Op de koffie

Koffie en ik, jarenlang waren we niet zo’n goede vriendjes. Ik vond het niet lekker en had er geen behoefte aan. Oké ik ben geen ochtendmens, maar door sloten water te drinken, raak je vroeg of laat ook wel wakker. Later toen bleek dat ik reflux had, stond het ook nog eens op de lijst met dingen die je beter niet drinkt. Neen, koffie en ik dat werd zeker niets.

Tot ik op vakantie in het buitenland Starbucks ontdekte, hoe kon ik nu neen zeggen tegen hun Frappuccino’s? Een beetje een ijsje dat je drinkt. Of zoals Wentworth Miller het zo mooi verwoordde: “het ideale excuus om je dessert al bij het ontbijt te consumeren.”  Een echte koffieliefhebber zal natuurlijk, niet geheel onterecht, beweren dat Starbucks weinig met koffie te maken heeft, maar het was een begin. Niet veel later begon koffie in België een echte hype te worden. De ene übergezellige koffiebar na de andere sproot uit de grond. En ze hadden allemaal van die speciale koffietjes: speculaaslattes, koffie met marshmallows … jum. Ik begon ervan te houden. Bovendien kon ik een restaurantbezoek nu mee afsluiten met een koffie. Jarenlang had ik op het einde van de maaltijd nog een watertje besteld, terwijl alle andere personen aan tafel kozen voor koffie of thee en daarbij nog koekjes kregen. Het zag er allemaal zo gezellig uit, terwijl ik verweesd achterbleef met mijn water. Eindelijk kon ik ook iets bestellen: geen straffe, pure koffie, maar een latte met wat suiker: warm en gezellig, zoet en zacht.

Ja plots waren we goede vriendjes koffie en ik. Dus kocht ik zelfs samen een Dolce Gusto. Door het jarenlange gebrek aan cafeïne bleek echter dat ik nogal fel reageer op koffie. Als ik er na 21u nog één drink, lig ik een hele nacht wakker. Er raast dan van alles door mijn hoofd. Vaak krijg ik op zo’n momenten ook wel heel goede en creatieve ideeën, maar de volgende dag ben ik een wrak. Lastig, zeker als ik daarna nog moet gaan werken en ook op zondag doe ik toch ook liever wat anders dan een hele dag slapen. Maar ook dat euvel werd recent verholpen. Dan bestel ik toch gewoon een deca latte.

Ik moet ook m’n momenten kiezen. M’n maag heeft het nog steeds zeer zwaar om dit alles te verteren, dus bij het ontbijt kies ik nog steeds voor water. Het komt er vaak alleen van op een koude namiddag in het weekend of ‘s avonds om een restaurantbezoek af te sluiten. Een verstokte koffiedrinker zal ik dus nooit worden, maar af en toe eentje voor de gezelligheid, dat ontzeg ik mezelf niet. Nu nog thee zeker … dat krijg ik nog steeds niet binnen met de beste wil van de wereld.

Follow my blog with Bloglovin