De medaille

Sinds ik sport heb ik al heel wat medailles binnengerijfd. Het gaat hem dan vooral om de gedachte dat je iets tot een goed einde hebt kunnen brengen: 5 km Dwars door Mechelen, 10 km Dwars door Mechelen, Ten Miles, 20 km van Brussel … Toch was ik nooit zo trots als toen ik vorige week zondag (28 mei) mijn medaille in ontvangst mocht nemen. Het was een bloedheet weekend geweest. En het weekend van de 1.000 km van KOTK.


In de voorbereiding was het me al een aantal keer pijnlijk duidelijk geworden. Fietsen ligt me veel minder dan lopen, maar ik doe het voor alle duidelijkheid wel graag. Meer dan eens speelt mijn maag op als ik op de fiets zit. Ik heb een maag die vanboven slecht afsluit en daarmee samenhangend reflux. De houding die je op een racefiets hebt, komt dat niet echt ten goede. Dat je moet eten om 125 km te kunnen rijden, helpt  niet echt. Op de fiets kan ik minder verdoezelen dat ik een slechte dag heb. Want dan komt die man met de hamer langs en dan rijd je op den duur nog slechts 15 km/uur. Voor de niet-fietsers onder ons: da’s traag :-). Bij het lopen, loop ik dan gewoon door, wat meer puffend dan anders.

Gelukkig ben ik ook op de fiets een doorzetter en zo gebeurde het dat ik tijdens de voorbereiding eens 129 km reed, terwijl ik al na 44 km voelde dat het niet meer ging. Een goeie 85 km op karakter dus. Dat moest ik dan achteraf bekopen. Bij lopen doe je dan ook verder op karakter, maar ben je de volgende dag fris als een hoentje. Bij fietsen was ik daarna twee dagen ongelofelijk loom, had ik niks energie. Ook omdat ik geen sportdrank drink en niet genoeg kan bij eten. De tank was dan vaak letterlijk leeg.

Dus staken de twijfels de kop op. Gemiddeld reed ik 20 km/uur en ik moest in het peloton van de 24 km/uur meekunnen (het traagste peloton van de 1.000 km). En wat als ik weer een slechte dag had?

Sfeervol weekend in groep

De eerste twee dagen van het lange weekend begonnen mijn teamgenootjes al aan hun ritten. Ik vatte op donderdag post aan de middagstop in Bornem. De eerste twee teamgenoten kwamen over de streep en ook een vriend deed zijn etappe. Op donderdagavond en vrijdagavond moedigde ik mijn teamgenoten aan, aan de aankomst in Mechelen. De max, ik was al helemaal opgeladen door de sfeer en het plezier onder teamgenoten en hun partners deed me goed. De volgende dag was het aan mij.


‘s Ochtends deden mijn twee teamgenoten hun etappe. In de namiddag reed ik van Ingelmunster naar Mechelen en een van m’n twee teamgenoten die in de voormiddag al reed, zou in de namiddag verder rijden met mij. Ik voelde me goed en de hitte boezemde me geen angst in. Ik had tenslotte al gelopen in zo’n temperaturen en dat is nog zwaarder. Mijn energierepen veranderden tijdens de rit wel in chocomelk, maar eigenlijk had ik vooral water nodig. Dus geen erg. Alles liep goed tot aan de bevoorrading.  We hadden wat moeten afremmen, omdat er nog te veel andere pelotons aan de bevoorrading stonden. En iemand uit ons peloton voelde zich niet lekker, dus stonden we aan de bevoorrading lang stil. Bovendien bleek tot overmaat van ramp dat de drinkfonteinen die ik gebruikt had om mijn drinkbussen te vullen geen plat water, maar spuitwater bevatten. Dan maar schudden met die bussen om de prik eraf te krijgen.


Vervolgens bleken we zo achter te liggen op schema dat de teamkapiteins serieus door begonnen te rijden. Met momenten reden we tegen de 30 km/uur. Ik liet m’n teamgenote nog weten dat ik dit tempo in deze hitte niet zou blijven volhouden. Maar zij bleef me een hart onder de riem steken en loodste me al zingend door de moeilijke momenten. En dan ineens, iemand kreeg plotseling een bloedneus en een andere dame viel bijna flauw. Daar stonden we weer stil te wachten tot iedereen meekon. Ik kreeg een flesje plat water en ik herleefde. Vanaf toen begon het gezond verstand te primeren. Een vrouwelijke teamkapitein maande iedereen aan om op een normaal tempo te rijden. En gelukkig ging het daarna weer wat vlotter voor me.

Op 30 km van de streep kregen we nog een extra tussenstop door de hitte. Nog een halve liter plat water naar binnen werken en door richting Mechelen. Ook aan die laatste tussenstop stonden we weer lang stil, een aantal mensen namen plaats in het volgbusje (allemaal mannen kwam een vrouwelijke teamkapitein ons later zeggen ;-)). Zij werden op 5 km van de eindstreep terug in het peloton gezet, zodat we allemaal samen over de streep konden. Wel mooi vond ik, tenslotte kan je altijd iets tegenkomen onderweg.

En zo kwam het dat we niet om kwart na zeven, maar pas om half negen over de streep kwamen in Mechelen. Een onbeschrijfelijk gevoel. Mijn supporters en teamgenoten schreeuwden me naar de meet. Kiekenvlees krijg ik er nog van als ik eraan denk.


Ik heb hier harder voor moeten werken dan voor eender welk ander sportevenement. Maar het was het zó waard. Bovendien vind ik het heel fijn dat fietsen een teamsport is. Ik loop alleen en doe dat met veel plezier, ik zwem alleen en ook dat is fijn. Tijdens de voorbereiding heb ik een aantal keer het geluk gehad van in groep te kunnen rijden. Mijn teamgenote was echt van onschatbaar belang tijdens mijn rit. Nogmaals bedankt daarvoor Sofie. En het plezier dat ik met de hele team gemaakt heb tijdens de voorbereiding en tijdens het weekend van de 1.000 km, dat was onvergetelijk! Topteam, topdames!!!

Zondag stond ik opnieuw aan de streep of wat dacht je? En sloten we het weekend in schoonheid af. Gisteren reed ik terug een toertocht van 95 km en met enige trots kan ik zeggen dat ik die al veel beter verteer dan andere ritten die ik deed. Mijn lichaam wil stilaan mee en heb zelfs geen last gehad van mijn maag. Hopelijk mag ik dat meer meemaken :-).

En volgend jaar, volgend jaar doe ik terug mee aan de 1.000 km. Zelfs team, zelfde sport, zelfde sfeer, laten we dat afspreken.

PS Rijd je zelf met de fiets en vraag je je af waar je die mooie outfitjes van ons kan vinden? Die zijn van Little Black Bike, het merk voor damesfietsoutfits van mijn teamgenote Angélique Dupré. Je kan ze hier shoppen: http://www.littleblackbike.cc/

Moe

Ik ben moe, het vat lijkt even op. Ik weet niet wat er scheelt dus als er iemand het herkent, dan mag je altijd tips geven.

Een tijd geleden schreef ik nog dat ik ijzer- en b12-tekort had. De ijzerpilletjes gaven me even een boost, maar die lijkt nu voorbij en de b12 neem ik nog steeds. Toch gaat het op en af met m’n energie. De ene dag voel ik me kiplekker. De andere dag raak ik met moeite m’n bed uit. De laatste dagen ben ik ook heel duizelig.

Even dacht ik aan een herval in klierkoorts (de diagnose werd al twee keer bij me gesteld) of CMV. Maar buiten de vermoeidheid wijst er niets in die richting. 

Het lijkt me ook geen burn-out, want ik doe m’n werk nog steeds graag en het is er zeker niet te druk. En een depressie is het ook niet, want ik voel me mentaal kiplekker. Het is enkel m’n lijf dat niet meewil en da’s frustrerend.

Ik heb al gedacht aan overtraining, omdat ik het aantal kilometers dat ik fiets noodgedwongen snel heb moeten opdrijven. En door m’n maagproblemen kan ik tijdens het fietsen mijn calorieën niet voldoende aanvullen, maar ik voelde me al moe voor m’n fietstrainingen zo begonnen toe te nemen.

Deze morgen stond ik op met barstende hoofdpijn weer duizelig en doodmoe. Ik dacht even wat langer te blijven liggen, want het was m’n thuiswerkdag en dan kan dat wel. Maar natuurlijk kon ik ondanks de vermoeidheid niet meer slapen. Ik voelde me miserabel en had het nu wel gehad. Naar de dokter bellen voor een afspraak dan maar en in afwachting nog wat doorwerken.

Aangekomen bij de dokter voelde ik me echt belachelijk, want er is natuurlijk niks dat wijst op ‘ziek’ zijn. Er is die vermoeidheid, m’n bloeddruk was as usual weer aan de lage kant. Maar verder: geen koorts, geen keelpijn, geen maagpijn, geen buikpijn, geen oorpijn, geen opgezette klieren. Dan wordt het moeilijk natuurlijk. Hij heeft me wat ijzer voorgeschreven om tussendoor te nemen. Omdat dat tenminste tijdelijk een oplossing bood. Hij dacht dat het een virus was en ik moet het wat rustiger aan doen. Ik kreeg een ziektebriefje voor vandaag, maar aangezien ik al een groot deel van de dag gewerkt had, heb ik de werkdag uitgedaan en ben ik daarna ik de zetel gekropen. 

En hier zit ik nu. Ten einde raad, ik wil gewoon terug mijn energierijke zelf zijn. Weten waar het probleem zit. Te meer omdat de kinderwens er natuurlijk is en ik besef dat ik nu nog veel tijd heb voor mezelf en om te slapen. Dat dat met een kindje erbij er zeker niet beter op wordt. En ook voor mezelf. Pas op er zijn weken dat ik ineens bulk van de energie dan denk ik dat het probleem eindelijk over is. Om dan weer eens zo hard met m’n neus op de feiten gedrukt te worden.  Zoals ik al aan het begin van deze blog zei als iemand tips heeft ze zijn welkom. En als m’n vatje met energie zich ineens weer vult dan laat ik het zeker weten!

Warme oproep

Deze week gebruik ik m’n blog even om een warme oproep te doen aan m’n lezers. Zoals jullie al dan niet weten, doe ik dit jaar normaal mee met de 1.000 km van Kom op tegen Kanker. Dit met een van de twee Little Black Bike teams.

Om te mogen starten doen we momenteel nog de nodige werving. Zo is er op zondag 19 maart een pastamiddag in Gent in hostel De Draecke. Ben je uit de regio?  Schrijf je dan in via deze link.

Niet uit het Gentse? Dan is het de ideale gelegenheid om deze mooie stad eens te ontdekken en terwijl een pasta’ke te komen eten. Je doet er mijn teamgenoten en mij een enorm plezier mee. En yours truly zal uiteraard aanwezig zijn om je met de glimlach te bedienen.

Zie ik je daar?

Winterslaap

Zo voelt het elk jaar weer. Het einde van de herfst en de winter breken aan en als het fysiek mogelijk was, zou ik mij in een slaap kunnen hullen die tot aan de lente duurt . Kan iemand mij wakker maken op 21 maart alstublieft? Ik denk dat ik meestal last heb van wat de klassieke winterdip wordt genoemd. Als ik de kans heb, zal ik later wellicht een van die gepensioneerden worden die gaat overwinteren in het buitenland. Bij voorkeur wel ergens anders dan in Benidorm ;-). Het is echt heel vervelend, want tijdens de weekends slaap ik veel meer uren dan in de lente. Wat ook minder tijd geeft om nuttige en leuke dingen te doen. Tijdens de week lig ik ‘s avonds al vaak vanaf 8u te slapen in de zetel. Ik zou in mijn bed kruipen als het kon, maar door mijn reflux mag ik de eerste drie uur na mijn laatste maaltijd niet volledig plat liggen. In ons bed is dat geen optie, want dat is niet verstelbaar. Dus wring ik mij maar in een oncomfortabele positie (auw mijn nek) in de zetel, zodat ik toch wat kan slapen. Wat dan weer tot hoofdpijn leidt van een verkrampte nek.

Ik begon er al half moedeloos van te worden. Van bloggen komt niks meer in huis en ik wil niet zo iemand worden die constant moet schrijven: “sorry dat jullie weer weken niets van me hoorden.” Wat ik nu al voor de derde keer aan het doen ben trouwens. A Little Life heb ik eindelijk uitgelezen (waarover later meer), maar het volgende boek dat klaarlag (Vele hemels boven de zevende) vordert maar met mondjesmaat. Het was al een paar weken eerder in me opgekomen dat ik misschien wel weer eens tekorten had. M’n lichaam neemt slecht ijzer op en ook b12 (dat laatste door de maagmedicatie die ik neem). Bovendien heb ik van nature uit een lage bloeddruk. Dus bij mijn laatste check-up bij de gynaecoloog, vroeg ik om mijn bloedwaarden ook meteen op tekorten te controleren. Ze zou me iets laten weten als ik supplementen nodig had, zei ze. Ik hoorde niets en legde me er bij neer dat de winterdip dit keer gewoon harder toesloeg. Zou dat dan elk jaar erger worden?

Tot ik vandaag langs mijn huisarts passeerde. Ik moest een voorschriftje hebben voor mijn maag- en allergiemedicatie. Ik vertelde haar wat er scheelde en ze ging naar de bloedwaarden kijken die ze van de gynaecoloog kreeg. B12 bevond zich op de ondergrens, ik had geen ijzertekort, maar wel een Feritine-tekort, wat ook opgelost kan worden met ijzersupplementen. En uiteraard was mijn bloeddruk weer laag. Supplementen werden voorgeschreven en uit ervaring weet ik dat dat meestal wel helpt. Binnenkort vlieg ik dus weer door het leven (alleszins dat hoop ik toch ;-)). En tot dan slaap ik gewoon wat meer dan anders, want toegegeven soms kan dat wel goed doen!

So long, farewell …

Beste 2016

Je was niet heel erg lief voor mij. Dus ik ga eerlijk zijn, ik ben blij dat je er bijna opzit. Het verhaal over m’n gezondheid kennen m’n lezers ondertussen al langer. Maar ook voor m’n familie was je hard. En m’n mama kende ook haar moeilijke momentjes.

Toch was het niet allemaal kommer en kwel. Ik denk dat ik nog nooit zo hard geleefd heb als in 2016. Dat je daarvoor eerst even geconfronteerd moet worden met wat er allemaal mis kan gaan, is jammer, maar het was niet anders.

Er waren leuke momenten met mijn familie. Mijn vrienden die me op moeilijke momenten belden of me uit m’n kot kwamen halen. Lieve buren die er niet alleen een geweldige zomer, maar ook een fantastisch najaar van maakten. Ik heb dit jaar niet één, maar vier blogdates gehad met enkele topdames (twee met Josefien, één met Lieselot en één met Evi). Er werd veel plezier gemaakt met die supercollega’s van me. En ik leerde de bende toffe madammen van het Little Black Bike team kennen.

Er werd naast gehuild, gelukkig ook veel gelachen, lekker gegeten (en nog eens gegeten, en nog eens … wie me volgt op Instagram weet dat ik veel eet :-D) en gesport.

Ik nam eindelijk de tijd om te leren zwemmen (ik ben het nog steeds aan het leren) en leerde de nodige rust nemen. Ik werd in zekere zin een positiever mens ja (ik ja, de pessimist in mij had dat nooit voor mogelijk gehouden).

Je was een wervelwind 2016, zowel op positief als negatief vlak. Ik hoop je negatieve kantjes nooit meer te moeten terugzien, de positieve eens te meer. Ik wil verder blijven leven zoals ik dat nu doe. Genieten van de mooie dingen, nog meer vrolijke mensen leren kennen (en eten ja, veel eten ;-)).

We zijn aan de vooravond van een nieuw jaar en dus zeg ik met veel plezier: daaaag 2016, so long, farewell, auf wiedersehen, goodbye. En op een veel beter 2017, schol!

Het idee om een brief te schrijven aan het afgelopen jaar kwam niet van mezelf, maar van de fantastische Evi Renaux. Als je haar boek ‘Life on Sneakers’ nog niet gelezen hebt, doe dat dan zeker in 2017.

As we speak #3

Sinds mijn laatste post is er weer veel gebeurd. Dus een ideaal moment om weer eens van As we speak te doen. Tijdens mijn vakantie in Andalusïe schreef ik tonnen aan blogideeën op in mijn schriftje, die zijn niet verdwenen, maar het ontbreekt me aan tijd. Ik hoop dat ik na deze post terug opnieuw wekelijks iets kan schrijven, maar ook de komende weekends zijn weer druk, dus ik maak alvast geen loze beloftes. Maar ik doe m’n best.

-Eten:
dat is een beetje een hobby van me ;-). Vooral uit eten gaan. De laatste weken ging ik bij Eat Love Pizza en Otomat in Gent eten, bij Bastiano in Bonheiden en deze middag nog met Lieselotte van Shout Your Heart Out bij Pain Quotidien in Mechelen. Bedoeling was om naar Sister Bean te gaan, maar sinds kort kan je daar niet meer reserveren voor 2 personen. En ondanks het feit dat ik wel dacht safe te zitten met dit stormweer, bleek het daar toch volzet. Volgende week ga ik wel met de buren naar Sister Bean, dan zijn we met voldoende om te reserveren. Ik vind dat maar niks dat er tegenwoordig steeds en steeds meer plaatsen komen waar je met een minimum aantal moet zijn om te kunnen reserveren. Maar goed, Lieselotte en ik lieten het niet aan ons hart komen en de brunch bij Pain Quotidien heeft ook gesmaakt. En ook de bijbehorende leuke babbel deed me goed.


-Sporten: ik doe Fitball op het werk, om mijn ‘core’ te versterken en iets te doen aan mijn zwakke onderrug en nek. Maar dit maakte het de laatste weken wel lastiger om het lopen te onderhouden. Omdat de Fitball op maandag is, probeerde ik op dinsdag te lopen, maar de laatste weken was ik dinsdagavond vaak niet thuis of laat thuis. Dus dan werd er niet gelopen. Binnen twee weken zit de eerste lessenreeks erop. In januari komt er terug een reeks, maar ondanks het feit dat dit de eerste sport is waar er aan de core gewerkt wordt, die ik leuk vind, ga ik voor de lessenreeks in januari passen. Ik moet nl. ook beginnen trainen voor mijn rit voor de 1.000 km van KOTK. Daarnaast zwem ik nog steeds twee keer per week. Ik ben er nog niet met die crawl, maar ik maak wel vorderingen. Dus goed nieuws. Jammer genoeg heb ik nog niet genoeg rendement, waardoor ik terug bijkom. Het zouden spieren kunnen zijn, voorlopig zie ik zelf ook nog geen vet, maar ik ben er toch niet gerust op :-). Vooral omdat het in stijgende lijn blijft gaan. Puntje één uit deze blog zal er ook niet aan helpen natuurlijk, maar ik blijf een bourgondiër en ga daar dus ook niet mee stoppen. Hopelijk stabiliseert het door terug wekelijks een keertje te lopen en als ik gestart ben met m’n fietstraining.

-Lezen: nadat ik in oktober enkel magazines las, ben ik nu bezig in A Little Life op m’n Kindle. Dat is een serieuze klepper, dus voorlopig zit ik na een week lezen nog maar op 8 procent. Maar ik neem de nodige tijd, geen enkele reden om mezelf af te jagen.

-Kijken naar: net de ‘fall finale’ van Grey’s Anatomy gezien, verder kijk ik ook naar This is Us en The Big Bang Theory, genoot ik superhard van Nieuwe Buren en het nieuwe seizoen van Zo Man Zo Vrouw. Binnenkort komt er terug een nieuwe reeks van Het Huis, daar kijk ik ook naar uit, en uiteraard de 4 nieuwe afleveringen van Gilmore Girls die vrijdag op Netflix komen. Verder kijk ik bitter weinig tv naar mijn normen, maar dat is omdat ik bewust meer tijd wil maken om te lezen. Keuzes maken in het leven, noemen ze dat.

-Werk: hier kan ik kort over zijn, het is er nog steeds te druk. Ik heb gelukkig collega’s die mij aanmanen om af en toe wat gas terug te nemen of ik zat ook nog constant ‘s avonds te werken. Nog even en dan heb ik tussen kerst en nieuw bijna een volledige week vakantie (ze start de vrijdag voor Kerstmis en duurt tot en met 2 januari, maar op woensdag ga ik wel even van thuis uit werken, dus het zijn eigenlijk twee halve weken). Ik doe m’n job voor alle duidelijkheid doodgraag, maar voor iemand die van structuur houdt, is het lastig dat ik de controle dreig kwijt te raken. En dat straalt ook af op de structuur van m’n huishouden. Ik voel m’n hier thuis momenteel vaak ‘een kieken zonder kop’.

-Voorbereiden van: onze spinningnamiddag in Gent ten voordele van de 1.000 km van KOTK. Ik ga hier zelf ook voor de eerste keer spinnen, benieuwd hoe dat gaat zijn. Ook onze andere acties krijgen stilaan vorm. Het is erg fijn om met al die topdames te werken aan ons gezamenlijk doel. Nu nog in vorm raken voor die rit ;-).

Rotktober

Dat oktober geen topmaand zou worden, wist ik al toen ik te horen kreeg dat het kindje dat ik deze maand zou krijgen er nooit zou komen. Ik probeer daar zo positief mogelijk mee om te gaan, want het had allemaal nog veel erger kunnen zijn. Ik leef nog en ik probeer dit te zien als een kans om eens te meer van het leven te genieten. Ik wil ook niet zagen en klagen. Dat is voor niets nodig. 2016 bracht al bij al toch al heel wat mooie momenten. En er zullen er zeker nog komen. Om nog maar van 2017 te zwijgen :-).

Toch kwam het deze maand al een aantal keer als een donderslag bij heldere hemel, dat besef: “hoe anders zou mijn leven geweest zijn?” Anderzijds ook het besef: “ik heb kanker gehad en dat was behoorlijk rot.” En de nasleep die daar nog steeds mee gepaard gaat overigens ook. Ik zal echt blij zijn als die maandelijkse bloednames en die controles bij de gynaecoloog eropzitten. En dan een andere vraag die constant door mijn hoofd spookt: “wat als het volgende keer weer zo fout gaat?” Ik laat mijn leven niet bepalen door angst, dus dat gaat ons zeker niet tegenhouden om opnieuw te proberen, maar het speelt wel.

Verder is het ook te druk naar mijn zin, zowel op het werk als privé. Sommige zaken heb ik aan mezelf te danken, in sommige heb ik ook nog veel zin. Andere zijn er te veel aan op dit moment. Ook het verlengde weekend zal geen rust brengen, maar gelukkig staan er wel een heel aantal zaken op het programma waar ik wel veel zin in heb. En november wordt beter, dat weet ik nu al. Dan zit ik de helft van de nasleep (dat gaan we vieren, elke reden is goed genoeg ;-)), kan ik naar de boekenbeurs, want ik won kaartjes met Lannoo. En kan ik hopelijk op 11 november wat tijd maken voor quality time.

Mijn excuses dus dat het hier zo stil is. Ik heb nochtans veel te vertellen, maar ik kom er niet aan toe. Hopelijk vind ik ook daar in november de nodige tijd voor :-).

Blogdate

Ik heb al zes jaar een blog, wist wordpress mij maandag te vertellen. Meestal neem ik echter januari-februari 2015 als startpunt. Toen ik in 2010 begon, was het eerder een experiment. Ik begon over series te bloggen tijdens een periode van werkloosheid, maar lang heb ik dat niet volgehouden. Ik vermoed tot op het punt dat ik terug werk gevonden had. Een paar jaar later veranderde ik mijn blognaam naar Read my mind en blogde ik in het Engels. Constant in een andere taal bloggen bleek echter lastiger dan gedacht. Vorig jaar in januari pikte ik de draad op met Kelly’s ‘doodgewone dingen‘ en toen daarna boostyourpositivity volgde was ik helemaal vertrokken.

Ik blog nog altijd minder dan ik zou willen, ik streef naar minstens één post per week, maar zou veel liever twee à drie keer per week bloggen. Ik leg mezelf echter geen druk meer op. Beter een kwalitatieve post dan kwantiteit. Er zijn dips geweest. Toen ik ziek werd, stak ik niet onder stoelen of banken dat ik niet wist hoe het verder moest.

Maar de steun die ik van jullie, mijn lezers, deed me erg goed. En ik ben blij dat ik doorgebeten heb. Het zorgde er ook voor dat ik tijdens het laatste weekend van augustus kon afspreken met een toffe madame: Josefien van Josie’s Little Things. Josefien ging een tijd geleden ook door een moeilijke periode, maar gaat er met opgeheven hoofd tegenaan en besloot zelfs haar droom waar te maken en zelfstandige in hoofdberoep te worden.

We spraken af aan het station Gent-Dampoort waar Josefien me oppikte. Normaal ben ik altijd supernerveus als ik iemand voor het eerst ga ontmoeten. Raar maar waar was dat nu niet het geval, ik was kalm en het voelde een beetje alsof ik had afgesproken had met een vriendin die ik al heel lang niet meer had gezien. We hadden direct wel wat tegen elkaar te vertellen.

We gingen naar FranzGustav waar we beiden de minibrunch bestelden (maar zo mini was die niet), Josefien met een theetje en ik met een ice latte. Lekker koel na een bloedhete week.


Daarna liepen we nog wat rond in het mooie Gent en gingen we daar nog iets fris drinken. Dat was welgekomen, want rond de middag steeg de temperatuur weer tot rond de 30 graden. Het was een enorm fijne dag. In december gaan we dat nog eens overdoen in Antwerpen.

 

Selfie © Josefien

Zonder mijn blog was dat nooit mogelijk geweest. Dat zal ik zeker in het achterhoofd houden als er nog eens een dip is. En aan m’n lezers: voor brunch, (ice) lattes en leuke babbels ben ik altijd te vinden. Just let me know 🙂 …

 

Thomas

Toegegeven voor oktober 2014 had ik nog nooit van Thomas Van der Plaetsen gehoord. Er was hcg in zijn bloed gevonden, doping dus, werd door veel journalisten geconcludeerd. Maar Thomas bleek gewoon ziek te zijn, hij had kanker. Ik herinner mij hoe verschrikkelijk ik het voor hem vond dat hij zelfs de kans niet kreeg om het nieuws even te verwerken. Hij moest meteen in de verdediging gaan.

Anderhalf jaar later ondervond ik zelf aan den lijve wat hcg met je lichaam kan aanrichten. Wat iets positief moest zijn, werd al heel snel iets negatiefs. Ik voelde me op dat moment kiplekker, maar een paar lichte chemobehandelingen later bleef er niets over van de ‘gezonde’ persoon die ik was. Tonnen respect voor mensen die ‘echte chemo’ moeten krijgen, mensen zoals Thomas.

Sporten was moeilijk en is het trouwens nog altijd. Vorige week kreeg ik tijdens een fietstocht weer een slag van de hamer toen ik ergens in Rijmenam besefte dat de benen niet meer wilden, maar wel moesten. Ook op loopgebied is mijn conditie niet meer wat ze 5 maanden geleden was. En op zwemgebied heb ik helemaal geen conditie :-), maar alles op zijn tijd. Toen ik op het nieuws hoorde dat Thomas Van der Plaetsen op het EK zijn gouden medaille haalde, deed me dat immens veel. Ik vond het vooral voor hem geweldig, van zo ver komen en dan zo’n prachtprestatie neerzetten.

Wat later putte ik er moed uit. Ik las ergens dat hij na een training voor de 400m soms 3 dagen moest uitrusten. Ik voelde me opeens ook begrepen, want iets willen maar niet kunnen is zo frustrerend.

Morgen start het atletiektoernooi in Rio. De Spelen leverden al heel wat moois op voor ons Belgen. Greg, Dirk en Pieter, ik ben trots op hun prestaties. Zoals elke keer zal ik ook weer voor de Borlées supporteren, maar ik hou een speciaal plekje in mijn supportershart vrij voor Thomas. Vanaf 17/8 volg ik met veel interesse de tienkamp. Het klinkt als een cliché maar medaille of geen medaille, voor mij is hij nu al een winnaar!

Blijven zwemmen, blijven zwemmen …

Sinds begin juni ben ik aan het leren zwemmen. Ik kan schoolslag zwemmen, verkrampt met mijn hoofd boven water. Dat leerde ik ooit in het derde of vierde leerjaar, door privéles. Mijn mama kon het niet meer aanzien dat het mij maar niet lukte en ging dus met mij naar de privéles. Na tien lessen lukte het me en bij ons op school zwom iedereen zo, ik was zelfs lichtjes verbaasd toen in het middelbaar bleek dat je een correcte schoolslag eigenlijk deels met je hoofd onder water zwom. Mijn schade qua brevetten werd trouwens ruimschoots ingehaald in die laatste twee leerjaren van de lagere school. Ik heb er hier nog een heel aantal in huis liggen.

Toen ik begon te lopen en daarna ook een fiets kocht, begon ik te dromen van korte triatlons. Ik vind dat nl. een hele mooie sport. Ooit zou ik dat eens doen nam ik me voor, na mijn behandeling kwam er een klap die ik niet had zien komen. Opeens besefte ik hoe ernstig die choriocarcinoom wel was geweest, hoe ooit veel sneller dan ik gedacht had, wel eens nooit meer had kunnen zijn. Ik besloot wat meer zo te gaan leven en de dingen niet te laten liggen (al is dat nog altijd een oefening hoor). Eerst moest ik leren crawl zwemmen, want dat is de slag die je het beste kan doen bij triatlons. Een tijdje terug had Annelies mij via mail de gegevens van een zwemleraar in het Mechelse bezorgd. Ik contacteerde hem en vertelde mijn verhaal en hij zag het zitten om met mij te werken. Hij was ook wel enorm eerlijk, crawl leren zwemmen als volwassenen doe je niet op één dag. Je moet die ademhaling onder controle krijgen en die is nog veel moeilijker dan de schoolslag ademhaling. Eer ik hetzelfde niveau zou halen als met mijn schoolslag konden we al een jaar of twee verder zijn. Maar als je het niet probeert, komt het er nooit van en dus begon ik aan de lessen.

Wekelijks volg ik een half uurtje les en in het weekend probeer ik nog een uurtje op mezelf te gaan oefenen. Meer lukt momenteel niet conditioneel en door tijdsgebrek (want ik probeer ook nog één keer per week te lopen en op goeie weken nog één keer per week te fietsen). Dus gaat het traag en gestaag. Mijn zwemleraar weet van de situatie en het gebeurt vaak dat ik na een lengte in het kinderbadje even tijd nodig heb om op adem te komen. Hij heeft een echt een engelengeduld en daarvoor ben ik hem heel dankbaar. Ik ben er nog lang niet, gelukkig verbetert het wel stilletjesaan. Ik ben ook een doorzetter en vroeg of laat zal ik het kunnen. Blijven oefenen en blijven proberen. Als we eind september naar Andalucía gaan, dan ga ik daar ook proberen te oefenen (gesteld dat het daar mooi weer is en ik kan zwemmen uiteraard).

Hoewel zwemmen me fysiek heel erg uitput (zijn er hier zwemmers die enig idee hebben waarvan die vermoeidheidsklop een paar uur na het zwemmen komt? Ik zou die nl. graag tegengaan). Kan ik ook wel genieten van mijn momentjes in het zwembad. Ik laat mijn gsm hier altijd achter, heb eens gehoord dat die vochtige omgeving niet goed is voor de technologie in dat toestel, en ben dus even niet bereikbaar. Ook onder water ben je echt even helemaal ergens anders. En als het zo’n heet weer is zoals vorige week, vind ik het zalig om achteraf met nat haar terug naar huis te fietsen. Ik was het gevoel van genieten van het sporten bij het lopen een beetje kwijt aan het raken, dus ik ben blij dat ik nu nog meer afwisseling heb in mijn sportactiviteiten. Blijkbaar heb ik dat echt nodig. Nu alleen maar hopen dat ik progressie blijf maken. Ik denk alvast dat ik er heel veel plezier van ga hebben als ik er echt mee weg ben!

En jij, ben jij een zwemmer?