Dat oktober geen topmaand zou worden, wist ik al toen ik te horen kreeg dat het kindje dat ik deze maand zou krijgen er nooit zou komen. Ik probeer daar zo positief mogelijk mee om te gaan, want het had allemaal nog veel erger kunnen zijn. Ik leef nog en ik probeer dit te zien als een kans om eens te meer van het leven te genieten. Ik wil ook niet zagen en klagen. Dat is voor niets nodig. 2016 bracht al bij al toch al heel wat mooie momenten. En er zullen er zeker nog komen. Om nog maar van 2017 te zwijgen :-).
Toch kwam het deze maand al een aantal keer als een donderslag bij heldere hemel, dat besef: “hoe anders zou mijn leven geweest zijn?” Anderzijds ook het besef: “ik heb kanker gehad en dat was behoorlijk rot.” En de nasleep die daar nog steeds mee gepaard gaat overigens ook. Ik zal echt blij zijn als die maandelijkse bloednames en die controles bij de gynaecoloog eropzitten. En dan een andere vraag die constant door mijn hoofd spookt: “wat als het volgende keer weer zo fout gaat?” Ik laat mijn leven niet bepalen door angst, dus dat gaat ons zeker niet tegenhouden om opnieuw te proberen, maar het speelt wel.
Verder is het ook te druk naar mijn zin, zowel op het werk als privé. Sommige zaken heb ik aan mezelf te danken, in sommige heb ik ook nog veel zin. Andere zijn er te veel aan op dit moment. Ook het verlengde weekend zal geen rust brengen, maar gelukkig staan er wel een heel aantal zaken op het programma waar ik wel veel zin in heb. En november wordt beter, dat weet ik nu al. Dan zit ik de helft van de nasleep (dat gaan we vieren, elke reden is goed genoeg ;-)), kan ik naar de boekenbeurs, want ik won kaartjes met Lannoo. En kan ik hopelijk op 11 november wat tijd maken voor quality time.
Mijn excuses dus dat het hier zo stil is. Ik heb nochtans veel te vertellen, maar ik kom er niet aan toe. Hopelijk vind ik ook daar in november de nodige tijd voor :-).
