Op naar een nieuwe uitdaging!

Een tijdje terug schreef ik een post over mijn jobzoektocht. Daar is ondertussen sneller dan gedacht een einde aan gekomen. Eind april solliciteerde ik voor de functie van communicatie-expert. In eerste instantie een vervangingscontract voor iemand die in zwangerschapsverlof ging, maar er stond wel bij dat er een mogelijkheid was op een vast contract. Ik heb even getwijfeld, maar dan besloten dat ik het risico moest nemen. Sommige mensen zullen het misschien een domme beslissing vinden om te solliciteren voor een contract van bepaalde duur, wanneer je een contract van onbepaalde duur hebt lopen. De situatie op mijn huidige werk was voor mij echter onhoudbaar.

Ik stevende af op een bore-out, iets waar ik voor ik er werkte nog nooit van gehoord had. Want ja zo hard werken tot je helemaal opgebrand raakt ofwel de burn-out, dat kent iedereen ondertussen wel. Maar wanneer je capaciteiten onderbenut blijven dan kan je dus ook in iets gelijkaardig terechtkomen. Ik heb daar zo veel mogelijk over gezwegen, want het is al een heel gedoe om de burn-out uit te leggen. Velen stuiten daarbij (onterecht!!!) op onbegrip. Laat staan dat ik moest gaan uitleggen dat ik me zo verveelde op mijn werk, dat ik helemaal leeg thuiskwam en vaak tranen met tuiten huilde. Ik kon mij de reacties al zo voorstellen. “Je hebt toch werk. Wees tevreden met wat je hebt. De jonge generatie is te verwend, ze willen enkel een job die ze graag doen …” Dit laatste is trouwens waar, ik ben niet gemaakt om dag in dag uit een job tegen mijn zin te doen. Dat weegt op mij. Ik weet dat er mensen zijn die dit heel hun leven doen, die hun job nooit graag gedaan hebben, maar toch door de zure appel bijten. Je hebt immers een inkomen nodig. Maar ik heb al jobs gehad die ik wel graag doe en ken daarom eens te meer het verschil. Je brengt uiteindelijk een groot deel van je dag op kantoor/je job door. En ik vind het dan belangrijk dat ik daar graag zit. Uiteraard zijn er dagen waarop het wel eens tegensteekt. Daar bijt je dan door, maar dat is nog iets anders dan je dag in dag uit naar het werk te moeten slepen.

Ik vond het dus het risico meer dan waard. Zo gezegd zo gedaan en op mijn verjaardag mocht ik testen gaan doen en was er een gesprek. Dat verliep goed en een paar dagen later kreeg ik te horen dat ik een assessment mocht doen. Dat was best heftig, ik dacht echt dat ik er niet goed vanaf had gebracht. Dat gevoel bleek verkeerd, want opnieuw een paar dagen later kreeg ik telefoon. Ik mocht mijn contract komen tekenen. Zo geschiedde, een dag later (vorige week vrijdag) tekende ik m’n contract. Dan moest er nog één obstakel overwonnen worden. Ik moest beginnen op 1 juni. Wat wil zeggen dat mijn werkgeefster een opzegging met wederzijdse toestemming moest tekenen. Omdat ze vrijdag nog in het buitenland zat, zat ik dus een heel pinksterweekend in spanning. Mijn bazin wist dat ik op deze job had gesolliciteerd (omdat ik zoals eerder gezegd al open kaart had gespeeld) en ze wist ook dat dit op 1 juni te beginnen was. Ideaal vond ze dit niet. Dus bleef de vraag of ze nog steeds wilde tekenen. Dat deed ze en ik ben haar daar eeuwig dankbaar voor. Het lag ook niet aan haar of de collega’s, het was gewoon inhoudelijk. Ze was me niet graag kwijt, maar ze vond ook niet dat ze mij een job kon ontzeggen.

Ik vond het eerlijk gezegd ook geen ideale situatie. Door de gelijkschakeling van het statuut van arbeiders en bedienden, was mijn echte opzegperiode twee maanden en twee weken. In juli zou daar nog een week zijn bijgekomen. En zo komt er elke 6 maanden een week bij. Dit is overigens enkel zo voor personen die voor januari 2014 ergens zijn aangeworven. Zij moeten de vorige opzegperiode (1,5 maand) combineren met de nieuwe opzegperiode (waarbij je sinds 2014 elke 6 maanden dat je ergens werkt een week extra opzeg moet doen). Toen ik nog in het geheim solliciteerde, stuitte ik daarbij altijd op wat moeilijkheden. “Mja dat is echt wel heel lang.” Zodra ik mijn werkgever op de hoogte had gesteld, had ik dan ook afgesproken dat we het op maximaal 1,5 maand zouden houden. Dat leek me al lang genoeg. Maar dat ik nu na een week moest vertrekken (een korte week van 4 dagen dan nog). Dat had ik op voorhand nooit gedacht. Enerzijds is dat voor mijn mentale gezondheid goed. Er komt abrupt een einde aan en ik kan mij op een nieuwe uitdaging storten. Anderzijds is het wel vreemd om je vorige werk zo ineens achter te laten. Ik heb mij vorige week dus vooral bezig gehouden met het maken van handleidingen voor mijn opvolger die er in de toekomst zal komen. Zodat die persoon makkelijk zijn/haar weg zal terugvinden. Ik had dat geluk zelf niet, want mijn voorganger had het bedrijf al verlaten toen ik begon. En toen was er niets. Dat is ook gelukt, maar ik vond het maar een kleine moeite om de handleidingen te maken. Het was toch rustig vorige week.

Verder heb ik vrijdag afscheid genomen van mijn collega’s en mijn bazin. Jammer uiteraard, maar ik ben ervan overtuigd dat er op mijn nieuwe job een stel nieuwe leuke collega’s staan te wachten. Het zal terug even wennen worden, want in plaats van elke dag naar het werk te fietsen, moet ik mij nu terug met de auto verplaatsen. Maar ik heb alvast veel zin in morgen. Hopelijk ligt de job mij een stuk beter en hopelijk mag ik na 6 maanden blijven. Maar mocht dat niet zo zijn, ben ik toch een ervaring rijker. To be continued …

Een van de afscheidscadeautjes van m'n collega's.

Een van de afscheidscadeautjes van m’n collega’s.

The Jane

Zoals al veelvuldig besproken, gingen we op 16 mei voor mijn verjaardag eten in The Jane in Antwerpen. Ik was op voorhand van plan om alles mooi te fotograferen en hier op de blog een uitgebreide review neer te pennen. Het probleem was dat de hele ervaring voor mij wat tegenviel en dat ik dus lang getwijfeld heb of ik er hier überhaupt wel iets over zou schrijven. Ik vertel namelijk niet graag negatieve dingen als ik weet dat dit een momentopname is. Een maand later zou ik het eten misschien wel schitterend zou gevonden hebben. Het is niet voor niets dat ze daar na een jaar al een ster hebben binnengehaald en het kan ook aan mij gelegen hebben. Maar aangezien ik hier op de blog meermaals vermeld heb dat ik er ging eten, kan ik het moeilijk doodzwijgen.

2015-05-16 12.50.08Waarom viel het dan zo tegen? Omdat in bijna elk van de 8 gerechten (waarin de amuses niet waren inbegrepen) zuur zat. En laat mijn maag het niet begrepen hebben op veel zuren, onder het motto: overdaad schaadt! Ik dacht dus dat het volledig aan mij lag, toen ik opeens zei: “maar nu is dat weer zo zuur!” En dat stak m’n gezelschap blijkbaar ook tegen. Het was dus gewoon een beetje te veel van het goede. Sergio zelf heb ik niet gezien in zijn keuken, die zal te druk bezig geweest zijn met ‘Mijn Pop-uprestaurant’, maar ik ben ervan overtuigd dat Nick Bril hetzelfde niveau haalt. Ik ging uiteindelijk voor het eten.

2015-05-16 12.50.00

Een van de amuses, die gelukkig wel niet zuur waren

We waren met de trein gegaan, zodat we de aangepaste wijnen konden drinken, maar zagen nergens de prijs daarvoor. Omdat we nog wel al eens in een restaurant met een ster waren gaan eten en dan ook altijd de aangepaste wijnen hebben genomen, gingen we ervan uit dat dit een pakketprijs zou zijn (zoals dat tot nu toe altijd het geval was). Dit is onze eigen fout, we hadden dat moeten vragen. Maar uiteindelijk hebben we dus elke wijn per glas betaald. Met als uitschieter de champagne, die zowat 17,5 euro per glas kostte. De aperitief stond in die andere restaurants ook altijd wel apart op de rekening, meestal was die van het huis daar ook champagne, maar die 17,5 is voor ons toch echt wel een record. Laat ons zeggen dat we dan ook lichtjes achterover vielen toen we de rekening kregen. Vooral omdat The Jane bekend staat als goedkoop sterrenrestaurant. De hoeveelheid eten in verhouding met de prijs van het menu valt inderdaad mee. Maar in het verleden hebben we dus vaak lekkerder gegeten (toegeven dan met 1 of 2 gangen minder, maar dat was voor mij altijd ruim voldoende) en kwamen op het einde van de rit veel goedkoper uit.

2015-05-16 13.11.01

Ik heb het wel niet aan mijn hart laten komen. De omgeving was mooi, het gebouw was prachtig en het personeel was supervriendelijk. Dat mag ook gezegd worden, vind ik. Dat het een momentopname is, besefte ik eens te meer toen ik vrienden en kennissen die er al eens waren gaan eten, met deze ervaring confronteerde. Zij konden zich niet herinneren dat er in elk gerecht wel iets zuur zat. Nu zijn wij dus in de lente gaan eten. Een seizoen waarin citrustoetsen wel meer gebruikt worden, misschien was het daarmee. Of misschien ben ik echt gevoeliger voor zuur dan andere mensen (hoewel de reactie van m’n gezelschap daar dan niet mee strookt). Het was dus vooral iets heel persoonlijk. Zeker is dat ik in de toekomst voor mijn verjaardag toch maar terug voor een van onze bekende waarden ga kiezen :-). Wetende dat daar wellicht wel op mijn verjaardag zelf was kunnen gaan eten. Aja en zo van elke gang foto’s nemen, dat is voor mezelf een utopie heb ik gemerkt. Ik eet het toch liever op dan daar telkens met mijn smartphone boven te hangen :-D. Er is aan mij bovendien geen groot fotograaf verloren gegaan.

2015-05-16 14.00.06

It’s the little things … #2

Eens stilstaan bij de kleine dingen die je leven beter maken. Die het lichtpuntje vormen op een rotdag. Die je doen glimlachen tot achter je oren. Het kan al eens goed doen. Als iemand die het glas toch eerder halfleeg dan halfvol ziet, probeer ik er tegenwoordig wat meer bij stil te staan, te genieten van de kleine dingen.

2015-05-17 18.41.40– Op zondag 10 mei werd moederdag gevierd. ‘s Middags zorgde mama voor lekker eten en tijdens de namiddag trakteerde ik met taart voor mijn verjaardag. Het werd allemaal gesmaakt en bovendien was het een zonovergoten dag. Dus konden we buiten op het terras van het zonnetje genieten.

-Ook nog op zondag 10 mei liet ik een spray tan zetten. Als ik spray tan zeg, zorgt dit bij mijn moeder en mij altijd voor de nodige hilariteit, dankzij Friends. Gelukkig moest ik niet tellen in de machine, maar gewoon mijn voeten op de juiste nummers plaatsen. Dit werd altijd mooi aangegeven. Het gebeurde dus allemaal ‘Mississippilessly’ :-D.Ik koos voor ‘light’. En had voor het eerst in mijn leven eens een andere kleur op mijn benen dan melkflessenwit of kreeftenrood. Ik ben er helaas wel foto’s van vergeten te nemen. Momenteel is het nog wel zichtbaar, maar het vet is van de soep. Aan mijn voeten was er wel iets misgelopen. Je moest zowel op je handen, voeten + enkels een product smeren. Vooral tussen de vingers en tenen en op de nagels om daar vlekken te vermijden. Maar ook op de rest van je handen + voeten. Mijn handen zien bruin, maar mijn voeten niet en ook op mijn enkels is er een witte vlek. In juni wil ik nog eens teruggaan om eens die ‘medium’ kleur te proberen, dan ga ik toch eens vragen wat ik mogelijk verkeerd gedaan heb. Maar over het algemeen was ik best tevreden :-).

-Ons huis raakt steeds meer opgeruimd. Ik doe het dan wel niet op de KonMari-wijze. Tenminste wat ik ervan gelezen heb op verschillende blogs, want het boek zelf kon ik nog niet lezen. Blijkbaar raadt zij aan niet kamer per kamer op te ruimen, maar eerder per categorie. Per kamer is naar mijn zin toch het meest efficiënt. Op Hemelvaartsdag heb ik de slaapkamer gedaan. In de sokken-/ondergoedlade plaatste ik twee kartonnen dozen. Dit idee pikte ik op van enkele blogs die het over het boek van Marie Kondo hadden. Of ik het dan gedaan heb zoals zij het doet, weet ik niet, maar ik was het beu dat die lade na een paar weken altijd volledig overhoop lag. Ik knipte een geschenkdoos van Disney in twee en creëerde zo wat compartimenten. Ik ben nu nog op zoek naar een derde kartonnen doos, maar vind voorlopig niets in het juiste formaat. Hopelijk zorgt dit systeem ervoor dat mijn lade binnenkort nog altijd overzichtelijk is.

Ik heb verder terug wat meer zicht op mijn kleerkast. Er zijn heel wat kleren verdwenen (naar de klerenbak gebracht). Toch kan ik volgens mij deze zomer doorkomen zonder nieuwe kledij aan te kopen. Hoewel ik op zich niet superveel kledij heb. Als ik een slag kan slaan in de solden, zal ik dat dus niet nalaten :-). Maar het geeft me wel een fijn gevoel dat ik niet per se een bepaald stuk moet vinden. Winkelen wordt er zo enkel maar aangenamer op!

Gisteren heb ik dan het badkamerkastje kunnen opruimen. Daardoor moet ik nu enkel nog maar de zolderkamers doen. Daar staat niet al te veel meer, dus ik hoop dat op één dag in orde te krijgen. Verder is onze kelder wel eens toe aan een opruimbeurt, maar daar begin ik niet alleen aan.

-Het verlengde weekend kwam geen minuut te vroeg. Het is zo druk de laatste tijd, om verschillende redenen, dat het eens fijn is om vier dagen niets te moeten. Ik vond het alleen wat balen dat de zomerse temperaturen weer net voor dat weekend ten einde kwamen. Hopelijk is het pinksterweekend zonnig. Ik zou namelijk nog eens graag gaan fietsen aan de Vaart.

En hoe zit het bij jullie? Welke kleine dingen maken jullie leven aangenamer?

Let’s have a party(week)!

2015-05-07 19.25.42Gisteren was ik jarig. Ik werd 30. Ik heb nog nooit zoveel de vraag gekregen hoe dat nu voelde. Wel, niet anders dan 29. Oké, als ik met prille twintigers op stap zou gaan, zou ik wellicht wel merken dat ik enkele jaren ouder ben. En sowieso kan ik al minder goed tegen op stap gaan dan vroeger 🙂 (niet qua alcoholverbruik, want een grote drinker ben ik nooit geweest, maar qua vermoeidheid). Maar verder voel ik me vandaag niet slechter dan eergisteren.

Het was een hectische dag gisteren en daardoor dreigde het allemaal een beetje aan me voorbij te gaan. Ik had op voorhand de tip gekregen om een dagje verlof te nemen: “want anders is dat zo voorbij.” Maar wat heb je eraan om een hele dag alleen thuis te zitten? Dus was het plan gewoon te gaan werken, tot ik telefoon kreeg voor een sollicitatie. Een halve dag verlof genomen dan maar. Die ik voor het merendeel onderweg naar de sollicitatie, op de sollicitatieplek (het waren testen en een gesprek) en onderweg terug naar huis heb doorgebracht. Daarna heb ik nog wat kleine dingen afgerond en dan konden we naar de sauna trekken.

We hadden daar een avondje gepland. Het oorspronkelijke plan was om in The Jane te gaan eten. Meestal proberen we in een iets chiquer restaurant te gaan eten met onze respectievelijke verjaardagen (indien mogelijk een sterrenrestaurant). En aangezien ik toch al lang bij Sergio Herman wilde gaan eten, leek mijn verjaardag een geschikt moment. Bleek dus dat de week van 4-10 mei enkel toegankelijk was voor waardebonhouders. Ik heb dan maar wanneer het kon (drie maanden op voorhand alstublieft!) een reservatie gemaakt voor zaterdag 16 mei. Dus dat komt nog.

Het werd dus een avondje privésauna bij NoordZuid met warme tapas en wat cava. Er was in de ruimte die we gereserveerd hadden verder nog een zwembad en een stoombad. Buiten bevonden zich dan de sauna en een jacuzzi. En het was de moeite: drie uur later kwam ik helemaal zen buiten. Zo wat welness kan al eens goed doen.

En om goed te maken dat de rest van de dag wat aan mij voorbijging, vier ik dus nog wat verder. Met taart met de familie op zondag (uiteraard mag mama zich dan ook aan een cadeautje verwachten voor moederdag). En het etentje volgende week zaterdag. To be continued 🙂 …

Dit was april

Maandelijks blik ik terug op wat er op mijn pad kwam. Voordat je het weet is er immers weer een jaar voorbij.

– Pasen: Er werden paaseitjes geraapt door de neefjes en de nichtjes dat het een lieve lust was. Er werd gegeten en gelachen en het zonnetje scheen. Ook paaseitjes die op mijn eigen job staan, smaken nog steeds (ze zijn nog niet op, want we zijn maar met 5 en het was een grote zak). Op paasmaandag trokken wenaar de cinema en dat was fijn. Ik kan dus terugblikken op een geslaagd paasweekend.

– Tulpenpluk: Ik ging tulpen plukken in Berendrecht en dat was een succes.Niet alleen op de dag zelf, maar de tulpen gingen tot eergisteren mee!

-Op naar buiten: het eerste terrasje deed ik in maart, maar april telde nog meer zonnige en warme dagen. Dus aten we ‘s middags buiten op het werk of gingen we aan de Vaart zitten. Er werd ook met vrienden afgesproken voor een terrasje, een hapje en een drankje. Het smaakte naar meer.

-Opgeruimd staat netjes: met enige vertraging, werd er in maart aan de lentekuis begonnen en ondertussen zit ik terug op schema. Vandaag moeten de laatste keukenkasten er nog aan geloven. En onze berging (die is gelukkig maar heel klein) en dan is de benedenverdieping helemaal gedaan.

-De tijd vliegt: het is een cliché, maar het is wel zo. Vandaag is het al mei. De maand waarin ik 30 word. Nooit gedacht dat dit moment er zo snel zou aankomen. April is echt aan mij voorbij gevlogen, zeker de laatste weken. Maar niet getreurd, in mei staan er sowieso nog enkele topactiviteiten op het programma. Waarover later meer :-).