muziek + het nieuws en dan kom ik uit m’n bed. Tot voor kort bleef ik nog tot 07.30u liggen, want ik werkte in Mechelen en kon dus wat langer blijven liggen. Toen ik in juni van job veranderde en wat vroeger besloot op te staan, bleek dus dat ik mij helemaal niet slechter voelde. Integendeel, dat half uur langer blijven liggen deed meer kwaad dan goed. Zeker als ik tijdens dat half uur terug in slaap viel, want dan kon ik mijn slaapcyclus niet afmaken (een slaapcyclus duurt nl. gemiddeld 1,5u). Gevolg nog een hele morgen als een zombie rondlopen!

Na het opstaan ga ik rechtstreeks naar beneden voor mijn ontbijt (waarover volgende week meer). Ik haal de krant uit de brievenbus, begin te ontbijten en te lezen. Veel wordt er hier op dat moment niet gepraat. Waarom? Omdat wij allebei geen ochtendmensen zijn en ik hoef ‘s morgens echt geen drukte aan mijn hoofd. Dat was vroeger in mijn ouderlijk huis wel anders en dan krijg je snel de naam van een ochtendhumeur te hebben. Wellicht is dat voor een stuk zo, maar tegenwoordig loop ik hier ‘s morgens tenminste niet slechtgezind rond. Mijn moeder bedoelde het niet slecht, maar die wilde ‘s morgens vaak al heelder conversaties voeren. Op dat uur functioneer ik echter nog niet naar behoren en laat je mij beter gerust. Ik zal dan ook niet mopperen of dergelijke. Neen, laat mij gewoon rustig doen :-). Na mijn ontbijtje fris ik mezelf op, poets mijn tanden, ik smeer wat concealer (ik ben ‘gezegend’ met eeuwige wallen, ook als ik niet moe ben), foundation en blush op mijn gezicht en rond 08.20u vertrek ik naar het werk. Op sommige dagen is dat al wat vroeger, afhankelijk van hoelang ik erover doe om de krant te lezen.

Sinds juni heb ik glijdende uren en dat is echt een zegen. Stress om op tijd op het werk te raken heb ik niet. Meestal valt het qua file ook mee, al moet ik door werken bij ons in de buurt nu wel een heel eind rondrijden. Afgelopen donderdag moest ik naar onze tweede hoofdzetel in Brugge voor een opleiding (deze week moet ik trouwens nog eens naar daar). En viel het mij op dat ik het eigenlijk helemaal zo erg niet vind om een lange afstand te doen, als ik maar niet constant in de file sta. Dat geluk heb je jammer genoeg niet altijd.

Soit het loopt hier dus redelijk vlot en rustig. Onze poetsvrouw vertelde mij eens dat wij precies geen stressy mensen zijn. Daar sloeg ze de bal toen mis, want ik ben een echte stresskip. Toen ik haar dat vertelde zei ze: “maar jullie zijn altijd zo rustig ‘s morgens.” Toen pas besefte ik dat wij echt wel geen last hebben van de zogenaamde ochtendspits! Nu ja, kinderen lopen er hier nog niet rond. Ik wil er voorlopig nog niet te veel over nadenken welke impact dat zou hebben :-). Ik vrees nl. dat mijn befaamde ochtendhumeur op dat moment wel eens zou kunnen terugkeren. De meeste kinderen hebben het nu eenmaal niet zo begrepen op stilte en rust ‘s morgens …

Deze post werd geschreven in het kader van #boostyourpositivity van Activia. De website vind je hier.

door

Dwars door Mechelen

2015-09-27 20.53.17Dwars door Mechelen dat zal altijd een specialleke blijven voor mij. Ik liep de wedstrijd al 4 keer en miste als wielerliefhebber daardoor al 3 jaar de finale van het wk (gelukkig dat het dit jaar in Amerika is, waardoor ik het wel kon zien). Het was dit jaar ook de eerste wedstrijd die ik liep. En bijna had ik hem niet gelopen.

Toen ik in 2012 begon met lopen waren de toenmalige collega’s volop aan het trainen voor de 10 km, vol goesting en een beetje overmoedig liet ik weten dat ik dat ook wel wilde proberen. Maar er restte mij slechts een 15-tal weken en de Start to Run voor 5 km duurde al 10 weken. Geen nood dacht ik, ik sla hier en daar wel een paar lessen over. Zo gezegd, zo gedaan, tot opeens een blessure, ontsteking aan een pees aan de linkse enkel van m’n rechtervoet. De kinesiste schudde haar hoofd bij het horen van mijn verhaal: “die schema’s zijn er voor een reden. Natuurlijk kon je dat conditioneel wel aan, maar je pezen en gewrichten waren nog niet aangepast aan het lopen.” Gevolg: bijna terug van 0 beginnen, geregeld naar de kine, daar echt ‘leren lopen’ en niet meer tijdig in orde voor de 10 km. Dan maar de 5. Die liep ik uit, al was het vooral op karakter. Het jaar daarna liep ik gelukkig wel zonder problemen de 10 km. In het voorjaar van 2014 ging ik voor nog meer: de 10 miles en de 20 van Brussel, maar in het najaar opnieuw Dwars door Mechelen uiteraard.

Je zou denken dat ik de 10 km tegen dan met gemak zou lopen, maar nadat ik nieuwe schoenen en nieuwe steunzolen had moeten aanschaffen (die nieuwe schoenen voortijdig, want terwijl ik met mijn eerste paar mizuno’s meer dan 1.000 km had gelopen, was het tweede paar er op 400 km door), kende ik een hele zomer loopproblemen. Slaapvoeten, blaren … het hield niet op. Gelukkig wilden ze in de loopwinkel niet afgeven. Vlak voor de wedstrijd werden m’n steunzolen vervangen door andere hardere zolen. Ik kon ze maar één keer inlopen, maar na de wedstrijd voelde ik dat de problemen met die schoenen eindelijk voorbij waren. Geen slaapvoeten en maar één blaar, waarvan ik wist dat het nog van het inlopen was.

En dan schrijven we dit jaar. Ik heb al een heel jaar geen 10 km meer gelopen, want ik besloot geen enkele wedstrijd te lopen. Dus geen wedstrijd, maar daardoor ook weinig motivatie. Ik liep dus bijna heel het jaar ongeveer 3×30 minuten per week en vaak zelfs maar 2 keer per week. Maar de Dwars door Mechelen zou ik wel lopen. Dat was buiten onze reis gerekend. Op maandag ging ik voor de eerste keer in drie weken terug lopen (in Santa Monica had ik wel nog 5 km gelopen, maar daarna enkel maar gewandeld). Was het de jetlag of gewoon mijn conditie, maar het ging voor geen meter! Na 5 km moest ik stoppen: misselijk, moe en ook pijn in mijn achillespees. Vooral dat laatste was een alarmbel, geen tweede keer een blessure. Nadat ik enkele km’s gewandeld had (want ik ging voor 10 en had toch meer dan 4 km in één richting gelopen), heb ik nog een km gelopen en dan was ik bijna thuis. Ik was wat teleurgesteld, want 10km dat zou ik normaal puur op karakter moeten kunnen en dat was ook het plan. Tot ik plots die woorden van de kine weer hoorde en bij mezelf dacht voor wie of wat eigenlijk? En wat koop ik ermee als ik dan weer een paar weken/maanden niet meer kan lopen? Het verstand komt met de jaren zeker ;-). Dus ben ik mij deze middag gaan inschrijven voor de 5 km. Helemaal niet deelnemen voelde verkeerd aan.

Het liep goed, enkel was ik wat te laat vertrokken hier thuis. Ik wilde eerst nog mijn strijk gedaan krijgen (wat niet lukte trouwens). Het laatste stuk van hier naar de start heb ik tegen de stroom in gelopen (mijn excuses daarvoor andere lopers), omdat ik mezelf er anders niet meer tijdig zag raken. Ik ben helemaal alleen vertrokken, want iedereen was al weg. Eerst dacht ik oké nu rustig de 5 km lopen, toen ik me opeens bedacht dat dat parcours lichtjes gewijzigd is tegen 3 jaar geleden en dat ik misschien wel eens verkeerd kon lopen. Ik ben dus een versnelling hoger geschakeld en heb hier en daar nog wat lopers ingehaald (meer zelfs dan dat ik voor mogelijk hield). Resultaat: een van mijn snelste 5 km in jaren, om niet te zeggen de snelste ooit (technisch gezien is het trouwens maar 4,6 km, maar dan nog was mijn gemiddelde snelheid hoog naar mijn doen :-)). En nu? Nu wil ik in december mijn tweede Urban Trail Mechelen lopen. Dus stilletjesaan terug opbouwen tot aan 10 km en mij misschien inschrijven voor de halve marathon in Disneyland volgend jaar (eerst kijken hoe dat in zijn werk gaat op 6 oktober).

door

The Versatile Blogger Award

I’m back! Op het vliegtuig maakte ik grootste plannen om gisteren (maandag) te bloggen, want dat was m’n laatste dagje verlof voor ik terug begon te werken. En nadat de strijk gedaan zou zijn, de koffers volledig uitgepakt en alles terug proper op zijn plaats zou staan, zou ik vast en zeker nog wel wat tijd hebben. Zaterdag was ik een wrak. Daar had ik me aan verwacht, want het is niet de eerste keer. We waren om 7.15u aangekomen op Zaventem, gewacht op de koffers, de trein naar Mechelen genomen. Tussendoor werden er ook al wat wasjes gedaan. Daarna was het middag, legde ik mij neer voor een kort dutje en raakte ik niet meer wakker. Raar maar waar sliep ik ‘s nachts ook best goed. Dus dacht ik: dit keer ben ik er snel vanaf van die jetlag. Ik ruimde hier al gedeeltelijk op, we gingen een bestelling oppikken en ik streek wat al kon gestreken worden. Een overvol wasrek dat droogt niet zo goed, zeker niet aangezien het hier zo koud is :-(.

En dan kwam zondagnacht. Om 1u ‘s nachts werd ik wakker en deed ik geen oog meer dicht. De wekker stond om 9u30 voor mij. Kwestie van niet tot de middag te slapen. Die wekker heb ik afgeduwd en om 11.30u ben ik opnieuw wakker geworden :-(. En ik had zo veel plannen: ik zou gaan lopen, alles zou hier opgeruimd raken. Ik zou het eten voorbereiden, ik ging nog wat kaartjes halen in de winkel … Het is wel allemaal gelukt hoor, maar het lopen ging veel minder vlot dan gehoopt en uiteindelijk was ik pas om 21.30u klaar met alles. Afgelopen nacht was het weer zover. Met het verschil dat ik nu na 3u slaap moest opstaan om te gaan werken. Op zich allemaal niet erg, want het was leuk om al wat collega’s terug te zien en nu kom ik hopelijk eindelijk terug in het Belgische ritme. Maar het werd daardoor een lange dag.

Maar soit waarvoor we hier zijn. Trijnewijn nomineerde me tijdens onze vakantie voor de Versatile Blogger Award. Merci hiervoor :-).

versatileblogger

Waarover gaat het precies:

The Versatile Blogger Award maakt je blog bekender en zorgt ervoor dat je andere leuke bloggers ontdekt. Het is de bedoeling dat je zeven feitjes over jezelf vertelt. 

De regels voor deze award zijn als volgt:
– bedank de persoon van wie je de award kreeg (gebeurd bij deze)
– inclusief een link naar hun blog
– vertel 7 feitjes over jezelf
– nomineer 15 blogs/bloggers die je onlangs of regelmatig bezoekt!

Zeven feitjes over mezelf:

  • Ik kan niet tegen kou. Ik heb het meestal pas warm rond de 23 graden en liefst nog wel enkele graden meer. Afgelopen zomer was dus ideaal voor mij. Het gaat zelfs zo ver dat ik kippenvel krijg bij een briesje bij 30 graden (en meer) en dat ik na een hete dag onder m’n tv-dekentje kruip. Want het is dan toch wel al best koud ;-).
  • Om die reden droom ik ervan ooit een huis in het buitenland te kopen. Liefst LA (daarover later wel eens meer). Ik vind het al bij al wel niet zo slecht in België. Dus ik weet niet of het een vaste woonst zou worden. Mocht het hier niet zo koud worden in het najaar, dan vertrok ik niet, want ik vind het hier dik oké! Maar het einde van de herfst en vooral de winter, het ligt me niet! Jammer genoeg ontbreekt het me aan budget voor een buitenverblijf.
  • Ik ben zot van Disney en alles wat daarmee samengaat. Tijdens de laatste dagen in LA trokken we dan ook naar Anaheim voor Disneyland (al voor de tweede keer trouwens, want drie jaar geleden waren we daar ook geweest). Maar ik word dan wel misselijk in alles wat snel en overkop gaat, misselijk word. Denk Vogel Rok in den Efteling, Big Thunder Mountain in Disneyland Parijs. Dat is al genoeg om mij ziek te maken. En ja ik heb dat proefondervindelijk getest. Dan kruip je in zo’n pretpark natuurlijk enkel in de ‘baby-attracties’. Ik vind dat allemaal geweldig, maar voor m’n gezelschap is er op zo’n moment niets aan. Ik ben wel altijd bereid om te wachten aan andere attracties.
  • Ik ben serieverslaafd. Vorig jaar volgde ik op een bepaald moment een twintigtal series tegelijkertijd. Het is echter zo onhoudbaar geworden dat ik besloten heb daar een einde aan te maken, waarover ook later meer :-).
  • Ik hoop ooit triatlons te kunnen doen (korte weliswaar, ik ambieer geen volledige of halve triatlons), omdat het mij een leuke en afwisselende sport lijkt. Helaas kan ik absoluut niet goed zwemmen. Tot het moment waarop dat opgelost is, zit het er absoluut niet in. Ik leerde pas zwemmen in het vierde leerjaar, na privéles, anders was mij dat ook nooit gelukt. Na tien lessen kon ik enkel schoolslag met mijn hoofd boven water en dat vond ons mama toen voldoende (begrijpelijk, het kostte ook genoeg). Ik kan dus geen crawl en ook schoolslag met het hoofd onder water lukt meestal niet. Ik kocht onlangs een neusknijper om dit op te lossen, maar ik heb dit nog niet getest. Om in open water te kunnen zwemmen, moet ik mijn niveau serieus opkrikken. Ik maak me nl. geen illusies, dat is nog een pak moeilijker dan in een gewoon zwembad. Stap 1 is dus crawl leren zwemmen. Een paar jaar terug deed ik hiertoe een poging in Lier, maar het waren lang niet genoeg lessen om het te leren (dat zei de leerkracht al op voorhand). Tussendoor ging ik zelf oefenen (wat ze ons had aangeraden), maar toen ik zag dat het hopeloos was, heb ik het opgegeven. Ik wil het nog altijd leren hoor. Dus als er iemand een goede privéleerkracht zwemmen voor volwassenen kent, die in de buurt van Mechelen lesgeeft, be my guest … Misschien kan ik er dan wel tijd voor maken. Ik zwem nl. best wel graag, maar omdat ik met m’n hoofd boven water zwem, heb ik achteraf altijd nekpijn. Anders zou dat allemaal perfect gaan, want er is hier een zwembad vlak om de hoek.
  • Ik wil graag zo eens een kleurenadvies + styling laten doen, zoals Kelly onlangs deed. Al lang voor dat artikel trouwens, maar budgetmatig is het er voorlopig nog niet van gekomen. Voorlopig wil ik dat hier laten doen. Hopelijk komt het er ooit van. Eerst nog wat sparen. Al denk ik dat het qua styling tegenwoordig wel minder erg met mij gesteld is dan een paar jaar geleden. Maar een beetje hulp kan nooit kwaad.
  • Ik ben een avondmens. Elke morgen neem ik mij voor om vroeger in mijn bed te kruipen (voor zover dat gaat natuurlijk, want als je drie uur moet wachten na je laatste maaltijd …), maar vaak vind ik ‘s avonds een tweede adem en is die vermoeidheid weg. Op vrijdag krijg ik meestal wel m’n klopke :-). En de tijd waar ik sliep van half vier ‘s nachts tot 12 uur ‘s middags is gelukkig ook gepasseerd.

Bon, omdat ik helaas redelijk laat reageer op deze tag, ga ik geen nieuwe bloggers nomineren. Ik zag hem nl. hier en daar al verschijnen op de blogs die ik volg. Maar als je jezelf geroepen voelt, doe gerust mee :-). En laat het dan hier in de comments weten, zodat we kunnen meelezen!

door

Update

We beginnen hier vandaag aan onze laatste week in Amerika met een bezoekje aan Zion en morgen aan Bryce Canyon. Daarna gaat het stilletjesaan terug richting LA. De stad waar ik zoveel van hou.

De reis was tot nu toe de max en er liggen wel al wat blogposts op stapel voor erna (zowel over de reis, als een tag van Trijnewijn … ) Alleen blijkt het niet zo simpel te bloggen op een iPhone of iPad zonder toetsenbord. We zijn nog  gaan kijken in LA voor zo’n toetsenbord, maar blijkbaar bestaat dat al niet meer voor ons oud exemplaar ?. Volgende keer de boel dus wat beter voorbereiden met andere woorden.

Soit meer schrijfmateriaal voor erna dan maar! Hier is het nog ochtend, maar bij jullie normaal al avond. Dus wens ik jullie een prettige weekend toe met hopelijk evenveel zon als hier!

Groetjes!

image

door

In a traveling state of mind

Afgelopen week was een heel aangename week. Eerst en vooral voelde ik me maandag al een pak beter dan afgelopen zaterdag. Verder kreeg ik ‘s ochtends het leuke nieuws dat ik de vaste job bij ons op kantoor gekregen heb. De dag zelf mocht ik mijn contract nog ondertekenen. Dat gaat al in vanaf 1 september. Gedaan met de onzekerheid dus en dat nog voor onze reis, beter had ik het niet kunnen dromen.

Het was een drukke week op het werk, waardoor die supersnel verliep. Ik merk nu weer eens te meer dat ik echt veel om handen wil hebben. Het was de afgelopen weken enorm hectisch, maar ik kom pakken beter gezind naar huis dan toen ik nog op mijn vorige job zat. Ik zat dan vaak na een dag helemaal uitgeput (ook al had ik daar te weinig werk) en huilend in de zetel. Gelukkig is daar dus een einde aan gekomen. Dat doet enorm goed! Op dinsdag en donderdag kon ik eindelijk nog eens gaan lopen. Ik voelde wel dat ik ziek was geweest, maar de basisconditie was er nog. En ik liep op donderdag voor het eerst sinds lang nog eens 40 minuten. Ik had graag nog ergens deze week of volgende week een uur gelopen, maar aangezien ik niet meer de kans heb om dat gestaag op te bouwen en mijn achillespees donderdag al protesteerde, hoop ik dat ik lange wandelingen op reis gewoon aankan. Aan het einde van de week was de zon er weer en op vrijdagavond gingen we op bezoek wat verderop in de straat, om daar gezellig een terrasje te doen. Het was 12u toen we er vertrokken en had ik de volgende dag niet op tijd uit m’n bed gemoeten dan was het nog later geworden :-). Altijd fijn zo een leuke avond bij de ‘buren’.

De volgende dag zat ik dus op tijd op de trein, want ik ging met m’n beste vriendin naar Roger Van Damme. Ik was er al eens geweest vorig jaar tijdens m’n vakantie aangezien Het Gebaar alleen ‘s middags open is. Op zaterdag zijn ze ook open, maar kan je niet reserveren. Op tijd zijn is dus de boodschap. En daarom stonden we (enthousiast als we waren) al om 10.15 in de kruidtuin, waar zijn restaurant gevestigd is (het gaat pas om 11u open). We zijn dan nog wat in de tuin gaan zitten en dan om 10.50u voor de deur gaan staan. Met succes, er was nog een tafeltje vrij. En dat we ervan genoten hebben. Superlekker en niet alleen zijn desserts (al zijn die natuurlijk wel top :-)). Al z’n gerechten zijn zo’n pareltjes dat je ze bijna niet zou durven opeten! En het personeel is er ook heel vriendelijk. Echt een aanrader, het zal niet de laatste keer zijn dat ik daar geweest ben.

2015-08-22 11.42.06 2015-08-22 12.14.30

2015-08-22 13.00.16-1Vandaag werd het dan een rustige dag en begon ik stilletjesaan met de voorbereidingen voor onze reis (pakken en zo). Want we zijn bijna weg, maar eerst nog wel enkele dagen werken. Als er iemand hoteltips heeft voor Californië (gewone hotels, motels of Airbnb’s) allemaal welkom. Toen we het motel, waar we vorige keer verbleven in Santa Monica, wilden boeken voor de eerste nachten bleek dat 2x zo duur als de vorige keer. Dus hebben we maar een ander motel in ‘the middle of nowhere’ geboekt, voor zover dat kan in LA. We zoeken nog zeker tips voor, Big Sur, SF, Napa, de omgeving van Yosemite (ik ben geen kampeermens dus dat gaan we niet doen :-)) … tips voor andere steden die we zeker moeten doen, mogen jullie ook altijd doorsturen. We zijn van plan om deze keer in Californië te blijven. Vorige keer hebben we al Arizona, Utah en Nevada erbij genomen en soms waren we meer aan het rondrijden dan wat anders. We twijfelen nog over Zion (dan moeten we dus terug naar Utah), maar de andere belangrijke zaken: Grand Canyon, Bryce, Las Vegas … hebben we vorige keer al gezien. Hebben we tijd dan doen we één van die bezienwaardigheden misschien wel terug, maar het is geen must :-).

Dus heb je tips? Laat je dan vooral gaan in de comments!

door

Dit waren juni en juli

Maandelijks blik ik terug op wat er op mijn pad kwam. Voordat je het weet is er immers weer een jaar voorbij.

In juni sloeg ik deze post over en juli was voorbij voor ik het wist. Dus daarom begin augustus even een combinatie van beide maanden. Voor zover ik nog weet wat mij in juni allemaal bezig heeft gehouden.

-Nieuwe job: Op 1 juni startte ik op mijn nieuwe job en die bevalt me gelukkig erg goed. Gedaan met mij op zondagochtend al slecht te voelen, omdat ik de volgende dag moet gaan werken. Vorige week woensdag had ik een gesprek ik voor de vaste functie, blijkbaar zijn daar heel wat reacties op gekomen. Dus het is duimen dat ik mag blijven!!!

-Komkommertijd op tv: in de zomer is er echt geen bal op tv, dus hoopte ik wat boeken te kunnen lezen. Tot zover dat goede voornemen, want er kwam dus niets van. Ik keek wel heel wat afleveringen van Vive le vélo. Al jaren vind ik dat een prachtig programma en ik ben bovendien ook een wielerliefhebber. Toen ik journalistiek studeerde wilde ik sportjournalist worden. Het is bovendien altijd een droom van me geweest om eens aan Vive le vélo te mogen meewerken, of als dat niet lukt, ooit eens in het spoor van de Tour te rijden. Wie weet lukt het me wel eens. Wie weet niet, maar ik heb ook dit jaar weer genoten van het programma.

Verder zag ik True Detective – seizoen 1 via Play More. Het duurde even voor ik erin mee was, maar daarna heb ik het mij geen seconde beklaagd. Het is weer zo’n serie waarvan het al van de begingeneriek goed zit. Momenteel zijn ze de serie op Canvas aan het uitzenden en ik kan ze alleen maar aanraden. Ik ben ondertussen aan seizoen 2 begonnen, maar daar ben ik tot nu toe veel minder van overtuigd. Ten slotte kijk ik ook nog steeds trouw naar Pretty Little Liars. Blijkbaar zou ik tegen 11 augustus (wanneer het zomergedeelte van seizoen 6 eindigt) eindelijk moeten weten wie ‘A’ is. Daarna zou er tegen januari een sprong in de tijd gemaakt worden voor het tweede deel van seizoen 6. Op de blog van Josie las ik dat zij Orange is the New Black terug heeft opgepikt. Daar ben ik vorig jaar ook aan begonnen, maar dat heb ik dan tijdens de herfst opgegeven, omdat ik al tientallen andere series kijk tijdens de herfst/winter. Series genoeg nog om te kijken en dus blijven de boeken maar liggen. Soms is de avond zo voorbij. Eventjes gaan lopen, eten, nog wat blogberichten lezen. Mijn achterstallige Cosmopolitans doornemen. En dan is het weer tijd om in m’n bed te kruipen.

-M-eatery: met twee vrienden van me ging ik eten bij het Mechelse M-eatery. En ja dat heeft gesmaakt, al at ik wel al eens betere steak bij Bovis. Maar deze kwam toch op een mooie tweede plaats.

-Zon, zon zon: de Belgische zomer had al veel moois voor ons in petto. Je hoort mij zeker niet klagen, want ik hou enorm van dit weer. Hoe warmer hoe liever.

-Gaan shoppen: In het begin van de maand juli kocht ik een kleedje in solden bij Lily in Mechelen. Op maandag 27 juli gingen we shoppen in Antwerpen in de hoop daar nog wat deals te doen. Toch nog wat dingen gescoord (een nieuwe portefeuille, twee playsuits, een blouse, een t-shirt en teenslippers), al was het meeste uiteraard al nieuwe collectie (zoals ik zo vaak voor heb), maar ik was toch blij met ‘de buit’.

Playsuit van bij Paleis Antwerpen

Playsuit van bij Paleis Antwerpen

-Een koersfiets gekocht: dat stond al langer op de planning. Het is een instapmodel, want je weet maar nooit dat het me niet bevalt. En voorlopig rijd ik nog met gewone pedalen. Dat bleek gisteren ook maar best, want ik voelde me helemaal nog niet zeker tijdens het eerste ritje. Maar naar het einde toe begon dat gelukkig al wat te beteren. Ik blijf daarbovenop ook nog lopen hoor, dat blijft toch m’n voorkeurssport :-).

2015-08-02 17.26.48

-Cinema’ke gedaan: we hebben hier een bioscoop om de hoek en toch gaan we veel te weinig. Uit nostalgie wil ik al een dikke maand Jurassic World zien, maar dat is er nog steeds niet van gekomen. Vrijdag werd het Pitch Perfect 2, omdat ik echt zot was van die eerste film. De tweede viel wat minder goed mee, zoals dat vaak is met sequels, maar toch een aantal keer heel hard gelachen met Rebel Wilson.

Voilà twee maanden waarin heel wat te gebeuren stond. En ook voor augustus staat gelukkig er heel wat leuks op de planning :-). Ik heb er alvast veel zin in!

door

Dit was mei

Maandelijks blik ik terug op wat er op mijn pad kwam. Voordat je het weet is er immers weer een jaar voorbij.

­‑Een maand vol feestdagen: de ene feestdag volgde de andere op. Niet dat ik hier een einde aan wil maken. Op mijn vorige job had ik het minimum aantal vakantiedagen (20), waarbinnen twee weken collectieve sluiting vielen. Doe dan hier en daar nog een brugdag (gelukkig waren de twee die ik in 2015 tot nu toe gehad heb compensatiedagen voor 15 augustus en 2 november) en op den duur blijven er amper dagen over om vrij te kiezen. Voor mij waren die feestdagen dus meer dan welkom. Ze gaven me de nodige tijd om op adem te komen! En als Karel Van Eetvelt er één wil afschaffen, dan moet hij maar kiezen voor 11 juli of 15 november. Oké het waren er dit jaar veel in mei, maar Pinksteren durft ook al eens in juni te vallen. Bovendien moet hij het vergelijk maar eens doen met onze buurlanden. Ik hoef op zich ook niet al die feestdagen, maar schaf je er één of meerdere af, trek dan maar meteen het minimum aantal vakantiedagen op. Nog al te veel bedrijven geven er niet meer dan dat. En dat is bitter weinig.

-Lentekuis afgerond: of toch zo goed als (ja ik kijk naar u vuile kelder). Dankzij die feestdagen en bijbehorende brugdagen had ik de tijd om door te werken. Zeker omdat het vaak regende op de vrije dagen. De zaterdag voor Pinksteren kuiste ik de zolderkamers op en toen was ik er vanaf. Maar die kelder blijft dus vol met rommel staan. Die moet er zeker nog aan geloven ergens in juni of juli, maar dat zal nog niet voor dit weekend zijn. Ze geven (voorlopig toch nog) een relatief zonnig weekend. Beetje zonde om dat in de kelder door te brengen.
 
-30: ik werd 30 en feestte meer dan een week. En ik heb ervan genoten. Zeker die sauna zal ik meer moeten doen, want ik viel als een blok in slaap. ’s Nachts werd ik wel wakker en begon ik weer te piekeren over de meest onzinnige dingen. Op het gebied van slaap was mei echt geen goede maand. The Jane was dan weer een tegenvaller, maar ik heb er al bij al toch geen spijt van dat ik er eens geweest ben.

-Nieuwe job: ik haalde een nieuwe job binnen en mocht daar veel sneller dan verwacht aan de slag gaan. Daardoor vloog mei nog sneller voorbij dan april (en ik die dacht dat dat niet mogelijk was). Een gesprek aan telefoon, een gesprek + testen op mijn verjaardag, een assessment en hier en daar nog een gesprek van een ander bedrijf. Het was het ene na het andere. Meteen ook de reden waarom er in mei nog minder geblogd werd dan in april. Mijn hoofd stond er vaak niet naar. Ik wilde meestal gewoon in de zetel kruipen achteraf. Of er in juni meer posts zullen volgen, weet ik niet. Ik zoek momenteel nog naar een nieuw werkritme en het zal er dus wat vanaf hangen. Ik streefde in januari/februari naar twee à drie posts per week. Momenteel zit ik aan ongeveer 1 post per week. Ik vrees dat ik dit ritme nog wel even zal aanhouden.

En hoe beviel de maand mei jou?

door

Op naar een nieuwe uitdaging!

Een tijdje terug schreef ik een post over mijn jobzoektocht. Daar is ondertussen sneller dan gedacht een einde aan gekomen. Eind april solliciteerde ik voor de functie van communicatie-expert. In eerste instantie een vervangingscontract voor iemand die in zwangerschapsverlof ging, maar er stond wel bij dat er een mogelijkheid was op een vast contract. Ik heb even getwijfeld, maar dan besloten dat ik het risico moest nemen. Sommige mensen zullen het misschien een domme beslissing vinden om te solliciteren voor een contract van bepaalde duur, wanneer je een contract van onbepaalde duur hebt lopen. De situatie op mijn huidige werk was voor mij echter onhoudbaar.

Ik stevende af op een bore-out, iets waar ik voor ik er werkte nog nooit van gehoord had. Want ja zo hard werken tot je helemaal opgebrand raakt ofwel de burn-out, dat kent iedereen ondertussen wel. Maar wanneer je capaciteiten onderbenut blijven dan kan je dus ook in iets gelijkaardig terechtkomen. Ik heb daar zo veel mogelijk over gezwegen, want het is al een heel gedoe om de burn-out uit te leggen. Velen stuiten daarbij (onterecht!!!) op onbegrip. Laat staan dat ik moest gaan uitleggen dat ik me zo verveelde op mijn werk, dat ik helemaal leeg thuiskwam en vaak tranen met tuiten huilde. Ik kon mij de reacties al zo voorstellen. “Je hebt toch werk. Wees tevreden met wat je hebt. De jonge generatie is te verwend, ze willen enkel een job die ze graag doen …” Dit laatste is trouwens waar, ik ben niet gemaakt om dag in dag uit een job tegen mijn zin te doen. Dat weegt op mij. Ik weet dat er mensen zijn die dit heel hun leven doen, die hun job nooit graag gedaan hebben, maar toch door de zure appel bijten. Je hebt immers een inkomen nodig. Maar ik heb al jobs gehad die ik wel graag doe en ken daarom eens te meer het verschil. Je brengt uiteindelijk een groot deel van je dag op kantoor/je job door. En ik vind het dan belangrijk dat ik daar graag zit. Uiteraard zijn er dagen waarop het wel eens tegensteekt. Daar bijt je dan door, maar dat is nog iets anders dan je dag in dag uit naar het werk te moeten slepen.

Ik vond het dus het risico meer dan waard. Zo gezegd zo gedaan en op mijn verjaardag mocht ik testen gaan doen en was er een gesprek. Dat verliep goed en een paar dagen later kreeg ik te horen dat ik een assessment mocht doen. Dat was best heftig, ik dacht echt dat ik er niet goed vanaf had gebracht. Dat gevoel bleek verkeerd, want opnieuw een paar dagen later kreeg ik telefoon. Ik mocht mijn contract komen tekenen. Zo geschiedde, een dag later (vorige week vrijdag) tekende ik m’n contract. Dan moest er nog één obstakel overwonnen worden. Ik moest beginnen op 1 juni. Wat wil zeggen dat mijn werkgeefster een opzegging met wederzijdse toestemming moest tekenen. Omdat ze vrijdag nog in het buitenland zat, zat ik dus een heel pinksterweekend in spanning. Mijn bazin wist dat ik op deze job had gesolliciteerd (omdat ik zoals eerder gezegd al open kaart had gespeeld) en ze wist ook dat dit op 1 juni te beginnen was. Ideaal vond ze dit niet. Dus bleef de vraag of ze nog steeds wilde tekenen. Dat deed ze en ik ben haar daar eeuwig dankbaar voor. Het lag ook niet aan haar of de collega’s, het was gewoon inhoudelijk. Ze was me niet graag kwijt, maar ze vond ook niet dat ze mij een job kon ontzeggen.

Ik vond het eerlijk gezegd ook geen ideale situatie. Door de gelijkschakeling van het statuut van arbeiders en bedienden, was mijn echte opzegperiode twee maanden en twee weken. In juli zou daar nog een week zijn bijgekomen. En zo komt er elke 6 maanden een week bij. Dit is overigens enkel zo voor personen die voor januari 2014 ergens zijn aangeworven. Zij moeten de vorige opzegperiode (1,5 maand) combineren met de nieuwe opzegperiode (waarbij je sinds 2014 elke 6 maanden dat je ergens werkt een week extra opzeg moet doen). Toen ik nog in het geheim solliciteerde, stuitte ik daarbij altijd op wat moeilijkheden. “Mja dat is echt wel heel lang.” Zodra ik mijn werkgever op de hoogte had gesteld, had ik dan ook afgesproken dat we het op maximaal 1,5 maand zouden houden. Dat leek me al lang genoeg. Maar dat ik nu na een week moest vertrekken (een korte week van 4 dagen dan nog). Dat had ik op voorhand nooit gedacht. Enerzijds is dat voor mijn mentale gezondheid goed. Er komt abrupt een einde aan en ik kan mij op een nieuwe uitdaging storten. Anderzijds is het wel vreemd om je vorige werk zo ineens achter te laten. Ik heb mij vorige week dus vooral bezig gehouden met het maken van handleidingen voor mijn opvolger die er in de toekomst zal komen. Zodat die persoon makkelijk zijn/haar weg zal terugvinden. Ik had dat geluk zelf niet, want mijn voorganger had het bedrijf al verlaten toen ik begon. En toen was er niets. Dat is ook gelukt, maar ik vond het maar een kleine moeite om de handleidingen te maken. Het was toch rustig vorige week.

Verder heb ik vrijdag afscheid genomen van mijn collega’s en mijn bazin. Jammer uiteraard, maar ik ben ervan overtuigd dat er op mijn nieuwe job een stel nieuwe leuke collega’s staan te wachten. Het zal terug even wennen worden, want in plaats van elke dag naar het werk te fietsen, moet ik mij nu terug met de auto verplaatsen. Maar ik heb alvast veel zin in morgen. Hopelijk ligt de job mij een stuk beter en hopelijk mag ik na 6 maanden blijven. Maar mocht dat niet zo zijn, ben ik toch een ervaring rijker. To be continued …

Een van de afscheidscadeautjes van m'n collega's.

Een van de afscheidscadeautjes van m’n collega’s.