‘Den Draad’

Sinds december ga ik draadloos door mijn sportleven. Toen ik in 2014 begon met lopen werd dat vaak bepaald door ‘den draad’. “Welke draad?”, hoor ik je nu denken. De draad van mijn de hoofdtelefoontjes die in mijn iPhone staken. Om één of ander manier zaten die altijd in mijn weg. Ik had eerst van Apple zelf, daarna ging ik sportoortjes halen. Die zaten beter in m’n oren, maar de draad zat mogelijk nog harder in de weg. Zo heb ik een aantal jaren gelopen, ik werd het gewend. En dan gaf mijn iPhone 4S de geest en liet ik me ondanks de, naar mijn mening, veel te dure aankoopprijs toch verleiden tot de aankoop van een 6S. Bleek dat ding eigenlijk superonhandig te zijn om aan je arm te hangen. Ik was meer bezig met het feit dat dat elke moment van m’n arm kon vallen, dan met het loopplezier.

Dus begon ik uit te kijken naar een sporthorloge. Liefst één waarop ik mijn muziek kon zetten en kon mee lopen, zwemmen en fietsen. Ik hou graag alles bij, dus een gps was ook mooi meer genomen. En als het even kon, had ik ook graag hartslagmeting aan de pols. Dan was ik in één keer ook die hartslagband rond mijn lijf kwijt (zo min mogelijk balast).

Ik was eigenlijk helemaal gewonnen voor de Polar M600, met mijn RS300x had ik nl. heel goeie ervaringen. Helaas bleek dat je aan de M600 helemaal geen muziek kon linken als je een iOS toestel had. Het was enkel compatibel met Android toestellen. Met heel veel pijn in het hart kocht ik mij een TomTom. Het was nl. niet 100% wat in gedachte had, maar ik ben uiteindelijk wel erg blij met mijn aankoop. Ik kreeg er ook nog bluetooth oortjes bij. Die zitten niet geheel perfect, dus als ik weer wat meer gespaard heb, koop ik er mij nog betere. Maar een gegeven paard kijkt men niet in de bek. Er zit bij deze oortjes enkel nog een verbinding tussen beide kanten. Die loopt achteraan mijn hoofd. Dus ik heb er geen last van tijdens het lopen. Fietsen heb ik tot nu toe nog niet alleen gedaan, dus daarvoor gebruik ik ze niet. En bij zwemmen mag je ze niet gebruiken, maar dat was ik ook niet van plan :-). Ze doen wat ze moeten doen. En het is echt een verademing om al die ballast (telefoon rond m’n arm, hartslagband en oortjes met draad) kwijt te zijn.


Ik ben trouwens ook erg tevreden over de werking van het horloge. Maar daarover later meer …

Maartboek

In maart las ik één boek: Kom hier dat ik u kus van Greet Op de Beeck. Je leest het goed dezelfde auteur als vorige maand. Dat was veeleer toevallig. Ik kocht haar eerste boek op de boekenbeurs, omdat ik er al zoveel goeie dingen over gehoord had. Een maand later had ik een kerstfeestje met de collega’s. We hadden namen getrokken en zorgden allemaal voor een cadeautje. De collega die mijn naam getrokken had, gaf me dus een boek, waar ik overigens erg gelukkig mee was :-). Ik vond ‘Kom hier dat ik u kus’ goed, maar ik vond het wel minder meeslepend dan ‘Vele hemels boven de zevende’. Het boek volgt hoofdpersonage Mona door drie fases in haar leven: als kind, als twintiger en als dertiger. Het hoofdstuk als kind las als een sneltrein, het hoofdstuk over haar leven als twintiger ging al minder vlot en bij het hoofdstuk als dertiger heb ik echt moet zwoegen. Ik verloor de affiniteit met het hoofdpersonage vroeg me af waarom ze dan haar leven niet over een andere boeg gooide. Al bij al vond ik het wel een goed boek en gaf ik het toch nog drie sterren op Goodreads, maar ik zou het dus minder aanraden dan het debuut van Op de Beeck.

Februariboek

In februari las ik opnieuw één boek: Vele hemels boven de zevende van Griet Op de Beeck. Het boek las als een sneltrein, want ik begon eraan eind januari, nadat ik eindelijk A Little Life had uitgelezen, en had het op 1 februari al uitgelezen. Het volgt 5 personages die allemaal op hun eigen manier met elkaar verbonden zijn. Ze zoeken hun weg in het leven en dat lukt voor de ene al wat beter dan de andere. Op de Beeck schrijft op een vlotte en volkse manier (voor mij had het soms wat minder plat gemogen, maar kom :-)). En het boek bleef me van begin tot het einde boeien. Zeker een aanrader. Op Goodreads gaf ik het dan ook 4 sterren.

Warme oproep

Deze week gebruik ik m’n blog even om een warme oproep te doen aan m’n lezers. Zoals jullie al dan niet weten, doe ik dit jaar normaal mee met de 1.000 km van Kom op tegen Kanker. Dit met een van de twee Little Black Bike teams.

Om te mogen starten doen we momenteel nog de nodige werving. Zo is er op zondag 19 maart een pastamiddag in Gent in hostel De Draecke. Ben je uit de regio?  Schrijf je dan in via deze link.

Niet uit het Gentse? Dan is het de ideale gelegenheid om deze mooie stad eens te ontdekken en terwijl een pasta’ke te komen eten. Je doet er mijn teamgenoten en mij een enorm plezier mee. En yours truly zal uiteraard aanwezig zijn om je met de glimlach te bedienen.

Zie ik je daar?

Januariboek

In januari las ik één boek: A Little Life van Hanya Yanagihara. Op 1 februari las ik nog een tweede boek uit, maar juist is juist. Enkel dit boek komt dus in het januari-overzicht terecht. Ik had over dit boek op voorhand heel wat positieve reviews over gelezen. De verwachtingen lagen dus torenhoog. En ze werden helaas niet volledig ingelost. Begrijp me niet verkeerd, het was een prachtig boek, maar volgens mij had het ook veel korter gekund. Ik heb het boek op mijn e-reader gelezen en zat toch al aan een goede 30% voor ik er helemaal begon in te komen. Bij een boek van meer dan 700 pagina’s heb je dan toch al heel wat pagina’s gelezen. Ik vond het verder ongeloofwaardig dat een van de hoofdpersonages zo veel pech heeft in zijn leven. Alsof het hem blijft achtervolgen.

Het boek gaat over vier vrienden in New York en volgt hen gedurende verschillende fases in hun leven. In het begin had ik het gevoel: wanneer gebeurt er hier nu eindelijk iets :-)? Ik las enkel ellenlange beschrijvingen over het leven van vier mensen. Tot ik besefte dat het ‘het leven’ was wat voor die mensen gebeurde. En dat leven was behoorlijk hard. A Little Life is niet enkel een klepper van een boek, het is ook ontroerend en komt aan als een mokerslag. Ik zou dus iedereen aanraden om het te lezen. Zelf gaf ik het boek 4 sterren op Goodreads. De vijfde ster is de auteur verloren, omdat het volgens mij dus toch wel zeker 100 pagina’s korter had kunnen zijn ;-).

Ik heb me ingeschreven voor het partnerprogramma van bol.com. Vanaf nu zullen mijn boekenreviews dan ook affiliate links bevatten. Wat wil dat zeggen? Als een van jullie het boek koopt via deze link dan krijg ik een percentje. Daar kan ik daar dan weer meer boeken van kopen :-).

 

Winterslaap

Zo voelt het elk jaar weer. Het einde van de herfst en de winter breken aan en als het fysiek mogelijk was, zou ik mij in een slaap kunnen hullen die tot aan de lente duurt . Kan iemand mij wakker maken op 21 maart alstublieft? Ik denk dat ik meestal last heb van wat de klassieke winterdip wordt genoemd. Als ik de kans heb, zal ik later wellicht een van die gepensioneerden worden die gaat overwinteren in het buitenland. Bij voorkeur wel ergens anders dan in Benidorm ;-). Het is echt heel vervelend, want tijdens de weekends slaap ik veel meer uren dan in de lente. Wat ook minder tijd geeft om nuttige en leuke dingen te doen. Tijdens de week lig ik ‘s avonds al vaak vanaf 8u te slapen in de zetel. Ik zou in mijn bed kruipen als het kon, maar door mijn reflux mag ik de eerste drie uur na mijn laatste maaltijd niet volledig plat liggen. In ons bed is dat geen optie, want dat is niet verstelbaar. Dus wring ik mij maar in een oncomfortabele positie (auw mijn nek) in de zetel, zodat ik toch wat kan slapen. Wat dan weer tot hoofdpijn leidt van een verkrampte nek.

Ik begon er al half moedeloos van te worden. Van bloggen komt niks meer in huis en ik wil niet zo iemand worden die constant moet schrijven: “sorry dat jullie weer weken niets van me hoorden.” Wat ik nu al voor de derde keer aan het doen ben trouwens. A Little Life heb ik eindelijk uitgelezen (waarover later meer), maar het volgende boek dat klaarlag (Vele hemels boven de zevende) vordert maar met mondjesmaat. Het was al een paar weken eerder in me opgekomen dat ik misschien wel weer eens tekorten had. M’n lichaam neemt slecht ijzer op en ook b12 (dat laatste door de maagmedicatie die ik neem). Bovendien heb ik van nature uit een lage bloeddruk. Dus bij mijn laatste check-up bij de gynaecoloog, vroeg ik om mijn bloedwaarden ook meteen op tekorten te controleren. Ze zou me iets laten weten als ik supplementen nodig had, zei ze. Ik hoorde niets en legde me er bij neer dat de winterdip dit keer gewoon harder toesloeg. Zou dat dan elk jaar erger worden?

Tot ik vandaag langs mijn huisarts passeerde. Ik moest een voorschriftje hebben voor mijn maag- en allergiemedicatie. Ik vertelde haar wat er scheelde en ze ging naar de bloedwaarden kijken die ze van de gynaecoloog kreeg. B12 bevond zich op de ondergrens, ik had geen ijzertekort, maar wel een Feritine-tekort, wat ook opgelost kan worden met ijzersupplementen. En uiteraard was mijn bloeddruk weer laag. Supplementen werden voorgeschreven en uit ervaring weet ik dat dat meestal wel helpt. Binnenkort vlieg ik dus weer door het leven (alleszins dat hoop ik toch ;-)). En tot dan slaap ik gewoon wat meer dan anders, want toegegeven soms kan dat wel goed doen!

So long, farewell …

Beste 2016

Je was niet heel erg lief voor mij. Dus ik ga eerlijk zijn, ik ben blij dat je er bijna opzit. Het verhaal over m’n gezondheid kennen m’n lezers ondertussen al langer. Maar ook voor m’n familie was je hard. En m’n mama kende ook haar moeilijke momentjes.

Toch was het niet allemaal kommer en kwel. Ik denk dat ik nog nooit zo hard geleefd heb als in 2016. Dat je daarvoor eerst even geconfronteerd moet worden met wat er allemaal mis kan gaan, is jammer, maar het was niet anders.

Er waren leuke momenten met mijn familie. Mijn vrienden die me op moeilijke momenten belden of me uit m’n kot kwamen halen. Lieve buren die er niet alleen een geweldige zomer, maar ook een fantastisch najaar van maakten. Ik heb dit jaar niet één, maar vier blogdates gehad met enkele topdames (twee met Josefien, één met Lieselot en één met Evi). Er werd veel plezier gemaakt met die supercollega’s van me. En ik leerde de bende toffe madammen van het Little Black Bike team kennen.

Er werd naast gehuild, gelukkig ook veel gelachen, lekker gegeten (en nog eens gegeten, en nog eens … wie me volgt op Instagram weet dat ik veel eet :-D) en gesport.

Ik nam eindelijk de tijd om te leren zwemmen (ik ben het nog steeds aan het leren) en leerde de nodige rust nemen. Ik werd in zekere zin een positiever mens ja (ik ja, de pessimist in mij had dat nooit voor mogelijk gehouden).

Je was een wervelwind 2016, zowel op positief als negatief vlak. Ik hoop je negatieve kantjes nooit meer te moeten terugzien, de positieve eens te meer. Ik wil verder blijven leven zoals ik dat nu doe. Genieten van de mooie dingen, nog meer vrolijke mensen leren kennen (en eten ja, veel eten ;-)).

We zijn aan de vooravond van een nieuw jaar en dus zeg ik met veel plezier: daaaag 2016, so long, farewell, auf wiedersehen, goodbye. En op een veel beter 2017, schol!

Het idee om een brief te schrijven aan het afgelopen jaar kwam niet van mezelf, maar van de fantastische Evi Renaux. Als je haar boek ‘Life on Sneakers’ nog niet gelezen hebt, doe dat dan zeker in 2017.

As we speak #3

Sinds mijn laatste post is er weer veel gebeurd. Dus een ideaal moment om weer eens van As we speak te doen. Tijdens mijn vakantie in Andalusïe schreef ik tonnen aan blogideeën op in mijn schriftje, die zijn niet verdwenen, maar het ontbreekt me aan tijd. Ik hoop dat ik na deze post terug opnieuw wekelijks iets kan schrijven, maar ook de komende weekends zijn weer druk, dus ik maak alvast geen loze beloftes. Maar ik doe m’n best.

-Eten:
dat is een beetje een hobby van me ;-). Vooral uit eten gaan. De laatste weken ging ik bij Eat Love Pizza en Otomat in Gent eten, bij Bastiano in Bonheiden en deze middag nog met Lieselotte van Shout Your Heart Out bij Pain Quotidien in Mechelen. Bedoeling was om naar Sister Bean te gaan, maar sinds kort kan je daar niet meer reserveren voor 2 personen. En ondanks het feit dat ik wel dacht safe te zitten met dit stormweer, bleek het daar toch volzet. Volgende week ga ik wel met de buren naar Sister Bean, dan zijn we met voldoende om te reserveren. Ik vind dat maar niks dat er tegenwoordig steeds en steeds meer plaatsen komen waar je met een minimum aantal moet zijn om te kunnen reserveren. Maar goed, Lieselotte en ik lieten het niet aan ons hart komen en de brunch bij Pain Quotidien heeft ook gesmaakt. En ook de bijbehorende leuke babbel deed me goed.


-Sporten: ik doe Fitball op het werk, om mijn ‘core’ te versterken en iets te doen aan mijn zwakke onderrug en nek. Maar dit maakte het de laatste weken wel lastiger om het lopen te onderhouden. Omdat de Fitball op maandag is, probeerde ik op dinsdag te lopen, maar de laatste weken was ik dinsdagavond vaak niet thuis of laat thuis. Dus dan werd er niet gelopen. Binnen twee weken zit de eerste lessenreeks erop. In januari komt er terug een reeks, maar ondanks het feit dat dit de eerste sport is waar er aan de core gewerkt wordt, die ik leuk vind, ga ik voor de lessenreeks in januari passen. Ik moet nl. ook beginnen trainen voor mijn rit voor de 1.000 km van KOTK. Daarnaast zwem ik nog steeds twee keer per week. Ik ben er nog niet met die crawl, maar ik maak wel vorderingen. Dus goed nieuws. Jammer genoeg heb ik nog niet genoeg rendement, waardoor ik terug bijkom. Het zouden spieren kunnen zijn, voorlopig zie ik zelf ook nog geen vet, maar ik ben er toch niet gerust op :-). Vooral omdat het in stijgende lijn blijft gaan. Puntje één uit deze blog zal er ook niet aan helpen natuurlijk, maar ik blijf een bourgondiër en ga daar dus ook niet mee stoppen. Hopelijk stabiliseert het door terug wekelijks een keertje te lopen en als ik gestart ben met m’n fietstraining.

-Lezen: nadat ik in oktober enkel magazines las, ben ik nu bezig in A Little Life op m’n Kindle. Dat is een serieuze klepper, dus voorlopig zit ik na een week lezen nog maar op 8 procent. Maar ik neem de nodige tijd, geen enkele reden om mezelf af te jagen.

-Kijken naar: net de ‘fall finale’ van Grey’s Anatomy gezien, verder kijk ik ook naar This is Us en The Big Bang Theory, genoot ik superhard van Nieuwe Buren en het nieuwe seizoen van Zo Man Zo Vrouw. Binnenkort komt er terug een nieuwe reeks van Het Huis, daar kijk ik ook naar uit, en uiteraard de 4 nieuwe afleveringen van Gilmore Girls die vrijdag op Netflix komen. Verder kijk ik bitter weinig tv naar mijn normen, maar dat is omdat ik bewust meer tijd wil maken om te lezen. Keuzes maken in het leven, noemen ze dat.

-Werk: hier kan ik kort over zijn, het is er nog steeds te druk. Ik heb gelukkig collega’s die mij aanmanen om af en toe wat gas terug te nemen of ik zat ook nog constant ‘s avonds te werken. Nog even en dan heb ik tussen kerst en nieuw bijna een volledige week vakantie (ze start de vrijdag voor Kerstmis en duurt tot en met 2 januari, maar op woensdag ga ik wel even van thuis uit werken, dus het zijn eigenlijk twee halve weken). Ik doe m’n job voor alle duidelijkheid doodgraag, maar voor iemand die van structuur houdt, is het lastig dat ik de controle dreig kwijt te raken. En dat straalt ook af op de structuur van m’n huishouden. Ik voel m’n hier thuis momenteel vaak ‘een kieken zonder kop’.

-Voorbereiden van: onze spinningnamiddag in Gent ten voordele van de 1.000 km van KOTK. Ik ga hier zelf ook voor de eerste keer spinnen, benieuwd hoe dat gaat zijn. Ook onze andere acties krijgen stilaan vorm. Het is erg fijn om met al die topdames te werken aan ons gezamenlijk doel. Nu nog in vorm raken voor die rit ;-).

Rotktober

Dat oktober geen topmaand zou worden, wist ik al toen ik te horen kreeg dat het kindje dat ik deze maand zou krijgen er nooit zou komen. Ik probeer daar zo positief mogelijk mee om te gaan, want het had allemaal nog veel erger kunnen zijn. Ik leef nog en ik probeer dit te zien als een kans om eens te meer van het leven te genieten. Ik wil ook niet zagen en klagen. Dat is voor niets nodig. 2016 bracht al bij al toch al heel wat mooie momenten. En er zullen er zeker nog komen. Om nog maar van 2017 te zwijgen :-).

Toch kwam het deze maand al een aantal keer als een donderslag bij heldere hemel, dat besef: “hoe anders zou mijn leven geweest zijn?” Anderzijds ook het besef: “ik heb kanker gehad en dat was behoorlijk rot.” En de nasleep die daar nog steeds mee gepaard gaat overigens ook. Ik zal echt blij zijn als die maandelijkse bloednames en die controles bij de gynaecoloog eropzitten. En dan een andere vraag die constant door mijn hoofd spookt: “wat als het volgende keer weer zo fout gaat?” Ik laat mijn leven niet bepalen door angst, dus dat gaat ons zeker niet tegenhouden om opnieuw te proberen, maar het speelt wel.

Verder is het ook te druk naar mijn zin, zowel op het werk als privé. Sommige zaken heb ik aan mezelf te danken, in sommige heb ik ook nog veel zin. Andere zijn er te veel aan op dit moment. Ook het verlengde weekend zal geen rust brengen, maar gelukkig staan er wel een heel aantal zaken op het programma waar ik wel veel zin in heb. En november wordt beter, dat weet ik nu al. Dan zit ik de helft van de nasleep (dat gaan we vieren, elke reden is goed genoeg ;-)), kan ik naar de boekenbeurs, want ik won kaartjes met Lannoo. En kan ik hopelijk op 11 november wat tijd maken voor quality time.

Mijn excuses dus dat het hier zo stil is. Ik heb nochtans veel te vertellen, maar ik kom er niet aan toe. Hopelijk vind ik ook daar in november de nodige tijd voor :-).

De boeken van september

In september las ik twee boeken en daarmee haalde ik mijn ‘reading challenge’ voor dit jaar. Ik ga nu niet stoppen met lezen, want ik heb de smaak te pakken. Ik wil eerst echter een aantal magazines uitlezen, dus mogelijk wordt er in oktober weinig of niet gelezen.


Life on sneakers van Rue-NØ. Dit boek was al de eerste dagen van september uit. Ik was direct mee in Evi haar verhaal. Onze verhalen zijn erg verschillend, maar toch kwamen er wel wat stukken herkenbaar voor. Hoe je kan omgaan met ziekte, hoe je er een nieuwe kans in kan zien en je leven over een andere boeg kan gooien. Tonnen respect heb ik voor Evi. Ik heb haar na het lezen van het boek meteen een mailtje geschreven. Iets wat ik niet zo gemakkelijk doe. Dat alleen toont aan hoe sterk dit wel niet geschreven is. Ik raad iedereen aan om het eens te lenen of te kopen. Al is het alleen maar, omdat het ook nog eens prachtig gelay-out is. Ja het oog wil ook wat ;-).

Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children van Ransom Riggs. Ik las dit boek in Spanje op mijn e-reader, wat trouwens best een fijne ervaring was. Ik vond dat het nogal traag op gang kwam, maar het is wel erg mooi geschreven en de prentkaarten (die je ook op de e-reader kan zien) maken het toch wel wat specialer dan andere boeken. Zeker een aanrader voor iedereen die van magische boeken houdt, genre Harry Potter. Al is het een totaal ander verhaal. Ik wil nu ook zeker de film zien, omdat de trailer me aanspreekt, omdat ik fan ben van Tim Burton, omdat de film deels in België is opgenomen … Aleen nog een datum vinden waarop ik naar de bioscoop kan.