As we speak #4

 

Al wekenlang wil ik terug bloggen. Het bewijs daarvan staat ergens in een mail waarin ik zeg dat het wel eens tijd wordt. Er is ook een rubriektitel die in diezelfde mailconversatie werd verzonnen, maar waar nog niets mee gedaan werd. Dit weekend bedacht ik mij ineens dat een nieuwe ‘As we speak’ misschien nog wel tof was. Ik doe dat nl. niet zoveel en het schrijft heel vlot. Toen zag ik dat ik niet de enige was die zichzelf dat bedacht. Want ook Kelly blogde net als ik ongeveer 4 maanden niet en vond het tijd om de rubriek nieuw leven in te blazen.

Er is geen echte reden waarom ik minder blog. Gewoon keuzes maken en vermoeid voor de tv belanden. Ik kan net zoals Kelly niet garanderen dat het nu meer gaat gebeuren en ik denk ook niet dat de (blog)wereld mij echt gemist heeft. Nevertheless here it goes.

Kijken naar:

Game of Thrones uiteraard, hoe hard heb ik uitgekeken naar dat laatste seizoen! Wat mij betreft waren die eerste drie afleveringen dat echt waard. Ik hoor hier en daar klachten. Ik heb er geen :-). Verder Liefde voor Muziek. Dat vind ik tot nu toe minder dan vorig jaar. Het boeit me niet zo. En ja vorig jaar heb ik door de omstandigheden een gigantische crush ontwikkeld op Niels Destadsbader. Sorry daar nog eens voor vrienden en familie, maar ik had het nodig 😀 #ripcrushNielsDS2018. Het is wel nog niet zo erg als toen met het tweede seizoen. Dat vond ik echt slecht. Temptation Island heb ik voor het eerst in jaren opgegeven. Ja, die koppels doen wat ze moeten doen. Maar als kijker is het gewoon saai (erg hè?!). Daarnaast puilt mijn digicorder uit. Daar moet ik al maanden iets aan doen. De meestal vol herhalingen zittende zomer zal niet te vroeg komen. En dan is er sinds kort weer Gert Late Night. Een programma dat mij vorig najaar menige keer deed bulderlachen en dat nu weer zal doen.

Sport

Ik zoek terug naar een goed ritme. Deze winter heb ik veel doorgebracht op een spinningfiets en af en toe op de loopband. Zwemmen schoot er wat bij in. Na de winter ben ik terug buiten beginnen lopen en fietsen. Vooral het lopen was qua frequentie minder dan anders. En het fietsen verloopt zo dramatisch dat het dit jaar mijn laatste keer zal zijn in de 1.000 km. Ik hoop dat die rit wat meevalt, want voorlopig ziet het er echt niet goed uit. En waar ik zondag nog een trainingsritje had voorzien, ga ik mij echt niet buiten wagen met 10 graden. Al mijn andere weekends tussen nu en mijn rit zitten zo goed als vol. Misschien dat ik nog wel eens een half dagje verlof neem op een mooie dag, om toch minstens mentaal met een goed gevoel aan die rit te beginnen. En anders moet het op karakter. Ik maak er sowieso een fantastische dag van, want die sfeer is ongelofelijk.

Dat m’n sportritme om zeep is, zorgt er ook voor dat mijn gewicht niet is wat het moet zijn. Maar qua lopen ben ik wel terug in mijn ritme aan het komen. Dus hopelijk gaat dat weer de goede richting uit. Vorig jaar rond deze tijd zat ik van de miserie op ondergewicht. Dat was het eigenlijk ook niet echt. Terug een 3-tal kilo eraf en we kunnen weer voort :-D.

Lezen

Ik ben al maanden bezig in Leven zonder Filter. Tot zover dit topic. Dat heeft opnieuw gewoon met keuzes te maken.

Werk

Het is druk, maar wat mij betreft leuk druk. We zijn ook onderbemand, maar toch rolt ons team op een manier dat het nog nooit gerold heeft (jeeeeej team :-D). En daar gaan we vrijdag naar goede gewoonte eentje op drinken. Ik mis één collega die er door omstandigheden niet is wel enorm hard. Als je dit zou lezen: we hopen allemaal dat je je snel beter voelt!

Eten

Doe ik nog steeds te graag en veel. Wellicht de reden dat er wat kilo’s zijn bijgekomen. Volgende week ga ik Roger nog eens bezoeken in Het Gebaar :-). Veel zin in. Veel burgers gegeten de afgelopen maanden. En binnen 2 weken ga ik met wat vriendinnen naar Napels, dus ik kijk nu al uit naar het eten daar. Lees: nog meer sporten dus. Ach in the end zal alles goedkomen ;-).

En jij? Wat houdt jou bezig? Laat het mij weten of post gerust jouw ‘As We Speak’ in de comments!

 

 

The Bucket List: 40 voor 40!

Toen ik in 2015 terug begon te bloggen, zette ik mij al eens aan een Bucket List. Ik ging toen bijna 30 worden en dat waren toen 30 dingen die ik voor mijn 30ste wilde doen. Volgens mij was dat een Mission Impossible geweest in die korte tijd. De Ethan Hunt in mezelf is nooit ver weg, maar je moet realistisch zijn!

Door mijn huidige situatie denk ik tegenwoordig meer na over de dromen die ik nog wil verwezenlijken. Een post van Boston Baby bracht mij op het idee om ze uit te schrijven, waarvoor dank :-). Omdat ik 33 ben heb ik er 40 voor mijn 40ste verjaardag van gemaakt. 7 jaar is best nog wel wat tijd, al gaat het altijd veel te snel vind ik.

Er staan ook dromen tussen die ik op mijn 30ste had en die ik ondertussen verwezenlijkt heb. Het zijn soms kleine en soms grote dingen. Ik ga er trouwens niet van uit dat het mij allemaal gaat lukken, maar ik ga daar niet wakker van liggen. De tijd van mezelf zulke druk opleggen is voorbij!

  1. Leren crawl zwemmen
    Deze heb ik dus al verwezenlijkt. Ik kon helemaal niet goed zwemmen, ik zal nooit een topzwemmer worden, maar ik kan nu wel een goede crawl uitvoeren en ook mijn schoolslag is erop vooruitgegaan. En ja ik ben er trots op dat ik dit gedaan heb, want evident was dat echt niet!
  2. Lopen op het strand in LA
    Ook deze heb ik al uitgevoerd, vlak nadat ik 30 was geworden. Het was een droom sinds ik begon met lopen om terug te keren naar LA en daar op het strand te lopen (er ligt daar zo’n pad dus je loopt niet rechtstreeks op het zand). Het was enorm vermoeiend, want zelfs om 8u ‘s morgens staat de zon daar pal op je hoofd. Worth every minute though!
  3. Mama worden
    Ik geef toe dat ik de laatste maanden twijfels heb of dit ooit nog gaat lukken. Alle hoop is nog niet verloren natuurlijk, maar het is een heikel punt momenteel.
  4. Zangles volgen
    Ik zing doodgraag, maar ik zing vals, niet zo vals als sommige kwatongen zouden durven beweren (serieus mannekes ik heb zo’n app waarmee je karaoke kan doen. Je kan daarna jezelf herbeluisteren. Het is ook niet zo erg ;-)). Maar ik zou dus wel eens zangles willen volgen. Het schijnt dat iedereen kan leren zingen, daarom niet heel goed. Dus The Voice van Vlaanderen zal ik wellicht nooit worden. Jammer :-D, maar geen doel op zich. Er is een concreet plan hoe ik die zangles zou kunnen volgen, maar meer zeg ik daar voorlopig niet over. To be continued … :-).
  5. Boek schrijven
    Ik kan schrijven dat weet ik van mezelf, maar hier loop ik nu al jaren op vast. Genoeg ideeën, maar dan weer niet goed genoeg om er een heel boek mee te vullen. Het kan momenteel twee richtingen uit. Of ik schrijf een fictieboek, als ik dus eindelijk dat verhaal vind waar ik meer dan 50 pagina’s mee kan vullen. Of het wordt een soort zelfhulpboek met een humoristische kwinkslag: How to survive a pile of shit (dibs op die titel). Ik kan daar ondertussen wel wat over zeggen ;-).
  6. Gaan eten in een driesterrenrestaurant
    Sinds augustus van dit jaar kan ik deze afchecken, want ik ging eten bij Hertog Jan in Zedelgem. Ik wilde dat nog doen voor ze gingen sluiten, ik vond het superlekker, maar ik heb zeker al even lekker gegeten in restaurants met één ster. Hoe dan ook kan ik het iedereen aanraden.
  7. Wicked zien in NYC
    Het ticket is gekocht. In oktober komt dit in orde! Ik ben een musicalliefhebber en NYC is de stad waar de oorspronkelijke productie van Wicked begon. Ik heb iets met musicals zien waar ze ooit begonnen!
  8. Triatlon afwerken
    De hoofdreden om te leren zwemmen. Je kan hier in Mechelen blijkbaar een Start to Triatlon doen. Dit jaar begonnen ze op 25 juni, maar toen zat ik emotioneel nog zo eronderdoor dat ik er geen zin in had. Ik wil echt eerst eens in open water trainen voor ik effectief een triatlon doe, maar ik hoop dat het in 2019 lukt. En voor alle duidelijkheid ik ga voor een kwartje of 1/8ste geen volledige of een halve!
  9. Naar Coachella gaan
    Behoeft dit meer uitleg? Ik ben zot van California en die line-up is altijd geweldig, voor 2019 is het al uitverkocht :-). Maar op een dag zit ik daar in de woestijn te genieten van de muziek.
  10. Studeren aan een Amerikaanse universiteit
    Dit was als tiener een droom, het is wegens de hoge kostprijs niet gelukt. Ik zal wellicht moeten kiezen tussen deze droom en een andere droom verder op de lijst. Misschien wordt het een zomercursus aan UCLA voor script writing of zo. Eigenlijk was Yale altijd de droom, maar op dit moment maakt het eigenlijk al niet meer uit waar het zal zijn :-).
  11. Het noorderlicht zien
    Is maar een vliegtuigticketje en een gezonde portie geluk verwijderd. Mijn BFF kan daar over meespreken :-). Dus op een dag lukt me dat wel.
  12. Gitaar leren spelen
    Er staat hier een klassieke gitaar op de bovenste verdieping. Ik heb die al járen. Ik kon ooit Satisfaction en Seven Nation Army spelen met tabs (op één snaar dus), maar ik wil akkoorden kunnen spelen. Al denk ik soms dat mijn handen daar te klein voor zijn (kan dat?). Ik wil het alleszins een kans geven.
  13. Fatsoenlijk eyeliner kunnen aanbrengen
    Ik kan dat dus niet en ik vind dat mooi. Liquid of potlood, ik heb al vanalles geprobeerd en het lukt me niet. Ik ben ervan overtuigd dat ik dat moet kunnen als ik maar genoeg oefen. Dus als iemand me hiermee kan helpen. Be my guest :-D.
  14. Mijn Spaans opfrissen en verbeteren.
    Hablo un pocito Español. Ik heb ooit 2 jaar Spaans gevolgd in avondschool en ik vind het jammer dat ik het sindsdien verwaarloosd heb. Ik wil er niet terug avondschool voor gaan volgen. Ik vond dat te saai. Maar ik wil het wel verbeteren en terug wat meer spreken. Ik kom er dan altijd op uit dat ik misschien maar eens een periode in Barcelona moet gaan wonen. Laat dat nu net niet de plaats zijn om Spaans te spreken :-D!
  15. Nog eens backstage belanden op (Rock) Werchter
    Ik heb daar jarenlang getapt. Ik mis die sfeer van ons team nog steeds en elke keer dat ik op de wei van Werchter beland, moet ik terug aan die tijd denken. Het hoeft echter niet meer om te tappen te zijn deze keer. Ik zal daar wel een cava’ke gaan drinken op mijn gemak :-).
  16. Lopen in Central Park
    Deze wordt ook afgevinkt binnen een paar weken, het moet!
  17. Naar Ibiza gaan
    Nog een reden om dat Spaans terug wat op te frissen. Ik wil naar Ibiza en neen ik ben geen party animal. Sowieso ga ik daar wel eens in een discotheek belanden, je kan toch niet maken om naar Ibiza te gaan en dat niet te doen? Maar dat is ook een prachtig eiland om te wandelen en te sporten. Dus why not?
  18. Beter leren koken
    Ik vond van mezelf dat ik niet zo goed kon koken, maar blijkbaar heb ik toch iets opgestoken van 9 jaar samen te leven met iemand die dat wel kon. Tot mijn grote verbazing kan ik ondertussen wel afkruiden. Toch is er nog ruimte voor verbetering. Dus ik ga me daar de komende 7 jaar mee bezighouden. Ik laat jullie achteraf wel weten of ik zelf vind dat het beter is :-).
  19. Een foto maken om de muur in mijn woonkamer te vullen
    In mijn woonkamer is er een grote witte muur, ideaal om een foto in canvas op te hangen. Ooit was het plan om hier een trouwfoto te hangen. Dit zal om voor de hand liggende redenen niet meer gebeuren. Ik hoop op een dag een foto te maken van een van mijn reizen die goed genoeg is om hier te hangen.
  20. Dansles volgen
    Ik wil dat echt eens graag doen, het liefst zou ik zoiets clip dance-achtig doen, maar bestaat dat überhaupt voor volwassenen die nog nooit in hun leven gedanst hebben? Volgens mij ben ik dan snel het kneusje van de klas. Salsa is ook nog een optie. Zoiets als Sterren op de Dansvloer (hoera dat komt binnenkort terug :-)) zou eigenlijk ideaal zijn voor mij, maar dan voor mensen die niet met hun kop op tv komen. Dit om te zien wat mij ligt. Kan ik zo’n soort training ergens volgen?
  21. Werken voor een groot mediabedrijf
    Hier zit ik al lang mee in mijn hoofd. Al héél lang blijkbaar. Ik vond onlangs een vriendenboekje terug waar dit mijn antwoord op de vraag ‘wat wil je later doen’, was. Meer bepaald stond er: achter de schermen werken bij tv. Dus laat het duidelijk zijn: neen, ik ga mij niet opgeven als vrijgezel voor Temptation Island, neen, zelfs na die zangles ga ik niet meedoen met The Voice, neen ook Boer zoekt vrouw is zelfs na die knappe Australiër van dit jaar geen optie :-D. Ik wil echt niet (meer) met mijn kop op tv komen. Ik vrees dat dat nl. al te laat is, zoek zelf maar uit wanneer en hoe dat ooit gebeurd is ;-)! Mogelijk wordt het de radio, lijkt me ook plezant. Het is trouwens deze droom waar ik naar refereerde bij de Amerikaanse universiteit. Ik denk dat het of/of zal zijn. En voor mijn collega’s bij OZ schrik krijgen. Ik wil jullie nog niet verlaten. Ik ben nog altijd gelukkig bij OZ. En dit zou eventueel een freelance projectje kunnen zijn ;-)!
  22. Yellowstone bezoeken
    Staat al lang op de verlanglijst, maar was 2x geen optie tijdens de roadtrip naar de Westkust.
  23. Leren (kite)surfen
    Dit wilde ik al lang eens doen. Onlangs kwam het ter sprake aan de zee. Sandra, als je dat kitesurfen gaat doen, neem me mee hè ;-)! Maar gewoon surfen mag ook. Vroeger durfde ik dat niet, want ik kon niet goed zwemmen. Da’s opgelost! Let’s do this shit!
  24. Een show van Cirque du Soleil bijwonen
    Ik zag ‘O’ in Las Vegas. Blijkbaar is dat al het summum dus moet ik nu niets meer zien ;-). Het was trouwens enorm indrukwekkend. Als je nog naar Vegas moet gaan, echt gaan kijken! Ik overweeg echter toch om volgend jaar naar Toruk te gaan. Bestie, zijn die tickets al besteld?
  25. Naar de Harry Potter Studio’s gaan in Londen
    Zijn naar het schijnt prachtig. Dus ik wil dat doen! Ik ben zot van Harry Potter en Londen is maar een treinritje verwijderd van België.
  26. Mij laten registreren als orgaandonor
    Deze heb ik heel lang uitgesteld omwille van dom bijgeloof. Morgen is het stadhuis van Mechelen (net zoals vele andere in Vlaanderen) speciaal open om dit in orde te brengen. In het kader van het programma Make Belgium Great Again. Ik heb het programma niet gezien, maar hoorde er via via van. Dus ik ga dat doen!
  27. Op een set staan
    Dat hangt samen met die droom om voor de media te werken. Al moet ik de koffie brengen, ik zou wel eens op een set van een film of een tv-programma willen staan. Eigenlijk is dat al gebeurd, want ik deed stage bij Studio 100 en stond toen op de set van Mega Mindy voor de persconferentie. Maar ik wil ook wel eens wat actie zien gebeuren terwijl ik op die set sta. En again, ik zal achter de camera’s rondlopen :-).
  28. Spacecake eten
    Bij voorkeur te verwezenlijken voor ik mama word. Een mens wil toch het goede voorbeeld geven nietwaar ;-)! Ik rook niet, heb dat ook nooit gedaan, dus een jointje is dan geen goeie optie, maar ik wil eens weten hoe dat voelt. Bon wie bakt er eens een cake’ske :-D?
  29. Gaan muurklimmen
    Ik heb heel lang hoogtevrees gehad, misschien heb ik het nog steeds. Dus ik blokkeerde vaak tijdens muurklimmen. Maar ik wil dat opnieuw proberen. Dat is blijkbaar wel niet zo evident, want je moet een klimbewijs hebben of dat met iemand gaan doen die dat al gedaan heeft. Dus als iemand me eens wil meenemen, laat het mij weten …
  30. Een match op een EK of WK bijwonen
    Ik ben zot van voetbal, echt zot … Ik heb dat de laatste jaren wat verwaarloosd, maar het schitterende WK van onze Duivels heeft toch wel wat losgeweekt. Dus ik wil wel nog eens een match live gaan zien.
  31. Bikram Yoga doen
    Ben al jaren benieuwd hoe dat is zo van die hot yoga. Hier in Mechelen heb ik echter nog geen plaats gevonden om dat te doen. Maar Antwerpen is blijkbaar wel een optie. Ik ga dat gewoon een keer proberen.
  32. Een pretparkreis naar Orlando maken
    Ik doe graag eens een pretparkske. Orlando is dan the place to be. Het is wel erg jammer, maar ik word meestal doodmisselijk in rollercoasters. Al heb ik dus in 2017 in de Crush Coaster gezeten zonder daar misselijk in te worden. Blijkbaar is dat een goed teken, want volgens mijn broers is dat niet de minste. Tijd voor een t-shirt: “I survived the Crush Coaster without throwing up!” Voor the HIMYM-fans trouwens: vomit-free since 2010! Maar toch dat heeft iets met reisziekte te maken en ik kan daar dus echt een hele dag van onder de voet zijn. Het zullen dus vooral de ‘baby-attracties’ worden, maar ook daar zijn er voldoende van! Disneyworld, Universal Studios en een hele hoop waterpretparken, here I come!
  33. Een les soulcycle volgen
    Spinning op soulmuziek, dit intrigeert me al sinds ik er van hoorde en blijkbaar kan je dat in NY per les volgen. Dus kans is groot dat ik daar beland. Ik doe trouwens graag aan spinning, maar hier in Mechelen is dat gekoppeld aan een fitnessabo. Als er iemand dus iets in de buurt weet waar je kan gaan spinnen zonder dat je moet gaan fitnessen, laat het mij weten. Ik heb een loopband, dus ik hoef echt geen fitnessabo!
  34. Meer ‘Ja’ zeggen op zotte dingen
    Dit is een dubbele, want soms zeg ik ook te snel ‘ja’. Het gaat dan meer om werkgerelateerde dingen waardoor m’n bakje overvol raakt en dat moet ik bewaken. Maar het is meer het idee dat achter ‘Yes’-man zit. Gewoon eens ‘ja’ zeggen op dingen waar je anders ‘neen’ zou op zeggen. Ik doe dat sowieso al meer dan vroeger en dat levert me alleen maar goede dingen op. Ik ga hier geen aantal op plakken, na 7 jaar zal ik je laten weten of het gelukt is.
  35. Gaan (ice)karten
    Ik ben nog nooit gaan karten en sinds ik van icekarten hoorde wil ik dat gewoon eigenlijk graag doen. Ik zoek alleen nog altijd iemand die mee wil gaan!
  36. De Tour de France live volgen van de eerste tot de laatste dag
    Eigenlijk wil ik dat liefst met Vive Le Vélo doen. Dan zou ik trouwens direct 3 dromen verwezenlijkt hebben ;-)! Ik heb vlak voor de zomer nog een poging gedaan via Twitter om mee te gaan. Dat is hopeloos gefaald. Ik wil het nog altijd doen, al is het als vrijwilliger. Dus als iemand de Karl kent, Marliese wil mee!!! Maar als dat niet lukt doe ik het wel op een andere manier.
  37. De halve marathon van Disneyland lopen
    Dit kan die van Parijs zijn, maar evenzeer die van Orlando of Anaheim. Een halve marathon lopen kan ik, da’s geen probleem. Die van Parijs valt ook altijd samen met Dwars door Mechelen, dus slechte timing Mickey :-D!
  38. Voetbal gaan kijken in Napels
    Zei er daar iemand Dries Mertens? Ik wil naar Napels, want de pizza is daar overheerlijk en als er te eten valt, ben ik er graag bij. De stad zelf is misschien heel vuil, maar er is ook de Amalfi-kust! En er is SSC Napoli. Er worden plannen gesmeed in die richting. Driesje in 2019 kom ik hopelijk jouw richting uit. En ik neem drie topwijven mee in mijn kielzog ;-)!
  39. Een serieus feestje geven als ik 40 word
    #hellyeah Ik ken een paar buren die dit graag zullen horen. En we gaan dat gewoon doen mannen en vrouwen. Hoe, wat, waar? Nog te bekijken! Bereid je maar voor dat het misschien ook een gemaskerd bal zou kunnen zijn. Dit had nl. ei zo na The Bucket List gehaald. Misschien een goeie om de 50 voor 50 mee te beginnen dan :-D!
  40. Wildcard: nog in te vullen 🙂
    De 40ste hou ik in navolging van Boston Baby vrij. Want wie weet wat wil ik nog doen de komende 7 jaar en dan kan dat ineens mee op de lijst.

Dus beste vrienden, familie, lezers, jullie weten er nu allemaal van en ‘networking makes the world go round’. Als er iemand mij kan helpen om iets hiervan in orde te brengen. Bel me, schrijf me, laat me vlug iets weten :-D. En als je je eigen Bucket List wil maken of al gemaakt hebt, zet dan zeker je link in de comments! Ik lees ze allemaal met veel plezier!

Getest: TomTom Runner 3 Cardio + Music

In een eerdere blogpost vertelde ik al eens hoe blij ik was om dankzij mijn TomTom tijdens het sporten eindelijk zonder draad door het leven te gaan. Ik beloofde toen al een uitgebreidere review en vandaag is het zover :-)!

img_1077

Een uitzonderlijke dag met veel stappen in Disneyland Parijs.

 

De voordelen:

  • De horloge meet hartslag aan de pols,  gedaan dus met die vervelende borstband die altijd in de weg zit.
  • Ik kan er mijn drie sporten mee meten: lopen, fietsen en zwemmen. Daarnaast gebruik ik het voor m’n core training (ik gebruik dan het sportschool-profiel). Verder heeft het horloge een profiel voor de loopband, voor indoor cycling, freestyle en een stopwatch.
  • Ik kan er mijn muziek voor tijdens het lopen rechtstreeks op zetten.
  • Het heeft een ingebouwde gps-functie en je kan syncen met heel wat sportapps. In mijn geval: Nike +, Runkeeper en Strava. Dit en bovenstaand puntje zorgen ervoor dat ik m’n iPhone niet meer moet meenemen tijdens het lopen. Ik had daarvoor zo’n armband. Met mijn 4s ging dat vlotjes, vanaf ik overschakelde naar m’n 6s werd dat vooral een last.
  • Er zit een stappenteller in. Voor mij was het eyeopener om te zien hoe weinig stappen ik soms op een dag zet.
  • Je kan het horlogebandje vervangen. Dat gaat erg makkelijk.
  • Zowel de horloge als de bluetooth-oortjes die ik erbij kreeg, kan je tussendoor opladen. Er zit voor elk een kabeltje bij met usb-uitgang, dus je hebt een usb-stekker nodig. Die krijg je er niet bij. De batterij van de horloge gaat bij mij momenteel nog tot een week mee. Alleen niet als ik ga fietsen, dan moet ik de avond voor de rit opladen en de avond erna opnieuw. Ik zeg momenteel, want ik ben het aantal loopkilometers weer aan het opdrijven (van 5 naar 10).
    De oortjes gaan redelijk lang mee. Een keer heb ik na het lopen eens het signaal gehoord dat ze bijna leeg waren. Anders laad ik ze gewoon één keer per maand op en dat is voldoende.

De nadelen:

  • In het zwembad meet het je hartslag niet. Wel het aantal gezwommen meters (je moet de lengte van het zwembad ingeven), hoelang je aan het zwemmen bent … Dat wist ik op voorhand niet, dus dat was toch een beetje een teleurstelling. Het meet ook aan de hand van het aantal slagen dat het voelt aan de arm waaraan je het hangt. Ik draag het tijdens het zwemmen rechts. Als ik op techniek werk en enkel op m’n linkerarm zwemmen, komt er geen enkele meter bij :-). Ook als je je armen niet hoog genoeg uit het water haalt, komt er weinig bij. Ik weet niet hoe het met schoolslag zit, want dat zwem ik voorlopig amper. Maar ik veronderstel dat dat ook wel gemeten wordt.
  • De keuze van de horlogebandjes is beperkter dan die van de Polar. Het bandje dat ik net supermooi vind, kan je enkel krijgen bij de versie zonder music en dus niet apart. Van de andere bandjes ben ik niet echt onder de indruk. Bovendien was mijn eerste bandje ook supersnel kapot, gelukkig werd dit door TomTom wel deskundig vervangen, omdat het nog binnen de garantieperiode was.
  • Je moet het horloge erg rond je pols aanspannen om je hartslag correct te meten. Voor mij voelt dat heel naturel aan. Begin dit jaar ging ik een conditietest doen in het UZA. De fysioloog daar vertelde me dat het voor sommige mensen minder evident is. Uit de test daar bleek wel dat mijn hartslagwaarden perfect overeenstemden met wat het ecg aangaf. Da’s beter dan bij mijn ander horloge vroeger. Daar had ik al wel eens een hartslag van ‘0’ (Euhm???), omdat de borstband even de weg leek kwijt te zijn. Maar het is dus erg persoonlijk.
  • Soms mis ik mijn telefoon wel eens onderweg. Gewoon, omdat ik een leuke foto wil nemen of omdat ik besef dat ik niet kan bellen als er iets zou gebeuren (ik ben van nature nogal onrustig). Ik wacht dan eigenlijk ook vol ongeduld op een Apple Watch waarmee je kan bellen.

Een aanrader?
Ik vind van wel, de nadelen wegen voor mij niet op tegen de voordelen. En ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn aankoop.

Wat kost het?

Die van mij kostte 299,95 euro met oortjes inbegrepen. Je hebt goedkopere versies, maar dan kan je er of je muziek niet opzetten of er is geen hartslagmeting aan de pols. Ik kocht ze trouwens bij de Running Store in Duffel en ik kan die winkel enkel maar warm aanbevelen. Zowel voor dit soort aankopen als voor loopschoenen.

Deze blogpost werd niet gesponsord. Ik kocht mijn TomTom-horloge zelf en ik kreeg ook geen korting.

Zwemles: 1 jaar later

Iets meer dan een jaar geleden, op woensdag 8 juni 2016, stond ik in het zwembad, een beetje met knikkende knieën, klaar voor mijn eerste zwemles. De geur van chloor die mijn maag helemaal deed draaien.

Met zwemmen en mij is het nl. altijd een haat-liefde relatie geweest. Al van bij de watergewenning verzon ik excuses om niet te moeten gaan. Hoeveel ik als kind toen gesmeekt heb om thuis te mogen blijven, omdat ik buikpijn had. Niet dat dat lukte, maar ik herinner me dat dus nog en toen was ik nog een kleuter. Waarom ik het toen zo hardvochtig haatte weet ik wel niet meer. Mss hadden de andere kinderen me kopje onder geduwd? Of mss was het omdat ik niet zo snel leerde als de rest? Geen idee …

Daarna kwam het moeilijk leren zwemmen en in het middelbaar hoor ik ze nog roepen: “Peeters, hoofd onder water”, waarna ik altijd een halve lengte moest zitten proesten. Niet voor niets zei m’n zwemleraar de eerste lessen dat hij de angst in m’n ogen zag als ik met m’n hoofd onder water moest. We gingen een 5-tal keer per jaar zwemmen in de middelbare school en minstens twee keer daarvan gebruikte ik mijn menstruatie als excuus. Want ja daar zijn geen andere oplossingen voor ;-).

Soit we zijn dus een jaar verder en ik zwem crawl zonder hulpmiddelen in een 25 meter bad. Zonder constant langs de kant te moeten rusten, omdat de conditie er nog niet is. Ik ben er nog niet helemaal, want ik span m’n core nog niet genoeg op tijdens het zwemmen, maar ook daarin ziet m’n zwemleraar verbetering. Traag maar gestaag lukt het me, dat zwemmen. Het is nu vooral grote liefde en veel minder haat. En die knikkende kniëen, de angst om met m’n hoofd onder water te gaan en dat misselijk gevoel als ik de chloor ruik. Dat is gelukkig ook allemaal verdwenen 🙂 …

De medaille

Sinds ik sport heb ik al heel wat medailles binnengerijfd. Het gaat hem dan vooral om de gedachte dat je iets tot een goed einde hebt kunnen brengen: 5 km Dwars door Mechelen, 10 km Dwars door Mechelen, Ten Miles, 20 km van Brussel … Toch was ik nooit zo trots als toen ik vorige week zondag (28 mei) mijn medaille in ontvangst mocht nemen. Het was een bloedheet weekend geweest. En het weekend van de 1.000 km van KOTK.


In de voorbereiding was het me al een aantal keer pijnlijk duidelijk geworden. Fietsen ligt me veel minder dan lopen, maar ik doe het voor alle duidelijkheid wel graag. Meer dan eens speelt mijn maag op als ik op de fiets zit. Ik heb een maag die vanboven slecht afsluit en daarmee samenhangend reflux. De houding die je op een racefiets hebt, komt dat niet echt ten goede. Dat je moet eten om 125 km te kunnen rijden, helpt  niet echt. Op de fiets kan ik minder verdoezelen dat ik een slechte dag heb. Want dan komt die man met de hamer langs en dan rijd je op den duur nog slechts 15 km/uur. Voor de niet-fietsers onder ons: da’s traag :-). Bij het lopen, loop ik dan gewoon door, wat meer puffend dan anders.

Gelukkig ben ik ook op de fiets een doorzetter en zo gebeurde het dat ik tijdens de voorbereiding eens 129 km reed, terwijl ik al na 44 km voelde dat het niet meer ging. Een goeie 85 km op karakter dus. Dat moest ik dan achteraf bekopen. Bij lopen doe je dan ook verder op karakter, maar ben je de volgende dag fris als een hoentje. Bij fietsen was ik daarna twee dagen ongelofelijk loom, had ik niks energie. Ook omdat ik geen sportdrank drink en niet genoeg kan bij eten. De tank was dan vaak letterlijk leeg.

Dus staken de twijfels de kop op. Gemiddeld reed ik 20 km/uur en ik moest in het peloton van de 24 km/uur meekunnen (het traagste peloton van de 1.000 km). En wat als ik weer een slechte dag had?

Sfeervol weekend in groep

De eerste twee dagen van het lange weekend begonnen mijn teamgenootjes al aan hun ritten. Ik vatte op donderdag post aan de middagstop in Bornem. De eerste twee teamgenoten kwamen over de streep en ook een vriend deed zijn etappe. Op donderdagavond en vrijdagavond moedigde ik mijn teamgenoten aan, aan de aankomst in Mechelen. De max, ik was al helemaal opgeladen door de sfeer en het plezier onder teamgenoten en hun partners deed me goed. De volgende dag was het aan mij.


‘s Ochtends deden mijn twee teamgenoten hun etappe. In de namiddag reed ik van Ingelmunster naar Mechelen en een van m’n twee teamgenoten die in de voormiddag al reed, zou in de namiddag verder rijden met mij. Ik voelde me goed en de hitte boezemde me geen angst in. Ik had tenslotte al gelopen in zo’n temperaturen en dat is nog zwaarder. Mijn energierepen veranderden tijdens de rit wel in chocomelk, maar eigenlijk had ik vooral water nodig. Dus geen erg. Alles liep goed tot aan de bevoorrading.  We hadden wat moeten afremmen, omdat er nog te veel andere pelotons aan de bevoorrading stonden. En iemand uit ons peloton voelde zich niet lekker, dus stonden we aan de bevoorrading lang stil. Bovendien bleek tot overmaat van ramp dat de drinkfonteinen die ik gebruikt had om mijn drinkbussen te vullen geen plat water, maar spuitwater bevatten. Dan maar schudden met die bussen om de prik eraf te krijgen.


Vervolgens bleken we zo achter te liggen op schema dat de teamkapiteins serieus door begonnen te rijden. Met momenten reden we tegen de 30 km/uur. Ik liet m’n teamgenote nog weten dat ik dit tempo in deze hitte niet zou blijven volhouden. Maar zij bleef me een hart onder de riem steken en loodste me al zingend door de moeilijke momenten. En dan ineens, iemand kreeg plotseling een bloedneus en een andere dame viel bijna flauw. Daar stonden we weer stil te wachten tot iedereen meekon. Ik kreeg een flesje plat water en ik herleefde. Vanaf toen begon het gezond verstand te primeren. Een vrouwelijke teamkapitein maande iedereen aan om op een normaal tempo te rijden. En gelukkig ging het daarna weer wat vlotter voor me.

Op 30 km van de streep kregen we nog een extra tussenstop door de hitte. Nog een halve liter plat water naar binnen werken en door richting Mechelen. Ook aan die laatste tussenstop stonden we weer lang stil, een aantal mensen namen plaats in het volgbusje (allemaal mannen kwam een vrouwelijke teamkapitein ons later zeggen ;-)). Zij werden op 5 km van de eindstreep terug in het peloton gezet, zodat we allemaal samen over de streep konden. Wel mooi vond ik, tenslotte kan je altijd iets tegenkomen onderweg.

En zo kwam het dat we niet om kwart na zeven, maar pas om half negen over de streep kwamen in Mechelen. Een onbeschrijfelijk gevoel. Mijn supporters en teamgenoten schreeuwden me naar de meet. Kiekenvlees krijg ik er nog van als ik eraan denk.


Ik heb hier harder voor moeten werken dan voor eender welk ander sportevenement. Maar het was het zó waard. Bovendien vind ik het heel fijn dat fietsen een teamsport is. Ik loop alleen en doe dat met veel plezier, ik zwem alleen en ook dat is fijn. Tijdens de voorbereiding heb ik een aantal keer het geluk gehad van in groep te kunnen rijden. Mijn teamgenote was echt van onschatbaar belang tijdens mijn rit. Nogmaals bedankt daarvoor Sofie. En het plezier dat ik met de hele team gemaakt heb tijdens de voorbereiding en tijdens het weekend van de 1.000 km, dat was onvergetelijk! Topteam, topdames!!!

Zondag stond ik opnieuw aan de streep of wat dacht je? En sloten we het weekend in schoonheid af. Gisteren reed ik terug een toertocht van 95 km en met enige trots kan ik zeggen dat ik die al veel beter verteer dan andere ritten die ik deed. Mijn lichaam wil stilaan mee en heb zelfs geen last gehad van mijn maag. Hopelijk mag ik dat meer meemaken :-).

En volgend jaar, volgend jaar doe ik terug mee aan de 1.000 km. Zelfs team, zelfde sport, zelfde sfeer, laten we dat afspreken.

PS Rijd je zelf met de fiets en vraag je je af waar je die mooie outfitjes van ons kan vinden? Die zijn van Little Black Bike, het merk voor damesfietsoutfits van mijn teamgenote Angélique Dupré. Je kan ze hier shoppen: http://www.littleblackbike.cc/

‘Den Draad’

Sinds december ga ik draadloos door mijn sportleven. Toen ik in 2014 begon met lopen werd dat vaak bepaald door ‘den draad’. “Welke draad?”, hoor ik je nu denken. De draad van mijn de hoofdtelefoontjes die in mijn iPhone staken. Om één of ander manier zaten die altijd in mijn weg. Ik had eerst van Apple zelf, daarna ging ik sportoortjes halen. Die zaten beter in m’n oren, maar de draad zat mogelijk nog harder in de weg. Zo heb ik een aantal jaren gelopen, ik werd het gewend. En dan gaf mijn iPhone 4S de geest en liet ik me ondanks de, naar mijn mening, veel te dure aankoopprijs toch verleiden tot de aankoop van een 6S. Bleek dat ding eigenlijk superonhandig te zijn om aan je arm te hangen. Ik was meer bezig met het feit dat dat elke moment van m’n arm kon vallen, dan met het loopplezier.

Dus begon ik uit te kijken naar een sporthorloge. Liefst één waarop ik mijn muziek kon zetten en kon mee lopen, zwemmen en fietsen. Ik hou graag alles bij, dus een gps was ook mooi meer genomen. En als het even kon, had ik ook graag hartslagmeting aan de pols. Dan was ik in één keer ook die hartslagband rond mijn lijf kwijt (zo min mogelijk balast).

Ik was eigenlijk helemaal gewonnen voor de Polar M600, met mijn RS300x had ik nl. heel goeie ervaringen. Helaas bleek dat je aan de M600 helemaal geen muziek kon linken als je een iOS toestel had. Het was enkel compatibel met Android toestellen. Met heel veel pijn in het hart kocht ik mij een TomTom. Het was nl. niet 100% wat in gedachte had, maar ik ben uiteindelijk wel erg blij met mijn aankoop. Ik kreeg er ook nog bluetooth oortjes bij. Die zitten niet geheel perfect, dus als ik weer wat meer gespaard heb, koop ik er mij nog betere. Maar een gegeven paard kijkt men niet in de bek. Er zit bij deze oortjes enkel nog een verbinding tussen beide kanten. Die loopt achteraan mijn hoofd. Dus ik heb er geen last van tijdens het lopen. Fietsen heb ik tot nu toe nog niet alleen gedaan, dus daarvoor gebruik ik ze niet. En bij zwemmen mag je ze niet gebruiken, maar dat was ik ook niet van plan :-). Ze doen wat ze moeten doen. En het is echt een verademing om al die ballast (telefoon rond m’n arm, hartslagband en oortjes met draad) kwijt te zijn.


Ik ben trouwens ook erg tevreden over de werking van het horloge. Maar daarover later meer …

Thomas

Toegegeven voor oktober 2014 had ik nog nooit van Thomas Van der Plaetsen gehoord. Er was hcg in zijn bloed gevonden, doping dus, werd door veel journalisten geconcludeerd. Maar Thomas bleek gewoon ziek te zijn, hij had kanker. Ik herinner mij hoe verschrikkelijk ik het voor hem vond dat hij zelfs de kans niet kreeg om het nieuws even te verwerken. Hij moest meteen in de verdediging gaan.

Anderhalf jaar later ondervond ik zelf aan den lijve wat hcg met je lichaam kan aanrichten. Wat iets positief moest zijn, werd al heel snel iets negatiefs. Ik voelde me op dat moment kiplekker, maar een paar lichte chemobehandelingen later bleef er niets over van de ‘gezonde’ persoon die ik was. Tonnen respect voor mensen die ‘echte chemo’ moeten krijgen, mensen zoals Thomas.

Sporten was moeilijk en is het trouwens nog altijd. Vorige week kreeg ik tijdens een fietstocht weer een slag van de hamer toen ik ergens in Rijmenam besefte dat de benen niet meer wilden, maar wel moesten. Ook op loopgebied is mijn conditie niet meer wat ze 5 maanden geleden was. En op zwemgebied heb ik helemaal geen conditie :-), maar alles op zijn tijd. Toen ik op het nieuws hoorde dat Thomas Van der Plaetsen op het EK zijn gouden medaille haalde, deed me dat immens veel. Ik vond het vooral voor hem geweldig, van zo ver komen en dan zo’n prachtprestatie neerzetten.

Wat later putte ik er moed uit. Ik las ergens dat hij na een training voor de 400m soms 3 dagen moest uitrusten. Ik voelde me opeens ook begrepen, want iets willen maar niet kunnen is zo frustrerend.

Morgen start het atletiektoernooi in Rio. De Spelen leverden al heel wat moois op voor ons Belgen. Greg, Dirk en Pieter, ik ben trots op hun prestaties. Zoals elke keer zal ik ook weer voor de Borlées supporteren, maar ik hou een speciaal plekje in mijn supportershart vrij voor Thomas. Vanaf 17/8 volg ik met veel interesse de tienkamp. Het klinkt als een cliché maar medaille of geen medaille, voor mij is hij nu al een winnaar!

1.000 km


Een tijdje terug las ik op de pagina van Ladies Fun Sports een oproep om je in te schrijven voor de 1.000 km voor KOTK. Elk jaar zie ik hier in Mechelen alles opgebouwd worden voor dit evenement en sinds ik met de fiets rijd (nog niet zo lang dus) is de interesse alleen maar toegenomen. Alleen had ik niet echt een team en ik zag het niet zitten om de werving voor die kosten alleen te doen.

Even twijfelde ik, maar toen trok ik m’n stoute schoenen aan en mailde ik naar Angélique, de bezielster van Ladies Fun Sports. Ik vertelde mijn verhaal, want voor mij is een ritje van de 1.000 km rijden in mei ook heel symbolisch. Het zal dan hopelijk een jaar geleden zijn, dan mogen we weer volop voor onze kinderwens gaan en ik steun er een goed doel mee dat me nu nog nauwer aan het hart ligt. Angélique vond dat ik zeker een plaatsje in het team verdiende en dus rijd ik volgend jaar met één van de twee teams van Ladies Fun Sports mee. Ik koos voor een halve rit (125 km), dat opbouwen zal sowieso al zwaar genoeg zijn en je moet jezelf haalbare doelen stellen. Ik ben heel benieuwd om mijn teamgenoten te leren kennen, welke dingen we gaan doen om fondsen te werven en welk soort rit ik zal moeten rijden.

Ik hoop ook snel mijn conditie terug op peil te krijgen, want 125km is niet niks. Tijdens mijn behandeling reed ik al eens 48km, maar ik moest dat daarna wel 2 dagen bekopen, dat willen we natuurlijk vermijden. Ik rijd ook continu vlak hier in de buurt van Mechelen, dus als er hellingen in het parcours zitten moet ik daar zeker op trainen. Gelukkig is er nog voldoende tijd, we hebben hier rollen waar ik in de winter kan op trainen en in het voorjaar van 2017 hoop ik voldoende trainingsmaatjes te vinden om mij klaar te stomen voor de rit. Ik heb er alvast heel veel zin in!!

PS momenteel loop ik nog altijd mee ten voordele van KOTK en zoek ik nog naar sponsers. Als ik tegen oktober 200 euro vergaar, mag ik naar een evenement. Momenteel heeft al één weldoenster 100 euro gestort. Ik heb me voorgenomen het bedrag dat ik nog tekort kom zelf bij te storten. Maar als ik op tijd 200 euro vergaar, kan ik natuurlijk zelf nog een andere loper steunen, wat nog iets leuker is. Steunen kan langs deze weg en al vanaf 10 euro.

Blijven zwemmen, blijven zwemmen …

Sinds begin juni ben ik aan het leren zwemmen. Ik kan schoolslag zwemmen, verkrampt met mijn hoofd boven water. Dat leerde ik ooit in het derde of vierde leerjaar, door privéles. Mijn mama kon het niet meer aanzien dat het mij maar niet lukte en ging dus met mij naar de privéles. Na tien lessen lukte het me en bij ons op school zwom iedereen zo, ik was zelfs lichtjes verbaasd toen in het middelbaar bleek dat je een correcte schoolslag eigenlijk deels met je hoofd onder water zwom. Mijn schade qua brevetten werd trouwens ruimschoots ingehaald in die laatste twee leerjaren van de lagere school. Ik heb er hier nog een heel aantal in huis liggen.

Toen ik begon te lopen en daarna ook een fiets kocht, begon ik te dromen van korte triatlons. Ik vind dat nl. een hele mooie sport. Ooit zou ik dat eens doen nam ik me voor, na mijn behandeling kwam er een klap die ik niet had zien komen. Opeens besefte ik hoe ernstig die choriocarcinoom wel was geweest, hoe ooit veel sneller dan ik gedacht had, wel eens nooit meer had kunnen zijn. Ik besloot wat meer zo te gaan leven en de dingen niet te laten liggen (al is dat nog altijd een oefening hoor). Eerst moest ik leren crawl zwemmen, want dat is de slag die je het beste kan doen bij triatlons. Een tijdje terug had Annelies mij via mail de gegevens van een zwemleraar in het Mechelse bezorgd. Ik contacteerde hem en vertelde mijn verhaal en hij zag het zitten om met mij te werken. Hij was ook wel enorm eerlijk, crawl leren zwemmen als volwassenen doe je niet op één dag. Je moet die ademhaling onder controle krijgen en die is nog veel moeilijker dan de schoolslag ademhaling. Eer ik hetzelfde niveau zou halen als met mijn schoolslag konden we al een jaar of twee verder zijn. Maar als je het niet probeert, komt het er nooit van en dus begon ik aan de lessen.

Wekelijks volg ik een half uurtje les en in het weekend probeer ik nog een uurtje op mezelf te gaan oefenen. Meer lukt momenteel niet conditioneel en door tijdsgebrek (want ik probeer ook nog één keer per week te lopen en op goeie weken nog één keer per week te fietsen). Dus gaat het traag en gestaag. Mijn zwemleraar weet van de situatie en het gebeurt vaak dat ik na een lengte in het kinderbadje even tijd nodig heb om op adem te komen. Hij heeft een echt een engelengeduld en daarvoor ben ik hem heel dankbaar. Ik ben er nog lang niet, gelukkig verbetert het wel stilletjesaan. Ik ben ook een doorzetter en vroeg of laat zal ik het kunnen. Blijven oefenen en blijven proberen. Als we eind september naar Andalucía gaan, dan ga ik daar ook proberen te oefenen (gesteld dat het daar mooi weer is en ik kan zwemmen uiteraard).

Hoewel zwemmen me fysiek heel erg uitput (zijn er hier zwemmers die enig idee hebben waarvan die vermoeidheidsklop een paar uur na het zwemmen komt? Ik zou die nl. graag tegengaan). Kan ik ook wel genieten van mijn momentjes in het zwembad. Ik laat mijn gsm hier altijd achter, heb eens gehoord dat die vochtige omgeving niet goed is voor de technologie in dat toestel, en ben dus even niet bereikbaar. Ook onder water ben je echt even helemaal ergens anders. En als het zo’n heet weer is zoals vorige week, vind ik het zalig om achteraf met nat haar terug naar huis te fietsen. Ik was het gevoel van genieten van het sporten bij het lopen een beetje kwijt aan het raken, dus ik ben blij dat ik nu nog meer afwisseling heb in mijn sportactiviteiten. Blijkbaar heb ik dat echt nodig. Nu alleen maar hopen dat ik progressie blijf maken. Ik denk alvast dat ik er heel veel plezier van ga hebben als ik er echt mee weg ben!

En jij, ben jij een zwemmer?

 

Lang weekend

Op donderdag 5 mei begon er een lang weekend. Normaal had ik dit weekend in Andalucía doorgebracht, maar die reis moesten we verplaatsen. Ik vond dat op het moment dat ik alles moest laten verplaatsen verschrikkelijk, maar kijk in Andalucía was het het afgelopen weekend heel slecht weer en de komende twee dagen zal dat nog zeker zo zijn, als ik m’n weerapp bekijk. Hier was het prachtig weer. Duimen dat in september de zon wel schijnt.

Ik had normaal ook vrij gehad van het werk, maar nu zat ik dus sowieso thuis. Tussen het over en het weer gaan naar het ziekenhuis kon ik er toch wat van genieten.

Op donderdag deed ik m’n eerste fietstochtje van het jaar. Vorig jaar was ik maar één keer kunnen gaan rijden en had ik verschrikkelijk veel schrik gehad op m’n koersfiets. Dus ik had me voor het eerste ritje van dit jaar ook aan zoiets verwacht, maar het lukte wonderwel zonder schrik en ik genoot er zelfs van. Het ging wel ongelofelijk traag, maar ik merk dat door die chemo m’n snelheid bij het lopen ook achteruit is gegaan. En het fietsen ben ik dan nog niet gewoon dus het zal wel een beetje van beiden zijn :-).


Op vrijdag gingen we naar Antwerpen Proeft. Ik had ticketjes gewonnen via Vin du Beaujolais en het was een reden om er eindelijk eens naartoe te gaan. Ik kon niet weerstaan aan een dessert van Roger Van Damme: een chocolade-aardbeienmousse. Superlekker en ook heel licht. Wat soms al eens kan tegenvallen met chocolademousse.


Daarna heb ik nog heel wat hapjes verorberd waar ik geen foto’s meer van nam, dronk ik een mocktail uit een kokosnoot en trapte ik bij Deliveroo zelf een smoothie met de sappentrapper.



Bij Vins du Beaujolais deden we nog een gratis foodpairing-proeverij alvorens weer huiswaarts te keren. Het was de moeite om eens op Antwerpen Proeft geweest te zijn en alles heeft me ook geweldig gesmaakt, maar ik vond de hapjes wel duur. Op pinkstermaandag gaan we eens naar Hap in Heist-op-den-Berg. En we zullen zien of de prijs-kwaliteit daar beter meevalt.

Op zaterdag was ik jarig. Ik kreeg een bijdrage voor m’n nieuwe iPhone en de live-cd van Bart Peeters.


Ik vertelde al eens dat ik op 1 april naar een optreden van hem ging met vriendinnen en dat dat de max was. Wel op 21 augustus ga ik met diezelfde vriendinnen naar het Rivierenhof voor een optreden van hem. Ik ben al langer fan en zag hem ooit aan het werk op Marktrock samen met m’n mama. Maar aangezien hij na de zomer niet meer optreedt tot oktober 2017, liet ik die kans liever niet liggen.

‘s Avonds gingen we nog eten bij Koningsbos. Superlekker allemaal en we konden er op het terras van genieten. We beseften weer maar eens dat we er meer moeten langsgaan. Jammer genoeg is Kasterlee/Lichtaart niet bij de deur.


Zondag was er even een domper op de feestvreugde. In het ziekenhuis lieten ze me enorm lang wachten en we gingen naar mijn mama voor moederdag, moesten bovendien het seitangehakt dat in de ijskast lag eerst nog opwerken en ik moest nog taart gaan ophalen bij de bakker. Er was dus geen tijd te verliezen. Wat bleek, de verpleegster van zaterdag had me de verkeerde spuit gegeven. Waardoor ik 2x na elkaar chemo had gekregen. Dus ze wisten niet goed hoe ze dat moesten aanpakken. Ze hebben mij dan maar de andere spuit gegeven op zondag en op maandag bevestigde de dr. gelukkig dat het voor mij geen probleem was. Ik mocht gewoon m’n laatste spuit gaan halen zoals gepland (ik was even in paniek dat ik deze reeks opnieuw zou moeten doen). De taart werd opgehaald (en versneden door mijn mama voor ik een foto kon maken) en gesmaakt :-).


Op maandag besloot ik nog een verlengstuk te breien aan de fijne dagen en reed ik met m’n fiets naar Antwerpen en terug via de fietsostrade. Dat mag ik nu uitzweten, want ik voel me een wrak vandaag. Het bewijs dat die chemo nog in m’n lichaam woedt. Maar spijt heb ik allerminst. Vandaag regent het toch dus ik rust wel wat en ook de rest van de week heb ik rust gepland. Om dan dinsdag weer aan de slag te kunnen gaan. Verder heb ik ook gemerkt dat de koersbroeken van de Decathlon toch niet voldoen. Normaal heb ik echt geen klachten over hun producten, maar zadelpijn na 47 km, zo hoort het niet te zijn. Dus dat wordt investeren in een betere ;-). Van het truitje ben ik dan wel weer heel tevreden.


‘s Avonds kreeg ik dan m’n laatste spuit. En werd er nog bloed genomen. Waarvan ik daarnet de bevestiging kreeg dat de resultaten goed zijn. Dat gedeelte zit er dus op, nu volgt er nog de maandelijkse bloedcontrole bij de gynaecoloog en dit voor een jaar. Ik weet nu al dat het mentaal een lastig jaar zal zijn, maar ik ga er toch proberen het beste van te maken. Na het laatste spuitje ging ik uiteten met m’n collega’s bij de sava. De schatten hadden ook nog voor een verjaardagscadeau gezorgd. Ze kennen mij daar duidelijk al goed :-). Ik ben echt heel blij met zulke lieve en begripvolle collega’s.


Een fijn weekend dus, dat ik eind deze week nog eens plan over te doen. Al zal het met iets minder weer zijn.