Ik zit nog steeds op schema en daar ben ik blij om. In februari las ik opnieuw twee boeken:

De moord op Miss België: zoals ik al eens eerder zei ben ik enorm fan van Marc de Bel. Toen ik hoorde dat hij een Blinker-boek voor volwassenen had geschreven, wilde ik het dan ook per se lezen. Ik kreeg het cadeau voor Kerstmis en las het deze maand vrij snel uit. Snel, want zo als alle boeken van de Bel las het vlot. Ik vond het een heel entertainend boek en ben blij dat ik het gelezen heb. Maar om het nu een boek voor volwassenen te noemen? Daarvoor miste het wat diepgang. Ik vond ook dat het heel bruusk eindigde. Oké, het ‘mysterie’ was opgelost, maar ik hou dan nog wel van een hoofdstukje waar het nog eventjes gaat over het ‘privéleven’ van het hoofdpersonage als afsluiter. Ik meen mij te herinneren dat hij dat vroeger ook zo deed in zijn Blinker-boeken (maar ik kan me vergissen). Hier gebeurde dat niet en bleven er naar mijn mening te veel verhaallijnen open.

Bono 50: dit boek van journalist Bart Steenhaut kreeg ik een paar jaar terug cadeau van een ex-collega die toen meedeed aan het Groot Dictee der Nederlandse taal (en dat supergoed deed, may I add :-)). Alle deelnemers krijgen een pakket, omdat ze geselecteerd zijn. Dit boek zat er bij en U2 zegt hem absoluut niets. Gelukkig wist hij dat ik megafan was en lag er de volgende dag dus een leuk cadeautje op mijn bureau (ja ik heb altijd al geluk gehad met mijn collega’s). Dit jaar pakte ik het eindelijk vast en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Het las opnieuw minder vlot dan het fictieboek, blijkbaar hebben mijn hersenen meer tijd nodig om de inhoud van non-fictieboeken te verwerken, maar ik las het wel met veel plezier. Ik leerde dingen bij, werd bij bepaalde beschrijvingen van concerten terug gekatapulteerd in de tijd en kreeg zin om terug in m’n eigen U2 catalogus te duiken. Een aanrader voor de fans!

En jij? Iets interessants gelezen in februari?

Nadat ik mijn boekendoel had vooropgesteld ging ik begin januari meteen aan de slag. En met succes, want ik las niet één, maar twee boeken:

Één mens is genoeg: een boek van oud-leerkracht Els Beerten. Dat mij direct meesleepte van het begin. Het eerste deel was ongemeen hard. Herkenbaar ook met momenten, want ik weet als geen ander wat het is om gemanipuleerd te worden door je eigen vlees en bloed, om dan te ontdekken dat het allemaal leugens zijn. Gelukkig was de rest veel minder herkenbaar. Tegen deel 3 was ik wel de affiniteit met het hoofdpersonage verloren, waardoor ik het spijtig genoeg wel een minder boek vond dan haar voorganger Allemaal willen we de hemel. Maar toch een aanrader! Het las ook als een sneltrein. Op een week had ik het uit. En dat was enkel omdat ik niet genoeg tijd had om het op één dag uit te lezen.

How Blogs Work van vroegere klasgenote Stephanie Duval (ja het was precies de leesmaand van auteurs die ik in mijn leven al eens ben tegengekomen :-)). Hoewel ik stukken van dit boek interessant vond, heb ik mij door het merendeel moeten slepen. Gelukkig dat ik het eerste boek op een week uit had, want voor dit boek had ik meer dan twee weken nodig. Had ik dit als eerste gelezen dan was de moed me vast in de schoenen gezonken. Is dit dan een slecht boek? Verre van, het is goed geschreven en staat vol tips, maar ik ben niet echt de doelgroep. Dit is meer voor professionele bloggers. Toen ik Blogboek las, kreeg ik al vaak een benepen gevoel als er dingen stonden zoals: maak een manifest … In plaats van dat het mij motiveert om er dan in te vliegen, krijg ik dan last van faalangst en uitstelgedrag. Omdat het lijkt dat ik niet serieus genoeg bezig ben met mijn blog. Maar Blogboek was verder wel meer vrijblijvend, ook voor de hobbyblogger zoals ik. Toch heb ik eindeloos veel respect voor Stephanie. Toen we samen de Master Journalistiek deden, had ik niet zo veel contact met haar. Er was af en toe wel eens een babbel in de gang voor een les of voor een examen, maar we zaten in andere ‘vriendengroepjes’, je kent dat wel. Het was mij van het begin wel al heel duidelijk dat ze wist wat ze wou in het leven. Sommige van onze lectoren deden al eens smalend toen ze stage ging lopen bij Elle of omdat ze (toen nog) een modeblog had. “Want modejournalistiek dat was toch geen ‘echte’ journalistiek.” En hoewel er nog wel wat klasgenoten effectief journalist geworden zijn (zoals die ene ex-klasgenoot die al in heel wat rampgebieden gezeten heeft voor de krant), vind ik dat Stephanie van hen allemaal al het meeste bereikt heeft in de sector. En ze gaat nog steeds voort op dat elan. Ik ben ook enorm fan van haar blog trouwens. Als je dus een professionele blog wil opbouwen, lijkt me dit een goed boek om ze te beginnen (samen met Blogboek uiteraard :-))!

En nu op naar de volgende boeken …