Sport

door

Loop naar de maan!

Dit is geen oproep aan jullie beste bloglezers en ik ben ook niet kwaad op iemand :-). Gisteren zag ik op mijn Facebook feed een link naar het initiatief Loop naar de maan van Kom op tegen Kanker verschijnen.

Elk jaar zie ik hier in Mechelen alles in gereedheid worden gebracht voor de 1.000 km voor KOTK. Ik vind dat een superleuk initiatief, maar helaas heb ik hiervoor nog niet genoeg fietservaring. Bovendien moet je ook wat sponsorgeld verzamelen om aan de start te mogen komen.

Het initiatief Loop naar de maan is kleinschaliger. Je maakt een profiel aan en vrienden kunnen je sponsoren. Het kan al vanaf 10 euro en je sponsort niet per km. Ik heb dat toch maar even gecheckt. De tijden waarin ik meer dan 100km per maand liep, zijn al even voorbij. Maar ik loop toch wel gemiddeld 50km per maand. Aangezien het initiatief loopt van 23 maart tot 16 oktober, wilde ik m’n vrienden en familie ook geen financiële kater bezorgen :-).

Vanaf de startdatum kan je je loopapps koppelen aan je profiel en begint het systeem je aantal kilometers te registreren. In totaal wil KOTK met alle deelnemende lopers samen het gemiddelde aantal kilometer van de aarde tot aan de maan bereiken: 384.450 km.

Alle lopers die minstens 200 euro sponsorgeld verzamelen mogen naar een slotevenement. Maar dat is wat mij betreft bijzaak. Ik wil gewoon m’n steentje bijdragen en lopen doe ik toch sowieso.

Heb je zin om me te sponsoren. Dat kan nu al via deze pagina. Of misschien loop je zelf wel graag mee? Schrijf je dan gerust in via de website.

door

Mijn lijf en ik

Het nieuwe thema van #boostyourpositivity is my body. Ik denk dat ik heelder boeken kan schrijven over m’n lijf en het is voor mij ook een gevoelig punt. Niet omwille van complexen, die heb ik wel, maar ik ben anderzijds ook heel tevreden met mijn lijf. Wel omwille van de zaken die slanke vrouwen de laatste jaren naar hun kop gegooid krijgen. Want ja blijkbaar zijn wij geen echte vrouwen of zijn wij een hoop botten bij elkaar en hebben mannen liever een stuk vlees. Of weet ik nog wat allemaal!

Ik heb zelf geen problemen met verschillende maten en gewichten. We moeten er toch allemaal zijn vind ik. En ‘curvy’ kan best mooi zijn. Ik heb trouwens nog wel wat ‘curves’. Ik weet ook dat overgewicht niet altijd een keuze is. Je weet niet welk verhaal daar achter schuil gaat, misschien heeft die persoon wel een schildklierprobleem of een andere medische aandoening. Of is het voor een stuk genetisch bepaald. Ik heb genoeg mensen in mijn omgeving tot in den treure weten diëten en/of sporten zonder succes. Ik veroordeel op dat gebied dan ook niemand.

Waar ik wel problemen mee heb, zijn de verwijten van hierboven. Zeker wetende dat er ook heel wat mensen zijn die vooral klagen over hun gewicht, maar er niets aan doen. En ja tot een paar jaar geleden was ik zelf zo iemand. Ik ben een emo-eter en dat zal wellicht nooit veranderen ;-). In het middelbaar was ik enorm slank, ik had niets vrouwelijke vormen, zat ik niet goed in mijn vel, was klein, had mijn haar heel kort geknipt, droeg heel wijde kleding en zag er daardoor uit als en jongen (ik heb ooit letterlijk mensen zich achter mijn rug fluisterend horen afvragen of ik nu wel een jongen of een meisje was). De reden hiervoor zijn uiteenlopend, maar daar ga ik hier niet verder over uitweiden. Op mijn 16de kreeg ik een groeischeut en begon mijn lichaam ook wel wat te veranderen. Al bleef ik slank. Ik had vriendinnen die jaloers waren dat ik vanalles en nog wat kon binnensteken, geen klop van sport moest doen en toch altijd op hetzelfde gewicht bleef. Aan het eerste jaar van mijn universitaire studies kreeg ik op het medisch onderzoek zelfs te horen dat mijn gewicht oké was, maar dat het zeker niet minder moest worden.

Na mijn studies volgden een aantal jaren onregelmatig werk als journalist, veel te veel McDonalds, twee maanden op de zetel door klierkoorts en veel snoepen uit verveling. Ja op den duur was ik 10 kg zwaarder. En zagen dat ik daarover deed, want ik had vetrollen waar ik niet gelukkig mee was. Qua BMI zat alles eigenlijk nog wel goed. Maar ik werd er niet blijer om. Op een bepaald moment vond ik het nodig om het roer om te gooien en begon ik te ‘diëten’. Lees: ‘s morgens cracotten met light confituur, ‘s middags ook iets licht, zeker niet snoepen tussendoor en ‘s avonds dan uitgehongerd mezelf overeten. Tussendoor probeerde ik ook wat fitness, maar dat was duidelijk niets voor mij. En ik mezelf maar afvragen waarom dat niet lukte, tot de confituur zowat mijn oren uitkwam. Ik had er mezelf bij neergelegd, ik zou 10 kg dikker blijven. Dit was het dan.

Ik met tien kilo meer, 5 jaar geleden in de Dominicaanse. En ja zit ook niet bepaald fix, dat doet er geen goed aan, maar de rolletjes waren ook (in mindere mate) aanwezig als ik rechtstond.

Ik met tien kilo meer, 5 jaar geleden in de Dominicaanse. En ja zit ook niet bepaald fiks. Dat doet er geen goed aan, maar de rolletjes waren ook (in mindere mate) aanwezig als ik rechtstond.

Start2Run

Tot ik besloot te gaan lopen om iets aan mijn conditie te doen. Eerst werden er deftige loopschoenen aangeschaft, ik volgde de Podcasts van Evy, want deze fantastische app bestond toen nog niet (een beetje reclame voor m’n werkgever mag ook wel ;-)). Ik liet mij testen bij de Fitbus, schafte mij een hartslagmeter aan en weg waren we. In het begin veranderde dat niets aan m’n gewicht, maar ik voelde mij wel beter en uiteindelijk was ik er ook niet mee begonnen om af te vallen. Toen ik de 5 km voorbij was en ook stilletjesaan wat evenwichtiger begon te eten, zag ik mijn gewicht gestaag zakken op de weegschaal. Mijn doelgewicht (-7 kilo) kwam stilletjesaan in zicht. Meer zelfs, een paar maanden later zat ik terug op mijn gewicht van tijdens mijn studententijd.

Je kan je bijna niet voorstellen wat een effect dat op mij had. Ineens vond ik veel kledij die mij goed zat, ik keek ook met plezier terug in de spiegel. Mijn borsten werden wel wat kleiner en eerst vond ik dat jammer, maar daarna bleek de ‘schade’ nogal mee te vallen. Gewoon een maatje minder in mijn rug. 3 jaar later zit ik nog steeds op hetzelfde gewicht (give or take, want het schommelt wel eens met een kilo). En als ik op de weegschaal nog maar zie dat ik op +2 kilo kom, schiet in actie. Je kan dat verkeerd vinden of oppervlakkig, maar ik wil gewoon niet meer terug naar die + 10 kilo.  Die komen er heus niet van de ene dag op de andere bij. Ik hoop op dit gewicht te kunnen blijven, al is daar natuurlijk geen garantie voor. Ik heb nog geen kinderen, dus ik weet niet wat dat met m’n lichaam zal doen. Mijn moeder heeft wel nog steeds hetzelfde figuur als ik, nadat ze drie kinderen gekregen heeft. Ik hoop dat dat een beetje genetisch is :-).

Maar ook ik kreeg dit dus heus niet in de schoot geworpen, ik loop nog minstens 2 keer per week. Sinds kort doe ik op donderdagmiddag ook Pilates op het werk (al stopt de reeks nu even). Ik zou graag terug op drie keer week raken, maar ik kamp met wat najaarsmoeheid en lage bloeddruk. Ik heb bloed laten nemen bij de dokter, hopelijk is het op te lossen met wat b12 of ijzer (wat ik meestal te kort heb als ik moe ben). Als ik zou stoppen met lopen, dagelijks in mijn zetel zou ploffen met wat snoep of chips (niet dat ik nooit snoep, verre van) dan komen die kilo’s er terug bij. Daar ben ik zeker van. Dus ik vind niet dat ik (en alle slanke vrouwen met mij) het verdienen om botten of geraamtes genoemd te worden. Laat staan geen echte vrouwen. Ik vind het belangrijk dat je je goed in je vel voelt en dat was bij mij met 10 kilo meer niet het geval. Ik ken ook vrouwen die er alles aan moeten doen om bij te komen en waarbij dat niet lukt, die help je ook niet vooruit met zulke commentaar.

Laat ons gewoon stoppen met ‘bodyshamen’. Of dat nu om slanke vrouwen of om vrouwen met een maatje meer gaat! Iedereen is wie hij of zij is. En iedereen heeft zijn of haar complexen. Wat dat bij mij is? De cellulitis op mijn billen of het feit dat mijn onderbenen altijd melkflessen wit blijven (only god knows why ;-)). En zo kan ik nog wel wat dingen opnoemen. Maar algemeen voel ik me goed in m’n vel! En ik hoop hetzelfde voor jou beste lezer ;-).

Mijn eeuwig witte onderbenen!

Mijn eeuwig witte onderbenen!

Deze post werd geschreven in het kader van #boostyourpositivity van Activia. De website vind je hier.

door

Dwars door Mechelen

2015-09-27 20.53.17Dwars door Mechelen dat zal altijd een specialleke blijven voor mij. Ik liep de wedstrijd al 4 keer en miste als wielerliefhebber daardoor al 3 jaar de finale van het wk (gelukkig dat het dit jaar in Amerika is, waardoor ik het wel kon zien). Het was dit jaar ook de eerste wedstrijd die ik liep. En bijna had ik hem niet gelopen.

Toen ik in 2012 begon met lopen waren de toenmalige collega’s volop aan het trainen voor de 10 km, vol goesting en een beetje overmoedig liet ik weten dat ik dat ook wel wilde proberen. Maar er restte mij slechts een 15-tal weken en de Start to Run voor 5 km duurde al 10 weken. Geen nood dacht ik, ik sla hier en daar wel een paar lessen over. Zo gezegd, zo gedaan, tot opeens een blessure, ontsteking aan een pees aan de linkse enkel van m’n rechtervoet. De kinesiste schudde haar hoofd bij het horen van mijn verhaal: “die schema’s zijn er voor een reden. Natuurlijk kon je dat conditioneel wel aan, maar je pezen en gewrichten waren nog niet aangepast aan het lopen.” Gevolg: bijna terug van 0 beginnen, geregeld naar de kine, daar echt ‘leren lopen’ en niet meer tijdig in orde voor de 10 km. Dan maar de 5. Die liep ik uit, al was het vooral op karakter. Het jaar daarna liep ik gelukkig wel zonder problemen de 10 km. In het voorjaar van 2014 ging ik voor nog meer: de 10 miles en de 20 van Brussel, maar in het najaar opnieuw Dwars door Mechelen uiteraard.

Je zou denken dat ik de 10 km tegen dan met gemak zou lopen, maar nadat ik nieuwe schoenen en nieuwe steunzolen had moeten aanschaffen (die nieuwe schoenen voortijdig, want terwijl ik met mijn eerste paar mizuno’s meer dan 1.000 km had gelopen, was het tweede paar er op 400 km door), kende ik een hele zomer loopproblemen. Slaapvoeten, blaren … het hield niet op. Gelukkig wilden ze in de loopwinkel niet afgeven. Vlak voor de wedstrijd werden m’n steunzolen vervangen door andere hardere zolen. Ik kon ze maar één keer inlopen, maar na de wedstrijd voelde ik dat de problemen met die schoenen eindelijk voorbij waren. Geen slaapvoeten en maar één blaar, waarvan ik wist dat het nog van het inlopen was.

En dan schrijven we dit jaar. Ik heb al een heel jaar geen 10 km meer gelopen, want ik besloot geen enkele wedstrijd te lopen. Dus geen wedstrijd, maar daardoor ook weinig motivatie. Ik liep dus bijna heel het jaar ongeveer 3×30 minuten per week en vaak zelfs maar 2 keer per week. Maar de Dwars door Mechelen zou ik wel lopen. Dat was buiten onze reis gerekend. Op maandag ging ik voor de eerste keer in drie weken terug lopen (in Santa Monica had ik wel nog 5 km gelopen, maar daarna enkel maar gewandeld). Was het de jetlag of gewoon mijn conditie, maar het ging voor geen meter! Na 5 km moest ik stoppen: misselijk, moe en ook pijn in mijn achillespees. Vooral dat laatste was een alarmbel, geen tweede keer een blessure. Nadat ik enkele km’s gewandeld had (want ik ging voor 10 en had toch meer dan 4 km in één richting gelopen), heb ik nog een km gelopen en dan was ik bijna thuis. Ik was wat teleurgesteld, want 10km dat zou ik normaal puur op karakter moeten kunnen en dat was ook het plan. Tot ik plots die woorden van de kine weer hoorde en bij mezelf dacht voor wie of wat eigenlijk? En wat koop ik ermee als ik dan weer een paar weken/maanden niet meer kan lopen? Het verstand komt met de jaren zeker ;-). Dus ben ik mij deze middag gaan inschrijven voor de 5 km. Helemaal niet deelnemen voelde verkeerd aan.

Het liep goed, enkel was ik wat te laat vertrokken hier thuis. Ik wilde eerst nog mijn strijk gedaan krijgen (wat niet lukte trouwens). Het laatste stuk van hier naar de start heb ik tegen de stroom in gelopen (mijn excuses daarvoor andere lopers), omdat ik mezelf er anders niet meer tijdig zag raken. Ik ben helemaal alleen vertrokken, want iedereen was al weg. Eerst dacht ik oké nu rustig de 5 km lopen, toen ik me opeens bedacht dat dat parcours lichtjes gewijzigd is tegen 3 jaar geleden en dat ik misschien wel eens verkeerd kon lopen. Ik ben dus een versnelling hoger geschakeld en heb hier en daar nog wat lopers ingehaald (meer zelfs dan dat ik voor mogelijk hield). Resultaat: een van mijn snelste 5 km in jaren, om niet te zeggen de snelste ooit (technisch gezien is het trouwens maar 4,6 km, maar dan nog was mijn gemiddelde snelheid hoog naar mijn doen :-)). En nu? Nu wil ik in december mijn tweede Urban Trail Mechelen lopen. Dus stilletjesaan terug opbouwen tot aan 10 km en mij misschien inschrijven voor de halve marathon in Disneyland volgend jaar (eerst kijken hoe dat in zijn werk gaat op 6 oktober).

door

With every heartbeat …

Als ik ga lopen maak ik gebruik van een hartslagmeter (een oranje polar rs300x). Het helpt me om een goed tempo aan te houden en in conditie te blijven. Soms vindt de hartslagmeter mijn hartslag echter niet. Ik heb hiervoor Polar al aangeschreven, mijn horloge naar hen opgestuurd, maar niks leek te helpen. Dit zorgde vaak voor frustratie aan het begin van elk loopje. Soms duurde het tot tien minuten voor de monitor mijn hartslagzone vond. Dus ging ik op zoek naar een oplossing en ondertussen heb ik die gevonden. Op het net vond ik mensen die een gelijkaardig probleem hadden, bij hen werd het opgelost door elektrodengel op de borstband aan te brengen. Dus besloot ik naar de lokale apotheek te trekken. Daar gaven ze me gel, die gebruikt wordt voor echo’s, op waterbasis. En dit werkt perfect voor me. De apotheker gaf me gratis een klein potje mee om eens te testen en ondertussen maak ik hier al een goede drie maanden gebruik van, aangezien ik slechts een klein beetje moet aanbrengen. Het is echt een opluchting om mij op het lopen te kunnen focussen in plaats van op mijn hartslagmeter.

door

Keep on running!

Vorige week begon ik aan een nieuw loopdoel. Ik ben nooit echt sportief geweest, maar een paar jaren terug merkte ik dat dat zijn tol begon te eisen. Toen ik mei 2012 tijdens een trip naar de westkust een wandeling deed in Bryce Canyon (met hoogteverschil) en doodmisselijk boven aankwam, besefte ik dat er iets gedaan moest worden. In juni 2012 schafte ik mezelf loopschoenen aan en begon ik eraan.

Vorige week startte ik met de voorbereiding voor de halve marathon met de Start to Run app van Energy Lab. Normaal gebruik ik Nike+, maar het loopschema voor de halve marathon op de Start to Run app sprak me net iets meer aan. Toch blijf ik mijn Nike+ app telkens als back-up gebruiken, omdat het mooi alle kilometers bijhoudt die ik al gedaan heb. Toen ik met de training begon, kwam ik tot de conclusie dat ik wat moest minderen met lopen. Normaal loop ik 2×45 minuten per week en 70 minuten tijdens het weekend. Dus je kan je mijn verbazing voorstellen toen ik merkte dat ik vorige week slechts twee keer 35 minuten moest lopen en 45 minuten tijdens het weekend. Het schema bouwt zich dus geleidelijk aan op.

De app zelf is niet slecht, maar ik zou er wel een aantal dingen aan veranderen. Ik maak gebruik van een hartslagmeter tijdens mijn training. Ik ben hiervoor getest op de hartslagzones waarbinnen ik moet trainen. Bij de app kan je ook kiezen om te trainen op hartslag of op gevoel. Wanneer je kiest voor trainen op hartslag, kan je echter je eigen zones niet ingeven. De app vraagt je om je minimum hartslag en maximum hartslag in te geven, maar bij mij leidt dit ertoe dat mijn zones niet kloppen. Verder moet je om de training op te slaan, op een knop drukken die zo klein is dat ik hem de eerste keer gemist had. Energy Lab heeft me wel laten weten dat dit zal veranderen bij de volgende update.

De conclusie is dat de Start to Run app een goede app is als je een bepaald doel hebt, maar voor vrije training blijf ik toch de voorkeur geven aan Nike +. De app is verkrijgbaar in Nederlands en Frans en in de toekomst zou er ook een Engelse versie verschijnen. De app is gratis, maar de trainingsschema’s zijn dat niet. Gelukkig zijn ze niet al te duur en kan je met elke training punten sparen om een nieuw schema aan te schaffen. Meer informatie over de app kan je hier vinden.

 

foto