Het nieuwe thema van #boostyourpositivity is my body. Ik denk dat ik heelder boeken kan schrijven over m’n lijf en het is voor mij ook een gevoelig punt. Niet omwille van complexen, die heb ik wel, maar ik ben anderzijds ook heel tevreden met mijn lijf. Wel omwille van de zaken die slanke vrouwen de laatste jaren naar hun kop gegooid krijgen. Want ja blijkbaar zijn wij geen echte vrouwen of zijn wij een hoop botten bij elkaar en hebben mannen liever een stuk vlees. Of weet ik nog wat allemaal!

Ik heb zelf geen problemen met verschillende maten en gewichten. We moeten er toch allemaal zijn vind ik. En ‘curvy’ kan best mooi zijn. Ik heb trouwens nog wel wat ‘curves’. Ik weet ook dat overgewicht niet altijd een keuze is. Je weet niet welk verhaal daar achter schuil gaat, misschien heeft die persoon wel een schildklierprobleem of een andere medische aandoening. Of is het voor een stuk genetisch bepaald. Ik heb genoeg mensen in mijn omgeving tot in den treure weten diëten en/of sporten zonder succes. Ik veroordeel op dat gebied dan ook niemand.

Waar ik wel problemen mee heb, zijn de verwijten van hierboven. Zeker wetende dat er ook heel wat mensen zijn die vooral klagen over hun gewicht, maar er niets aan doen. En ja tot een paar jaar geleden was ik zelf zo iemand. Ik ben een emo-eter en dat zal wellicht nooit veranderen ;-). In het middelbaar was ik enorm slank, ik had niets vrouwelijke vormen, zat ik niet goed in mijn vel, was klein, had mijn haar heel kort geknipt, droeg heel wijde kleding en zag er daardoor uit als en jongen (ik heb ooit letterlijk mensen zich achter mijn rug fluisterend horen afvragen of ik nu wel een jongen of een meisje was). De reden hiervoor zijn uiteenlopend, maar daar ga ik hier niet verder over uitweiden. Op mijn 16de kreeg ik een groeischeut en begon mijn lichaam ook wel wat te veranderen. Al bleef ik slank. Ik had vriendinnen die jaloers waren dat ik vanalles en nog wat kon binnensteken, geen klop van sport moest doen en toch altijd op hetzelfde gewicht bleef. Aan het eerste jaar van mijn universitaire studies kreeg ik op het medisch onderzoek zelfs te horen dat mijn gewicht oké was, maar dat het zeker niet minder moest worden.

Na mijn studies volgden een aantal jaren onregelmatig werk als journalist, veel te veel McDonalds, twee maanden op de zetel door klierkoorts en veel snoepen uit verveling. Ja op den duur was ik 10 kg zwaarder. En zagen dat ik daarover deed, want ik had vetrollen waar ik niet gelukkig mee was. Qua BMI zat alles eigenlijk nog wel goed. Maar ik werd er niet blijer om. Op een bepaald moment vond ik het nodig om het roer om te gooien en begon ik te ‘diëten’. Lees: ‘s morgens cracotten met light confituur, ‘s middags ook iets licht, zeker niet snoepen tussendoor en ‘s avonds dan uitgehongerd mezelf overeten. Tussendoor probeerde ik ook wat fitness, maar dat was duidelijk niets voor mij. En ik mezelf maar afvragen waarom dat niet lukte, tot de confituur zowat mijn oren uitkwam. Ik had er mezelf bij neergelegd, ik zou 10 kg dikker blijven. Dit was het dan.

Ik met tien kilo meer, 5 jaar geleden in de Dominicaanse. En ja zit ook niet bepaald fiks. Dat doet er geen goed aan, maar de rolletjes waren ook (in mindere mate) aanwezig als ik rechtstond.

Start2Run

Tot ik besloot te gaan lopen om iets aan mijn conditie te doen. Eerst werden er deftige loopschoenen aangeschaft, ik volgde de Podcasts van Evy, want deze fantastische app bestond toen nog niet (een beetje reclame voor m’n werkgever mag ook wel ;-)). Ik liet mij testen bij de Fitbus, schafte mij een hartslagmeter aan en weg waren we. In het begin veranderde dat niets aan m’n gewicht, maar ik voelde mij wel beter en uiteindelijk was ik er ook niet mee begonnen om af te vallen. Toen ik de 5 km voorbij was en ook stilletjesaan wat evenwichtiger begon te eten, zag ik mijn gewicht gestaag zakken op de weegschaal. Mijn doelgewicht (-7 kilo) kwam stilletjesaan in zicht. Meer zelfs, een paar maanden later zat ik terug op mijn gewicht van tijdens mijn studententijd.

Je kan je bijna niet voorstellen wat een effect dat op mij had. Ineens vond ik veel kledij die mij goed zat, ik keek ook met plezier terug in de spiegel. Mijn borsten werden wel wat kleiner en eerst vond ik dat jammer, maar daarna bleek de ‘schade’ nogal mee te vallen. Gewoon een maatje minder in mijn rug. 3 jaar later zit ik nog steeds op hetzelfde gewicht (give or take, want het schommelt wel eens met een kilo). En als ik op de weegschaal nog maar zie dat ik op +2 kilo kom, schiet in actie. Je kan dat verkeerd vinden of oppervlakkig, maar ik wil gewoon niet meer terug naar die + 10 kilo.  Die komen er heus niet van de ene dag op de andere bij. Ik hoop op dit gewicht te kunnen blijven, al is daar natuurlijk geen garantie voor. Ik heb nog geen kinderen, dus ik weet niet wat dat met m’n lichaam zal doen. Mijn moeder heeft wel nog steeds hetzelfde figuur als ik, nadat ze drie kinderen gekregen heeft. Ik hoop dat dat een beetje genetisch is :-).

Maar ook ik kreeg dit dus heus niet in de schoot geworpen, ik loop nog minstens 2 keer per week. Sinds kort doe ik op donderdagmiddag ook Pilates op het werk (al stopt de reeks nu even). Ik zou graag terug op drie keer week raken, maar ik kamp met wat najaarsmoeheid en lage bloeddruk. Ik heb bloed laten nemen bij de dokter, hopelijk is het op te lossen met wat b12 of ijzer (wat ik meestal te kort heb als ik moe ben). Als ik zou stoppen met lopen, dagelijks in mijn zetel zou ploffen met wat snoep of chips (niet dat ik nooit snoep, verre van) dan komen die kilo’s er terug bij. Daar ben ik zeker van. Dus ik vind niet dat ik (en alle slanke vrouwen met mij) het verdienen om botten of geraamtes genoemd te worden. Laat staan geen echte vrouwen. Ik vind het belangrijk dat je je goed in je vel voelt en dat was bij mij met 10 kilo meer niet het geval. Ik ken ook vrouwen die er alles aan moeten doen om bij te komen en waarbij dat niet lukt, die help je ook niet vooruit met zulke commentaar.

Laat ons gewoon stoppen met ‘bodyshamen’. Of dat nu om slanke vrouwen of om vrouwen met een maatje meer gaat! Iedereen is wie hij of zij is. En iedereen heeft zijn of haar complexen. Wat dat bij mij is? De cellulitis op mijn billen of het feit dat mijn onderbenen altijd melkflessen wit blijven (only god knows why ;-)). En zo kan ik nog wel wat dingen opnoemen. Maar algemeen voel ik me goed in m’n vel! En ik hoop hetzelfde voor jou beste lezer ;-).

Mijn eeuwig witte onderbenen!

Deze post werd geschreven in het kader van #boostyourpositivity van Activia. De website vind je hier.