Veiling voor SOS Kinderdorpen

Een tijdje geleden werd ik gecontacteerd door SOS Kinderdorpen met de vraag of ik niet wilde deelnemen aan hun bloggersveiling. SOS Kinderdorpen zet zich in om kwetsbare kinderen een thuis en een betere toekomst te bezorgen. Met de bloggersveiling willen ze geld inzamelen voor het Simbahuis. Dat is een project in Liedekerke dat opvang en begeleiding biedt aan gezinnen die de opvoeding van hun kinderen tijdelijk niet meer kunnen garanderen, zodat het gezin zo snel mogelijk samen weer verder kan.

bloggersveiling

Voor een goed doel draag ik graag mijn steentje bij. Toch was het een beetje zoeken naar iets wat ik kon veilen. Ik ga graag eten en wilde eerst een brunch met mezelf aanbieden, maar mijn faalangst kwam daarbij naarboven. Ik kon mezelf er niet van overtuigen dat er mensen bereid zouden zouden om geld te bieden om met mij iets te gaan eten. Zo’n bekende blogger ben ik tenslotte niet.

Dus dacht ik nog wat verder na en koos ik ervoor om een kleedje uit de An Lemmens collectie te verkopen. Dat kocht ik ooit en hangt nu stof te vergaren in mijn kleerkast, want eigenlijk sta ik totaal niet met strapless kleedjes. Toch blijf ik het een mooi kleedje vinden en hoop ik dus dat er iemand centjes op tafel willen leggen om zo het Simbahuis te steunen.


Ik bevind me trouwens in goed gezelschap voor de veiling, want al meer dan 50 andere bloggers veilen een item/ervaring  voor dit goede doel. Mijn favorieten zijn alvast: de ‘behind the scenes’ bij de blog van Dorien Camps, de social media workshop met Kel en de fotoshoot van Karin van Hees.

Wil je graag bieden op mijn item of dat van een van de andere bloggers? Surf dan snel naar: https://like2have.it/bloggersveiling. De veiling verloopt trouwens via eBay en daarom kan je maar 10 dagen bieden op elk item. Snel zijn is dus de boodschap!

Vakantie

Ik was van plan om deze week nog een langere blog te schrijven, maar door drukte en alles voorbereiden voor m’n vakantie is het er niet van gekomen. Ja, je leest dat goed morgen vertrek ik op vakantie en daar ga ik het bloggen toch maar even loslaten :-).

Ik heb alvast heel wat plannen voor als ik terugkom, maar nu even genieten van zon, zwembad, lekker eten en cultuur in Andalucía. Begin oktober horen jullie terug wat van me. Hopelijk tot dan!

Blogdate

Ik heb al zes jaar een blog, wist wordpress mij maandag te vertellen. Meestal neem ik echter januari-februari 2015 als startpunt. Toen ik in 2010 begon, was het eerder een experiment. Ik begon over series te bloggen tijdens een periode van werkloosheid, maar lang heb ik dat niet volgehouden. Ik vermoed tot op het punt dat ik terug werk gevonden had. Een paar jaar later veranderde ik mijn blognaam naar Read my mind en blogde ik in het Engels. Constant in een andere taal bloggen bleek echter lastiger dan gedacht. Vorig jaar in januari pikte ik de draad op met Kelly’s ‘doodgewone dingen‘ en toen daarna boostyourpositivity volgde was ik helemaal vertrokken.

Ik blog nog altijd minder dan ik zou willen, ik streef naar minstens één post per week, maar zou veel liever twee à drie keer per week bloggen. Ik leg mezelf echter geen druk meer op. Beter een kwalitatieve post dan kwantiteit. Er zijn dips geweest. Toen ik ziek werd, stak ik niet onder stoelen of banken dat ik niet wist hoe het verder moest.

Maar de steun die ik van jullie, mijn lezers, deed me erg goed. En ik ben blij dat ik doorgebeten heb. Het zorgde er ook voor dat ik tijdens het laatste weekend van augustus kon afspreken met een toffe madame: Josefien van Josie’s Little Things. Josefien ging een tijd geleden ook door een moeilijke periode, maar gaat er met opgeheven hoofd tegenaan en besloot zelfs haar droom waar te maken en zelfstandige in hoofdberoep te worden.

We spraken af aan het station Gent-Dampoort waar Josefien me oppikte. Normaal ben ik altijd supernerveus als ik iemand voor het eerst ga ontmoeten. Raar maar waar was dat nu niet het geval, ik was kalm en het voelde een beetje alsof ik had afgesproken had met een vriendin die ik al heel lang niet meer had gezien. We hadden direct wel wat tegen elkaar te vertellen.

We gingen naar FranzGustav waar we beiden de minibrunch bestelden (maar zo mini was die niet), Josefien met een theetje en ik met een ice latte. Lekker koel na een bloedhete week.


Daarna liepen we nog wat rond in het mooie Gent en gingen we daar nog iets fris drinken. Dat was welgekomen, want rond de middag steeg de temperatuur weer tot rond de 30 graden. Het was een enorm fijne dag. In december gaan we dat nog eens overdoen in Antwerpen.

 

Selfie © Josefien

Zonder mijn blog was dat nooit mogelijk geweest. Dat zal ik zeker in het achterhoofd houden als er nog eens een dip is. En aan m’n lezers: voor brunch, (ice) lattes en leuke babbels ben ik altijd te vinden. Just let me know 🙂 …

 

De boeken van juli en augustus

In juli en augustus las ik 3 boeken en ondertussen ben ik al bezig aan het vierde. Zeker augustus was een goeie leesmaand:

Als je het licht niet kunt zien van Antony Doerr. Sowieso het beste boek dat ik dit jaar al las. Het verhaal neemt je helemaal mee, het is mooi, meeslepend en de beschrijvingen van de oorlogstaferelen gaan door merg en been. Opeens zat ik er middenin en kon ik me bijna voorstellen hoe het moet geweest zijn toen in die tijd. Hoewel ik me dat nooit volledig zal kunnen voorstellen en dat liever ook niet wil kunnen. De hoofdstukjes zijn ook erg kort, waardoor het als een sneltrein leest. Het boek is een echt pareltje, ik raad het aan iedereen aan.

Vier plus één van Jojo Moyes was van een totaal ander kaliber. Af en toe heb ik wel eens behoefte aan wat chicklit om mijn hoofd terug vrij te maken voor wat zwaardere boeken. En over deze schrijfster las ik alleen maar lovende commentaren binnen het genre. Ik wilde eigenlijk Me before youlezen, waarvan de verfilming momenteel in de bioscoop te zien is, maar dat vond ik niet op het boekenfestijn en dus werd dit het eerste boek van haar dat ik las. Ik was niet danig onder de indruk (is dat eigenlijk wel de bedoeling bij chicklit?), maar vond het binnen het genre wel goed geschreven en het las enorm vlot. Ondertussen heb ik ‘Me before you’ alvast gedownload op mijn Kindle.

Ooit, misschien van Lauren Graham kocht ik vooral omdat ik fan ben van Gilmore Girls. Fan is misschien zelfs nog een understatement. Opnieuw een boek dat vlot geschreven was en daarenboven de nodige humor bevatte. Toch sleepte het wat lang aan en bleef ik aan het einde wat op mijn honger zitten. Ik wilde vooral weten wat er na het einde volgde, in plaats van de aanloop naar dat einde. Die was naar mijn mening wat te lang uitgesponnen. Ik ben wel heel benieuwd naar haar non-fictie boek dat er eind november aankomt. Want ja ik vind Lauren Graham een topwijf! Of verwar ik haar met Lorelai Gilmore? Volgens mij zijn ze gewoon allebei geweldig ;-).

Waarom ik als papierliefhebber toch een e-reader kocht

IMG_0255

Al vanaf jongs af aan, lees ik graag boeken. Ik herinner mij nog dat ik als kind Soezie Boebie van Marc de Bel op één dag uit las. Met de jaren las ik steeds minder boeken, tot ik mij dit jaar het voornemen maakte om terug wat meer moeite te doen. Ik heb mij dat nog niet beklaagd :-).

Een boek vasthouden en de geur van nieuwe boeken is nog steeds deel van de charme. Als er bij ons een folder op het werk aankomt, waar ik mee aan heb gewerkt, ruik ik daar trouwens ook altijd aan. Dat is een afwijking ;-). Bij folders gaat dat trouwens niet altijd gepaard met een goeie geur (iets met bepaalde inkt). Maar goed ik dwaal af. Ik had dus nooit gedacht dat een e-reader iets voor mij was. Tot ik dit stuk van Kelly las.

Ik zag er de voordelen wel van in, zeker om op reis te gaan. Ik neem elk jaar wel minstens 4 boeken mee op reis, waarvan ik er dan maar één lees. Ik heb nl. graag keuze en beslis pas ter plaatse wat het wordt. Maar ondertussen zit ik wel met een hoop overtollige kilo’s te zeulen. Bovendien raakt mijn boekenkast (die sowieso veel te klein is, ooit wil ik er zo één als in Het huis) stilaan vol. Dus had ik mezelf een belofte gemaakt en besloten: als ik dit jaar effectief 12 boeken kan lezen, dan koop ik mij een Kindle.

Tot ik in juli plots tot de conclusie kwam dat er eigenlijk geen reden was om tot het einde van het jaar te wachten. Die twaalf boeken dat gaat nl. lukken en we gaan in september op reis. Ik wil niet weer met die boeken gaan zeulen. De goeie ervaring van collega Katleen met haar Kindle deed me helemaal overstag gaan. En dus heb ik er nu ook één in mijn bezit. Voorlopig heb ik er enkel nog maar fragmentjes op gelezen, omdat ik nog papieren boeken had liggen van het boekenfestijn die ik eerst wilde lezen. Voor september ben ik er echter helemaal klaar voor. Ik heb al wat boeken aangekocht en zal dus kunnen kiezen zonder het bijbehorende gewicht. Voorlopig staan volgende boeken klaar: Me Before You, A Little Life, Harry Potter and the Cursed Child en Mrs. Peregrine’s Home for Peculiar Children. En ik heb ook nog een fragment gedownload van Vele Hemels boven de Zevende.

Als er iemand nog boekentips heeft dan hoor ik het graag …

Thomas

Toegegeven voor oktober 2014 had ik nog nooit van Thomas Van der Plaetsen gehoord. Er was hcg in zijn bloed gevonden, doping dus, werd door veel journalisten geconcludeerd. Maar Thomas bleek gewoon ziek te zijn, hij had kanker. Ik herinner mij hoe verschrikkelijk ik het voor hem vond dat hij zelfs de kans niet kreeg om het nieuws even te verwerken. Hij moest meteen in de verdediging gaan.

Anderhalf jaar later ondervond ik zelf aan den lijve wat hcg met je lichaam kan aanrichten. Wat iets positief moest zijn, werd al heel snel iets negatiefs. Ik voelde me op dat moment kiplekker, maar een paar lichte chemobehandelingen later bleef er niets over van de ‘gezonde’ persoon die ik was. Tonnen respect voor mensen die ‘echte chemo’ moeten krijgen, mensen zoals Thomas.

Sporten was moeilijk en is het trouwens nog altijd. Vorige week kreeg ik tijdens een fietstocht weer een slag van de hamer toen ik ergens in Rijmenam besefte dat de benen niet meer wilden, maar wel moesten. Ook op loopgebied is mijn conditie niet meer wat ze 5 maanden geleden was. En op zwemgebied heb ik helemaal geen conditie :-), maar alles op zijn tijd. Toen ik op het nieuws hoorde dat Thomas Van der Plaetsen op het EK zijn gouden medaille haalde, deed me dat immens veel. Ik vond het vooral voor hem geweldig, van zo ver komen en dan zo’n prachtprestatie neerzetten.

Wat later putte ik er moed uit. Ik las ergens dat hij na een training voor de 400m soms 3 dagen moest uitrusten. Ik voelde me opeens ook begrepen, want iets willen maar niet kunnen is zo frustrerend.

Morgen start het atletiektoernooi in Rio. De Spelen leverden al heel wat moois op voor ons Belgen. Greg, Dirk en Pieter, ik ben trots op hun prestaties. Zoals elke keer zal ik ook weer voor de Borlées supporteren, maar ik hou een speciaal plekje in mijn supportershart vrij voor Thomas. Vanaf 17/8 volg ik met veel interesse de tienkamp. Het klinkt als een cliché maar medaille of geen medaille, voor mij is hij nu al een winnaar!

1.000 km


Een tijdje terug las ik op de pagina van Ladies Fun Sports een oproep om je in te schrijven voor de 1.000 km voor KOTK. Elk jaar zie ik hier in Mechelen alles opgebouwd worden voor dit evenement en sinds ik met de fiets rijd (nog niet zo lang dus) is de interesse alleen maar toegenomen. Alleen had ik niet echt een team en ik zag het niet zitten om de werving voor die kosten alleen te doen.

Even twijfelde ik, maar toen trok ik m’n stoute schoenen aan en mailde ik naar Angélique, de bezielster van Ladies Fun Sports. Ik vertelde mijn verhaal, want voor mij is een ritje van de 1.000 km rijden in mei ook heel symbolisch. Het zal dan hopelijk een jaar geleden zijn, dan mogen we weer volop voor onze kinderwens gaan en ik steun er een goed doel mee dat me nu nog nauwer aan het hart ligt. Angélique vond dat ik zeker een plaatsje in het team verdiende en dus rijd ik volgend jaar met één van de twee teams van Ladies Fun Sports mee. Ik koos voor een halve rit (125 km), dat opbouwen zal sowieso al zwaar genoeg zijn en je moet jezelf haalbare doelen stellen. Ik ben heel benieuwd om mijn teamgenoten te leren kennen, welke dingen we gaan doen om fondsen te werven en welk soort rit ik zal moeten rijden.

Ik hoop ook snel mijn conditie terug op peil te krijgen, want 125km is niet niks. Tijdens mijn behandeling reed ik al eens 48km, maar ik moest dat daarna wel 2 dagen bekopen, dat willen we natuurlijk vermijden. Ik rijd ook continu vlak hier in de buurt van Mechelen, dus als er hellingen in het parcours zitten moet ik daar zeker op trainen. Gelukkig is er nog voldoende tijd, we hebben hier rollen waar ik in de winter kan op trainen en in het voorjaar van 2017 hoop ik voldoende trainingsmaatjes te vinden om mij klaar te stomen voor de rit. Ik heb er alvast heel veel zin in!!

PS momenteel loop ik nog altijd mee ten voordele van KOTK en zoek ik nog naar sponsers. Als ik tegen oktober 200 euro vergaar, mag ik naar een evenement. Momenteel heeft al één weldoenster 100 euro gestort. Ik heb me voorgenomen het bedrag dat ik nog tekort kom zelf bij te storten. Maar als ik op tijd 200 euro vergaar, kan ik natuurlijk zelf nog een andere loper steunen, wat nog iets leuker is. Steunen kan langs deze weg en al vanaf 10 euro.

Blijven zwemmen, blijven zwemmen …

Sinds begin juni ben ik aan het leren zwemmen. Ik kan schoolslag zwemmen, verkrampt met mijn hoofd boven water. Dat leerde ik ooit in het derde of vierde leerjaar, door privéles. Mijn mama kon het niet meer aanzien dat het mij maar niet lukte en ging dus met mij naar de privéles. Na tien lessen lukte het me en bij ons op school zwom iedereen zo, ik was zelfs lichtjes verbaasd toen in het middelbaar bleek dat je een correcte schoolslag eigenlijk deels met je hoofd onder water zwom. Mijn schade qua brevetten werd trouwens ruimschoots ingehaald in die laatste twee leerjaren van de lagere school. Ik heb er hier nog een heel aantal in huis liggen.

Toen ik begon te lopen en daarna ook een fiets kocht, begon ik te dromen van korte triatlons. Ik vind dat nl. een hele mooie sport. Ooit zou ik dat eens doen nam ik me voor, na mijn behandeling kwam er een klap die ik niet had zien komen. Opeens besefte ik hoe ernstig die choriocarcinoom wel was geweest, hoe ooit veel sneller dan ik gedacht had, wel eens nooit meer had kunnen zijn. Ik besloot wat meer zo te gaan leven en de dingen niet te laten liggen (al is dat nog altijd een oefening hoor). Eerst moest ik leren crawl zwemmen, want dat is de slag die je het beste kan doen bij triatlons. Een tijdje terug had Annelies mij via mail de gegevens van een zwemleraar in het Mechelse bezorgd. Ik contacteerde hem en vertelde mijn verhaal en hij zag het zitten om met mij te werken. Hij was ook wel enorm eerlijk, crawl leren zwemmen als volwassenen doe je niet op één dag. Je moet die ademhaling onder controle krijgen en die is nog veel moeilijker dan de schoolslag ademhaling. Eer ik hetzelfde niveau zou halen als met mijn schoolslag konden we al een jaar of twee verder zijn. Maar als je het niet probeert, komt het er nooit van en dus begon ik aan de lessen.

Wekelijks volg ik een half uurtje les en in het weekend probeer ik nog een uurtje op mezelf te gaan oefenen. Meer lukt momenteel niet conditioneel en door tijdsgebrek (want ik probeer ook nog één keer per week te lopen en op goeie weken nog één keer per week te fietsen). Dus gaat het traag en gestaag. Mijn zwemleraar weet van de situatie en het gebeurt vaak dat ik na een lengte in het kinderbadje even tijd nodig heb om op adem te komen. Hij heeft een echt een engelengeduld en daarvoor ben ik hem heel dankbaar. Ik ben er nog lang niet, gelukkig verbetert het wel stilletjesaan. Ik ben ook een doorzetter en vroeg of laat zal ik het kunnen. Blijven oefenen en blijven proberen. Als we eind september naar Andalucía gaan, dan ga ik daar ook proberen te oefenen (gesteld dat het daar mooi weer is en ik kan zwemmen uiteraard).

Hoewel zwemmen me fysiek heel erg uitput (zijn er hier zwemmers die enig idee hebben waarvan die vermoeidheidsklop een paar uur na het zwemmen komt? Ik zou die nl. graag tegengaan). Kan ik ook wel genieten van mijn momentjes in het zwembad. Ik laat mijn gsm hier altijd achter, heb eens gehoord dat die vochtige omgeving niet goed is voor de technologie in dat toestel, en ben dus even niet bereikbaar. Ook onder water ben je echt even helemaal ergens anders. En als het zo’n heet weer is zoals vorige week, vind ik het zalig om achteraf met nat haar terug naar huis te fietsen. Ik was het gevoel van genieten van het sporten bij het lopen een beetje kwijt aan het raken, dus ik ben blij dat ik nu nog meer afwisseling heb in mijn sportactiviteiten. Blijkbaar heb ik dat echt nodig. Nu alleen maar hopen dat ik progressie blijf maken. Ik denk alvast dat ik er heel veel plezier van ga hebben als ik er echt mee weg ben!

En jij, ben jij een zwemmer?

 

Kleur- en stijladvies

Op zaterdag 11 juni ging ik dus langs voor een kleur- en stijladvies en personal shopping bij Eigen Wijs. Tot nu toe had ik het altijd uitgesteld, ik wilde dit ooit eens laten doen, maar door de recente gebeurtenissen besloot ik dat ik het tot in den treure kon uitstellen. En kon het dus daarna niet snel genoeg gaan. Achteraf gezien had ik misschien beter nog eventjes gewacht. Zo’n dag ik best vermoeiend en net op 11 juni had ik weer eens een klop van de hamer gekregen. Je krijgt dan zoveel informatie over je heen, dat het soms moeilijk te bevatten is. Tip aan iedereen die dat dus ooit eens wil laten doen. Zie dat je uitgeslapen bent 😀 of tenminste wakker genoeg zodat je je een hele dag kan concentreren.

Ik was op voorhand best nerveus, want een hele dag doorbrengen met iemand die je niet kent, is natuurlijk wel altijd spannend. Gelukkig was Sofie van Eigen Wijs iemand waar ik mij direct bij op mijn gemak voelde. En dus ging de dag van start. Ik vulde een vragenlijst en daaruit bleek al snel dat ik qua kleuren voor verschillende types kies. En ook wel eens kleuren die me niet bepaald flateren. Soms is dat terecht, want ga ik voluit voor de pasvorm omdat iets me als gegoten zit. En pasvorm primeert altijd boven de kleur, vertelt Sofie me. Al is het nog beter dat pasvorm en kleur allebei in orde zijn, dan is een kledingstuk echt een toppertje.

Kleuren

Wanneer de eigenlijk analyse volgt, begint Sofie doeken op m’n schouders te leggen. Bij de gouden doek worden de wallen die ik die dag meesleur eens zo duidelijk, legt ze de zilveren doek op mijn schouder dan lijken de wallen steeds meer te vervagen. Zo gaat een hele tijd verder met gekleurde doeken. Uiteindelijk besluit Sofie dat ik een wintertype ben. Een type waarbij heldere en vaak ook felle kleuren heel goed staan. Wat meteen verklaart waarom ik zonder problemen fuchsia lippenstift kan dragen. De kleuren binnen het winterpallet die mij het meeste doen stralen zijn onder meer heldergroen, zuurstokroze, turkooisblauw, koningsblauw … (primaire kleuren binnen mijn beste kleuren). Ik geef toe dat er weinig van die kleuren in mijn kast hangen, op een heldergroen hemdje na. Ik grijp nogal vaak naar donkerblauw, grijs en zwart. Dat zijn veilige kleuren, die in bepaalde tinten ook in mijn pallet zitten, maar het maakt m’n kleerkast nogal saai. Eén van de redenen dat ik ook voor dit advies gekozen heb.

FullSizeRender-1

Mijn beste kleuren

Sofie legt me ook uit welke kleuren ik kan combineren. Er zitten combinaties tussen waar ik zelf niet aan gedacht had, maar wonderwel lijken te werken. Fondantbruin en turkooisblauw bijvoorbeeld of nachtblauw en zuurstokroze.

Ik krijg van Sofie ook een kleurenkaartje mee met alle kleuren van het winterpallet. Dit moet me in de winkel helpen om de juiste kleur te vinden. “Als je de kleur ertegen legt en het vloekt”, dan is het geen winterkleur zegt Sofie. “Is het eerder een verlengde van een kleur die in het kaartje zit (bv. een zachter heldergroen of net feller dan datgene in het kaartje) dan is het een winterkleur.”

Kleurenkaart

Een dag later wijst een vriendin me erop dat die kleuren op het kaartje wel alle kleuren zijn die er bestaan (op oranje na, maar daar mag ik enkel de fluotint van dragen). Dat klopt, maar het gaat hem om de tinten. Pastelkleuren staan mij bijvoorbeeld totaal niet, aardetinten (van het herfstype) ook veel minder. In se kan iedereen elke kleur dragen (buiten zwart en spierwit, dat zijn typische kleuren voor het wintertype). Er zijn enkel bepaalde tinten die bepaalde types beter passen.

Ook qua juwelen kies ik beter voor zilver dan voor goud. Gelukkig doe ik dat al het merendeel van de tijd, op een roségouden juweeltje na.

En dan heeft Sofie het ook nog over haarkleur. Dat stuk is voor mij een beetje teleurstellend. Zij kan er weinig aan veranderen. Maar ik wilde iets totaal anders doen met mijn haar en had dit advies even afgewacht. Blijkt dat ik qua haarkleur weinig anders kan doen. De tinten die ik aan mijn kapper kan meegeven beperken zich veelal tot het rood. Kersenrood zou bv. een hele goede kleur zijn voor me. Laat het nu zijn dat ik graag wat highlights in mijn haar wilde brengen, een ombré of een balayage en dat de tinten die ik in gedachten hadden, echt niet zouden passen. Op zich lijkt kersenrood mij een hele mooie kleur, maar ook caramel vind ik voor highlights bijvoorbeeld prachtig. Dat zou voor mij een mindere keuze zijn. Ik geef wel toe dat het kan zijn dat ik dit uiteindelijk nog aan mijn laars lap. Binnen twee weken heb ik een afspraak bij mijn kapper voor knippen en kleuren. En ik ga toch ook even zijn advies vragen. Ik weet dat hij niet zo van rood houdt, want het schijnt nogal een vuiligheid te geven. Er staat op het kleurenkaartje van de kapsels ook duidelijk dat je je kapper mee om advies moet vragen, dus mss kan het caramel toch nog in een bepaalde toonhoogte. I’ll keep you posted :-).

eigen wijs_winter haarkleuren verso

Stijladvies

Bij het stijladvies kijkt Sofie eerst m’n beenderstructuur na, aan m’n polsen is die fijn aan m’n enkels medium. Dat wil zeggen dat ik best geen te zware juwelen of schoenen met brede bandjes en hakken neem. Alles wat fijn tot medium is, zal me beter passen. Ook qua prints is het best niet te bombastisch, maar eerder fijn.

Dan kijkt Sofie mijn gelaatsvorm na. Het ideale gelaat is een ovaal gezicht. Als je geen ovaal gezicht hebt, dan kan je door make-up, accessoires, kapsel … toch de illusie van een ovaal gelaat gewekt worden. Ik heb een vierkant gezicht dus is mijn kapsel best niet te kort, tenzij het echt heel kort en pittig is. Opnieuw een teleurstelling, want ik had een kort kapsel zoals dat van Sophia Bush in gedachte en dat blijkt dus totaal verkeerd voor mijn gezicht.

Al is het hier minder een teleurstelling dan de haarkleur die ik in gedachte had. Ik had nl. al een paar keer voorgehad dat mijn korte kapsels mijn gezicht ineens 2x zo dik en bol leek en wilde dat nu vermijden. Daarom dat ik de knipbeurt bij de kapper ook had uitgesteld tot na het advies. En het bleek dus dat dit exact dat effect zou hebben. Jammer maar helaas. De kapsels die Sofie aangeeft als alternatief: assymetrisch, retro of heel kort spreken me niet echt aan. En dus ben ik na het advies zelf gaan zoeken op pinterest met ‘square face shape haircut’. Het blijkt dat ik wel iets in de stijl kan doen van wat ik in gedachte had nl. een lob die schuin naar voren geknipt is. Waar de lengtes vanvoor ruim onder mijn kin eindigen, zodat de aandacht van die brede kaaklijn weggaat. Nu begin ik de laatste dagen echter meer en meer te twijfelen of ik niet nog tot na de zomer mijn lengte wil behouden. Dus ook op dat gebied: to be continued eind deze maand ;-).

Qua brillen is de keuze ook beperkt voor iemand met een vierkant gezicht en Sofie raadde me vooral aan om geen te breed montuur te nemen. En te zorgen dat de kleuren binnen het wintertype vielen. Ideale brillen voor iemand met een vierkant gezicht zijn nl. nogal gauw ouderwets en daar zou ik niet bepaald gelukkig van worden. Het beste is lenzen dragen, dat doe ik nu al af en toe, maar ik verdraag dat geen dagen op een stuk. En zo erg vind ik de bril die ik draag nu ook weer niet.

Qua figuurtype ben ik een X-type. Waar bij het gezicht ovaal ideaal is, is bij figuur het X-type ideaal. Hoera, daar moet ik dus niet gaan corrigeren. Mijn figuur optisch verbreden of versmallen is niet nodig. Sofie geeft me nog allerlei tips mee met kledij die me goed zou staan en dat ik ook best nooit iets laat stoppen op mijn breedste punt, want dat dat weinig flateert.

Qua stijl sta ik volgens haar het beste met dramatisch extravagant en als secundaire stijl met natural, sportief/comfortabel. Ik kan mij daar deels in vinden, in de zin dat het wel eens wat meer mag zijn. Zo kocht ik mij twee weken na de styling een bruine leren kokerrok (wat al iets extravaganter is, al bleek hij achteraf geen winterkleur te zijn). En fuchsia jumspuit van bij de Zara.

Als dat ook onder dramatisch extravagant valt, en als ik op de foto’s die in mijn stijldossier staan afga is dat ook het geval, dan kan ik daar mee leven. Er zijn echter dingen die ik nooit mooi ga vinden in die stijl en waar ik dus ook niet snel mee ga rondlopen. In het sportieve/comfortabele kan ik mij uiteraard wel helemaal vinden.

Make-up

Voor Sofie met me de stad in ging, zorgde zo ook nog voor wat mooie make-up die perfect in m’n kleurenpallet paste.  En dit was het resultaat:

make-up

Shopping

Daarna volgde er nog twee uurtjes personal shopping. En ik moet zeggen dat ik hier een beetje miste wat Sille (de styliste waar Kelly mee op stap ging wel deed). Nl. rekening houden met zaken die bij me passen. Sofie haalde nl. op een bepaald moment een jurk die zij beschreef als een jurk van het kunstenaarstype. Zoiets dat heel wijd over heel je lijf valt en ook brede mouwen heeft. Ik kwam daarmee uit het pashok en terwijl Sofie zei dat het me prachtig stond, was de teleurstelling  van mijn gezicht af te lezen. Sofie zei dat dit wellicht een kwestie van gewoonte was. Maar ik denk dat ik mij daar nooit goed in ga voelen. Ook sjaaltjes was iets wat Sofie als een topaccessoire beschreef. Ik draag quasi nooit sjaaltjes, tenzij in de winter, een dikke sjaal om mij warm te houden op de fiets. Ik heb uiteindelijk wel een fuchsia sjaaltje bij Veritas gekocht tijdens onze shoppingtrip, maar ik ga dat eerder gebruiken om te draperen over mijn schouders op zomeravonden wanneer het begint af te koelen.

Uiteindelijk heb ik verschillende dingen aangehad en enkel een gestreept topje en onderstaande jurk gekocht:

Kleedje

Nog meer zwart en blauw dus. Ik geef toe dat het op het einde voor een beetje frustratie zorgde (terwijl het in zijn geheel echt een fijne en leerrijke dag was). Want ik hield vroeger niet van shoppen, dat is gelukkig met de jaren veranderd, omdat ik beter weet wat bij mij past. Maar als er iets is waar ik nog altijd een hekel aan heb, dan is het gaan shoppen veel aandoen en toch niks te vinden, omdat je het lelijk vindt, omdat de maat niet goed zit, omdat het net niet de kleur is die je in gedachte had … Dan wordt het voor mij even frustrerend als tijdens mijn tienerjaren en zuigt het mijn energie op, ipv mij energie te geven. Energie die ik die dag dus al totaal niet had.

Shop till you drop?

Toen ik twee weken later dan met mijn tante en mijn beste vriendin op shoppingtrip naar Gent ging, liet ik de kleurenkaart dan ook meteen links liggen op de moment dat ik die leren kokerrok en een knalblauwe broek vond. Bij de blauwe broek haalde ik ze nog wel boven, zag ik dat het vloekte met de kleuren in m’n pasje en besloot ik het te negeren onder het mom: de pasvorm zit toch goed en het is vooral belangrijk om winterkleuren tegen mijn gezicht te dragen.

Bij het thuiskomen bleek dat die kleuren wel veel moeilijker te combineren zijn met winterkleuren en daar ging mijn argument dus, maar ik had weinig zin om ook van dat shoppingtripje gefrustreerd terug te komen. Toen ik vorige week naar Antwerpen ging, heb ik er meteen terug veel meer op gelet en ook wel minder gevonden dan verhoopt, maar dat komt nog wel. Ik heb toch ook geen geld om meteen heel mijn garderobe in winterkleuren te steken.

Al bij al ben ik echt blij met mijn investering en ik heb ik er veel uit geleerd. Als ik nu nog binnen die stijl mijn eigen ding kan vinden, dan zijn we er denk ik. En misschien dat ik mezelf ooit nog wel eens op wat uurtjes personal shopping trakteer. Maar dan op een dag waarop ik me stukken beter voel.

 

 

 

 

 

Juniboek

In juni las ik maar één boek en dat was Paper Towns van John Green. Ik vrees dat ik nog wel een tijdje op dat tempo zal blijven doorgaan. Want onze uitgestelde reis staat pas gepland eind september. In juli heb ik wel een weekje verlof, maar ook veel plannen. Gelukkig zit ik nog altijd één boek voor op schema, dus kan het perfect :-).

Ik las het boek in het Nederlands, omdat ik het vond op het Boekenfestijn in Mechelen, en ik denk dat dat een foute keuze was. The Fault in Our Stars van John Green las ik in het Engels en dat was sowieso een meerwaarde. Ik hou nu eenmaal van de Engelse taal en bepaalde dingen laten zich niet vertalen, bijvoorbeeld de zin: “some infinities are bigger than other infinities.” In het Nederlands kan dat nooit zo mooi klinken. Toen ik het boek begon te lezen, groeide dus de overtuiging dat ik beter voor de Engelse versie had gekozen. En ik werd in die overtuiging gesterkt toen ik onlangs de trailer van de film zag op Play More.

Ik gaf Paper Towns uiteindelijk maar twee sterren op Goodreads en dat is tot nu toe het minste van alle boeken die ik in 2016 al las. Waarom? Omdat ik mij doodergerde aan het hoofdpersonage Margo Roth Spiegelman. In het begin vond ik die zoektocht nog heel leuk, maar iets over de helft begon ik mij af te vragen of Quentin (het andere hoofdpersonage) niet beter wat kon genieten van zijn laatste weken op het middelbaar in plaats van al zijn tijd te steken in het zoeken naar Margo. Naar het einde van het boek toe werd dat gevoel enkel maar sterker. Het idee achter het verhaal is goed, maar het is me iets te langdradig en ik had dus iets te weinig affiniteit met beide hoofdpersonages. Het einde kon ik nog wel appreciëren, al was het met een dubbel gevoel. Toch ga ik de film binnen een paar weken zeker nog eens bekijken. Al was het maar om het verhaal eens in het Engels te horen ;-). En omdat ik net las dat de film een ander einde zou hebben dan het boek.