Mensen die me volgen op Instagram zagen het al voorbij komen. Eind juni/begin juli bevond ik mij in de USA.  Dit keer voor een stukje dat we nog niet gedaan hadden: The South. De reis bracht ons in Atlanta, Nashville, Memphis, Vicksburg, Natchez, New Orleans, Fort Walton Beach, Tallahassee, Savannah, Charleston en terug in Atlanta. Ik weet niet wat het is met Amerika en mij, maar elke keer als ik er ben, voelt dat als thuiskomen. En terwijl ik dit typ, heb ik alweer heimwee naar daar. Geen idee of ik snel zal kunnen teruggaan, maar ik hoop dat het alvast niet de laatste keer was.

Ik neem je even mee langs de steden die we gedaan hebben:

Op dag 2 liepen we door Nashville toen de avond daar viel en dat was prachtig. Ik hield eigenlijk wel van deze stad. Niet van het centrum met alle countrybars, want dat was me te druk. Wel van de gezellige buitenwijken met typische huizen en hun ‘porches’ met schommelstoelen. Was het niet dat ik wist dat het er even hard kan regenen als hier, ik had me er al een buitenverblijf gezocht :-D.

In Memphis gingen we ‘ribbekes’ eten bij BB King’s. Of zeg maar liever ribben. Een collega van me had op me voorhand al gewaarschuwd. Je krijgt er een megarib en maar een minipotje coleslaw. Voor mij had dat wat meer mogen zijn, maar het was wel superlekker. Verder bezochten we ook Graceland. Ik ben geen Elvisfan, maar dit moest ik toch eens gezien hebben. Wat mij daar vooral bijbleef waren de hoeveelheid televisies in dat huis en die zotte Jungle Room. Kitsch ten top :-)!

Over Vicksburg en Natchez kan ik kort blijven, ik vond daar niet veel te zien. In Vicksburg bezochten we het National Military Museum en in Natchez heb ik de Mississipi eens van dichtbij gezien. ‘Nuff said’.

Vervolgens kwamen aan in New Orleans en dat was een voltreffer op vele gebieden. Ik werd er onmiddellijk verliefd op het leuke hotel waar we zaten: Old No.77 Hotel & Chandlery. Dat was mooi ingericht, had deurhangers waarvan de copywriting kon tellen, een goed restaurant waar een runner-up van top chef de plak zwaaide (met trouwens ook lekker ontbijt en goeie koffie). Kortom de hipster in mij was door het dolle heen.

De stad was indrukwekkend. Het had iets Europees en Latijns-Amerikaans tegelijk (te danken aan de Franse en Spaanse invloeden). Verder had het iets donker met de voodoo shops en kerkhoven die in menig serie/film een rol spelen. Een geweldige combo vond ik.

Ik was wel minder fan van de typische keuken. Die gumbo vond ik niet slecht, maar ook niet lekker. Grits vond ik niet te eten. Enkel Jambalaya kon me bekoren. We deden er een kookworkshop, maar die viel dus dik tegen. Alles was al vooraf gesneden. Daarna mocht je in de pannen roeren en orders opvolgen. Niet echt veel vrijheid dus en lekker was het ook al niet echt. We hadden dit vooraf betaald en het was erg duur, zeker de moeite niet waard.

Na New Orleans arriveerden we in Fort Walton, een stadje waar ik graag wat meer van had gezien. Het had er zo te zien prachtige stranden, maar die hebben we (dankzij een upgrade) alleen vanuit de hotelkamer gezien. We arriveerden er om 17u ‘s avonds en tegen dat we gedaan hadden met eten, was het al pikdonker. Toen we verder reden was ik ook omvergeblazen van de grote waterpretparken die er in Florida waren. Ik had er supergraag eens eentje gedaan, maar dat zal voor een andere keer zijn.

Van Talahassee heb ik om een gelijkaardige reden enkel de hotelkamer gezien. En door Savannah zijn we ‘s morgens even doorgereden. Deed me erg denken qua stijl aan New Orleans.

In Charleston kwamen we ook tijd te kort. M’n gezelschap wilde een iPad aanschaffen. Dus heb ik er van de winkeltjes die er waren, vooral de Apple Store gezien. Daarna zijn we doorgereden naar het lokale park om er de moerassen te zien. ‘s Avonds na het eten zijn we er gelukkig nog kunnen gaan wandelen en het was echt een leuk stadje. Je had het gevoel ineens in de Caraïben beland te zijn. De winkeltjes waren er niet allemaal de typische ketens, dus was het jammer dat ik er niet kon shoppen. Maar goed da’s een reden om nog eens terug te gaan.

Ten slotte arriveerden we terug in Atlanta op the 4th of July. We bezochten er die dag het ‘museum’ of doe-center, zo je het wil, van Coca-Cola. Wel eens fijn om te doen. Vooral tasting room, waar je alle smaken van Coca-Cola producten van over heel de wereld kon proeven, was nogal ‘speciaal’. Je bleef er zowat aan de grond plakken van alle suikers. Het was trouwens niet allemaal even lekker.

‘s Avonds gingen we naar het vuurwerk kijken. Wat een zotte bedoening was me dat. De aanloop ernaar vond ik nogal saai. Er waren wat optredens van lokale bands, die niet zo goed waren. Op het einde van de avond stonden CeCe Peniston en Bobby Brown op het programma. ‘Ons CeCe’ zingt echter niet zo toonvast en in het midden van Bobby Brown z’n optreden zijn ze maar met het vuurwerk begonnen. Als ware het een soort signaal dat hij er mee mocht kappen (en terecht ;-)). Maar dat vuurwerk, volgens mij is er daar voor ettelijke miljoenen in de lucht geschoten en ook elders in Atlanta zag en hoorde je niets anders dan vuurwerk. Ik zag ook constant brandweerwagens uitrukken. Volgens mij is dat voor die mannen een van de drukste dagen van het jaar. Hopelijk kan ik the 4th ooit eens bij Amerikanen thuis vieren. Dat lijkt me nog veel leuker. Of in New York, dat zou het schijnt ook de moeite, en om een of andere reden twijfel ik daar niet aan :-).

​
Op onze laatste dag in Atlanta bezochten we nog CNN. Wat voor mij, als journalist van opleiding, toch best indrukwekkend was. Dat gebouw is een half dorp. En ook de ruimte waar ze het nieuws voorbereiden/maken was enorm groot. Het is eigenlijk nooit m’n droom geweest om daar te werken, maar toen ik het zag, snapte ik eigenlijk niet goed waarom. Het leek me echt een ‘speeltuin’ als journalist.

Het grote nadeel van deze reis dus wel dat we vaak tijd te kort hadden. We boekten deze reis op voorhand met Connections. Onze laatste reis naar de States was bijna uitgedraaid op een financiële kater en dat wilden we op deze manier vermijden (doordat de hotelkost, kost van de vluchten en de wagen op voorhand vastlag). Het grote nadeel was dat dit veel minder vrijheid gaf en we dus niet konden beslissen om steden zoals Vicksburg en Natchez links te laten liggen en wat langer te blijven in Fort Walton of Charleston. Maar toch beklaag ik het mij nog steeds geen seconde dat we geweest zijn. Net zoals onze andere reizen naar de States was het er namelijk weer eentje om nooit te vergeten. Op naar de volgende …