Vanmorgen las ik in de krant dat het voor pas afgestudeerde leerkrachten enorm moeilijk is om een job te vinden. Vaak sturen ze 100 sollicitatiebrieven voor ze maar één antwoord krijgen. Meestal komt er dus gewoon geen reactie. Er zijn 7.326 leerkrachten voor amper 417 vacatures. Beginnende leerkrachten zijn gedoemd om van de ene interim naar de andere te gaan of een andere job te kiezen. Wel ik voel met hen mee!
Van dagcontract naar interim
Toen ik als communicatiewetenschapper/journalist afstudeerde had ik hetzelfde probleem. En tegen ons werd er tijdens onze studies tenminste eerlijk gezegd dat het moeilijk ging zijn om een job te vinden. Leerkracht wordt gezegd, is een knelpuntberoep, maar dat blijkt enkel voor bepaalde vakken zo te zijn. Ikzelf mocht op de dag dat ik afstudeerde, beginnen bij een krant, met dagcontracten weliswaar. Ik dacht toen nog dat ik geluk had, want in het begin liep dat vlotjes. Als je echter na meer dan een jaar nog met dagcontracten werkt, dan wil je toch wel meer zekerheid. Gedurende dat jaar stuurde ik honderden sollicitatiebrieven. Vaak kreeg ik geen reactie. Als ik er wel één kreeg, stootte ik op gebrek aan ervaring. Hoewel ik op dat moment bij de krant ervaring aan het opdoen was. Uiteindelijk stuurde een vriendin mij een vacature bij het bedrijf waar zij aan de slag was en kreeg ik daar een job aangeboden. Interim voor 6 maanden, een job die buiten mijn sector viel. Die job lag me echt niet, maar ik heb wel tot mijn laatste dag mijn best gedaan.
Daarna kon het sukkelstraatje weer beginnen, terug solliciteren. En weer niet genoeg ervaring. Een half jaar heb ik zonder werk gezeten en dat doet iets met een mens. Telkens dat deksel tegen de neus krijgen. Wat scheelt er toch met mij? Waarom mag ik niet op gesprek? Na 6 maanden kreeg ik een job aangeboden. Een job als redacteur bij een bureau dat zich bezighield met mediaprojecten. Een job die ik doodgraag deed en waarbinnen ik na een tijdje naast redacteur, een meer coördinerende rol op mij nam. Helaas had de economische crisis er hard toegeslagen. En na iets minder dan drie jaar moesten ze mij dus laten gaan. Daar ging ik weer, sollicitatiebrieven versturen aan de lopende band. Gelukkig ging het dit keer al iets vlotter. En binnen mijn opzegperiode vond ik een nieuwe job.
Onvrijwillige jobhopper
Nu blijkt dus dat deze job te administratief is voor mij. Dat ik er als communicatiewetenschapper en journalist er mijn ei niet in kwijt kan. Ik mis uitdaging en het zorgt ervoor dat ik vaak met tegenzin naar het werk ga. Het is soms moeilijk om uit te leggen aan een buitenstaander, maar dat weegt op me. Ik word er enorm ongelukkig van. Onlangs heb ik hierover open kaart gespeeld met mijn werkgever. We zijn een klein bedrijf waar maar vijf personen werken (mijn werkgever en haar partner inbegrepen). Als je dan constant halve dagen opneemt om te solliciteren, begint dat op te vallen. Het resultaat is wel dat ik nu met een cv zit dat jobhopper schreeuwt. Terwijl ik hier nooit voor gekozen heb. Voor mij heeft het constant zoeken naar een nieuwe job tot een serieuze achterstand geleid. Sparen is namelijk heel moeilijk als je in het begin van je carrière steeds weer naar af moet. In de periodes waar ik geen andere (vaste) job achter de hand had, kon ik bovendien niet onderhandelen over mijn loon. Het was te nemen of te laten.
Momenteel lukt het solliciteren al iets beter dan vroeger. Ik mag toch al wat meer op gesprek, maar ook nu duurt het weer te lang. Vaak krijg ik te horen dat er meer dan 100 kandidaten waren voor een functie. Als het profiel van een van die kandidaten dan net iets beter aansluit, dan kiest de potentiële werkgever (logischerwijze) voor die persoon. Ik zou bijvoorbeeld graag bij een uitgeverij werken, maar ik heb er geen ervaring mee. De afgelopen maanden solliciteerde ik twee keer bij een uitgeverij. Eén keer mocht ik op gesprek bij het rekruteringsbureau dat was ingeschakeld, maar sneuvelde ik na de eerste ronde, omdat een andere kandidaat al een gelijkaardige job bij had uitgevoerd. De andere keer mocht ik gewoon niet op gesprek. En zo gaat het maar door … Soms is het een echte lijdensweg dat solliciteren.
Hoop doet leven!
Vandaag kreeg ik gelukkig positief nieuws. Ik mag nog eens op gesprek. Bij een bedrijf dat de moeite nam om mij eerst telefonisch te screenen. Iets wat ik alleen maar kan toejuichen. Drie sollicitatiesrondes of meer, als je nog een vaste job hebt met 20 dagen verlof, waarvan er tien dagen door het bedrijf worden vastgelegd tijdens de vakantieperiodes en je nog graag op reis gaat buiten het hoogseizoen, het is geen evidentie. Ik hoop dat er iets uit voortkomt. En aan alle beginnende leerkrachten: ik duim dat er ook voor jullie snel iets uit de bus mag komen!!!