Over uitstel en afstel

Het wordt dringend tijd om aan de lentekuis te beginnen. Alleen lijk ik er dit jaar maar niet aan toe te komen. Vorig jaar begon ik er begin maart aan. Nadat ik in 2012 tijdens een van de heetste weken van juli mijn keukenkasten onder handen had moeten nemen, had ik besloten: dit nooit meer. In 2013 verhuisden we en kregen ons nieuwe huis en onze meubels sowieso een stevige poetsbeurt.

In 2014 begon ik met een plan. Elke weekend zou ik één kast opruimen en poetsen. De keuken zou ik in twee of drie keren doen. Was er een weekend waarop het schitterend weer was, dan zou ik het plan negeren en naar buiten gaan. Maar genoeg regenachtige dagen om alles rond te krijgen. Ik startte begin maart en eindigde begin juni (sneller dan gepland, want ik had eind juni als deadline voorop gesteld). Fijn was het niet altijd, maar doordat ik de lat laag had gelegd, had ik nog ruim de tijd om tijdens het weekend leukere dingen te doen. Bovendien was het voor bepaalde kasten zeker eens nodig: lees de voorraadkast, de kleerkast (niets fijner als ruimte voor nieuwe kleren) … Ik was tevreden over hoe het allemaal gelopen was. Volgend jaar zou ik het terug zo aanpakken.

Het resultaat van de lentekuis in de kleerkast in 2014

Het resultaat van de lentekuis in de kleerkast in 2014!

En nu is het 2015, het is al eind maart (hoe komt dat trouwens?) en en er is nog geen enkele kast gekuist. Elk weekend heb ik van alles gepland en vooral van alles dat leuker is dan poetsen. En dat gaat de eerstkomende weken nog niet veranderen. Toch ga ik het proberen, zondag moet en zal de televisiekast gepoetst worden. Daarna beloon ik mezelf met een tripje naar het boekenfestijn.

Vers uit de groentenbox

Een paar weken terug werd er op het nieuws gesproken over het toenemende succes van Smartmat en andere merken die Foodboxen aanbieden. Dat zijn er tegenwoordig heel wat, zoals je kan merken op de blog van Claire. Zij test de komende weken telkens een Foodbox en laat dan weten of het gesmaakt heeft. Ik kende Smartmat al langer, maar toen ik eens de berekening deed, kwam dit duurder uit dan gewoon naar de winkel te gaan.

De bezieler van Smartmat vertelde in het nieuws dat het per maaltijd zo’n 8 euro/persoon kostte, bovendien hoef je niets meer weg te smijten, want alles is perfect afgewogen. Daarom kwam het volgens hem voor veel mensen goedkoper uit. Toen kwam ik tot de conclusie dat wij eigenlijk bitter weinig wegsmijten. Uiteraard gebeurt dit (damn you, te grote potjes zure room of aardappel die we te veel schilden), maar over het algemeen valt dit goed mee. Op het werk vroegen ze hoe we dat dan deden, want een bloemkool da’s toch te veel voor twee personen? En dan wordt die overschot toch slecht …

Wel toen wij naar Mechelen verhuisd zijn, hebben wij de kleine ijskast die bij de keuken van ons huis hoorde, vervangen door een grote ijskast. Daarin staan van die superhandige bakken van Tupperware. Op vrijdag kopen we onze groenten en die gaan in die bakken. Tijdens mijn jeugd was ik nooit fan van het merk. Al die potjes, maar vind in de kast maar eens het juiste deksel. Sinds die bakken ben ik er echter voor gewonnen. De onderkant is geribbeld en vanvoor zijn er twee knoppen die je afhankelijk van de groente open of toe moet doen. Hierdoor blijven groenten lang vers. Voor de technische kant van het verhaal verwijs ik graag naar de dames en heren van Tupperware ;-). Die kunnen dat ongetwijfeld veel beter uitleggen dan ik. Ik zag trouwens op de website dat ze tegenwoordig een nieuwe look hebben, maar zo zien de onze eruit:

foto 5 foto 3  foto 2 foto 1

Soms zijn onze groenten 1,5 week later nog goed (dat geldt natuurlijk niet voor alles). En we zorgen dan dat alles binnen die tijdsperiode opgebruikt is. Eten we bloemkool in witte saus dan gebruiken we die bloemkool later gedurende week nog in een wokgerecht. Paprika kan in de wok, in spaghettisaus of in een groentenpotje. Broccoli kan in witte saus, in puree, in spaghettisaus of in de wok … Kunnen we een groente toch nergens meer in verwerken (bij savooi gebeurt dat wel eens), dan komt ze meestal in de vriezer terecht om later op te eten. Hetzelfde geldt als we overschot hebben na een maaltijd (bv. bij ovenschotels, Chili con Carne, spaghettisaus …). Da’s makkelijk voor op dagen dat er wat minder tijd is.

En zo komt het dus dat alles eerder in onze maag verdwijnt dan in de vuilbak. Alleen voor kropsla heb ik nog geen oplossing gevonden. Dat kan je namelijk niet echt invriezen. Wij eten daar meestal twee keer van op een week tijdens de zomermaanden en dan hebben we nog overschot. En aangezien ik met rauwkost moet oppassen voor mijn maag, maak ik nooit slaatjes voor tijdens de lunch. Als er iemand tips heeft, zijn die dus altijd welkom :-).

Ondanks dit alles blijf ik het wel een interessant concept vinden die foodboxen. Al was het maar voor de inspiratie qua gerechten. We proberen hier elke week minstens één keer eens iets anders te eten dan anders, maar door de week vervallen we toch vaak in dezelfde gerechtjes. Lekker, dat wel, maar soms is het toch zoeken naar inspiratie. Ik ben dus zeer benieuwd naar wat Claire haar test uitwijst. Misschien proberen we het dan ooit wel eens om wat afwisseling in de kookpot te brengen, maar een wekelijkse/tweewekelijkse gewoonte zal het omwille van de kostprijs nooit worden.

Kind van de 90’s

Ik ben geboren in ’85. Toch voel ik mij eerder een kind van de 90’s. Wellicht omdat ik mij van de periode daarvoor bitter weinig herinner. Deze week was het 90’s week op q-music. Ik heb er ten volle van genoten. Ten eerste omdat ik van lijstjes hou, altijd en overal. Op de radio betekent zo’n lijst overigens dat je een week lang geen herhaling van nummers krijgt. Wat al eens fijn kan zijn. Ten tweede is het de muziek waarmee ik ben opgegroeid. Er hangen leuke herinneringen aan vast uit de lagere school en de eerste jaren van het middelbaar. Ik heb mij trouwens fors moeten inhouden om op mijn werk niet te zingen. Vandaag heb ik een halve dag van thuis uit gewerkt. Ik hoop dat de buren niet thuis waren, in ons rijhuis zijn de muren nl. nogal dun :-D.

Ik was in de jaren 90 serieus fan van de Backstreet Boys. Er was een periode waar ik daar vooral over zweeg, maar tijdens de afgelopen week was ik steeds blij als er een nummer van hen passeerde. Dat ik hun nummers nog steeds van voor naar achter ken, zegt al genoeg. Na het zware verhaal dat ik woensdag deelde, sluit ik de week op mijn blog af met een positieve noot, mijn favoriete nummer van hen. Voor de fans geniet ervan, voor de haters laat deze kelk aan jullie voorbijgaan ;-).

Bij q-music zitten ze ondertussen aan nummer 14. Ik ben benieuwd wie er op één staat.

De terreur van alcoholmisbruik

Vandaag las ik dit artikel op Charlie Magazine. Een verhaal om het koud van te krijgen. Zeker wanneer je zoals mij aan de andere kant van het verhaal hebt gezeten. Mijn vader heeft een alcoholverslaving. Het begon toen ik 17 jaar was. Stilletjesaan zag ik dat zijn alcoholverbruik steeds meer toenam. Hij deed dat toen nog alleen in het weekend, functioneel alcoholisme heet zoiets. Dus toen ik al moord en brand schreeuwde dat er iets niet klopte, moest de rest van ons gezin nog overtuigd worden. Ik was gewoon een puber met iets te veel gevoel voor drama. Jaren later zou ik willen dat het waar was geweest.

Als hij te veel gedronken had dan kregen we vaak tirades over ons heen. Vooral mijn moeder was daar het slachtoffer van. Woorden die vaak door merg en been gaan, die je nooit meer vergeet en nog jaren met je meedraagt. Als we naar een feestje gingen en er was alcohol (zoals op de meeste feestjes) dan wisten we al dat het geen fijne avond zou worden. Ik schaamde mij dan dood voor zijn gedrag. Komt er nog bij dat mijn moeder niet met de auto reed, dus de keren dat we terug naar huis reden en hij te veel op had, zijn niet meer op één hand te tellen. Het kan heel dom klinken dat we dan nog bij hem in de auto stapten en laat mij daar duidelijk over zijn dat was het ook. Maar als je ergens kilometers van huis weg bent, je hebt zelf nog geen rijbewijs en je moeder stapt mee in, dan volg je. We hadden misschien een taxi kunnen nemen, maar we hadden het ook niet breed. Dus de keuzes waren beperkt. We moesten naar buitenwereld toe vooral zwijgen over zijn probleem. Over zoiets werd niet gepraat. Dus blijf je er nog meer mee rondlopen. In die mate dat ik mij tot vandaag nog steeds schaam als ik dit verhaal vertel. Dat ik mij terwijl ik dit schrijf afvraag of het wel een goed idee is om dit zomaar openbaar op het internet te plaatsen, zowel voor mezelf als voor hem. Maar als het al één iemand wakker schudt, dan is het de moeite waard dat ik dit verhaal vertel.

Tijdens heel deze periode die meer dan 10 jaar duurde, heeft hij twee keer een ongeval veroorzaakt. Eén keer was hij op reis om te gaan fietsen zoals hij jaarlijks deed. Hij kwam terug en was in slaap gevallen en had een andere auto aangereden. De volgende dag vertrok ik zelf op reis met vrienden. Toen de telefoon ‘s nachts ging en mijn vader nog steeds niet thuis was aangekomen, wist ik al dat er iets ernstigs was gebeurd. Ik heb die nacht geen oog meer dichtgedaan. Gelukkig bleken de andere bestuurders slechts lichte verwondingen te hebben en mijn vader die kwam er met een geldboete vanaf. Na de eerste schok waarbij hij zich wilde herpakken, ging hij gewoon lustig verder. Toen ik al samenwoonde, kreeg ik op een dag telefoon van mijn moeder. Hij had een ongeval veroorzaakt met vluchtmisdrijf. Hij wist zelfs niet meer dat hij iemand had aangereden. Hij stond ‘s morgens op en mijn moeder wees hem op de schade aan de wagen. In de periode daarna liet hij zich opnemen. Hij kickte af, maar herviel al na een dikke maand. Van het gerecht kreeg hij voor dit voorval een rijverbod en moest hij zich maandelijks laten controleren op alcoholverbruik, maar hij slaagde er dan in om een paar weken niet te drinken, de bloedproef te omzeilen en daarna weer te drinken.

We stonden geregeld in de koude. Eén keer had mijn moeder zijn sleutels verstopt en ging hij er als een razende naar op zoek. De politie werd gebeld. Zij waren vriendelijk, maar konden niets ondernemen. Enkel als hij de baan op ging, konden ze hem tegenhouden. Op een andere avond werd hij zeer agressief tegenover mijn moeder en belde zij uit angst de politie. De agenten uit ons dorp konden niet ter plaatse komen, want er was die nacht iets ernstigs gebeurd. Dus werd de politie uit een naburige stad opgestuurd. Tegen dat die arriveerden lag mijn vader al in zijn bed zijn roes uit te slapen. Ze wilden zelfs geen vaststellingen doen: “want we gaan toch geen slapende mens wakker maken.” En tegen mijn moeder werd fijntjes gezegd dat mijn vader waarschijnlijk geen echte alcoholist was als hij dan toch weken van de drank kon afblijven.

Jarenlang keek ik ‘s morgens vol angst naar de krant en keek ik bij elk verhaal van een dronken bestuurder die mensen had aangereden toch goed of het niet om mijn vader ging. Jarenlang nam ik met schrik de telefoon op als mijn moeder of een van mijn broers mij belden. Mijn moeder heeft uiteindelijk de voor haar zeer zware beslissing genomen om van mijn vader te scheiden, want de situatie werd onhoudbaar. In de periodes dat hij afgekickt was, vertelde hij ook niemand over zijn probleem (wat ik enigszins kan begrijpen). We zaten eens op restaurant en tot vier keer toe werd er aan ons gevraagd of we toch zeker geen flesje wijn op tafel wilden. Ik weet niet of het ooit gebeurd is, maar ik kan mij perfect voorstellen dat hij die vraag ook meermaals kreeg op feestjes. Of hij wel zeker was? Ik krijg die vraag alleszins meermaals als ik eens een glaasje afsla. En waarom eigenlijk? Waarom vindt iedereen het raar als je niet wil drinken? En waarom vindt iedereen een figuur als ‘zatte Rita’ uit Familie hilarisch? In die mate dat ik Jacky Lafon ooit hoorde vertellen dat ze geregeld flessen whisky en wodka krijgt opgestuurd. Of de vraag wanneer haar personage terug aan de alcohol zal zijn? Want zo is het toch maar saai. Ik kan je verzekeren: leven met een alcoholverslaafde is allesbehalve grappig.

Ondertussen is mijn vader afgekickt en proberen mijn jongste broer en ik het contact te herstellen, maar dat is allesbehalve evident. Mijn oudste broer heeft het contact verbroken en wil dat zo houden. Met de familie van mijn vader is het contact verzuurd en mijn moeder is gebroken achtergebleven. Dat is wat alcohol kan aanrichten en dan zijn er zeker nog verhalen die schrijnender zijn dan het onze. Ik hoop alleen dat dit verhaal en het eerder vermelde verhaal van Sophie wat ogen kunnen openen.

Daar is de lente … #boostyourpositivity

Gisteren was een serieuze topdag en wel om volgende redenen:

– Blogbrunch: Na een slechte nacht stond ik om 8.30u op om richting blogbrunch te trekken, maar de goesting en de zonnestraaltjes lieten de vermoeidheid al snel verdwijnen. Om 9.15u pikte blogster Ilse me op in Mechelen, onderweg vervoegden blogsters Liesbeth en Annelyse de rit. Toen ik vrijdag de oproep van Ilse las, twijfelde ik nog even of ik erop zou ingaan. Ik zou niet alleen naar een evenement gaan waar ik niemand kende, maar ook nog eens 1,5 uur in de auto zitten met drie ‘wildvreemden’, maar ik dacht bij mezelf gewoon doen. En het bleek een superbeslissing, met drie andere loopsters in de wagen was er wel wat gespreksstof en al gauw werden de gesprekken heel persoonlijk. Ilse bleek dan ook nog eens zonder veel problemen de weg te vinden in Gent. Iets waar ik zelf altijd problemen mee heb (het alternatief was daarom de trein). Respect dus :-).

Aangekomen op het event bij Bar Bidon kreeg ik direct bubbels aangeboden en zag ik al het lekkers op de tafel staan. Het buffet bleek trouwens niet alleen lekker, maar ook gezond: Tabouleh, een slaatje met tomaat en avocado, quinoa, gerookte zalm … homemade granola … Over het minicroissantje en minichocoladebroodje dat ik ook vlotjes naar binnen werkte, zwijgen we dan even ;-). Die granola bleek trouwens een ontdekking van formaat. Muesli dat is niet aan mij besteed, zeker niet in combinatie met melk, en havermout eet ik enkel als ik er pannenkoeken kan van maken. Die granola daarentegen smaakte, gaf me energie en zorgde snel voor een voldaan gevoel. Ik koos er wel voor om het zonder yoghurt of melk te eten, maar dat was al smaakvol genoeg. Blijkbaar kan je het met platte kaas combineren en laat me daar nu wel zot van zijn (en mijn maag ook). En wat helemaal top was, op het einde van deze brunch voelde ik me nog kiplekker. Normaal protesteert mijn maag altijd na een brunch, het is te veel, te vettig en allemaal te lekker. Het is dus mogelijk om daar een beter evenwicht in te vinden.

2015-03-08 11.33.21    2015-03-08 12.49.21

2015-03-08 12.35.18   2015-03-09 08.50.15

Bovenop de lekkere maaltijd volgden er fijne babbels met heel wat bloggers en kon ik van het eerste lentezonnetje genieten. In volle zon voelde het al bijna aan als zomer, zalig. Die vitamine D had ik duidelijk gemist. Er stond verder een fotograaf klaar om onze aanwezigheid op de brunch te vereeuwigen. Gewoon een quote op het papier schrijven en alleen of per twee naar de fotograaf gaan, zo had ik het begrepen. In een impuls ging ik samen met Annelore voor de camera. Allemaal goed en wel tot de fotograaf ons vroeg om wat spontane dingen te doen. Euhm paniek, een model is duidelijk niet aan mij verloren gegaan. “Pak elkaar anders eens is vast?” “Oké, we kennen elkaar vijf minuten.” Het fotomoment zorgde dus wel voor heel wat hilariteit.

Mijn batterijtjes begonnen zich helemaal op te laden en bij het naar huis gaan kregen we nog een goodiebag van Danone vol met Activia Fusion. Nu ben ik normaal wel geen yoghurteter, maar in de loop van deze week ga ik deze goodies zeker een kans geven.

2015-03-08 15.51.44

Dank je Ilse voor de lift! Dank je Danone, Kelly en Lies voor dit evenement en voor de hele #boostyourpositivity-maand. Hopelijk kunnen we dat volgend jaar terug opnieuw doen. En ik heb weer geleerd dat ik veel vaker dingen moet doen buiten m’n comfortzone. Als ik kon, ging ik naar het bloggersevent in Antwerpen op 28 maart, maar ik heb helaas al andere plannen.

– Terrasjesweer: toen ik terug was van Gent, was er nog tijd om voor de eerste keer in 2015 een terrasje te doen. De terrasjes in de zon zaten dan wel allemaal vol en de carnavalsstoel (“was dat vandaag?”) zorgde voor hels kabaal, maar dat kon de pret niet bederven. Een terrasje op de Wollemarkt dan maar, zonder zon, maar minstens even gezellig.

– Moochie: terwijl we zochten naar een terrasje ontdekte ik dat er een moochie op de IJzerenleen komt. Yoghurtijs daar ben ik wel fan van en mijn maag apprecieert het meer dan roomijs. Iets om naar uit te kijken.

2015-03-09 17.41.37

Kortom zo’n zondagen mogen er meer zijn. Hopelijk snel nog van dat!

Leestip: The Fault in Our Stars

De afgelopen week heb ik eindelijk het boek The Fault in Our Stars van John Green uitgelezen. Een prachtig boek over twee tieners met kanker dat recent nog verfilmd werd. Ik had het al een tijdje in mijn bezit, maar omdat ik momenteel met een energiegebrek zit, komt het er vaak niet van om te lezen ‘s avonds. Na het werk plof ik mezelf dan futloos in de zetel. Lezen lijkt op dat moment te vermoeiend, terwijl ik deze week nog maar eens gemerkt heb dat het mij net energie geeft. In het vervolg ga ik mezelf dus sneller ‘een stevige sjot onder m’n gat geven’ en een boek vastnemen.

foto

Een lange review over het boek ga ik niet schrijven. Die zijn er ongetwijfeld al genoeg te vinden. Om het met de woorden van John Green te zeggen:

“Sometimes, you read a book and it fills you with this weird evangelical zeal, and you become convinced that the shattered world will never be put back together unless and until all living humans read the book.”

The Fault in Our Stars is zo’n boek. Een boek dat je doet lachen en ontroert. Een boek dat je doet nadenken. Het was exact wat ik deze week nodig had om alles even op een rijtje te zetten. Het boek mag dan fictie zijn, maar er zijn genoeg kinderen en tieners op deze wereld met het verhaal van Hazel en Gus. Kinderen die nooit de kans zullen krijgen om een volledig leven te leiden. Om alle fijne dingen die een mensenleven met zich meebrengt mee te maken. Het laat je beseffen dat het leven te kort is om dingen te doen waar je ongelukkig van wordt. Dat er veel is om gelukkig te zijn en dat er verschillende manieren zijn om met problemen om te gaan: zitten kniezen of er alles uithalen wat er uit te halen valt. Je kan met andere woorden veel levenswijsheid terugvinden in het boek, zoals dit:

“You don’t get to choose if you get hurt in this world…but you do have some say in who hurts you. I like my choices.”

Niet slecht voor een jeugdboek :-). Dus haast je naar de plaatselijke boekhandel of bib en haal ‘m in huis. Of bekijk de film als je niet van lezen houdt, want die schijnt ook heel goed te zijn.

Op de koffie

Koffie en ik, jarenlang waren we niet zo’n goede vriendjes. Ik vond het niet lekker en had er geen behoefte aan. Oké ik ben geen ochtendmens, maar door sloten water te drinken, raak je vroeg of laat ook wel wakker. Later toen bleek dat ik reflux had, stond het ook nog eens op de lijst met dingen die je beter niet drinkt. Neen, koffie en ik dat werd zeker niets.

Tot ik op vakantie in het buitenland Starbucks ontdekte, hoe kon ik nu neen zeggen tegen hun Frappuccino’s? Een beetje een ijsje dat je drinkt. Of zoals Wentworth Miller het zo mooi verwoordde: “het ideale excuus om je dessert al bij het ontbijt te consumeren.”  Een echte koffieliefhebber zal natuurlijk, niet geheel onterecht, beweren dat Starbucks weinig met koffie te maken heeft, maar het was een begin. Niet veel later begon koffie in België een echte hype te worden. De ene übergezellige koffiebar na de andere sproot uit de grond. En ze hadden allemaal van die speciale koffietjes: speculaaslattes, koffie met marshmallows … jum. Ik begon ervan te houden. Bovendien kon ik een restaurantbezoek nu mee afsluiten met een koffie. Jarenlang had ik op het einde van de maaltijd nog een watertje besteld, terwijl alle andere personen aan tafel kozen voor koffie of thee en daarbij nog koekjes kregen. Het zag er allemaal zo gezellig uit, terwijl ik verweesd achterbleef met mijn water. Eindelijk kon ik ook iets bestellen: geen straffe, pure koffie, maar een latte met wat suiker: warm en gezellig, zoet en zacht.

Ja plots waren we goede vriendjes koffie en ik. Dus kocht ik zelfs samen een Dolce Gusto. Door het jarenlange gebrek aan cafeïne bleek echter dat ik nogal fel reageer op koffie. Als ik er na 21u nog één drink, lig ik een hele nacht wakker. Er raast dan van alles door mijn hoofd. Vaak krijg ik op zo’n momenten ook wel heel goede en creatieve ideeën, maar de volgende dag ben ik een wrak. Lastig, zeker als ik daarna nog moet gaan werken en ook op zondag doe ik toch ook liever wat anders dan een hele dag slapen. Maar ook dat euvel werd recent verholpen. Dan bestel ik toch gewoon een deca latte.

Ik moet ook m’n momenten kiezen. M’n maag heeft het nog steeds zeer zwaar om dit alles te verteren, dus bij het ontbijt kies ik nog steeds voor water. Het komt er vaak alleen van op een koude namiddag in het weekend of ‘s avonds om een restaurantbezoek af te sluiten. Een verstokte koffiedrinker zal ik dus nooit worden, maar af en toe eentje voor de gezelligheid, dat ontzeg ik mezelf niet. Nu nog thee zeker … dat krijg ik nog steeds niet binnen met de beste wil van de wereld.

Follow my blog with Bloglovin