Maand: mei 2016

door

As we speak #2

Ik dacht dat ik hier al meer van As we speak had gedaan, maar ik vind er maar eentje terug, tenzij ik erover kijk. Tijd dat ik deze leuke rubriek van Kelly eens vanonder het stof haal.


-Gezondheid: ik ben sinds dinsdag terug aan het werk en dat viel me verdorie zwaar. Dinsdag was ik moe, woensdag zat ik als een zombie achter mijn pc. Donderdag en vrijdag waren gelukkig betere dagen. Vandaag ben ik weer heel moe en was ik graag met de fiets gaan rijden, maar het zit er niet in. Ik heb met mijn verantwoordelijke besproken dat ik dit weekend beslis of ik voor deeltijdse werkhervatting moet gaan. Iedereen zegt me dat ik goed naar m’n lijf moet luisteren, want dat dat het belangrijkste is. Klopt volledig, maar mijn lijf neemt me dus constant in de maling. Soms voel ik me supergoed om dat de dag erna te kunnen bekopen. Een gevoel dat ik nog herken van toen ik klierkoorts had. Ik weet dus momenteel echt niet of ik nu best deeltijds aan de slag ga of fulltime blijf werken. De ene dag lijkt dat laatste met gemak haalbaar, de andere weer niet. Hopelijk ben ik er tegen zondagavond uit :-).

-Lezen: Sinds mijn diagnose kwam ik er minder aantoe als daarvoor, maar ondertussen heb ik Het Smelt uitgelezen en ben ik bezig in Paper Towns van John Green. Een verslag van de boeken die ik sinds maart las, volgt nog (dat zijn er maar twee hoor).

-Sporten: tijdens mijn arbeidsongeschiktheid heb ik gelopen en op de fiets gezeten, maar nu is het even niet combineerbaar met het werk (door mijn gezondheid). Hopelijk kan ik morgen wat lopen (op de loopband eventueel) en kan ik eens ik terug in mijn ritme ben, of dat nu halftijds of voltijds is, weer volop sporten.

-Kijken: Net de laatste aflevering van dit seizoen van Grey’s Anatomy gezien. Wat blijft dat een goeie serie. Verder kijk ik naar The Voice, maar ik vind het dit jaar een zeer tegenvallende lichting. Voor mij zat de winnaar in team Bart (Lisa of Robin). Aangezien Lisa eruitligt, is het dan Robin voor mij. In de rest van de teams zijn m’n finalisten: Leen, Camille en Sophie. Vorig jaar vond ik dat een veel moeilijkere keuze. Niet dat het daarom gaat kloppen, want als ik de coaches hun commentaar hoor, heb ik blijkbaar wat sommige kandidaten betreft stoppen in mijn oren. Ik ben gewoon niet erg onder de indruk. Kans is groot dat Jan voor team Bart naar de finale gaat. Ik vind hem een geweldige man, maar het is The Voice. Dan is Robin toch stukken beter, of zie ik dat verkeerd? Verder kijk ik natuurlijk weer naar het fantastische Game of Thrones, Duivelse vrouwen en Jani gaat.

-Helemaal klaar voor: de maand juni, want dan staan er veel leuke dingen op het programma en het EK begint dan! Maar eerst nog de maand mei, op 29 mei gaan we nog naar Krachtboer om er van de kookkunsten van Kobe Desramaults te proeven.

door

Lang weekend

Op donderdag 5 mei begon er een lang weekend. Normaal had ik dit weekend in Andalucía doorgebracht, maar die reis moesten we verplaatsen. Ik vond dat op het moment dat ik alles moest laten verplaatsen verschrikkelijk, maar kijk in Andalucía was het het afgelopen weekend heel slecht weer en de komende twee dagen zal dat nog zeker zo zijn, als ik m’n weerapp bekijk. Hier was het prachtig weer. Duimen dat in september de zon wel schijnt.

Ik had normaal ook vrij gehad van het werk, maar nu zat ik dus sowieso thuis. Tussen het over en het weer gaan naar het ziekenhuis kon ik er toch wat van genieten.

Op donderdag deed ik m’n eerste fietstochtje van het jaar. Vorig jaar was ik maar één keer kunnen gaan rijden en had ik verschrikkelijk veel schrik gehad op m’n koersfiets. Dus ik had me voor het eerste ritje van dit jaar ook aan zoiets verwacht, maar het lukte wonderwel zonder schrik en ik genoot er zelfs van. Het ging wel ongelofelijk traag, maar ik merk dat door die chemo m’n snelheid bij het lopen ook achteruit is gegaan. En het fietsen ben ik dan nog niet gewoon dus het zal wel een beetje van beiden zijn :-).


Op vrijdag gingen we naar Antwerpen Proeft. Ik had ticketjes gewonnen via Vin du Beaujolais en het was een reden om er eindelijk eens naartoe te gaan. Ik kon niet weerstaan aan een dessert van Roger Van Damme: een chocolade-aardbeienmousse. Superlekker en ook heel licht. Wat soms al eens kan tegenvallen met chocolademousse.


Daarna heb ik nog heel wat hapjes verorberd waar ik geen foto’s meer van nam, dronk ik een mocktail uit een kokosnoot en trapte ik bij Deliveroo zelf een smoothie met de sappentrapper.



Bij Vins du Beaujolais deden we nog een gratis foodpairing-proeverij alvorens weer huiswaarts te keren. Het was de moeite om eens op Antwerpen Proeft geweest te zijn en alles heeft me ook geweldig gesmaakt, maar ik vond de hapjes wel duur. Op pinkstermaandag gaan we eens naar Hap in Heist-op-den-Berg. En we zullen zien of de prijs-kwaliteit daar beter meevalt.

Op zaterdag was ik jarig. Ik kreeg een bijdrage voor m’n nieuwe iPhone en de live-cd van Bart Peeters.


Ik vertelde al eens dat ik op 1 april naar een optreden van hem ging met vriendinnen en dat dat de max was. Wel op 21 augustus ga ik met diezelfde vriendinnen naar het Rivierenhof voor een optreden van hem. Ik ben al langer fan en zag hem ooit aan het werk op Marktrock samen met m’n mama. Maar aangezien hij na de zomer niet meer optreedt tot oktober 2017, liet ik die kans liever niet liggen.

‘s Avonds gingen we nog eten bij Koningsbos. Superlekker allemaal en we konden er op het terras van genieten. We beseften weer maar eens dat we er meer moeten langsgaan. Jammer genoeg is Kasterlee/Lichtaart niet bij de deur.


Zondag was er even een domper op de feestvreugde. In het ziekenhuis lieten ze me enorm lang wachten en we gingen naar mijn mama voor moederdag, moesten bovendien het seitangehakt dat in de ijskast lag eerst nog opwerken en ik moest nog taart gaan ophalen bij de bakker. Er was dus geen tijd te verliezen. Wat bleek, de verpleegster van zaterdag had me de verkeerde spuit gegeven. Waardoor ik 2x na elkaar chemo had gekregen. Dus ze wisten niet goed hoe ze dat moesten aanpakken. Ze hebben mij dan maar de andere spuit gegeven op zondag en op maandag bevestigde de dr. gelukkig dat het voor mij geen probleem was. Ik mocht gewoon m’n laatste spuit gaan halen zoals gepland (ik was even in paniek dat ik deze reeks opnieuw zou moeten doen). De taart werd opgehaald (en versneden door mijn mama voor ik een foto kon maken) en gesmaakt :-).


Op maandag besloot ik nog een verlengstuk te breien aan de fijne dagen en reed ik met m’n fiets naar Antwerpen en terug via de fietsostrade. Dat mag ik nu uitzweten, want ik voel me een wrak vandaag. Het bewijs dat die chemo nog in m’n lichaam woedt. Maar spijt heb ik allerminst. Vandaag regent het toch dus ik rust wel wat en ook de rest van de week heb ik rust gepland. Om dan dinsdag weer aan de slag te kunnen gaan. Verder heb ik ook gemerkt dat de koersbroeken van de Decathlon toch niet voldoen. Normaal heb ik echt geen klachten over hun producten, maar zadelpijn na 47 km, zo hoort het niet te zijn. Dus dat wordt investeren in een betere ;-). Van het truitje ben ik dan wel weer heel tevreden.


‘s Avonds kreeg ik dan m’n laatste spuit. En werd er nog bloed genomen. Waarvan ik daarnet de bevestiging kreeg dat de resultaten goed zijn. Dat gedeelte zit er dus op, nu volgt er nog de maandelijkse bloedcontrole bij de gynaecoloog en dit voor een jaar. Ik weet nu al dat het mentaal een lastig jaar zal zijn, maar ik ga er toch proberen het beste van te maken. Na het laatste spuitje ging ik uiteten met m’n collega’s bij de sava. De schatten hadden ook nog voor een verjaardagscadeau gezorgd. Ze kennen mij daar duidelijk al goed :-). Ik ben echt heel blij met zulke lieve en begripvolle collega’s.


Een fijn weekend dus, dat ik eind deze week nog eens plan over te doen. Al zal het met iets minder weer zijn.

door

Onzichtbare ziektes

Ik ben ziek, zieker dan ik ooit in mijn leven geweest ben (zoals jullie wel weten), maar je ziet dat niet aan mij. Op goeie dagen geniet ik met volle teugen van het leven en momenteel ook van het mooie weer. Ik ga lopen, kruip op m’n koersfiets, ga iets lekkers eten met vrienden … 

Op slechte dagen breng ik het merendeel van m’n dagen al slapend door, ben ik misselijk en hoop ik dat het snel avond is. Het goede nieuws is dat het er bijna opzit. Nog drie spuitjes, dan nog 6 dagen rust en ik kan hopelijk weer aan het werk. Al zal dat aan een rustiger tempo moeten dan ik gewoon ben. Ik ben vooral heel moe en ik ga mezelf echt uit m’n bed moeten slepen tegen 7u en dan hopen dat ik een werkdag van 7u24 doorkom zonder ‘s avonds met barstende hoofdpijn naar huis te rijden. Maar ook dat went wel weer en ik kijk er vooral erg naar uit op terug aan de slag te gaan. Bovendien heb ik glijdende uren dus aan alles is een mouw te passen. Ik moet wel zeggen dat ik best wel wat schrik heb dat het de eerste weken niet van een leien dakje zal gaan. 

In de vijf weken dat ik thuis ben, heeft gelukkig nog niemand me hier een slecht gevoel over gegeven. Iedereen reageert met veel begrip en ze snappen ook dat ik met volle teugen geniet. Het had allemaal immers nog veel erger kunnen zijn. Misschien zijn er wel mensen die het achter mijn rug denken, maar daar trek ik me weinig van aan :-).

M’n broer is ook ziek, heel ziek. Al sinds zijn 18de heeft hij de ziekte van Crohn. Daar zijn gradaties in en bij mijn broer werkt geen enkel medicijn. Elke keer als iets werkt is hij er een periode later resistent aan. Elke dag leeft hij met pijn en daardoor kan hij niet werken. Hij heeft het in het begin wel geprobeerd, maar moest al snel stoppen. Hij heeft ook gesolliciteerd met een attest voor arbeidshandicap, maar ook daarmee was niemand happig om hem aan te werven. Momenteel solliciteert hij niet meer, hij zou het fysiek niet aankunnen om te werken en daar zit geen enkele werkgever op te wachten. Wel hoopt hij dat ze ooit een oplossing vinden, zodat hij ergens aan de slag kan al is het halftijds. Toch klaagt hij zelden. En op goede dagen komt hij ook al eens buiten, lacht hij, maakt hij plezier.

Dan krijgt hij vaak (onrechtstreeks) te horen dat dat toch raar is. Te ziek om te gaan werken, maar niet te ziek om iets leuks te doen. Er zijn zelfs mensen in onze familie die in twijfel trekken of het allemaal wel zo ernstig is. Ja dat is het dus wel, de prof van het ziekenhuis kan hen dat altijd bevestigen.

Ik ken in m’n omgeving nog wel wat mensen met onzichtbare ziektes: “reuma, cvs, fibro …” Ik wil hen langs deze weg allemaal een hart onder de riem steken. Ik ben nooit iemand geweest die dacht dat het allemaal zo zwart-wit was. Ik heb nooit achter iemands rug gezegd: “kijk die leeft van een uitkering arbeidsongeschiktheid en staat hier alsof er niks aan de hand is, dat is toch niet normaal?” Omdat ik weet wat erachter schuil kan gaan. Maar mijn begrip voor deze personen is door m’n huidige situatie eens zo groot geworden.

Tuurlijk zijn er mensen die profiteren van onze sociale zekerheid. Bij mijn werkgever komen ze die wellicht meer dan eens tegen. Noem me misschien naiëf, maar ik geloof nog altijd dat het merendeel van de mensen liever zou gaan werken dan arbeidsongeschikt te zijn. De mensen waarover ik het hier boven heb, horen daar alleszins bij. Dus als je zo iemand kent in je omgeving of je komt in de toekomst zo iemand tegen. Vraag dan hoe het is in plaats van een oordeel te vellen. Het betekent voor de onzichtbare zieken heel veel!

PS: Met mij gaat het dus stilletjesaan beter en ik ben van plan om de komende dagen/weken terug iets minder deprimerende blogposts te schrijven ;-)!