In juni las ik maar één boek en dat was Paper Towns van John Green. Ik vrees dat ik nog wel een tijdje op dat tempo zal blijven doorgaan. Want onze uitgestelde reis staat pas gepland eind september. In juli heb ik wel een weekje verlof, maar ook veel plannen. Gelukkig zit ik nog altijd één boek voor op schema, dus kan het perfect :-).

Ik las het boek in het Nederlands, omdat ik het vond op het Boekenfestijn in Mechelen, en ik denk dat dat een foute keuze was. The Fault in Our Stars van John Green las ik in het Engels en dat was sowieso een meerwaarde. Ik hou nu eenmaal van de Engelse taal en bepaalde dingen laten zich niet vertalen, bijvoorbeeld de zin: “some infinities are bigger than other infinities.” In het Nederlands kan dat nooit zo mooi klinken. Toen ik het boek begon te lezen, groeide dus de overtuiging dat ik beter voor de Engelse versie had gekozen. En ik werd in die overtuiging gesterkt toen ik onlangs de trailer van de film zag op Play More.

Ik gaf Paper Towns uiteindelijk maar twee sterren op Goodreads en dat is tot nu toe het minste van alle boeken die ik in 2016 al las. Waarom? Omdat ik mij doodergerde aan het hoofdpersonage Margo Roth Spiegelman. In het begin vond ik die zoektocht nog heel leuk, maar iets over de helft begon ik mij af te vragen of Quentin (het andere hoofdpersonage) niet beter wat kon genieten van zijn laatste weken op het middelbaar in plaats van al zijn tijd te steken in het zoeken naar Margo. Naar het einde van het boek toe werd dat gevoel enkel maar sterker. Het idee achter het verhaal is goed, maar het is me iets te langdradig en ik had dus iets te weinig affiniteit met beide hoofdpersonages. Het einde kon ik nog wel appreciëren, al was het met een dubbel gevoel. Toch ga ik de film binnen een paar weken zeker nog eens bekijken. Al was het maar om het verhaal eens in het Engels te horen ;-). En omdat ik net las dat de film een ander einde zou hebben dan het boek.