Getest: TomTom Runner 3 Cardio + Music

In een eerdere blogpost vertelde ik al eens hoe blij ik was om dankzij mijn TomTom tijdens het sporten eindelijk zonder draad door het leven te gaan. Ik beloofde toen al een uitgebreidere review en vandaag is het zover :-)!

img_1077

Een uitzonderlijke dag met veel stappen in Disneyland Parijs.

 

De voordelen:

  • De horloge meet hartslag aan de pols,  gedaan dus met die vervelende borstband die altijd in de weg zit.
  • Ik kan er mijn drie sporten mee meten: lopen, fietsen en zwemmen. Daarnaast gebruik ik het voor m’n core training (ik gebruik dan het sportschool-profiel). Verder heeft het horloge een profiel voor de loopband, voor indoor cycling, freestyle en een stopwatch.
  • Ik kan er mijn muziek voor tijdens het lopen rechtstreeks op zetten.
  • Het heeft een ingebouwde gps-functie en je kan syncen met heel wat sportapps. In mijn geval: Nike +, Runkeeper en Strava. Dit en bovenstaand puntje zorgen ervoor dat ik m’n iPhone niet meer moet meenemen tijdens het lopen. Ik had daarvoor zo’n armband. Met mijn 4s ging dat vlotjes, vanaf ik overschakelde naar m’n 6s werd dat vooral een last.
  • Er zit een stappenteller in. Voor mij was het eyeopener om te zien hoe weinig stappen ik soms op een dag zet.
  • Je kan het horlogebandje vervangen. Dat gaat erg makkelijk.
  • Zowel de horloge als de bluetooth-oortjes die ik erbij kreeg, kan je tussendoor opladen. Er zit voor elk een kabeltje bij met usb-uitgang, dus je hebt een usb-stekker nodig. Die krijg je er niet bij. De batterij van de horloge gaat bij mij momenteel nog tot een week mee. Alleen niet als ik ga fietsen, dan moet ik de avond voor de rit opladen en de avond erna opnieuw. Ik zeg momenteel, want ik ben het aantal loopkilometers weer aan het opdrijven (van 5 naar 10).
    De oortjes gaan redelijk lang mee. Een keer heb ik na het lopen eens het signaal gehoord dat ze bijna leeg waren. Anders laad ik ze gewoon één keer per maand op en dat is voldoende.

De nadelen:

  • In het zwembad meet het je hartslag niet. Wel het aantal gezwommen meters (je moet de lengte van het zwembad ingeven), hoelang je aan het zwemmen bent … Dat wist ik op voorhand niet, dus dat was toch een beetje een teleurstelling. Het meet ook aan de hand van het aantal slagen dat het voelt aan de arm waaraan je het hangt. Ik draag het tijdens het zwemmen rechts. Als ik op techniek werk en enkel op m’n linkerarm zwemmen, komt er geen enkele meter bij :-). Ook als je je armen niet hoog genoeg uit het water haalt, komt er weinig bij. Ik weet niet hoe het met schoolslag zit, want dat zwem ik voorlopig amper. Maar ik veronderstel dat dat ook wel gemeten wordt.
  • De keuze van de horlogebandjes is beperkter dan die van de Polar. Het bandje dat ik net supermooi vind, kan je enkel krijgen bij de versie zonder music en dus niet apart. Van de andere bandjes ben ik niet echt onder de indruk. Bovendien was mijn eerste bandje ook supersnel kapot, gelukkig werd dit door TomTom wel deskundig vervangen, omdat het nog binnen de garantieperiode was.
  • Je moet het horloge erg rond je pols aanspannen om je hartslag correct te meten. Voor mij voelt dat heel naturel aan. Begin dit jaar ging ik een conditietest doen in het UZA. De fysioloog daar vertelde me dat het voor sommige mensen minder evident is. Uit de test daar bleek wel dat mijn hartslagwaarden perfect overeenstemden met wat het ecg aangaf. Da’s beter dan bij mijn ander horloge vroeger. Daar had ik al wel eens een hartslag van ‘0’ (Euhm???), omdat de borstband even de weg leek kwijt te zijn. Maar het is dus erg persoonlijk.
  • Soms mis ik mijn telefoon wel eens onderweg. Gewoon, omdat ik een leuke foto wil nemen of omdat ik besef dat ik niet kan bellen als er iets zou gebeuren (ik ben van nature nogal onrustig). Ik wacht dan eigenlijk ook vol ongeduld op een Apple Watch waarmee je kan bellen.

Een aanrader?
Ik vind van wel, de nadelen wegen voor mij niet op tegen de voordelen. En ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn aankoop.

Wat kost het?

Die van mij kostte 299,95 euro met oortjes inbegrepen. Je hebt goedkopere versies, maar dan kan je er of je muziek niet opzetten of er is geen hartslagmeting aan de pols. Ik kocht ze trouwens bij de Running Store in Duffel en ik kan die winkel enkel maar warm aanbevelen. Zowel voor dit soort aankopen als voor loopschoenen.

Deze blogpost werd niet gesponsord. Ik kocht mijn TomTom-horloge zelf en ik kreeg ook geen korting.

‘Den Draad’

Sinds december ga ik draadloos door mijn sportleven. Toen ik in 2014 begon met lopen werd dat vaak bepaald door ‘den draad’. “Welke draad?”, hoor ik je nu denken. De draad van mijn de hoofdtelefoontjes die in mijn iPhone staken. Om één of ander manier zaten die altijd in mijn weg. Ik had eerst van Apple zelf, daarna ging ik sportoortjes halen. Die zaten beter in m’n oren, maar de draad zat mogelijk nog harder in de weg. Zo heb ik een aantal jaren gelopen, ik werd het gewend. En dan gaf mijn iPhone 4S de geest en liet ik me ondanks de, naar mijn mening, veel te dure aankoopprijs toch verleiden tot de aankoop van een 6S. Bleek dat ding eigenlijk superonhandig te zijn om aan je arm te hangen. Ik was meer bezig met het feit dat dat elke moment van m’n arm kon vallen, dan met het loopplezier.

Dus begon ik uit te kijken naar een sporthorloge. Liefst één waarop ik mijn muziek kon zetten en kon mee lopen, zwemmen en fietsen. Ik hou graag alles bij, dus een gps was ook mooi meer genomen. En als het even kon, had ik ook graag hartslagmeting aan de pols. Dan was ik in één keer ook die hartslagband rond mijn lijf kwijt (zo min mogelijk balast).

Ik was eigenlijk helemaal gewonnen voor de Polar M600, met mijn RS300x had ik nl. heel goeie ervaringen. Helaas bleek dat je aan de M600 helemaal geen muziek kon linken als je een iOS toestel had. Het was enkel compatibel met Android toestellen. Met heel veel pijn in het hart kocht ik mij een TomTom. Het was nl. niet 100% wat in gedachte had, maar ik ben uiteindelijk wel erg blij met mijn aankoop. Ik kreeg er ook nog bluetooth oortjes bij. Die zitten niet geheel perfect, dus als ik weer wat meer gespaard heb, koop ik er mij nog betere. Maar een gegeven paard kijkt men niet in de bek. Er zit bij deze oortjes enkel nog een verbinding tussen beide kanten. Die loopt achteraan mijn hoofd. Dus ik heb er geen last van tijdens het lopen. Fietsen heb ik tot nu toe nog niet alleen gedaan, dus daarvoor gebruik ik ze niet. En bij zwemmen mag je ze niet gebruiken, maar dat was ik ook niet van plan :-). Ze doen wat ze moeten doen. En het is echt een verademing om al die ballast (telefoon rond m’n arm, hartslagband en oortjes met draad) kwijt te zijn.


Ik ben trouwens ook erg tevreden over de werking van het horloge. Maar daarover later meer …

Loop naar de maan!

Dit is geen oproep aan jullie beste bloglezers en ik ben ook niet kwaad op iemand :-). Gisteren zag ik op mijn Facebook feed een link naar het initiatief Loop naar de maan van Kom op tegen Kanker verschijnen.

Elk jaar zie ik hier in Mechelen alles in gereedheid worden gebracht voor de 1.000 km voor KOTK. Ik vind dat een superleuk initiatief, maar helaas heb ik hiervoor nog niet genoeg fietservaring. Bovendien moet je ook wat sponsorgeld verzamelen om aan de start te mogen komen.

Het initiatief Loop naar de maan is kleinschaliger. Je maakt een profiel aan en vrienden kunnen je sponsoren. Het kan al vanaf 10 euro en je sponsort niet per km. Ik heb dat toch maar even gecheckt. De tijden waarin ik meer dan 100km per maand liep, zijn al even voorbij. Maar ik loop toch wel gemiddeld 50km per maand. Aangezien het initiatief loopt van 23 maart tot 16 oktober, wilde ik m’n vrienden en familie ook geen financiële kater bezorgen :-).

Vanaf de startdatum kan je je loopapps koppelen aan je profiel en begint het systeem je aantal kilometers te registreren. In totaal wil KOTK met alle deelnemende lopers samen het gemiddelde aantal kilometer van de aarde tot aan de maan bereiken: 384.450 km.

Alle lopers die minstens 200 euro sponsorgeld verzamelen mogen naar een slotevenement. Maar dat is wat mij betreft bijzaak. Ik wil gewoon m’n steentje bijdragen en lopen doe ik toch sowieso.

Heb je zin om me te sponsoren. Dat kan nu al via deze pagina. Of misschien loop je zelf wel graag mee? Schrijf je dan gerust in via de website.

Dwars door Mechelen

2015-09-27 20.53.17Dwars door Mechelen dat zal altijd een specialleke blijven voor mij. Ik liep de wedstrijd al 4 keer en miste als wielerliefhebber daardoor al 3 jaar de finale van het wk (gelukkig dat het dit jaar in Amerika is, waardoor ik het wel kon zien). Het was dit jaar ook de eerste wedstrijd die ik liep. En bijna had ik hem niet gelopen.

Toen ik in 2012 begon met lopen waren de toenmalige collega’s volop aan het trainen voor de 10 km, vol goesting en een beetje overmoedig liet ik weten dat ik dat ook wel wilde proberen. Maar er restte mij slechts een 15-tal weken en de Start to Run voor 5 km duurde al 10 weken. Geen nood dacht ik, ik sla hier en daar wel een paar lessen over. Zo gezegd, zo gedaan, tot opeens een blessure, ontsteking aan een pees aan de linkse enkel van m’n rechtervoet. De kinesiste schudde haar hoofd bij het horen van mijn verhaal: “die schema’s zijn er voor een reden. Natuurlijk kon je dat conditioneel wel aan, maar je pezen en gewrichten waren nog niet aangepast aan het lopen.” Gevolg: bijna terug van 0 beginnen, geregeld naar de kine, daar echt ‘leren lopen’ en niet meer tijdig in orde voor de 10 km. Dan maar de 5. Die liep ik uit, al was het vooral op karakter. Het jaar daarna liep ik gelukkig wel zonder problemen de 10 km. In het voorjaar van 2014 ging ik voor nog meer: de 10 miles en de 20 van Brussel, maar in het najaar opnieuw Dwars door Mechelen uiteraard.

Je zou denken dat ik de 10 km tegen dan met gemak zou lopen, maar nadat ik nieuwe schoenen en nieuwe steunzolen had moeten aanschaffen (die nieuwe schoenen voortijdig, want terwijl ik met mijn eerste paar mizuno’s meer dan 1.000 km had gelopen, was het tweede paar er op 400 km door), kende ik een hele zomer loopproblemen. Slaapvoeten, blaren … het hield niet op. Gelukkig wilden ze in de loopwinkel niet afgeven. Vlak voor de wedstrijd werden m’n steunzolen vervangen door andere hardere zolen. Ik kon ze maar één keer inlopen, maar na de wedstrijd voelde ik dat de problemen met die schoenen eindelijk voorbij waren. Geen slaapvoeten en maar één blaar, waarvan ik wist dat het nog van het inlopen was.

En dan schrijven we dit jaar. Ik heb al een heel jaar geen 10 km meer gelopen, want ik besloot geen enkele wedstrijd te lopen. Dus geen wedstrijd, maar daardoor ook weinig motivatie. Ik liep dus bijna heel het jaar ongeveer 3×30 minuten per week en vaak zelfs maar 2 keer per week. Maar de Dwars door Mechelen zou ik wel lopen. Dat was buiten onze reis gerekend. Op maandag ging ik voor de eerste keer in drie weken terug lopen (in Santa Monica had ik wel nog 5 km gelopen, maar daarna enkel maar gewandeld). Was het de jetlag of gewoon mijn conditie, maar het ging voor geen meter! Na 5 km moest ik stoppen: misselijk, moe en ook pijn in mijn achillespees. Vooral dat laatste was een alarmbel, geen tweede keer een blessure. Nadat ik enkele km’s gewandeld had (want ik ging voor 10 en had toch meer dan 4 km in één richting gelopen), heb ik nog een km gelopen en dan was ik bijna thuis. Ik was wat teleurgesteld, want 10km dat zou ik normaal puur op karakter moeten kunnen en dat was ook het plan. Tot ik plots die woorden van de kine weer hoorde en bij mezelf dacht voor wie of wat eigenlijk? En wat koop ik ermee als ik dan weer een paar weken/maanden niet meer kan lopen? Het verstand komt met de jaren zeker ;-). Dus ben ik mij deze middag gaan inschrijven voor de 5 km. Helemaal niet deelnemen voelde verkeerd aan.

Het liep goed, enkel was ik wat te laat vertrokken hier thuis. Ik wilde eerst nog mijn strijk gedaan krijgen (wat niet lukte trouwens). Het laatste stuk van hier naar de start heb ik tegen de stroom in gelopen (mijn excuses daarvoor andere lopers), omdat ik mezelf er anders niet meer tijdig zag raken. Ik ben helemaal alleen vertrokken, want iedereen was al weg. Eerst dacht ik oké nu rustig de 5 km lopen, toen ik me opeens bedacht dat dat parcours lichtjes gewijzigd is tegen 3 jaar geleden en dat ik misschien wel eens verkeerd kon lopen. Ik ben dus een versnelling hoger geschakeld en heb hier en daar nog wat lopers ingehaald (meer zelfs dan dat ik voor mogelijk hield). Resultaat: een van mijn snelste 5 km in jaren, om niet te zeggen de snelste ooit (technisch gezien is het trouwens maar 4,6 km, maar dan nog was mijn gemiddelde snelheid hoog naar mijn doen :-)). En nu? Nu wil ik in december mijn tweede Urban Trail Mechelen lopen. Dus stilletjesaan terug opbouwen tot aan 10 km en mij misschien inschrijven voor de halve marathon in Disneyland volgend jaar (eerst kijken hoe dat in zijn werk gaat op 6 oktober).