Gedachten

door

The Bucket List: 40 voor 40!

Toen ik in 2015 terug begon te bloggen, zette ik mij al eens aan een Bucket List. Ik ging toen bijna 30 worden en dat waren toen 30 dingen die ik voor mijn 30ste wilde doen. Volgens mij was dat een Mission Impossible geweest in die korte tijd. De Ethan Hunt in mezelf is nooit ver weg, maar je moet realistisch zijn!

Door mijn huidige situatie denk ik tegenwoordig meer na over de dromen die ik nog wil verwezenlijken. Een post van Boston Baby bracht mij op het idee om ze uit te schrijven, waarvoor dank :-). Omdat ik 33 ben heb ik er 40 voor mijn 40ste verjaardag van gemaakt. 7 jaar is best nog wel wat tijd, al gaat het altijd veel te snel vind ik.

Er staan ook dromen tussen die ik op mijn 30ste had en die ik ondertussen verwezenlijkt heb. Het zijn soms kleine en soms grote dingen. Ik ga er trouwens niet van uit dat het mij allemaal gaat lukken, maar ik ga daar niet wakker van liggen. De tijd van mezelf zulke druk opleggen is voorbij!

  1. Leren crawl zwemmen
    Deze heb ik dus al verwezenlijkt. Ik kon helemaal niet goed zwemmen, ik zal nooit een topzwemmer worden, maar ik kan nu wel een goede crawl uitvoeren en ook mijn schoolslag is erop vooruitgegaan. En ja ik ben er trots op dat ik dit gedaan heb, want evident was dat echt niet!
  2. Lopen op het strand in LA
    Ook deze heb ik al uitgevoerd, vlak nadat ik 30 was geworden. Het was een droom sinds ik begon met lopen om terug te keren naar LA en daar op het strand te lopen (er ligt daar zo’n pad dus je loopt niet rechtstreeks op het zand). Het was enorm vermoeiend, want zelfs om 8u ‘s morgens staat de zon daar pal op je hoofd. Worth every minute though!
  3. Mama worden
    Ik geef toe dat ik de laatste maanden twijfels heb of dit ooit nog gaat lukken. Alle hoop is nog niet verloren natuurlijk, maar het is een heikel punt momenteel.
  4. Zangles volgen
    Ik zing doodgraag, maar ik zing vals, niet zo vals als sommige kwatongen zouden durven beweren (serieus mannekes ik heb zo’n app waarmee je karaoke kan doen. Je kan daarna jezelf herbeluisteren. Het is ook niet zo erg ;-)). Maar ik zou dus wel eens zangles willen volgen. Het schijnt dat iedereen kan leren zingen, daarom niet heel goed. Dus The Voice van Vlaanderen zal ik wellicht nooit worden. Jammer :-D, maar geen doel op zich. Er is een concreet plan hoe ik die zangles zou kunnen volgen, maar meer zeg ik daar voorlopig niet over. To be continued … :-).
  5. Boek schrijven
    Ik kan schrijven dat weet ik van mezelf, maar hier loop ik nu al jaren op vast. Genoeg ideeën, maar dan weer niet goed genoeg om er een heel boek mee te vullen. Het kan momenteel twee richtingen uit. Of ik schrijf een fictieboek, als ik dus eindelijk dat verhaal vind waar ik meer dan 50 pagina’s mee kan vullen. Of het wordt een soort zelfhulpboek met een humoristische kwinkslag: How to survive a pile of shit (dibs op die titel). Ik kan daar ondertussen wel wat over zeggen ;-).
  6. Gaan eten in een driesterrenrestaurant
    Sinds augustus van dit jaar kan ik deze afchecken, want ik ging eten bij Hertog Jan in Zedelgem. Ik wilde dat nog doen voor ze gingen sluiten, ik vond het superlekker, maar ik heb zeker al even lekker gegeten in restaurants met één ster. Hoe dan ook kan ik het iedereen aanraden.
  7. Wicked zien in NYC
    Het ticket is gekocht. In oktober komt dit in orde! Ik ben een musicalliefhebber en NYC is de stad waar de oorspronkelijke productie van Wicked begon. Ik heb iets met musicals zien waar ze ooit begonnen!
  8. Triatlon afwerken
    De hoofdreden om te leren zwemmen. Je kan hier in Mechelen blijkbaar een Start to Triatlon doen. Dit jaar begonnen ze op 25 juni, maar toen zat ik emotioneel nog zo eronderdoor dat ik er geen zin in had. Ik wil echt eerst eens in open water trainen voor ik effectief een triatlon doe, maar ik hoop dat het in 2019 lukt. En voor alle duidelijkheid ik ga voor een kwartje of 1/8ste geen volledige of een halve!
  9. Naar Coachella gaan
    Behoeft dit meer uitleg? Ik ben zot van California en die line-up is altijd geweldig, voor 2019 is het al uitverkocht :-). Maar op een dag zit ik daar in de woestijn te genieten van de muziek.
  10. Studeren aan een Amerikaanse universiteit
    Dit was als tiener een droom, het is wegens de hoge kostprijs niet gelukt. Ik zal wellicht moeten kiezen tussen deze droom en een andere droom verder op de lijst. Misschien wordt het een zomercursus aan UCLA voor script writing of zo. Eigenlijk was Yale altijd de droom, maar op dit moment maakt het eigenlijk al niet meer uit waar het zal zijn :-).
  11. Het noorderlicht zien
    Is maar een vliegtuigticketje en een gezonde portie geluk verwijderd. Mijn BFF kan daar over meespreken :-). Dus op een dag lukt me dat wel.
  12. Gitaar leren spelen
    Er staat hier een klassieke gitaar op de bovenste verdieping. Ik heb die al járen. Ik kon ooit Satisfaction en Seven Nation Army spelen met tabs (op één snaar dus), maar ik wil akkoorden kunnen spelen. Al denk ik soms dat mijn handen daar te klein voor zijn (kan dat?). Ik wil het alleszins een kans geven.
  13. Fatsoenlijk eyeliner kunnen aanbrengen
    Ik kan dat dus niet en ik vind dat mooi. Liquid of potlood, ik heb al vanalles geprobeerd en het lukt me niet. Ik ben ervan overtuigd dat ik dat moet kunnen als ik maar genoeg oefen. Dus als iemand me hiermee kan helpen. Be my guest :-D.
  14. Mijn Spaans opfrissen en verbeteren.
    Hablo un pocito Español. Ik heb ooit 2 jaar Spaans gevolgd in avondschool en ik vind het jammer dat ik het sindsdien verwaarloosd heb. Ik wil er niet terug avondschool voor gaan volgen. Ik vond dat te saai. Maar ik wil het wel verbeteren en terug wat meer spreken. Ik kom er dan altijd op uit dat ik misschien maar eens een periode in Barcelona moet gaan wonen. Laat dat nu net niet de plaats zijn om Spaans te spreken :-D!
  15. Nog eens backstage belanden op (Rock) Werchter
    Ik heb daar jarenlang getapt. Ik mis die sfeer van ons team nog steeds en elke keer dat ik op de wei van Werchter beland, moet ik terug aan die tijd denken. Het hoeft echter niet meer om te tappen te zijn deze keer. Ik zal daar wel een cava’ke gaan drinken op mijn gemak :-).
  16. Lopen in Central Park
    Deze wordt ook afgevinkt binnen een paar weken, het moet!
  17. Naar Ibiza gaan
    Nog een reden om dat Spaans terug wat op te frissen. Ik wil naar Ibiza en neen ik ben geen party animal. Sowieso ga ik daar wel eens in een discotheek belanden, je kan toch niet maken om naar Ibiza te gaan en dat niet te doen? Maar dat is ook een prachtig eiland om te wandelen en te sporten. Dus why not?
  18. Beter leren koken
    Ik vond van mezelf dat ik niet zo goed kon koken, maar blijkbaar heb ik toch iets opgestoken van 9 jaar samen te leven met iemand die dat wel kon. Tot mijn grote verbazing kan ik ondertussen wel afkruiden. Toch is er nog ruimte voor verbetering. Dus ik ga me daar de komende 7 jaar mee bezighouden. Ik laat jullie achteraf wel weten of ik zelf vind dat het beter is :-).
  19. Een foto maken om de muur in mijn woonkamer te vullen
    In mijn woonkamer is er een grote witte muur, ideaal om een foto in canvas op te hangen. Ooit was het plan om hier een trouwfoto te hangen. Dit zal om voor de hand liggende redenen niet meer gebeuren. Ik hoop op een dag een foto te maken van een van mijn reizen die goed genoeg is om hier te hangen.
  20. Dansles volgen
    Ik wil dat echt eens graag doen, het liefst zou ik zoiets clip dance-achtig doen, maar bestaat dat überhaupt voor volwassenen die nog nooit in hun leven gedanst hebben? Volgens mij ben ik dan snel het kneusje van de klas. Salsa is ook nog een optie. Zoiets als Sterren op de Dansvloer (hoera dat komt binnenkort terug :-)) zou eigenlijk ideaal zijn voor mij, maar dan voor mensen die niet met hun kop op tv komen. Dit om te zien wat mij ligt. Kan ik zo’n soort training ergens volgen?
  21. Werken voor een groot mediabedrijf
    Hier zit ik al lang mee in mijn hoofd. Al héél lang blijkbaar. Ik vond onlangs een vriendenboekje terug waar dit mijn antwoord op de vraag ‘wat wil je later doen’, was. Meer bepaald stond er: achter de schermen werken bij tv. Dus laat het duidelijk zijn: neen, ik ga mij niet opgeven als vrijgezel voor Temptation Island, neen, zelfs na die zangles ga ik niet meedoen met The Voice, neen ook Boer zoekt vrouw is zelfs na die knappe Australiër van dit jaar geen optie :-D. Ik wil echt niet (meer) met mijn kop op tv komen. Ik vrees dat dat nl. al te laat is, zoek zelf maar uit wanneer en hoe dat ooit gebeurd is ;-)! Mogelijk wordt het de radio, lijkt me ook plezant. Het is trouwens deze droom waar ik naar refereerde bij de Amerikaanse universiteit. Ik denk dat het of/of zal zijn. En voor mijn collega’s bij OZ schrik krijgen. Ik wil jullie nog niet verlaten. Ik ben nog altijd gelukkig bij OZ. En dit zou eventueel een freelance projectje kunnen zijn ;-)!
  22. Yellowstone bezoeken
    Staat al lang op de verlanglijst, maar was 2x geen optie tijdens de roadtrip naar de Westkust.
  23. Leren (kite)surfen
    Dit wilde ik al lang eens doen. Onlangs kwam het ter sprake aan de zee. Sandra, als je dat kitesurfen gaat doen, neem me mee hè ;-)! Maar gewoon surfen mag ook. Vroeger durfde ik dat niet, want ik kon niet goed zwemmen. Da’s opgelost! Let’s do this shit!
  24. Een show van Cirque du Soleil bijwonen
    Ik zag ‘O’ in Las Vegas. Blijkbaar is dat al het summum dus moet ik nu niets meer zien ;-). Het was trouwens enorm indrukwekkend. Als je nog naar Vegas moet gaan, echt gaan kijken! Ik overweeg echter toch om volgend jaar naar Toruk te gaan. Bestie, zijn die tickets al besteld?
  25. Naar de Harry Potter Studio’s gaan in Londen
    Zijn naar het schijnt prachtig. Dus ik wil dat doen! Ik ben zot van Harry Potter en Londen is maar een treinritje verwijderd van België.
  26. Mij laten registreren als orgaandonor
    Deze heb ik heel lang uitgesteld omwille van dom bijgeloof. Morgen is het stadhuis van Mechelen (net zoals vele andere in Vlaanderen) speciaal open om dit in orde te brengen. In het kader van het programma Make Belgium Great Again. Ik heb het programma niet gezien, maar hoorde er via via van. Dus ik ga dat doen!
  27. Op een set staan
    Dat hangt samen met die droom om voor de media te werken. Al moet ik de koffie brengen, ik zou wel eens op een set van een film of een tv-programma willen staan. Eigenlijk is dat al gebeurd, want ik deed stage bij Studio 100 en stond toen op de set van Mega Mindy voor de persconferentie. Maar ik wil ook wel eens wat actie zien gebeuren terwijl ik op die set sta. En again, ik zal achter de camera’s rondlopen :-).
  28. Spacecake eten
    Bij voorkeur te verwezenlijken voor ik mama word. Een mens wil toch het goede voorbeeld geven nietwaar ;-)! Ik rook niet, heb dat ook nooit gedaan, dus een jointje is dan geen goeie optie, maar ik wil eens weten hoe dat voelt. Bon wie bakt er eens een cake’ske :-D?
  29. Gaan muurklimmen
    Ik heb heel lang hoogtevrees gehad, misschien heb ik het nog steeds. Dus ik blokkeerde vaak tijdens muurklimmen. Maar ik wil dat opnieuw proberen. Dat is blijkbaar wel niet zo evident, want je moet een klimbewijs hebben of dat met iemand gaan doen die dat al gedaan heeft. Dus als iemand me eens wil meenemen, laat het mij weten …
  30. Een match op een EK of WK bijwonen
    Ik ben zot van voetbal, echt zot … Ik heb dat de laatste jaren wat verwaarloosd, maar het schitterende WK van onze Duivels heeft toch wel wat losgeweekt. Dus ik wil wel nog eens een match live gaan zien.
  31. Bikram Yoga doen
    Ben al jaren benieuwd hoe dat is zo van die hot yoga. Hier in Mechelen heb ik echter nog geen plaats gevonden om dat te doen. Maar Antwerpen is blijkbaar wel een optie. Ik ga dat gewoon een keer proberen.
  32. Een pretparkreis naar Orlando maken
    Ik doe graag eens een pretparkske. Orlando is dan the place to be. Het is wel erg jammer, maar ik word meestal doodmisselijk in rollercoasters. Al heb ik dus in 2017 in de Crush Coaster gezeten zonder daar misselijk in te worden. Blijkbaar is dat een goed teken, want volgens mijn broers is dat niet de minste. Tijd voor een t-shirt: “I survived the Crush Coaster without throwing up!” Voor the HIMYM-fans trouwens: vomit-free since 2010! Maar toch dat heeft iets met reisziekte te maken en ik kan daar dus echt een hele dag van onder de voet zijn. Het zullen dus vooral de ‘baby-attracties’ worden, maar ook daar zijn er voldoende van! Disneyworld, Universal Studios en een hele hoop waterpretparken, here I come!
  33. Een les soulcycle volgen
    Spinning op soulmuziek, dit intrigeert me al sinds ik er van hoorde en blijkbaar kan je dat in NY per les volgen. Dus kans is groot dat ik daar beland. Ik doe trouwens graag aan spinning, maar hier in Mechelen is dat gekoppeld aan een fitnessabo. Als er iemand dus iets in de buurt weet waar je kan gaan spinnen zonder dat je moet gaan fitnessen, laat het mij weten. Ik heb een loopband, dus ik hoef echt geen fitnessabo!
  34. Meer ‘Ja’ zeggen op zotte dingen
    Dit is een dubbele, want soms zeg ik ook te snel ‘ja’. Het gaat dan meer om werkgerelateerde dingen waardoor m’n bakje overvol raakt en dat moet ik bewaken. Maar het is meer het idee dat achter ‘Yes’-man zit. Gewoon eens ‘ja’ zeggen op dingen waar je anders ‘neen’ zou op zeggen. Ik doe dat sowieso al meer dan vroeger en dat levert me alleen maar goede dingen op. Ik ga hier geen aantal op plakken, na 7 jaar zal ik je laten weten of het gelukt is.
  35. Gaan (ice)karten
    Ik ben nog nooit gaan karten en sinds ik van icekarten hoorde wil ik dat gewoon eigenlijk graag doen. Ik zoek alleen nog altijd iemand die mee wil gaan!
  36. De Tour de France live volgen van de eerste tot de laatste dag
    Eigenlijk wil ik dat liefst met Vive Le Vélo doen. Dan zou ik trouwens direct 3 dromen verwezenlijkt hebben ;-)! Ik heb vlak voor de zomer nog een poging gedaan via Twitter om mee te gaan. Dat is hopeloos gefaald. Ik wil het nog altijd doen, al is het als vrijwilliger. Dus als iemand de Karl kent, Marliese wil mee!!! Maar als dat niet lukt doe ik het wel op een andere manier.
  37. De halve marathon van Disneyland lopen
    Dit kan die van Parijs zijn, maar evenzeer die van Orlando of Anaheim. Een halve marathon lopen kan ik, da’s geen probleem. Die van Parijs valt ook altijd samen met Dwars door Mechelen, dus slechte timing Mickey :-D!
  38. Voetbal gaan kijken in Napels
    Zei er daar iemand Dries Mertens? Ik wil naar Napels, want de pizza is daar overheerlijk en als er te eten valt, ben ik er graag bij. De stad zelf is misschien heel vuil, maar er is ook de Amalfi-kust! En er is SSC Napoli. Er worden plannen gesmeed in die richting. Driesje in 2019 kom ik hopelijk jouw richting uit. En ik neem drie topwijven mee in mijn kielzog ;-)!
  39. Een serieus feestje geven als ik 40 word
    #hellyeah Ik ken een paar buren die dit graag zullen horen. En we gaan dat gewoon doen mannen en vrouwen. Hoe, wat, waar? Nog te bekijken! Bereid je maar voor dat het misschien ook een gemaskerd bal zou kunnen zijn. Dit had nl. ei zo na The Bucket List gehaald. Misschien een goeie om de 50 voor 50 mee te beginnen dan :-D!
  40. Wildcard: nog in te vullen 🙂
    De 40ste hou ik in navolging van Boston Baby vrij. Want wie weet wat wil ik nog doen de komende 7 jaar en dan kan dat ineens mee op de lijst.

Dus beste vrienden, familie, lezers, jullie weten er nu allemaal van en ‘networking makes the world go round’. Als er iemand mij kan helpen om iets hiervan in orde te brengen. Bel me, schrijf me, laat me vlug iets weten :-D. En als je je eigen Bucket List wil maken of al gemaakt hebt, zet dan zeker je link in de comments! Ik lees ze allemaal met veel plezier!

door

Genezen van een gebroken hart!

Toen ik 18 was brak hij mijn hart. Ik was al 2 jaar stiekem verliefd en ik raapte al mijn moed bijeen om hem dat te zeggen. Op mail weliswaar, want ik was toen zo onzeker dat ik hem dat niet in zijn gezicht durfde zeggen. We waren gedurende die 2 jaar bovendien op vriendschappelijk gebied naar elkaar toegegroeid. Dus evident was het niet. Want wat geef je ervoor op? Ik was zijn type niet, zei hij. Ergens had ik trouwens moeten weten dat hij nog met zijn ex in zijn hoofd zat. Er volgden 5 jaren met veel ups and downs. Ruzie af en toe. Als één partij meer wil dan de andere, dan is dat altijd moeilijk.

Tot dat laatste jaar. Ik voelde dat zijn gedrag begon te veranderen, maar ik kon er de vinger niet op leggen. Iemand zei me: “Die is van gedachte veranderd.” Maar dat wilde ik niet geloven. En ik had er trouwens genoeg van. Op deze manier kwamen we geen meter verder. Dus zei ik hem dat ik afstand ging nemen. Erg bewust, ik wilde mij hier geen tweede keer in verliezen. “Doe dat niet”, zei hij me, “ik had een muurtje rond me gebouwd, maar dat is aan het wegbrokkelen.” Dus bleef ik, weliswaar met de gedachte dat dit altijd vriendschappelijk ging blijven. Tot hij me op 2 november 2008 wakker kuste. En dat was het dan dacht ik. Onze geschiedenis. Bumpy begonnen, verliefd, verloofd, getrouwd. “En ze leefden nog lang en gelukkig …” Wist ik veel dat hij bijna 10 jaar later mijn hart weer ging breken.

Daar stond ik dan in ons huis. Op 13 april 2018, te roepen dat we niet gingen scheiden. Dat dat geen optie was. Maar z’n woorden maalden verder en mijn ogen keken vragend. Ik wist niet eens van waar dit kwam. Ja, er was in december een vertrouwensbreuk geweest en we waren dat terug aan het opbouwen, maar hij verzekerde me dat hij met mij zijn leven wilde delen en dat hij dat kindje nog steeds wilde. En mijn emoties, die waren in die periode all over the place. Ik spoot hormonen, mijn papa was net gestorven, er was weer kanker in de familie geweest en wat later ondernam een naaste ook twee pogingen om uit het leven te stappen. Het was simpelweg té veel. Maar het kwam wel goed tussen ons. Want wij zagen elkaar graag. Wij waren een team.

In maart voelde ik dat hij afstand nam en vroeg ik hem dat op de man af. “Ik ben van niets meer zeker in mijn leven”, zei hij. “Ook niet meer van onze relatie.” Ik wist dat er iets in zijn hoofd maalde, maar tot dan toe had hij altijd gezegd dat volledig bij hem lag. Dat hij met zichzelf in de knoop zat.

Tot die 13de april dus. Hij was daarna weg voor een week, om dan op mijn vraag weer terug te komen. En als een leeuwin vocht ik ervoor. Een relatie geef je niet zomaar op vond ik. Geen 9 jaar die je samen hebt opgebouwd. Geen 25 jaar elkaar kennen. Geen 17 jaar als beste vrienden. Je vecht en je vecht … Maar hij vocht niet meer.

Hier geraak ik nooit over, dacht ik. Hij is de liefde van mijn leven. Op een bepaald moment was de grens voor mij echter ook bereikt. En ebde de liefde weg. April en mei beleefde ik grotendeels in een waas. Vraag me wat ik in die periode allemaal gedaan heb en op een paar dingen na, zal ik je het antwoord waarschijnlijk moeten schuldig blijven. Meteen ook de reden waarom ik hier heel lang niet schreef. Ik kreeg gewoon niets gezegd. Het leek me overigens geen goed idee. Ik was verslagen. Alsof ik net de uppercut der tegenslagen had gekregen. Ik kon trouwens niet genieten van het mooie weer in april/mei. Dat zegt veel, want ik ben echt een zomermens.

Maar ergens in juni op een wei met Bruno Mars op de achtergrond (of eerder voorgrond) was er een shift. Was het omdat ik mij echt aan het amuseren was, voor het eerst in al die maanden? Was het omdat het WK net begonnen was en ik zot ben van voetbal? Was het omdat het besef kwam dat er nog andere mannen geschikt zouden kunnen zijn voor mij? En misschien op dit moment zelfs beter geschikt? Wie zal het zeggen?

Die shift is er gekomen en die is gebleven. 1,5 week geleden is hij alleen gaan wonen. En de rust in mijn hoofd is sindsdien weergekeerd. Ik wilde eerst principieel geen scheiding tekenen, omdat ik dus vind dat je ervoor vecht. Maar vorige week heb ik besloten dat ik daar geen stap verder mee raak. En ik moet voort. Aan principes vasthouden heeft geen nut als dat je tegenhoudt in het leven. Om het met de woorden uit de musical Wicked te zeggen, die ik binnenkort hopelijk ga zien in NYC:

Too long I’ve been afraid of losing love I guess I’ve lost
Well if that’s love it comes at much too high a cost.

Het is goed geweest. Ik wil hier voor alle duidelijkheid niet natrappen. Eerder uitleggen waarom het hier zo stil bleef en waarom ik hier niet meer over ons zal spreken. Het is zijn keuze. Een keuze die ik niet snap en nooit zal snappen. Een keuze waarover ik mijn eigen mening heb. Maar misschien heb ik wel ongelijk. Dat zal de toekomst moeten uitwijzen …

Ik begin opnieuw. Da’s hard, maar ik ben niet de persoon om bij de pakken te blijven zitten. Gelukkig maar, want deze bloedhete zomer van 2018 is echt voor mij gemaakt. En dus leef ik, elke dag en tegen 100 per uur! Want je krijgt er maar eentje, van dit leven of #yolo, zo je het wil. Ik hoop wel dat het nu keert, dat geluk van mij, want na 2,5 jaar is de emmer wel vol. Fingers crossed :-).

 

 

door

Keuzestress

Je leven bestaat uit keuzes. En kiezen is verliezen, zeggen ze wel eens. Mensen die me kennen, weten dat ik makkelijk knopen doorhak en dat ik nogal een willetje heb. Dat ook. Ik heb al eens gehoord dat ik vaak krijg wat ik wil. Of dat in 2018 zo zal zijn, zal de toekomst moeten uitwijzen.

Maar m’n huidige situatie (ik vertel daar later wel eens meer over) zorgt er ineens voor dat ik twijfel over de keuzes die ik maak.

En dan sta je voor een dilemma dat eigenlijk gewoon een first world problem is. Ga ik in oktober alleen op reis naar NY en Washington DC? En ga ik daar nog eens naar Bruno Mars kijken? Ik heb deze zomer nl. al veel optredens gezien en den Bruno was van het beste wat ik tot nu toe zag (de zomer is natuurlijk nog niet voorbij). En vorige week ontdekte ik dat hij in Brooklyn optreedt in de periode dat ik plande naar NY te gaan.

Of doe ik een Joker-reis naar Thailand-Laos en Cambodja? Een reis waarvoor een vriendin van me al heeft ingetekend. The struggle is real!

Sowieso zal er een keuze moeten gemaakt worden en lang heb ik niet meer. En kiezen is dus verliezen. Maar ook iets winnen in dit geval: ervaring, reizen, geluk … ik moet misschien maar niet te veel zagen ;-).

door

Comeback

Het is al even geleden sinds ik hier de laatste keer iets postte. De dood van mijn vader was de zoveelste tegenslag in een hele resem tegenslagen en het heeft me tijd gekost om dit te verwerken.

Bovendien werden er een aantal veranderingen aangekondigd op het werk en ook dit was niet wat ik gehoopt had. Ik heb mezelf dus de nodige tijd gegeven om tot rust te komen. Maar ik werk aan comeback :-D!

Ben ik door de radiostilte lezers verloren? Wellicht! Heeft het net iets te lang geduurd? Ja. Soms is tijd en rust echter alles wat een mens nodig heeft.

Alleszins, zij die het nog de moeite vinden om hier af en toe mee te komen lezen. Jullie lezen snel meer van mij!

door

Afscheid

Niemand kan je voorbereiden op het moment waarop ze je bellen om te zeggen dat je vader overleden is. Ik had al een paar jaar geen contact meer met hem. Toch daverde alles op z’n grondvesten. Letterlijk even, want ik stond te trillen op mijn benen. Een nieuwe slag en ik was nog niet bekomen van de vorige. Ik had het ‘geluk’ dat het mijn broer was die het nieuws bracht en geen wildvreemde. Dat was mijn oma niet gegund. Haar had ik heel die periode ook al niet gezien. Gisteren belde ze me toch. Of ik even wilde langskomen. Ik durfde haar niet bellen uit schrik voor haar reactie en blijkbaar had zij de eerste uren hetzelfde gevoel. Maar daarna nam ze toch haar telefoon en ik ben haar daar erg dankbaar voor.

Ik werkte gisteren nog door tot het moment dat mijn oma me belde. Niet omdat het mij niets deed, maar omdat ik op moeilijke momenten kies om mezelf af te leiden. Zo deed ik dat ook toen ik zelf ziek was. Of toen ik hoorde dat er weer kanker in de familie zat. Voor mij werkt dit. Ik heb ook de comedy show voor het goede doel, waar ik ‘s avonds naartoe ging, niet afgezegd om die reden. Hij apprecieerde ook wel goede comedy op tijd en stond. Dus ik denk dat hij niet anders gewild zou hebben.

Ik heb geen spijt van de keuze die ik een paar jaar geleden maakte, want ik had daar toen mijn redenen voor. Wat gisteren wel heel de tijd door m’n hoofd spookte is dat m’n papa waarschijnlijk gestorven is met de gedachte dat we (mijn broers en ik) hem niet graag zagen, niets om hem gaven. Niets is minder waar. Hij is zo vaak in m’n gedachte geweest de afgelopen jaren. Telkens maakte ik dan van m’n hart een steen. Als m’n koersfiets kocht, want dat deed hij ook graag. En dan dacht ik: als het anders was gelopen, fietsen we misschien samen nu. Toen ik de cyclo van Gent-Wevelgem reed en dat gene kattenpis bleek (Rije Rije Rije Rije Stoempe Stoempe Stoempe, weet je wel). En hoe we vaak samen naar de koers keken en lachten met José en ‘de Wets’. De laatste jaren toen ik nog thuis woonde, hoorde daar ook een patéke bij. Hoe ik soms nerveus op mijn dashboard zit te tokkelen als ik mij erger ik het verkeer, gevolgd door een ‘allé jongens’ zoals hij dat ook deed. Hoe hij beter dan geen ander zou begrepen hebben waarom ik soms afspreek met mensen die ik alleen via hun blogs ken, omdat het ‘gelijkgestemde zielen’ zijn. Of telkens als ik een U2-nummer hoor of nog meer een van Springsteen.

Papa, ik hoop dat de last die het leven voor je hier soms zo zwaar maakte van je is afgevallen. Rust zacht!

door

Donderslag

Hoewel ik hoopte dat 2017 mijn jaar zou worden, liep het niet zoals ik het wilde. De eerste helft ging zoals het einde van 2016. Snel en vol leuke activiteiten. En dan was er eindelijk mei, het einde van het molawachtjaar. Vol verwachting begon ik aan het tweede deel van het jaar, maar er staken wel wat dingen tegen. Zwanger worden lukt voorlopig niet echt, waardoor ik nu in een fertiliteitstraject zit. In de zin dat er bekeken wordt waar het eventueel misloopt. Daarnaast is er ook op m’n job veel stress. Aangezien ik de alarmsignalen herken, deed ik er alles aan om mezelf de nodige rust te geven en te zien dat ik niet op een burn-out afstevende. Om mijn perfectionistische zelf af en toe halt toe te roepen.

En dan als een donderslag bij heldere hemel. Het is er weer … kanker. Niet bij mezelf dit keer, maar bij een naaste uit m’n familie. Ik zeg bewust niet wie, want dit is niet mijn verhaal om te vertellen. Maar ik kan je verzekeren: het hakte er zoveel harder op in dan toen ik zelf ziek was. Het is uit mijn handen dit keer, ik kan zelf niet vechten. Alleen maar proberen klaar te staan om te helpen, om de rompslomp die erbij komt kijken wat mee te verwerken, mentale steun te zijn.  Twee weken na het nieuws weten we sinds gisteren dat het binnen de perken blijft. Dat het behandelbaar is. En daarmee gaan we dan verder, zodat ook nu de nachtmerrie snel gepasseerd is!

door

Waarom Read my mind?

Onlangs las ik bij Veronique een leuk stukje over m’n blog.  Daardoor kwam ik tot het besef dat ik nooit uitgelegd heb waarom m’n blog Read my mind heet. Veel lezers dachten net zoals Veronique dat hij op de gratis versie van WordPress gewoon ‘Marliese Peeters’ heette, maar zo ijdel ben ik niet :-).

Neen, de reden dat de WordPress-URL onder m’n eigen naam bestond, was omdat ik ooit begon onder een andere naam. Ik wist toen nog niet goed hoe de vork in de steel zat. Dus gemakshalve (vermoed ik) koos ik m’n eigen naam voor de URL. M’n blog ging helemaal in het begin over series, want ik was (en ben) wat seriesverslaafd. Ik keek al series ‘on demand’ voor dat bestond. Dus ik vond het wel een meerwaarde om te vertellen over de series die ik al gezien had en hier nog lang niet te zien waren. De blog heette The Series Killer (jaja over nagedacht :-D) en was in het Engels. Ik denk dat ik dat zo’n twee blogposts lang heb volgehouden. Dit was tijdens een periode van werkloosheid en na die twee posts had ik werk gevonden.

Nieuwe start

Wat later wilde ik m’n blog nieuw leven inblazen, maar niet met hetzelfde thema. Het voordeel van m’n blognaam niet in m’n URL te zetten, was dat ik een totaal nieuwe naam en concept kon kiezen. En dat werd dus Read my mind. Waarom? Wel ik ben nogal een Killers-fan en m’n favoriete nummer van hen is Read my mind (van de al even fantastische plaat Sam’s Town voor de liefhebbers :-)). Ik vond dat dus wel een goede blognaam voor persoonlijke verhalen en dingen die me bezighielden. Vandaar ook de ondertitel: What I do, love and see.

Ik blogde toen nog in het Engels en ook dat heb ik niet lang volgehouden. De reden daarvoor is niet ver te zoeken. Ik ben een perfectionist en schrijven is m’n job. Daarom lees ik m’n blogs dus tientallen keren na voor ik ze publiceer (en dan nog sluipen er soms foutjes in, grmbl). In het Engels valt dat me nog zwaarder. M’n Engels is wel goed, maar toch moest ik tijdens het schrijven geregeld woorden opzoeken. En dan las ik alles dus nog meer na dan ik in het Nederlands al doe. Op de lange duur kroop er meer energie in het schrijven van die posts dan dat ik ervan terugkreeg. Dus opnieuw viel ik stil. Een deel van de posts die ik toen schreef heb ik ondertussen overigens naar het Nederlands vertaald.

Om dan in januari 2015 tijdens een periode waarin ik me steendood verveelde op het werk, terug te beginnen. Read my mind bleef, alleen waren de verhalen nu in het Nederlands :-). Met m’n eigen domein heb ik er nu helemaal voor gekozen en ik heb daar nog geen spijt van gehad.

En jij? Vertel me gerust waar jouw blognaam vandaan komt.

door

Samen in de file

Ik sta niet vaak in de file, want ik heb het geluk dat het verkeer tussen Mechelen en Wilrijk best meevalt. Alleen tijdens het najaar gebeurt het wel meer dan eens. De reden daarvoor, zo hoorde ik vorig jaar, schijnt dat het merendeel van de Belgen op dat punt geen verlof meer heeft. Daardoor zit dus werkelijk iederéén op de baan.

Gisteren deden onze vrienden van ACOD daar nog een schepje bovenop. Want omdat er geen openbaar vervoer beschikbaar was, waren er nog meer mensen op de baan. Op de R6 was dan ook nog eens een ongeval gebeurd en daardoor zat de ring van Mechelen muurvast. Maar eigenlijk was de zwaarste ochtendspits van 2017 voor mij niet gisteren. Dat was vorige week donderdag. Toen deed ik 20 minuten over een paar 100 meter. Ik vond bijna de aansluiting met de E19, maar ook daar stond alles muurvast. Dus besloot ik dat dit geen zin had, maakte ik rechtsomkeer en werkte ik van thuis uit tot alles uitgeklaard was.

Fileleed verzacht

Gelukkig werd mijn fileleed verzacht door StuBru. Bram Willems had nl. naar Later With Jools Holland gekeken en zag daar een optreden van Queens of the Stone Age. Nu ben ik geen echte QOTSA-fan. Ik heb een paar nummers van hen in mijn muziekbibliotheek. Daarvan is No one knows m’n favoriet. En ik herinner me nog levendig een discussie met m’n BFF en wat vrienden tijdens ons lunchpauze in een broodjesbar. Zij had QOTSA op Werchter gezien en vond het rotslecht. Ik heb het toen opgenomen voor Josh Homme en de zijnen, ik had ze ook al eens live gezien en vond ze net dan ijzersterk. Dat Dave Grohl zich in die tijd aansloot als gelegenheidsdrummer, zal er ook wel iets mee te zien gehad hebben. Ondertussen heeft ze haar mening herzien hoor :-). Zo gaat dat in het leven, soms had zij gelijk en soms ik.

Maar wat ik dus vorige week donderdag op de radio hoorde. Consider my mind blown! Ik geef eerlijkheidshalve wel toe dat ik een serieus zwak heb voor muziek met strijkers en bombastische nummers met wat dramatiek (Writings on the Wall van Sam Smith is er nog zo eentje). Ik besef wel dat je ervoor moet zijn. Voor mij zou het alleszins niet de laatste keer zijn dat ik het nummer beluisterde. En zo had dat twee keer vertrekken naar mijn werk toch nog wat nut. Maar oordeel vooral zelf …

door

Roadtrippin’

Mensen die me volgen op Instagram zagen het al voorbij komen. Eind juni/begin juli bevond ik mij in de USA.  Dit keer voor een stukje dat we nog niet gedaan hadden: The South. De reis bracht ons in Atlanta, Nashville, Memphis, Vicksburg, Natchez, New Orleans, Fort Walton Beach, Tallahassee, Savannah, Charleston en terug in Atlanta. Ik weet niet wat het is met Amerika en mij, maar elke keer als ik er ben, voelt dat als thuiskomen. En terwijl ik dit typ, heb ik alweer heimwee naar daar. Geen idee of ik snel zal kunnen teruggaan, maar ik hoop dat het alvast niet de laatste keer was.

Ik neem je even mee langs de steden die we gedaan hebben:

Op dag 2 liepen we door Nashville toen de avond daar viel en dat was prachtig. Ik hield eigenlijk wel van deze stad. Niet van het centrum met alle countrybars, want dat was me te druk. Wel van de gezellige buitenwijken met typische huizen en hun ‘porches’ met schommelstoelen. Was het niet dat ik wist dat het er even hard kan regenen als hier, ik had me er al een buitenverblijf gezocht :-D.


In Memphis gingen we ‘ribbekes’ eten bij BB King’s. Of zeg maar liever ribben. Een collega van me had op me voorhand al gewaarschuwd. Je krijgt er een megarib en maar een minipotje coleslaw. Voor mij had dat wat meer mogen zijn, maar het was wel superlekker. Verder bezochten we ook Graceland. Ik ben geen Elvisfan, maar dit moest ik toch eens gezien hebben. Wat mij daar vooral bijbleef waren de hoeveelheid televisies in dat huis en die zotte Jungle Room. Kitsch ten top :-)!



Over Vicksburg en Natchez kan ik kort blijven, ik vond daar niet veel te zien. In Vicksburg bezochten we het National Military Museum en in Natchez heb ik de Mississipi eens van dichtbij gezien. ‘Nuff said’.



Vervolgens kwamen aan in New Orleans en dat was een voltreffer op vele gebieden. Ik werd er onmiddellijk verliefd op het leuke hotel waar we zaten: Old No.77 Hotel & Chandlery. Dat was mooi ingericht, had deurhangers waarvan de copywriting kon tellen, een goed restaurant waar een runner-up van top chef de plak zwaaide (met trouwens ook lekker ontbijt en goeie koffie). Kortom de hipster in mij was door het dolle heen.




De stad was indrukwekkend. Het had iets Europees en Latijns-Amerikaans tegelijk (te danken aan de Franse en Spaanse invloeden). Verder had het iets donker met de voodoo shops en kerkhoven die in menig serie/film een rol spelen. Een geweldige combo vond ik.



Ik was wel minder fan van de typische keuken. Die gumbo vond ik niet slecht, maar ook niet lekker. Grits vond ik niet te eten. Enkel Jambalaya kon me bekoren. We deden er een kookworkshop, maar die viel dus dik tegen. Alles was al vooraf gesneden. Daarna mocht je in de pannen roeren en orders opvolgen. Niet echt veel vrijheid dus en lekker was het ook al niet echt. We hadden dit vooraf betaald en het was erg duur, zeker de moeite niet waard.

Na New Orleans arriveerden we in Fort Walton, een stadje waar ik graag wat meer van had gezien. Het had er zo te zien prachtige stranden, maar die hebben we (dankzij een upgrade) alleen vanuit de hotelkamer gezien. We arriveerden er om 17u ‘s avonds en tegen dat we gedaan hadden met eten, was het al pikdonker. Toen we verder reden was ik ook omvergeblazen van de grote waterpretparken die er in Florida waren. Ik had er supergraag eens eentje gedaan, maar dat zal voor een andere keer zijn.

Van Talahassee heb ik om een gelijkaardige reden enkel de hotelkamer gezien. En door Savannah zijn we ‘s morgens even doorgereden. Deed me erg denken qua stijl aan New Orleans.

In Charleston kwamen we ook tijd te kort. M’n gezelschap wilde een iPad aanschaffen. Dus heb ik er van de winkeltjes die er waren, vooral de Apple Store gezien. Daarna zijn we doorgereden naar het lokale park om er de moerassen te zien. ‘s Avonds na het eten zijn we er gelukkig nog kunnen gaan wandelen en het was echt een leuk stadje. Je had het gevoel ineens in de Caraïben beland te zijn. De winkeltjes waren er niet allemaal de typische ketens, dus was het jammer dat ik er niet kon shoppen. Maar goed da’s een reden om nog eens terug te gaan.



Ten slotte arriveerden we terug in Atlanta op the 4th of July. We bezochten er die dag het ‘museum’ of doe-center, zo je het wil, van Coca-Cola. Wel eens fijn om te doen. Vooral tasting room, waar je alle smaken van Coca-Cola producten van over heel de wereld kon proeven, was nogal ‘speciaal’. Je bleef er zowat aan de grond plakken van alle suikers. Het was trouwens niet allemaal even lekker.


‘s Avonds gingen we naar het vuurwerk kijken. Wat een zotte bedoening was me dat. De aanloop ernaar vond ik nogal saai. Er waren wat optredens van lokale bands, die niet zo goed waren. Op het einde van de avond stonden CeCe Peniston en Bobby Brown op het programma. ‘Ons CeCe’ zingt echter niet zo toonvast en in het midden van Bobby Brown z’n optreden zijn ze maar met het vuurwerk begonnen. Als ware het een soort signaal dat hij er mee mocht kappen (en terecht ;-)). Maar dat vuurwerk, volgens mij is er daar voor ettelijke miljoenen in de lucht geschoten en ook elders in Atlanta zag en hoorde je niets anders dan vuurwerk. Ik zag ook constant brandweerwagens uitrukken. Volgens mij is dat voor die mannen een van de drukste dagen van het jaar. Hopelijk kan ik the 4th ooit eens bij Amerikanen thuis vieren. Dat lijkt me nog veel leuker. Of in New York, dat zou het schijnt ook de moeite, en om een of andere reden twijfel ik daar niet aan :-).

​
Op onze laatste dag in Atlanta bezochten we nog CNN. Wat voor mij, als journalist van opleiding, toch best indrukwekkend was. Dat gebouw is een half dorp. En ook de ruimte waar ze het nieuws voorbereiden/maken was enorm groot. Het is eigenlijk nooit m’n droom geweest om daar te werken, maar toen ik het zag, snapte ik eigenlijk niet goed waarom. Het leek me echt een ‘speeltuin’ als journalist.


Het grote nadeel van deze reis dus wel dat we vaak tijd te kort hadden. We boekten deze reis op voorhand met Connections. Onze laatste reis naar de States was bijna uitgedraaid op een financiële kater en dat wilden we op deze manier vermijden (doordat de hotelkost, kost van de vluchten en de wagen op voorhand vastlag). Het grote nadeel was dat dit veel minder vrijheid gaf en we dus niet konden beslissen om steden zoals Vicksburg en Natchez links te laten liggen en wat langer te blijven in Fort Walton of Charleston. Maar toch beklaag ik het mij nog steeds geen seconde dat we geweest zijn. Net zoals onze andere reizen naar de States was het er namelijk weer eentje om nooit te vergeten. Op naar de volgende …

door

Virtual Reality afternoon tea

Op zaterdag 17 juni werd ik door het team achter So Buzzy uitgenodigd voor een Virtual Reality afternoon tea bij Hotel Bloom. Ik was op voorhand benieuwd wat dat zou geven. Het virtual reality gedeelte bleek om een rondleiding door het hotel te gaan. De hapjes waren dus gelukkig echt ?!

Zo’n VR-bril opzetten, deed in het begin wat vreemd aan. Het was wel serieus de moeite en ik vermoed dat er eigenlijk nog veel meer mogelijkheden zijn. We kregen later nog een ‘echte’ rondleiding door het hotel. Ik was erg blij om het hotel op deze manier te leren kennen. Het lijkt me de ideale uitvalsbasis voor als ik nog eens de 20 km van Brussel loop (toch wel de leukste loopwedstrijd die ik tot nu toe deed). Bovendien ben ik heel benieuwd naar de wafels en toppings die je bij het ontbijt kan maken/nemen (ja, ik denk echt altijd aan eten :-)).

Het werd een leuke namiddag met enorm fijne babbels. Dat vind ik nog steeds het leukste aan bloggen: de mensen die je ermee leert kennen. Ik word niet vaak uitgenodigd voor dit soort events, maar de eerste keer dat dit gebeurde, was het serieus uit m’n comfortzone komen. Ondertussen heb ik al een aantal keer zelf afgesproken met bloggers, die ik enkel van hun online verhalen ken. Die ervaringen hebben me geleerd dat het sowieso leuk wordt. En ik krijg daar energie van, van zo’n namiddag. Dus bedankt Kel om me uit te nodigen. En ook bedankt voor de echte hapjes, Hotel Bloom ?!