door

Samen in de file

Ik sta niet vaak in de file, want ik heb het geluk dat het verkeer tussen Mechelen en Wilrijk best meevalt. Alleen tijdens het najaar gebeurt het wel meer dan eens. De reden daarvoor, zo hoorde ik vorig jaar, schijnt dat het merendeel van de Belgen op dat punt geen verlof meer heeft. Daardoor zit dus werkelijk iederéén op de baan.

Gisteren deden onze vrienden van ACOD daar nog een schepje bovenop. Want omdat er geen openbaar vervoer beschikbaar was, waren er nog meer mensen op de baan. Op de R6 was dan ook nog eens een ongeval gebeurd en daardoor zat de ring van Mechelen muurvast. Maar eigenlijk was de zwaarste ochtendspits van 2017 voor mij niet gisteren. Dat was vorige week donderdag. Toen deed ik 20 minuten over een paar 100 meter. Ik vond bijna de aansluiting met de E19, maar ook daar stond alles muurvast. Dus besloot ik dat dit geen zin had, maakte ik rechtsomkeer en werkte ik van thuis uit tot alles uitgeklaard was.

Fileleed verzacht

Gelukkig werd mijn fileleed verzacht door StuBru. Bram Willems had nl. naar Later With Jools Holland gekeken en zag daar een optreden van Queens of the Stone Age. Nu ben ik geen echte QOTSA-fan. Ik heb een paar nummers van hen in mijn muziekbibliotheek. Daarvan is No one knows m’n favoriet. En ik herinner me nog levendig een discussie met m’n BFF en wat vrienden tijdens ons lunchpauze in een broodjesbar. Zij had QOTSA op Werchter gezien en vond het rotslecht. Ik heb het toen opgenomen voor Josh Homme en de zijnen, ik had ze ook al eens live gezien en vond ze net dan ijzersterk. Dat Dave Grohl zich in die tijd aansloot als gelegenheidsdrummer, zal er ook wel iets mee te zien gehad hebben. Ondertussen heeft ze haar mening herzien hoor :-). Zo gaat dat in het leven, soms had zij gelijk en soms ik.

Maar wat ik dus vorige week donderdag op de radio hoorde. Consider my mind blown! Ik geef eerlijkheidshalve wel toe dat ik een serieus zwak heb voor muziek met strijkers en bombastische nummers met wat dramatiek (Writings on the Wall van Sam Smith is er nog zo eentje). Ik besef wel dat je ervoor moet zijn. Voor mij zou het alleszins niet de laatste keer zijn dat ik het nummer beluisterde. En zo had dat twee keer vertrekken naar mijn werk toch nog wat nut. Maar oordeel vooral zelf …

door

Marliese’s foodie hotspots #1

Als je me op Instagram volgt, heb je misschien zien passeren dat ik vorig jaar in Andalusië wat ideeën noteerde in mijn blogschriftje. Om er daarna nooit iets mee te doen. Dit was een van die ideeën. Als je me daar volgt, weet je namelijk ook dat ik graag eet. Dus besloot ik geregeld wat ‘foodie hotspots’ te delen. Want gedeelde eetvreugde is dubbele eetvreugde ;-).

Vandaag begin ik met mijn favoriete ontbijt- en brunchplekjes in het Mechelse. Ik ben eigenlijk nooit een ontbijtmens geweest. Sinds dit soort plekjes van ontbijten een feest maakt, is daar verandering in gekomen.

Foom
Foom is toch wel de plaats waar ik het liefste ga. Ik ging er al meerdere keren ontbijten, één keer brunchen en één keer op high-tea. De brunch was indertijd vrij basic, maar wel genoeg. Ondertussen hebben ze dat concept aangepast en krijg je bv. ook pannenkoeken tijdens de brunch. En die pannenkoeken, man man die zijn ‘to die for’. Het zijn wel Amerikaanse dus als je daar niet zot van bent, zal je van deze ook niet echt houden. Anders kan ik je alleen maar aanraden om ze eens te proberen. Ik heb tot nu altijd deze met rode vruchten, Griekse yoghurt en spek genomen. Ja spek, ik vond dat ook eerst wat raar, maar ik neem alle vooroordelen die ik daarover had terug :-).

IMG_0971

De Noen
Bij De Noen ging ik al één keer brunchen en één keer ontbijten. Nu als je er het luxe-ontbijt neemt, reken dat dan ook maar als brunch. Brunchen op zondag kan je er jammer genoeg niet meer, maar je kan het wel afhuren als je met meer dan 15 personen bent. Met minder personen of op je eentje? Dan kan je er nog steeds van dinsdag tot zaterdag terecht voor een heerlijk ontbijt en (naar verluidt ook) heerlijke lunch. Bon wanneer zijn we weg ;-)?


Sister Bean
Bij Sister Bean ging ik al geregeld eens langs voor een taartje en een koffietje en ook twee keer voor de brunch. Eén keer samen met m’n beste vriendin, toen je er nog voor twee personen kon reserveren. En één keer samen met de buren, want nu kan je er enkel maar vanaf 6 personen reserveren. Dat vind ik wel jammer. Toen Lieselot helemaal naar Mechelen kwam, bleven we dus ook met lege handen achter en moesten we op zoek naar een andere brunchplek. Ik vond het de eerste keer ook iets beter dan de tweede keer, maar dat heeft te maken met mijn eetgewoontes. Ik hou niet van koriander (dankjewel zeepsmaak-gen), niet van geitenkaas en niet van feta (de kazen die ik lust zijn eerder beperkt). En in de drie slaatjes die er stonden, zat telkens één van die ingrediënten. Er waren gelukkig ook koffiekoeken, brood, beleg, yoghurt, fruit … dus keuze genoeg. De eerste keer was de keuze echter net nog iets uitgebreider ;-). De koffie en taartjes zijn wel altijd dik in orde.

IMG_0678IMG_0120
En jij ben jij al in Mechelen geweest? Wat zijn er jouw favoriete brunchplekjes?

door

Getest: TomTom Runner 3 Cardio + Music

In een eerdere blogpost vertelde ik al eens hoe blij ik was om dankzij mijn TomTom tijdens het sporten eindelijk zonder draad door het leven te gaan. Ik beloofde toen al een uitgebreidere review en vandaag is het zover :-)!

img_1077

Een uitzonderlijke dag met veel stappen in Disneyland Parijs.

 

De voordelen:

  • De horloge meet hartslag aan de pols,  gedaan dus met die vervelende borstband die altijd in de weg zit.
  • Ik kan er mijn drie sporten mee meten: lopen, fietsen en zwemmen. Daarnaast gebruik ik het voor m’n core training (ik gebruik dan het sportschool-profiel). Verder heeft het horloge een profiel voor de loopband, voor indoor cycling, freestyle en een stopwatch.
  • Ik kan er mijn muziek voor tijdens het lopen rechtstreeks op zetten.
  • Het heeft een ingebouwde gps-functie en je kan syncen met heel wat sportapps. In mijn geval: Nike +, Runkeeper en Strava. Dit en bovenstaand puntje zorgen ervoor dat ik m’n iPhone niet meer moet meenemen tijdens het lopen. Ik had daarvoor zo’n armband. Met mijn 4s ging dat vlotjes, vanaf ik overschakelde naar m’n 6s werd dat vooral een last.
  • Er zit een stappenteller in. Voor mij was het eyeopener om te zien hoe weinig stappen ik soms op een dag zet.
  • Je kan het horlogebandje vervangen. Dat gaat erg makkelijk.
  • Zowel de horloge als de bluetooth-oortjes die ik erbij kreeg, kan je tussendoor opladen. Er zit voor elk een kabeltje bij met usb-uitgang, dus je hebt een usb-stekker nodig. Die krijg je er niet bij. De batterij van de horloge gaat bij mij momenteel nog tot een week mee. Alleen niet als ik ga fietsen, dan moet ik de avond voor de rit opladen en de avond erna opnieuw. Ik zeg momenteel, want ik ben het aantal loopkilometers weer aan het opdrijven (van 5 naar 10).
    De oortjes gaan redelijk lang mee. Een keer heb ik na het lopen eens het signaal gehoord dat ze bijna leeg waren. Anders laad ik ze gewoon één keer per maand op en dat is voldoende.

De nadelen:

  • In het zwembad meet het je hartslag niet. Wel het aantal gezwommen meters (je moet de lengte van het zwembad ingeven), hoelang je aan het zwemmen bent … Dat wist ik op voorhand niet, dus dat was toch een beetje een teleurstelling. Het meet ook aan de hand van het aantal slagen dat het voelt aan de arm waaraan je het hangt. Ik draag het tijdens het zwemmen rechts. Als ik op techniek werk en enkel op m’n linkerarm zwemmen, komt er geen enkele meter bij :-). Ook als je je armen niet hoog genoeg uit het water haalt, komt er weinig bij. Ik weet niet hoe het met schoolslag zit, want dat zwem ik voorlopig amper. Maar ik veronderstel dat dat ook wel gemeten wordt.
  • De keuze van de horlogebandjes is beperkter dan die van de Polar. Het bandje dat ik net supermooi vind, kan je enkel krijgen bij de versie zonder music en dus niet apart. Van de andere bandjes ben ik niet echt onder de indruk. Bovendien was mijn eerste bandje ook supersnel kapot, gelukkig werd dit door TomTom wel deskundig vervangen, omdat het nog binnen de garantieperiode was.
  • Je moet het horloge erg rond je pols aanspannen om je hartslag correct te meten. Voor mij voelt dat heel naturel aan. Begin dit jaar ging ik een conditietest doen in het UZA. De fysioloog daar vertelde me dat het voor sommige mensen minder evident is. Uit de test daar bleek wel dat mijn hartslagwaarden perfect overeenstemden met wat het ecg aangaf. Da’s beter dan bij mijn ander horloge vroeger. Daar had ik al wel eens een hartslag van ‘0’ (Euhm???), omdat de borstband even de weg leek kwijt te zijn. Maar het is dus erg persoonlijk.
  • Soms mis ik mijn telefoon wel eens onderweg. Gewoon, omdat ik een leuke foto wil nemen of omdat ik besef dat ik niet kan bellen als er iets zou gebeuren (ik ben van nature nogal onrustig). Ik wacht dan eigenlijk ook vol ongeduld op een Apple Watch waarmee je kan bellen.

Een aanrader?
Ik vind van wel, de nadelen wegen voor mij niet op tegen de voordelen. En ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn aankoop.

Wat kost het?

Die van mij kostte 299,95 euro met oortjes inbegrepen. Je hebt goedkopere versies, maar dan kan je er of je muziek niet opzetten of er is geen hartslagmeting aan de pols. Ik kocht ze trouwens bij de Running Store in Duffel en ik kan die winkel enkel maar warm aanbevelen. Zowel voor dit soort aankopen als voor loopschoenen.

Deze blogpost werd niet gesponsord. Ik kocht mijn TomTom-horloge zelf en ik kreeg ook geen korting.

door

Augustusboek

Ik vrees dat ik de afgelopen maanden weer meer televisie gekeken heb dan gelezen. De vermoeidheid waar ik een paar maanden terug mee kampte, hielp daar niet bij. Dit jaar 13 boeken lezen, lijkt me dan ook een onmogelijke opdracht. Gelukkig is het geen wedstrijd en kan ik mij erbij neerleggen, mocht dat zo zijn. In augustus las ik één boek: Harry Potter and the Cursed Child. Ik was eraan begonnen in de wachtzaal vlak voor mijn laatste check-up van de choriocarcinoom in mei. Daarna raakte het even in de vergeethoek om het dan vervolgens in augustus op drie dagen te kunnen uitlezen.

Het is dus met andere woorden een boek dat vlot leest, maar voor mij had het niet gehoeven. Zoals de fans wel weten, is het eigenlijk een script van het gelijknamige toneelstuk in Londen. Ik kon mij tijdens het lezen echter niet van de indruk ontdoen dat er heel kunstmatig een stuk verhaal aan de boeken werd aangeplakt. Het was wel leuk om mij nog eens in de magische wereld van Harry Potter te begeven. Daarmee heb ik dan ook alles gezegd. Voor mij was het verhaal rond na boek 7 en dit nieuwe boek deed zelfs op bepaalde momenten een beetje afbreuk aan wat er vooraf gebeurd was. Eentje dat ik snel vergeten zal zijn met andere woorden. Ik gaf het dan ook maar twee sterren op Goodreads.

Dit stuk bevat een affiliate link naar het partnerprogramma van bol.com. Wat wil dat zeggen? Als je ondanks deze weinig lovende review toch nog zin hebt om het boek te kopen, dan krijg ik een percentje. Daarmee kan ik vervolgens zelf wat kopen op bol.com.

door

Roadtrippin’

Mensen die me volgen op Instagram zagen het al voorbij komen. Eind juni/begin juli bevond ik mij in de USA.  Dit keer voor een stukje dat we nog niet gedaan hadden: The South. De reis bracht ons in Atlanta, Nashville, Memphis, Vicksburg, Natchez, New Orleans, Fort Walton Beach, Tallahassee, Savannah, Charleston en terug in Atlanta. Ik weet niet wat het is met Amerika en mij, maar elke keer als ik er ben, voelt dat als thuiskomen. En terwijl ik dit typ, heb ik alweer heimwee naar daar. Geen idee of ik snel zal kunnen teruggaan, maar ik hoop dat het alvast niet de laatste keer was.

Ik neem je even mee langs de steden die we gedaan hebben:

Op dag 2 liepen we door Nashville toen de avond daar viel en dat was prachtig. Ik hield eigenlijk wel van deze stad. Niet van het centrum met alle countrybars, want dat was me te druk. Wel van de gezellige buitenwijken met typische huizen en hun ‘porches’ met schommelstoelen. Was het niet dat ik wist dat het er even hard kan regenen als hier, ik had me er al een buitenverblijf gezocht :-D.


In Memphis gingen we ‘ribbekes’ eten bij BB King’s. Of zeg maar liever ribben. Een collega van me had op me voorhand al gewaarschuwd. Je krijgt er een megarib en maar een minipotje coleslaw. Voor mij had dat wat meer mogen zijn, maar het was wel superlekker. Verder bezochten we ook Graceland. Ik ben geen Elvisfan, maar dit moest ik toch eens gezien hebben. Wat mij daar vooral bijbleef waren de hoeveelheid televisies in dat huis en die zotte Jungle Room. Kitsch ten top :-)!



Over Vicksburg en Natchez kan ik kort blijven, ik vond daar niet veel te zien. In Vicksburg bezochten we het National Military Museum en in Natchez heb ik de Mississipi eens van dichtbij gezien. ‘Nuff said’.



Vervolgens kwamen aan in New Orleans en dat was een voltreffer op vele gebieden. Ik werd er onmiddellijk verliefd op het leuke hotel waar we zaten: Old No.77 Hotel & Chandlery. Dat was mooi ingericht, had deurhangers waarvan de copywriting kon tellen, een goed restaurant waar een runner-up van top chef de plak zwaaide (met trouwens ook lekker ontbijt en goeie koffie). Kortom de hipster in mij was door het dolle heen.




De stad was indrukwekkend. Het had iets Europees en Latijns-Amerikaans tegelijk (te danken aan de Franse en Spaanse invloeden). Verder had het iets donker met de voodoo shops en kerkhoven die in menig serie/film een rol spelen. Een geweldige combo vond ik.



Ik was wel minder fan van de typische keuken. Die gumbo vond ik niet slecht, maar ook niet lekker. Grits vond ik niet te eten. Enkel Jambalaya kon me bekoren. We deden er een kookworkshop, maar die viel dus dik tegen. Alles was al vooraf gesneden. Daarna mocht je in de pannen roeren en orders opvolgen. Niet echt veel vrijheid dus en lekker was het ook al niet echt. We hadden dit vooraf betaald en het was erg duur, zeker de moeite niet waard.

Na New Orleans arriveerden we in Fort Walton, een stadje waar ik graag wat meer van had gezien. Het had er zo te zien prachtige stranden, maar die hebben we (dankzij een upgrade) alleen vanuit de hotelkamer gezien. We arriveerden er om 17u ‘s avonds en tegen dat we gedaan hadden met eten, was het al pikdonker. Toen we verder reden was ik ook omvergeblazen van de grote waterpretparken die er in Florida waren. Ik had er supergraag eens eentje gedaan, maar dat zal voor een andere keer zijn.

Van Talahassee heb ik om een gelijkaardige reden enkel de hotelkamer gezien. En door Savannah zijn we ‘s morgens even doorgereden. Deed me erg denken qua stijl aan New Orleans.

In Charleston kwamen we ook tijd te kort. M’n gezelschap wilde een iPad aanschaffen. Dus heb ik er van de winkeltjes die er waren, vooral de Apple Store gezien. Daarna zijn we doorgereden naar het lokale park om er de moerassen te zien. ‘s Avonds na het eten zijn we er gelukkig nog kunnen gaan wandelen en het was echt een leuk stadje. Je had het gevoel ineens in de Caraïben beland te zijn. De winkeltjes waren er niet allemaal de typische ketens, dus was het jammer dat ik er niet kon shoppen. Maar goed da’s een reden om nog eens terug te gaan.



Ten slotte arriveerden we terug in Atlanta op the 4th of July. We bezochten er die dag het ‘museum’ of doe-center, zo je het wil, van Coca-Cola. Wel eens fijn om te doen. Vooral tasting room, waar je alle smaken van Coca-Cola producten van over heel de wereld kon proeven, was nogal ‘speciaal’. Je bleef er zowat aan de grond plakken van alle suikers. Het was trouwens niet allemaal even lekker.


‘s Avonds gingen we naar het vuurwerk kijken. Wat een zotte bedoening was me dat. De aanloop ernaar vond ik nogal saai. Er waren wat optredens van lokale bands, die niet zo goed waren. Op het einde van de avond stonden CeCe Peniston en Bobby Brown op het programma. ‘Ons CeCe’ zingt echter niet zo toonvast en in het midden van Bobby Brown z’n optreden zijn ze maar met het vuurwerk begonnen. Als ware het een soort signaal dat hij er mee mocht kappen (en terecht ;-)). Maar dat vuurwerk, volgens mij is er daar voor ettelijke miljoenen in de lucht geschoten en ook elders in Atlanta zag en hoorde je niets anders dan vuurwerk. Ik zag ook constant brandweerwagens uitrukken. Volgens mij is dat voor die mannen een van de drukste dagen van het jaar. Hopelijk kan ik the 4th ooit eens bij Amerikanen thuis vieren. Dat lijkt me nog veel leuker. Of in New York, dat zou het schijnt ook de moeite, en om een of andere reden twijfel ik daar niet aan :-).

​
Op onze laatste dag in Atlanta bezochten we nog CNN. Wat voor mij, als journalist van opleiding, toch best indrukwekkend was. Dat gebouw is een half dorp. En ook de ruimte waar ze het nieuws voorbereiden/maken was enorm groot. Het is eigenlijk nooit m’n droom geweest om daar te werken, maar toen ik het zag, snapte ik eigenlijk niet goed waarom. Het leek me echt een ‘speeltuin’ als journalist.


Het grote nadeel van deze reis dus wel dat we vaak tijd te kort hadden. We boekten deze reis op voorhand met Connections. Onze laatste reis naar de States was bijna uitgedraaid op een financiële kater en dat wilden we op deze manier vermijden (doordat de hotelkost, kost van de vluchten en de wagen op voorhand vastlag). Het grote nadeel was dat dit veel minder vrijheid gaf en we dus niet konden beslissen om steden zoals Vicksburg en Natchez links te laten liggen en wat langer te blijven in Fort Walton of Charleston. Maar toch beklaag ik het mij nog steeds geen seconde dat we geweest zijn. Net zoals onze andere reizen naar de States was het er namelijk weer eentje om nooit te vergeten. Op naar de volgende …

door

Instant happiness

“You can’t buy happiness”, wordt wel eens gezegd. Toch geloof ik dat je in beperkte mate geluk kan kopen. Het zit hem dan in kleine dingen. Zo kan ik immens gelukkig worden van muziek. Van die soort dat je een paar noten hoort en er onmiddellijk een smile op je gezicht verschijnt.

Ik zet hieronder een aantal ‘instant happy nummers’ op een rijtje:

  1. Justin Timberlake – Can’t stop the feeling. “Got that sunshine in my pocket. Got that good soul in my feet.” Kan er iemand blijven stilzitten, wanneer hij of zij dit nummer hoort? Ik alvast niet en dat is een kunst! Want ik ben helemaal geen danser.
  2. Bart Peeters – Lepeltjesgewijs. Ik zou heel die man zijn oeuvre hier kunnnen oplijsten, maar daar zal ik later nog wel een boekje over opendoen. Dit nummer komt in het lijstje, omwille van het aanstekelijke deuntje.
  3. Hooverphonic – Amalfi. Als ik dit nummer hoor, waan ik mij altijd op vakantie. Het stond ook in onze playlist van Andalusië vorig jaar en die hebben we mooi gerecycleerd tijdens onze roadtrip in de USA. Ik ben nog nooit aan de Amalfi-kust geweest, maar Hooverphonic doet er mij altijd goesting in krijgen.
  4. Ed Sheeran – Shape of You. Voor deze had ik wat langer nodig om ervan overtuigd te raken, omdat ik zijn vorige cd’s/singles zo goed vond, maar ondertussen ben ik helemaal mee. Ook superblij dat ik kaartjes heb voor zijn optreden in Werchter. Een gitaar en zijn stem, meer heeft Ed Sheeran niet nodig om zalen plat te spelen.
  5. Isabelle A – Eyo. Liefde voor Muziek was dit jaar een topeditie. En tot mijn grote verbazing heb ik mij nog het meest geamuseerd met de aflevering met K3-muziek. Het brengt je in vakantiestemming. Zon, een cocktail en K3, daar wordt een mens blijkbaar gelukkig van ;-)!
door

Virtual Reality afternoon tea

Op zaterdag 17 juni werd ik door het team achter So Buzzy uitgenodigd voor een Virtual Reality afternoon tea bij Hotel Bloom. Ik was op voorhand benieuwd wat dat zou geven. Het virtual reality gedeelte bleek om een rondleiding door het hotel te gaan. De hapjes waren dus gelukkig echt ?!

Zo’n VR-bril opzetten, deed in het begin wat vreemd aan. Het was wel serieus de moeite en ik vermoed dat er eigenlijk nog veel meer mogelijkheden zijn. We kregen later nog een ‘echte’ rondleiding door het hotel. Ik was erg blij om het hotel op deze manier te leren kennen. Het lijkt me de ideale uitvalsbasis voor als ik nog eens de 20 km van Brussel loop (toch wel de leukste loopwedstrijd die ik tot nu toe deed). Bovendien ben ik heel benieuwd naar de wafels en toppings die je bij het ontbijt kan maken/nemen (ja, ik denk echt altijd aan eten :-)).

Het werd een leuke namiddag met enorm fijne babbels. Dat vind ik nog steeds het leukste aan bloggen: de mensen die je ermee leert kennen. Ik word niet vaak uitgenodigd voor dit soort events, maar de eerste keer dat dit gebeurde, was het serieus uit m’n comfortzone komen. Ondertussen heb ik al een aantal keer zelf afgesproken met bloggers, die ik enkel van hun online verhalen ken. Die ervaringen hebben me geleerd dat het sowieso leuk wordt. En ik krijg daar energie van, van zo’n namiddag. Dus bedankt Kel om me uit te nodigen. En ook bedankt voor de echte hapjes, Hotel Bloom ?!

door

Zwemles: 1 jaar later

Iets meer dan een jaar geleden, op woensdag 8 juni 2016, stond ik in het zwembad, een beetje met knikkende knieën, klaar voor mijn eerste zwemles. De geur van chloor die mijn maag helemaal deed draaien.

Met zwemmen en mij is het nl. altijd een haat-liefde relatie geweest. Al van bij de watergewenning verzon ik excuses om niet te moeten gaan. Hoeveel ik als kind toen gesmeekt heb om thuis te mogen blijven, omdat ik buikpijn had. Niet dat dat lukte, maar ik herinner me dat dus nog en toen was ik nog een kleuter. Waarom ik het toen zo hardvochtig haatte weet ik wel niet meer. Mss hadden de andere kinderen me kopje onder geduwd? Of mss was het omdat ik niet zo snel leerde als de rest? Geen idee …

Daarna kwam het moeilijk leren zwemmen en in het middelbaar hoor ik ze nog roepen: “Peeters, hoofd onder water”, waarna ik altijd een halve lengte moest zitten proesten. Niet voor niets zei m’n zwemleraar de eerste lessen dat hij de angst in m’n ogen zag als ik met m’n hoofd onder water moest. We gingen een 5-tal keer per jaar zwemmen in de middelbare school en minstens twee keer daarvan gebruikte ik mijn menstruatie als excuus. Want ja daar zijn geen andere oplossingen voor ;-).

Soit we zijn dus een jaar verder en ik zwem crawl zonder hulpmiddelen in een 25 meter bad. Zonder constant langs de kant te moeten rusten, omdat de conditie er nog niet is. Ik ben er nog niet helemaal, want ik span m’n core nog niet genoeg op tijdens het zwemmen, maar ook daarin ziet m’n zwemleraar verbetering. Traag maar gestaag lukt het me, dat zwemmen. Het is nu vooral grote liefde en veel minder haat. En die knikkende kniëen, de angst om met m’n hoofd onder water te gaan en dat misselijk gevoel als ik de chloor ruik. Dat is gelukkig ook allemaal verdwenen 🙂 …

door

De medaille

Sinds ik sport heb ik al heel wat medailles binnengerijfd. Het gaat hem dan vooral om de gedachte dat je iets tot een goed einde hebt kunnen brengen: 5 km Dwars door Mechelen, 10 km Dwars door Mechelen, Ten Miles, 20 km van Brussel … Toch was ik nooit zo trots als toen ik vorige week zondag (28 mei) mijn medaille in ontvangst mocht nemen. Het was een bloedheet weekend geweest. En het weekend van de 1.000 km van KOTK.


In de voorbereiding was het me al een aantal keer pijnlijk duidelijk geworden. Fietsen ligt me veel minder dan lopen, maar ik doe het voor alle duidelijkheid wel graag. Meer dan eens speelt mijn maag op als ik op de fiets zit. Ik heb een maag die vanboven slecht afsluit en daarmee samenhangend reflux. De houding die je op een racefiets hebt, komt dat niet echt ten goede. Dat je moet eten om 125 km te kunnen rijden, helpt  niet echt. Op de fiets kan ik minder verdoezelen dat ik een slechte dag heb. Want dan komt die man met de hamer langs en dan rijd je op den duur nog slechts 15 km/uur. Voor de niet-fietsers onder ons: da’s traag :-). Bij het lopen, loop ik dan gewoon door, wat meer puffend dan anders.

Gelukkig ben ik ook op de fiets een doorzetter en zo gebeurde het dat ik tijdens de voorbereiding eens 129 km reed, terwijl ik al na 44 km voelde dat het niet meer ging. Een goeie 85 km op karakter dus. Dat moest ik dan achteraf bekopen. Bij lopen doe je dan ook verder op karakter, maar ben je de volgende dag fris als een hoentje. Bij fietsen was ik daarna twee dagen ongelofelijk loom, had ik niks energie. Ook omdat ik geen sportdrank drink en niet genoeg kan bij eten. De tank was dan vaak letterlijk leeg.

Dus staken de twijfels de kop op. Gemiddeld reed ik 20 km/uur en ik moest in het peloton van de 24 km/uur meekunnen (het traagste peloton van de 1.000 km). En wat als ik weer een slechte dag had?

Sfeervol weekend in groep

De eerste twee dagen van het lange weekend begonnen mijn teamgenootjes al aan hun ritten. Ik vatte op donderdag post aan de middagstop in Bornem. De eerste twee teamgenoten kwamen over de streep en ook een vriend deed zijn etappe. Op donderdagavond en vrijdagavond moedigde ik mijn teamgenoten aan, aan de aankomst in Mechelen. De max, ik was al helemaal opgeladen door de sfeer en het plezier onder teamgenoten en hun partners deed me goed. De volgende dag was het aan mij.


‘s Ochtends deden mijn twee teamgenoten hun etappe. In de namiddag reed ik van Ingelmunster naar Mechelen en een van m’n twee teamgenoten die in de voormiddag al reed, zou in de namiddag verder rijden met mij. Ik voelde me goed en de hitte boezemde me geen angst in. Ik had tenslotte al gelopen in zo’n temperaturen en dat is nog zwaarder. Mijn energierepen veranderden tijdens de rit wel in chocomelk, maar eigenlijk had ik vooral water nodig. Dus geen erg. Alles liep goed tot aan de bevoorrading.  We hadden wat moeten afremmen, omdat er nog te veel andere pelotons aan de bevoorrading stonden. En iemand uit ons peloton voelde zich niet lekker, dus stonden we aan de bevoorrading lang stil. Bovendien bleek tot overmaat van ramp dat de drinkfonteinen die ik gebruikt had om mijn drinkbussen te vullen geen plat water, maar spuitwater bevatten. Dan maar schudden met die bussen om de prik eraf te krijgen.


Vervolgens bleken we zo achter te liggen op schema dat de teamkapiteins serieus door begonnen te rijden. Met momenten reden we tegen de 30 km/uur. Ik liet m’n teamgenote nog weten dat ik dit tempo in deze hitte niet zou blijven volhouden. Maar zij bleef me een hart onder de riem steken en loodste me al zingend door de moeilijke momenten. En dan ineens, iemand kreeg plotseling een bloedneus en een andere dame viel bijna flauw. Daar stonden we weer stil te wachten tot iedereen meekon. Ik kreeg een flesje plat water en ik herleefde. Vanaf toen begon het gezond verstand te primeren. Een vrouwelijke teamkapitein maande iedereen aan om op een normaal tempo te rijden. En gelukkig ging het daarna weer wat vlotter voor me.

Op 30 km van de streep kregen we nog een extra tussenstop door de hitte. Nog een halve liter plat water naar binnen werken en door richting Mechelen. Ook aan die laatste tussenstop stonden we weer lang stil, een aantal mensen namen plaats in het volgbusje (allemaal mannen kwam een vrouwelijke teamkapitein ons later zeggen ;-)). Zij werden op 5 km van de eindstreep terug in het peloton gezet, zodat we allemaal samen over de streep konden. Wel mooi vond ik, tenslotte kan je altijd iets tegenkomen onderweg.

En zo kwam het dat we niet om kwart na zeven, maar pas om half negen over de streep kwamen in Mechelen. Een onbeschrijfelijk gevoel. Mijn supporters en teamgenoten schreeuwden me naar de meet. Kiekenvlees krijg ik er nog van als ik eraan denk.


Ik heb hier harder voor moeten werken dan voor eender welk ander sportevenement. Maar het was het zó waard. Bovendien vind ik het heel fijn dat fietsen een teamsport is. Ik loop alleen en doe dat met veel plezier, ik zwem alleen en ook dat is fijn. Tijdens de voorbereiding heb ik een aantal keer het geluk gehad van in groep te kunnen rijden. Mijn teamgenote was echt van onschatbaar belang tijdens mijn rit. Nogmaals bedankt daarvoor Sofie. En het plezier dat ik met de hele team gemaakt heb tijdens de voorbereiding en tijdens het weekend van de 1.000 km, dat was onvergetelijk! Topteam, topdames!!!

Zondag stond ik opnieuw aan de streep of wat dacht je? En sloten we het weekend in schoonheid af. Gisteren reed ik terug een toertocht van 95 km en met enige trots kan ik zeggen dat ik die al veel beter verteer dan andere ritten die ik deed. Mijn lichaam wil stilaan mee en heb zelfs geen last gehad van mijn maag. Hopelijk mag ik dat meer meemaken :-).

En volgend jaar, volgend jaar doe ik terug mee aan de 1.000 km. Zelfs team, zelfde sport, zelfde sfeer, laten we dat afspreken.

PS Rijd je zelf met de fiets en vraag je je af waar je die mooie outfitjes van ons kan vinden? Die zijn van Little Black Bike, het merk voor damesfietsoutfits van mijn teamgenote Angélique Dupré. Je kan ze hier shoppen: http://www.littleblackbike.cc/

door

Moe

Ik ben moe, het vat lijkt even op. Ik weet niet wat er scheelt dus als er iemand het herkent, dan mag je altijd tips geven.

Een tijd geleden schreef ik nog dat ik ijzer- en b12-tekort had. De ijzerpilletjes gaven me even een boost, maar die lijkt nu voorbij en de b12 neem ik nog steeds. Toch gaat het op en af met m’n energie. De ene dag voel ik me kiplekker. De andere dag raak ik met moeite m’n bed uit. De laatste dagen ben ik ook heel duizelig.

Even dacht ik aan een herval in klierkoorts (de diagnose werd al twee keer bij me gesteld) of CMV. Maar buiten de vermoeidheid wijst er niets in die richting. 

Het lijkt me ook geen burn-out, want ik doe m’n werk nog steeds graag en het is er zeker niet te druk. En een depressie is het ook niet, want ik voel me mentaal kiplekker. Het is enkel m’n lijf dat niet meewil en da’s frustrerend.

Ik heb al gedacht aan overtraining, omdat ik het aantal kilometers dat ik fiets noodgedwongen snel heb moeten opdrijven. En door m’n maagproblemen kan ik tijdens het fietsen mijn calorieën niet voldoende aanvullen, maar ik voelde me al moe voor m’n fietstrainingen zo begonnen toe te nemen.

Deze morgen stond ik op met barstende hoofdpijn weer duizelig en doodmoe. Ik dacht even wat langer te blijven liggen, want het was m’n thuiswerkdag en dan kan dat wel. Maar natuurlijk kon ik ondanks de vermoeidheid niet meer slapen. Ik voelde me miserabel en had het nu wel gehad. Naar de dokter bellen voor een afspraak dan maar en in afwachting nog wat doorwerken.

Aangekomen bij de dokter voelde ik me echt belachelijk, want er is natuurlijk niks dat wijst op ‘ziek’ zijn. Er is die vermoeidheid, m’n bloeddruk was as usual weer aan de lage kant. Maar verder: geen koorts, geen keelpijn, geen maagpijn, geen buikpijn, geen oorpijn, geen opgezette klieren. Dan wordt het moeilijk natuurlijk. Hij heeft me wat ijzer voorgeschreven om tussendoor te nemen. Omdat dat tenminste tijdelijk een oplossing bood. Hij dacht dat het een virus was en ik moet het wat rustiger aan doen. Ik kreeg een ziektebriefje voor vandaag, maar aangezien ik al een groot deel van de dag gewerkt had, heb ik de werkdag uitgedaan en ben ik daarna ik de zetel gekropen. 

En hier zit ik nu. Ten einde raad, ik wil gewoon terug mijn energierijke zelf zijn. Weten waar het probleem zit. Te meer omdat de kinderwens er natuurlijk is en ik besef dat ik nu nog veel tijd heb voor mezelf en om te slapen. Dat dat met een kindje erbij er zeker niet beter op wordt. En ook voor mezelf. Pas op er zijn weken dat ik ineens bulk van de energie dan denk ik dat het probleem eindelijk over is. Om dan weer eens zo hard met m’n neus op de feiten gedrukt te worden.  Zoals ik al aan het begin van deze blog zei als iemand tips heeft ze zijn welkom. En als m’n vatje met energie zich ineens weer vult dan laat ik het zeker weten!