Wat als … 2019 gewoon gigantisch plezant wordt.

Nieuwjaar vuurwerk

Foto van Jingda Chen op Unsplash

Ik ben sowieso niet de persoon voor het maken van voornemens rond nieuwjaar. Buiten eens wat meer boeken lezen of zo. Wat mij in 2016 lukte, maar in 2017 en 2018 dan weer niet.

Maar weet je wat, voor 2019 heb ik maar één voornemen en dat is er een gigantisch plezant jaar van maken. Wat er ook gebeurt. 2018 was niet mijn beste jaar, maar dat waren 2017 en 2016 ook niet. Eigenlijk ging het sinds 2015 alleen maar ‘down hill’. Dat is met momenten zeer confronterend. Al 3 jaar sturen vrienden en familie mij kerstkaarten waarin ze verkondigen dat het een beter jaar zal worden, maar het werd nooit beter. Dat is meteen ook de reden waarom ik dit jaar geen kerstkaartjes heb verstuurd. Nu al mijn excuses aan iedereen die er eentje verwachtte. Ik heb die van jullie allemaal ontvangen en ze staan hier mooi op mijn kast. En in 2019 krijgen jullie er ook eentje van mij, dat is beloofd!

Toch kijk ik op 2018 niet terug alsof het een rotjaar was. Dat doe ik met 2016 wel, dat was een gigantisch kutjaar (met weliswaar ook mooie momenten) waarvan ik vooral het verdriet herinner. 2017 was overwegend mooi, tot het eindejaar aanbrak en er tranen zijn beginnen vloeien die niet meer gestopt zijn tot in april/mei 2018. Maar vanaf juni 2018 zijn er nog zoveel mooie momenten geweest. Waarvoor dank aan mijn vrienden, mijn familie en mijn collega’s (die eigenlijk ook vrienden zijn ;-)) om mij op sleeptouw te nemen. En te besluiten dat ik niet te veel binnen moest zitten. Niet dat ik dat al veel doe :-).

Of 2019 beter zal worden, weet ik niet. Ik hoop wel dat ik nu alle shit die ik over me kon krijgen gehad heb. Maar zelfs als er nog shit zou zijn, dan zou ik dat wel overleven. Dat is het voordeel als de persoon waarvan je denkt dat het de ‘liefde van je leven’ is, je genadeloos dumpt. Als je dat overleeft, kan je alles overleven. Alleszins dat denk ik toch :-).

Dus dit jaar geen: ik ga meer boeken lezen, ik ga meer bloggen, ik ga het rustiger aan doen … dat laatste kan ik sowieso niet.

Ik ga dus niet stilzitten. Er is die bucket list nog weet je wel. Ik heb superveel plannen voor 2019, sommigen maken mij bang, voor sommigen koester ik de vrees dat ik ze nooit kan verwezenlijken (maar ik blijf toch proberen) en van sommigen word ik superenthousiast. Het eerste plan is normaal om vanaf februari elke dinsdagavond aan een klimmuur te hangen. Als die inschrijving lukt. En van daaraf zien we wel weer …

Ik wens al mijn lezers een prachtig 2019 toe. Met veel mooie dromen, veel plezier en weinig verdriet!

 

Tip van de dag: de grote iPhone-opkuis

Je weet het of je weet het niet, maar ik ben een Apple-liefhebber. Sinds 2012 heb ik een iPhone in huis. Hoewel ik ze net als veel andere mensen overpriced begin te vinden, denk ik toch niet dat ik snel nog naar een ander soort telefoon zal overschakelen. Want Once you go Mac you never go back, weet je wel.

Je weet het of je weet het niet, maar ik ben zo’n gestructureerd geval. Ik hou van orde, planning en nauwgezetheid. Op bepaalde gebieden toch want mijn huis is momenteel een geordende chaos. Volgens de tests van Insights Discovery is blauw mijn hoofdkleur (vooral op het werk dan), gevolgd door groen. Geel heb ik ook best nog wel veel en rood bijna niet.

Sinds april 2018 is het vaak chaos in mijn hoofd. Da’s niet erg, want dat laat mijn gele kant dan weer meer naar boven komen. Als ik alle creatieve ideeën die de laatste maanden door mijn hoofd zijn gegaan ooit eens kan uitvoeren, dan staat er Vlaanderen nog wat te wachten ;-). Wellicht zullen de meesten wel ergens in mijn crazy hoofd blijven zitten.

Maar goed af en toe wat orde en structuur om dat gele weer vrijheid te geven, kan nooit kwaad. En gisteren stootte ik dus op deze tweet:

Wat een eyeopener was me dat. Ik wist ergens in mijn achterhoofd wel dat dit kon, maar was dit gewoon vergeten. Sinds gisterenavond ziet het ‘bureaublad’ van mijn iPhone er zo uit:

Opgekuiste iPhone 1Opgekuiste iPhone 2

Wat een verademing is me dat seg. Niet eindeloos scrollen om appjes te vinden en weer meer tijd voor chaos op andere plaatsen :-).

En bij jou? Hou jij van een opgekuiste iPhone/smartphone? Of viert de chaos hoogtij? Btw mocht iemand vragen hebben over hoe je dit doet, leave a comment. Dan vul ik m’n post graag aan met die informatie!

Als soloreiziger naar New York

Over mijn reis naar New York heb ik zoveel te vertellen dat ik het onmogelijk in één blogbericht kan proppen. Jullie kunnen je sowieso aan eentje verwachten over de bezienswaardigheden. Daarnaast maak ik er als foodie nog een over m’n eet- en drinktips. Over Washington maak ik nog een aparte post. Die paar dagen daar kan ik wel kort samenvatten. Deze eerste post zal gaan over mijn ervaring als soloreiziger in New York.

Vertrokken met een bang hartje

Vlak voor ik vertrok, kreeg ik vaak te horen hoe dapper ik wel niet was. Wel ik kan je zeggen, ik ben met een bang hartje op dat vliegtuig gestapt. Ik was ook totaal niet bezig met de voorbereiding voor die reis, net omwille van die gezonde spanning. Ik wilde daar niet te veel bij nadenken, gewoon dat vliegtuig op en weg. Anderzijds zorgde dat weer voor extra spanning, want ik plan normaal alles goed op voorhand. En nu waren er enkel twee Airbnb’s geboekt (één voor New York, één voor Washington), een hotel voor de laatste nacht, een ticketje voor Wicked en een ticketje voor Bruno Mars.

Het leek soms of ik er helemaal geen zin in had. Op het vliegtuig liet ik het allemaal even bezinken. Het besef dat ik 2 dagen later mijn goeie vriend Bruno weer ging zien, liet het enthousiasme pieken. Iets geregeld hebben was dus goed :-).

Leven in de loft

En dan landde ik op JFK en volgde er nog een hele reis richting Brooklyn. Een Airtrain en een paar metro’s later stond ik in Bushwick. Een uur te vroeg, dus tijd voor een eerste (hipster)koffietje. Ik heb mij toen even zorgen gemaakt, want het leek mij niet de leukste buurt. Wat achteraf ook bevestigd werd door de gids van BENY. Ik kan echter alleen zeggen dat ik mij daar geen seconde onveilig gevoeld heb. En die Airbnb dat was zo’n aanrader. Ik was er helemaal zot van. Wanneer ik nog eens terugga, is dat direct mijn eerste keuze. Het hotel waar ik mijn laatste nacht doorbracht, was in vergelijking een ‘dump hole’. Veel duurder overigens, gewoon omdat het pal in het centrum lag.

Ik verbleef in de ‘Tree house kamer’ verder waren er nog 2 kamers in die loft. In eentje zat een meisje die er 6 maanden een stage deed. In de andere zat de eerste nachten een Turkse jongen waar ik eens een babbeltje mee gedaan heb en de volgende dagen een Canadees die ik weinig gezien heb. Buiten toen hij tot een kot in de nacht aan het skypen was met zijn lief of zijn moeder, daar ben ik nog steeds niet uit :-D. Het stoorde alleszins niet, want ik heb zelf weinig geslapen in ‘the city that never sleeps’. En sowieso sliep ik er toch met oordopjes en een slaapmasker.

Ik was verder blij dat ik koos voor een verblijf buiten de stad. Ik moet wel al eens bekomen van indrukken. Daardoor was ik wel 45 minuten onderweg met de L-train. Dat stuk L-train vond ik best fijn, rondkijken op de metro en verhalen ‘afluisteren’ is een meerwaarde. Wat echt niet leuk was, waren de werken aan de L-train. Waardoor hij ‘s nachts en in het weekend niet reed. Je moet dan een bus nemen en daardoor ben je dus echt lang onderweg. Tijd die je nuttiger kan besteden. Die werken gaan nog even duren, dus hou er rekening mee als je de komende maanden nog naar NYC trekt en in Brooklyn wil verblijven. Waar dan ook.

Liefde op het tweede gezicht

Ik denk dat mijn verblijf in Brooklyn er ook toe bijgedragen heeft dat ik teruggekeerd ben met veel liefde voor NYC en veel zin om daar de komende jaren nog terecht te komen. Ik heb zelfs eventjes onderzocht of ik summer school kon doen aan Columbia. In het kader van The Bucket List, maar dat kost dus stukken van mensen. En aangezien ik als alleenstaande wel wat op m’n centjes ga moeten letten, zal dat niet voor de eerstkomende jaren zijn. Of reizen naar de States er de komende jaren nog snel gaat inzitten, weet ik ook niet. Maar ik zeg al 3 jaar dat ik waarschijnlijk voor enige tijd niet meer naar The States zal reizen. Daar doe ik dus geen uitspraken meer over :-). We zien dat wel. Voor 2019 zijn er voorlopig wel enkel Europese plannen.

Waarom ik het daar in 2011 maar niks vond, weet ik niet. Misschien waren het de omstandigheden? Te hoge verwachtingen? Ik heb dit keer gekozen voor een andere manier van reizen. Ik wilde wel de toeristische bezienswaardigheden afvinken en was op het einde zelfs een beetje gefrustreerd dat ik ze niet allemaal heb kunnen doen. Zo heb ik het MoMa en het Guggenheim niet vanbinnen gezien, wilde ik Yankee Stadium en Columbia nog eens graag een tweede keer bezichtigen. Om nog maar te zwijgen over de lijst van tips die mijn manager mij gaf en ik aan mij moest laten voorbijgaan.

Ik wilde echter ook inspiratie opdoen, genieten, tijd maken om een koffietje te drinken, nieuwe dingen doen zoals SoulCycle (daar wijd ik ook nog wel eens een sportpostje aan, zo jammer dat wij dat hier niet kennen). En dat heb ik ook ten volle gedaan. Dat het Moma en het Guggenheim daar dan voor zijn moeten wijken, is maar zo. Reden om nog eens terug te gaan!

En hoe was dat nu alleen reizen?

Dat viel zoveel beter mee dan gedacht. Wil ik dat dan nog keiveel doen? Als het moet wel ja. Er is een plan om volgend jaar naar Ibiza te gaan, maar er is misschien ook een muzikaal plan. Als dat plaatsvindt, dan is er mogelijk niet genoeg verlof meer om naar Ibiza te gaan (en ik heb best wel wat verlof bij OZ :-D). Dat is dan geen ramp, Ibiza verdwijnt niet. Als dat reisje Ibiza in 2019 volgt, zal dat volledig of grotendeels alleen zijn (het kan zijn dat een vriendin mij nog voor een weekendje achterna komt). Tenzij ik ondertussen de liefde van mijn leven tegenkom. Ik vind dat idee dankzij NYC helemaal niet erg meer. Dat was daarvoor wel het geval. Als NYC mijn enige soloreis blijkt te zijn, dan is dat echter ook wel goed nieuws, want dan ben ik terug ‘van het straat’. Win-win dus!

Het grote voordeel is dat je kan doen wat je wil. Toen ik op een nacht in Coyote Ugly belandde en pas om 4u in mijn bed lag, was het niet erg dat ik pas tegen de middag onder de levenden was. Het was zondag voor iets. Ik was trouwens al even wakker, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn motor snel in gang kreeg :-). Maar net die tijd nemen om wakker te worden en het rustig aan doen, was fijn.

Ik plande elke dag helemaal zelf in, had leuke babbels aan de bars in restaurantjes. Zat op een avond uren op een bankje in Brooklyn Bridge Park met Night Prayer van Jasper Steverlinck op de achtergrond. Verwonderd te kijken naar het zicht op die glorieuze skyline. Bijna niet gelovende dat ik daar zat. Door mijn iPhone switch had ik trouwens amper muziek over (enkel wat je via iTunes hebt aangekocht blijft dan staan. Tot je terug kan connecteren met je laptop en die had ik niet bij). Maar Jasper zijn cd bleek ideale achtergrondmuziek.

Daarnaast had ik verwacht om tegen een muur aan te lopen, mezelf tegen te komen. Dat is niet gebeurd, maar er was wel één avond waar bepaalde gesprekken van de afgelopen maanden mij leken te achtervolgen. Als een cassette die bleef hangen. Een cassette vol slechte muziek dan nog! Die avond heb ik even de tijd genomen om wat WhatsApp berichtjes in te spreken voor een vriendin van me, dat hielp wel.

Mezelf leren kennen

Ik heb er ook veel over mezelf ontdekt. Ik dacht nl. altijd dat ik niet van New York hield omwille van die veelheid van indrukken, waar ik dus zo slecht lijk tegen te kunnen. Maar na 1 dag leefde ik opeens wel op het tempo van een New Yorker. En ik vond dat zowaar fijn. Zo erg dat ik daar in Washington even van moest afkicken en een paar dagen later in Mechelen opnieuw. Het leven leek ineens waanzinnig traag te gaan :-). Ik mis dat nu nog wel eens dat tempo.

Verder leerde ik dat ik best goed mijn plan kan trekken, dat de angst om ‘s avonds alleen als vrouw langs donkere plekjes te gaan veel minder is. En dat ik als ik tegen die angst in ga mooie plekken kan ontdekken (zoals dat Brooklyn Bridge Park). Dat m’n Engels terug een stuk beter moet, maar het snel verbetert. Dat ik wel eens voor een New Yorker kan doorgaan …

De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat er één momentje was waarop ik het niet fijn vond om alleen te zijn en dat was op de terugvlucht naar huis. Er zat een koppel rechts achter mij over hun reis te praten en ineens kreeg ik een flashback naar juni 2017. Toen zat ik op een terugvlucht van Atlanta naar huis in heel andere omstandigheden. Dat 2017 en begin 2018 daarna zo’n puinhoop werden, leek ineens onwerkelijk. Dat gevoel was gelukkig snel weer weg en maakte plaats voor herinneringen aan ‘a trip of a lifetime’.